Αμυγδαλέζα 6/9/2013: 19 Μαρτυρίες φυλακισμένων μεταναστών 27 μέρες μετά την εξέγερση

Στις λίγες ώρες που βρε­θή­κα­με εκεί, μι­λή­σα­με με δε­κά­δες φυ­λα­κι­σμέ­νους με­τα­νά­στες και πρό­σφυ­γες και με­τα­φέ­ρου­με κά­ποιες από τις κα­ταγ­γε­λί­ες τους (Τα στοι­χεία τους δεν δη­μο­σιεύ­ο­νται για ευ­νό­η­τους λό­γους):

Μαρ­τυ­ρία 1. Ήταν 8:30 με 9:00 το βράδυ. Μας είχαν ήδη ανα­κοι­νώ­σει πως θα πα­ρα­τα­θεί η κρά­τη­ση όλων από τους 12 στους 18 μήνες. Κά­ποια στιγ­μή στην πτέ­ρυ­γα 10 ένα παιδί βγήκε από το κο­ντέι­νερ να ζη­τή­σει νερό. Ο προ­αυ­λι­σμός είχε τε­λειώ­σει και “κα­νο­νι­κά” έπρε­πε να είναι στο κο­ντέϊ­νερ. Αστυ­νο­μι­κοί ξε­κί­νη­σαν να τον χτυ­πούν. Το παιδί έπεσε κάτω. Συ­νέ­χι­σαν να τον κλω­τσούν πε­σμέ­νο στο έδα­φος. Μετά το ξύλο έμει­νε ακί­νη­τος. Νο­μί­ζα­με πως πέ­θα­νε. Ο κό­σμος βγήκε έξω και έρ­χι­σε να πε­τά­ει πέ­τρες και ότι άλλο έβρι­σκε μπρο­στά του. Έτσι ξε­κί­νη­σε η εξέ­γερ­ση…

Μαρ­τυ­ρία 2. Ήρθα εδώ πριν από 4 μήνες. Όταν ήρθα μου κρά­τη­σαν το δια­βα­τή­ριο. Στους 2 μήνες έκανα αί­τη­ση “εθε­λο­ντι­κού” επα­να­πα­τρι­σμού γιατί δεν άντε­χα τις συν­θή­κες εδώ. Μου απά­ντη­σαν πως απορ­ρί­φθη­κε γιατί δεν μπο­ρού­σαν να ταυ­το­ποι­ή­σουν τα στοι­χεία μου. Αρ­νού­νται ότι πήραν το δια­βα­τή­ριό μου.

Μαρ­τυ­ρία 3. Όταν έρ­χε­ται κά­ποιος δικός μας για επι­σκε­πτή­ριο, τον αφή­νουν να μας δει για ένα (1) λεπτό το πολύ. Από πράγ­μα­τα στο επι­σκε­πτή­ριο δέ­χο­νται να πά­ρου­με μόνο τη­λε­κάρ­τες, τσι­γά­ρα και χρή­μα­τα.

Μαρ­τυ­ρία 4, 5 & 6. Είμαι (‘Οταν ήρθα εδώ ήμουν) ανή­λι­κος. Τα χαρ­τιά μου γρά­φουν άλλη ημε­ρο­μη­νία γέν­νη­σης. Με κρα­τούν πα­ρά­νο­μα.

Μαρ­τυ­ρία 7. Είχα δι­κα­στή­ριο για την προ­σφυ­γή μου ενά­ντια στην από­φα­ση απέ­λα­σής μου τον Αύ­γου­στο. Δεν με πήγαν εκεί. Δεν μου λένε τι έγινε.

Μαρ­τυ­ρία 8. Τo air-condition δου­λεύ­ει στην πτέ­ρυ­γά μας μόνο με­τα­ξύ 2 και 4 το με­ση­μέ­ρι. Τις άλλες ώρες ψη­νό­μα­στε

Μαρ­τυ­ρία 9. Από τον Ιού­νιο, 1,5 μήνα πριν την εξέ­γερ­ση στην πτέ­ρυ­γα ήταν κομ­μέ­νο το ρεύμα

Μαρ­τυ­ρία 10. Τα air-condition στην πτέ­ρυ­γα δεν δου­λεύ­ουν από τον πε­ρα­σμέ­νο Μαϊο.

Μαρ­τυ­ρία 11. Στην εξέ­γερ­ση χτυ­πού­σαν αδιά­κρι­τα. Φά­γα­νε όλα τα παι­διά ξύλο τζά­μπα

Μαρ­τυ­ρία 12. Φά­γα­με πολύ ξύλο τις μέρες μετά την εξέ­γερ­ση. Μας βρί­ζουν και μας χτυ­πά­νε αν τε­λειώ­σει ο προ­αυ­λι­σμός, όταν βγά­λου­με το κα­φά­λι μας έξω από το πα­ρά­θυ­ρο του κο­ντέϊ­νερ, ή το πόδι μας από την πόρτα.

Μαρ­τυ­ρία 13. Μας δί­νουν 1 σα­πού­νι κάθε 2 μήνες για 4 άτομα. Απορ­ρυ­πα­ντι­κό, ένα κυ­πε­λά­κι σε κάθε κο­ντέι­νερ (8 άτομα), που τε­λειώ­νει γρή­γο­ρα και μετά πλέ­νου­με τα ρούχα μας μόνο με νερό. Πολλά παι­διά έχουν δερ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα.

Μαρ­τυ­ρία 14. Έχεις πρό­βλη­μα και ζητάς να δεις για­τρό. Σού λένε: “Γιατί όταν ήσου­να έξω πή­γαι­νες σε για­τρό; Μήπως είχες και βι­βλιά­ριο του ΙΚΑ;”

Μαρ­τυ­ρία 15. 3 φορές την εβδο­μά­δα έρ­χο­νται αστυ­νο­μι­κοί και μας λένε πως πρέ­πει να υπο­γρά­ψου­με να φύ­γου­με για την πα­τρί­δα, για να μην πε­ρά­σου­με την υπό­λοι­πη ζωή μας εδώ. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα παι­διά δεν υπο­γρά­φουν. Αλλά κι’ αυτοί που υπο­γρά­φουν συ­νε­χί­ζουν να ζουν φυ­λα­κι­σμέ­νοι εδώ πέρα

Μαρ­τυ­ρία 16. Με πο­νά­νε πολύ όλα τα κό­κα­λά μου εδώ και μήνες. Με αφή­νουν να πάω στο ια­τρείο του στρα­το­πέ­δου όταν μου τε­λειώ­νουν τα χάπια (κορ­τι­ζό­νη) και μου δί­νουν άλλα. Έχω ζη­τή­σει πολ­λές φορές να πάω σε νο­σο­κο­μείο για εξε­τά­σεις, αλλά συ­νέ­χεια μου λένε πως πε­ρι­μέ­νουν το ρα­ντε­βού που ποτέ δεν γί­νε­ται. Φο­βά­μαι πολύ.

Μαρ­τυ­ρία 17. Δεν μας δί­νουν σκού­πα σφουγ­γα­ρί­στρα και κουβά.

Μαρ­τυ­ρία 18. Το φα­γη­τό είναι απαί­σιο και ελά­χι­στο.

Μαρ­τυ­ρία 19. Κρέας (κο­τό­που­λο) τρώμε μια φορά κάθε 15 μέρες

Εμείς δεν θέ­λου­με να κά­νου­με κα­νέ­να πα­ρα­πά­νω σχό­λιο. Μπή­κα­με για 3 ώρες και φύ­γα­με με σφιγ­μέ­νο το στο­μά­χι. 27 μέρες μετά την εξέ­γερ­ση ενώ­νου­με τη φωνή μας με τους έγκλει­στους με­τα­νά­στες και πρό­σφυ­γες: Να κλεί­σουν τώρα τα κο­λα­στή­ρια βα­σα­νι­σμού τους. Τί­πο­τε λι­γό­τε­ρο δεν είναι αρ­κε­τό.

Kί­νη­ση “Απε­λά­στε το Ρα­τσι­σμό”