Εκλογές στα συνδικάτα
Ο Δεκέμβρης του 2021 ήταν ένας μήνας με καθημερινές σχεδόν εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη νέων Διοικητικών Συμβουλίων σε πολλά πρωτοβάθμια σωματεία. Υπήρξαν βέβαια και εκλογικές διαδικασίες, στους δήμους και τα νοσοκομεία, για ανάδειξη αντιπροσώπων στα αντίστοιχα Υπηρεσιακά Συμβούλια. Ενώ υπήρξαν ενδιαφέρουσες εκλογικές διαδικασίες τους περασμένους μήνες.
Οι λόγοι που κορυφώθηκε μέσα στο Δεκέμβρη η προσπάθεια να υπάρξουν εκλογικές διαδικασίες ήταν δύο. Ο πρώτος είναι ο τυπικός. Πολλές εκλογικές διαδικασίες είχαν αναβληθεί λόγω της έξαρσης της πανδημίας. Ήταν απόλυτα θετικό που προτιμήθηκε οι εκλογικές διαδικασίες να γίνουν με την παρουσία κόσμου στα εκλογικά τμήματα και όχι με ηλεκτρονικές διαδικασίες καθώς έτσι αναδεικνύεται η έμφαση στη συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες, είτε αυτές είναι εκλογές είτε οι υπόλοιπες δραστηριότητες του κάθε σωματείου.
Ο βασικότερος όμως λόγος που σε πολλές περιπτώσεις οι δυνάμεις της Αριστεράς μόχθησαν ώστε να γίνουν έγκαιρα οι εκλογικές διαδικασίες μέσα στο Δεκέμβρη ήταν ο νόμος Χατζηδάκη και τα όσα άκρως αντεργατικά προβλέπει για τα σωματεία με το ξεκίνημα του 2022. Από την υποχρέωση εγγραφής στο ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε. (Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων), μέχρι τις διαβλητές ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και τον περιορισμό στο δικαίωμα της απεργίας. Η προσπάθεια αυτή δεν δόθηκε χωρίς μάχες. Υπήρξαν χώροι όπου οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ ήταν πλειοψηφία αλλά πιέστηκαν και υποχρεώθηκαν να πάνε έστω και με καθυστέρηση σε εκλογικές διαδικασίες (βλέπε άρθρο για εκλογές ΠΕΓΔΥ) και χώροι όπου τελικά μέσα από τη διαμάχη αυτή οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ αποφάσισαν να απέχουν από τη διαδικασία.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης όπου η ΔΑΚΕ (πρώτη δύναμη στις προηγούμενες εκλογές με 435 ψήφους) δεν κατέβασε ψηφοδέλτιο σε αυτές τις εκλογές. Γενικά στους εκπαιδευτικούς, είτε στους Συλλόγους Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης των δασκάλων είτε στις ΕΛΜΕ των καθηγητών, οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ μειώνονται αισθητά. Σίγουρα σε αυτό παίζει ρόλο και η προσπάθεια σαμποταρίσματος των εκλογικών διαδικασιών από τη ΔΑΚΕ που στηρίζει το νόμο Χατζηδάκη και ήθελε οι εκλογές να γίνουν με τις νέες διαδικασίες που αυτός ο νόμος επιλέγει. Αλλά αυτό από μόνο του δεν εξηγεί την πτώση των δυνάμεων της ΔΑΚΕ, ειδικά στο χώρο των εκπαιδευτικών αλλά και σε πολλά από τα υπόλοιπα σωματεία. Πληρώνει ξεκάθαρα την επίθεση στη δημόσια παιδεία από τις πρώτες μέρες που η ΝΔ έγινε κυβέρνηση, με κορύφωση το ζήτημα της αξιολόγησης σχολικών μονάδων. Πληρώνει λιγότερο ξεκάθαρα και τη στάση της στην πανδημία. Την επιλογή να τα δίνει όλα στο κεφάλαιο, να τα δίνει όλα για εξοπλισμούς και τίποτα ή ψιχουλάκια στους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους, αφήνοντας απροστάτευτα και χωρίς προσωπικό τα δημόσια νοσοκομεία.
Αντίστοιχα και οι δυνάμεις που έχουν ή είχαν αναφορά στην ΠΑΣΚΕ και το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ δείχνουν στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση να μένουν στάσιμες. Στην πραγματικότητα χάνουν δυνάμεις καθώς και εδώ η επιλογή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να παίζει το ρόλο του υποστηρικτή των κυβερνητικών προτάσεων (ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνάει) τουλάχιστον από το 2009 και μετά, στοιχίζει έστω και με αργό τρόπο. Η αδυναμία σωματείων που ελέγχει παραδοσιακά, όπως η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, να αντισταθούν στην ιδιωτικοποίηση, δείχνει την κατάσταση αποσύνθεσης που έχει οδηγήσει τα στελέχη της η επιλογή της καθοδήγησης για χρόνια του συνδικαλιστικού γραφειοκρατισμού.
Διφορούμενα είναι τα αποτελέσματα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάποιες περιπτώσεις δείχνουν απλά να κερδίζουν τη δυσαρέσκεια απέναντι στη ΝΔ. Όπου υπάρχουν όμως οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς που επιλέγουν να παίρνουν κινηματικές πρωτοβουλίες, ή επιλέγουν να κινηθούν με ενωτικό τρόπο και μαζική απεύθυνση στον κόσμο, τότε οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ είτε δεν συγκροτούν καν ψηφοδέλτιο, είτε συρρικνώνονται, είτε δεν μπορούν να συσπειρώσουν ακόμη και τον κόσμο που ενεργοποίησαν για να εγγραφεί σε κάποια νέα σωματεία του ιδιωτικού τομέα.
Μπαίνοντας στο τι κάνουν οι δυνάμεις της Αριστεράς έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πόσο ξεκάθαρο γίνεται από τον κόσμο στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) ότι δεν πρόκειται να τους δώσουν τη δυνατότητα να εξαργυρώσουν το θυμό τους απέναντι στην κυβέρνηση αν δεν πάρουν σοβαρές πρωτοβουλίες για να καταργηθεί ο νόμος Χατζηδάκη και η κυβερνητική επίθεση που συμπεριλαμβάνει τη μάχη για τη Δημόσια Υγεία, τη μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη μάχη ενάντια σε απολύσεις και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη μάχη για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας κ.α. Έχει κέρδη ή διατηρεί δυνάμεις σε κάποια σωματεία κυρίως όμως όταν δεν υπάρχουν δυνάμεις από την υπόλοιπη Αριστερά. Όπου υπάρχουν τότε η δυναμική του είναι περιορισμένη. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και στον ιδιωτικό τομέα, όπως στο χώρο του επισιτισμού-τουρισμού όπου στις εκλογές του Συνδικάτου στην Αττική και παρά την αίγλη από τη νίκη στην efood έχει απώλεια δυνάμεων αλλά και σε χώρους του δημόσιου τομέα. Παράδειγμα στο ΨΝΑ-Δαφνί γίνονται οι δυνάμεις του για πρώτη φορά πρώτη δύναμη αλλά με πολύ μικρή αύξηση ψήφων και χωρίς να κερδίζει έδρες.
Ο νέος κόσμος που μπαίνει στα συνδικάτα επέλεξε σε αρκετές περιπτώσεις και σε συλλόγους εκπαιδευτικών και στον ιδιωτικό τομέα (πχ ερευνητές-τριες, επισιτισμός-τουρισμός κ.α.) να στηρίξει τις πιο μαχητικές προτάσεις που στα μάτια του τις είχε η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά. Όπου μάλιστα υπήρξαν ξεκάθαρα ενωτικά σχήματα ήταν ακόμη μεγαλύτερη η στήριξη αυτή και δεν οφειλόταν μόνο στην ενεργοποίηση εκλογικών κομματικών στρατών. Το κρίσιμο ερώτημα που υπάρχει είναι αν από αυτές τις διαδικασίες προκύπτει καλύτερη δυνατότητα οργάνωσης της δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος;
Με μια πρώτη ματιά είναιεύκολο να πεις ναι. Όμως το δείγμα δεν είναι τόσο μεγάλο όσο θα χρειαζόταν για να υπάρξουν καθοριστικές ανατροπές στους γενικούς συσχετισμούς. Οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στους χώρους που έγιναν εκλογές χρειάζεται να διεκδικήσουν να υπάρξουν προεδρεία της Αριστεράς μαζί με το ΠΑΜΕ καθώς το ποιος θα έχει το προεδρείο με το νόμο Χατζηδάκη μπορεί υπό προϋποθέσεις να είναι καθοριστικό. Και οι προϋποθέσεις δεν είναι άλλες από την κοινή δράση με διαδικασίες βάσης στα συνδικάτα, αντίστοιχες με αυτές που οργάνωσαν τα εμπλεκόμενα σωματεία στην efood,κοινές δράσειςμε στόχο το συντονισμό της μάχης ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη, το σταμάτημα των απολύσεων αλλά και για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην υγεία και τη ζωή απαιτώντας λεφτά για τη δημόσια υγεία με σταμάτημα των εξοπλισμών.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
