«Ανάγκη συγκρότησης ενός ενιαίου ταξικού µετώπου»

Πώς αποτιµάτε τις πρόσφατες κινητοποιήσεις (12/1 & 15/1) ενάντια στα µέτρα της 3ης αξιολόγησης;

Η επίθεση που διεξάγεται αυτή τη στιγµή απέναντι στους εργαζόµενους είναι µεγάλη, ωστόσο οφείλουµε να παραδεχτούµε πως οι διαθέσεις του κόσµου της εργασίας και το ίδιο το εργατικό κίνηµα βρίσκονται πίσω από τις απαιτήσεις. Αυτό φάνηκε και µε τα ποσοστά απεργίας στις 15 Ιανουαρίου, και αντίστοιχα στην πανελλαδική απεργία του Δεκέµβρη. Στις τελευταίες εξελίξεις γύρω από το πολυνοµοσχέδιο αποδείχτηκε για άλλη µια φορά ο βρώµικος ρόλος της γραφειοκρατίας, που δεν έθεσε ούτε καν υπό συζήτηση το ζήτηµα απεργιακής απάντησης της εργατικής τάξης. Είναι αδιαµφισβήτητο πως για τη σηµερινή κατάσταση του εργατικού κινήµατος έχει ξεκάθαρες ευθύνες ο γραφειοκρατικός, εκφυλισµένος, εργοδοτικός συνδικαλισµός. Ωστόσο κι οι δυνάµεις που έχουν ταξική αναφορά, παρότι προσπάθησαν να οργανώσουν την αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζοµένων απέναντι στο πολυνοµοσχέδιο, µε τις παλινωδίες και τις αντιπαραθέσεις γύρω από τη µέρα της απεργίας, δεν κατάφεραν να υπερβούν τις δυσκολίες. Και το σχέδιο του ΠΑΜΕ καθώς και των υπόλοιπων ταξικών αγωνιστικών δυνάµεων δεν κατόρθωσαν να δώσουν προοπτική στον αγώνα ούτε να προωθήσουν βήµατα ουσιαστική ενότητας. Χρειάζεται ν’ αποτιµήσουµε µε νηφαλιότητα την αγωνιστική δραστηριότητα του τελευταίου διαστήµατος, να εκτιµήσουµε µε σαφήνεια την κατάσταση στο εργατικό κίνηµα, τη συνδικαλιστική πυκνότητα, τις διαθέσεις και τους προβληµατισµούς των εργαζοµένων για να κατορθώσουµε να κινητοποιήσουµε εκ νέου και µαζικά τον κόσµο της εργασίας.

Πώς θεωρείτε ότι µπορεί να αντιµετωπίσει η συνδικαλιστική Αριστερά τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς και την κρίση του εργατικού κινήµατος;

Η κατάσταση είναι δύσκολη, ωστόσο η ταξική πάλη δεν σταµατάει. Εµείς προκρίνουµε την ανάγκη συγκρότησης ενός Ενιαίου Ταξικού Μετώπου για την υπεράσπιση των εργατικών µας συµφερόντων. Σ’ αυτό χρειάζεται να βάλουν πλάτη όλες οι ταξικές δυνάµεις, όλα τα αγωνιστικά ρεύµατα που παλεύουν για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου. Έκφραση αυτού πρέπει να είναι ένας µαζικός συντονισµός εργατικών σωµατείων κι  εργατικών επιτροπών. Έτσι θα ασκηθεί πίεση και στο ΠΑΜΕ. Θεµέλια της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήµατος δεν µπορεί παρά να είναι η ταξική ενότητα και η ανεξαρτησία. Τώρα όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπήσουν µαζί. Χρειάζεται σκληρή δουλειά στη βάση, στους χώρους δουλειάς για την πρωτόλεια οργάνωση των εργαζοµένων, µε σχέδιο οικοδόµησης συνδικαλιστικής πυκνότητας και εργατικών αντιστάσεων στους κρίσιµους κλάδους της παραγωγής. Χρειάζεται δουλειά ειδικά στη νεολαία, στην καινούρια φουρνιά των εργαζοµένων. Πρέπει να κατανοήσουµε πως είναι πρώτιστο καθήκον όλων να πείσουµε τον εργαζόµενο άνθρωπο πως ο ταξικός συνδικαλισµός αποτελεί ασπίδα και πραγµατικό εργαλείο για να πάρει πίσω αυτά που του ανήκουν. Ούτως ώστε να νιώσει ξανά ασφάλεια στο χώρο εργασίας και στη ζωή του. Πρέπει η µαζική ταξική δράση να γίνει όπλο διεκδίκησης δικαιωµάτων από τους πολλούς και όχι ευχολόγιο των λίγων. Για να προχωρήσουν όλα τα παραπάνω, είναι ανάγκη να γίνουν κι οι αναγκαίες υπερβάσεις στη συνδικαλιστική Αριστερά. Να πάρουµε διαζύγιο µε τις λογικές του κοµµατικού συνδικαλισµού και τα µικροκοµµατικά παιχνίδια που δεν αφορούν τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Για να υπάρξει ουσιαστική δηµοκρατία στα αγωνιστικά σχήµατα, τα εργατικά σωµατεία και τους εργατικούς συντονισµούς.

Πού αποδίδετε την άρνηση σηµαντικού µέρους της Αριστεράς για κοινή δράση;

Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε µια σειρά ζητηµάτων, ωστόσο το κρίσιµο για εµάς είναι η αντίληψη που κυριαρχεί για τη σχέση κόµµατος-µετώπου-κινήµατος. Διαιωνίζεται δυστυχώς η παλιά και ηττηµένη αντίληψη για το κόµµα-ιµάντα µεταβίβασης της γραµµής στην παράταξη. Αυτή η λογική διαπερνά, στον έναν ή τον άλλο βαθµό, όλες τις ταξικές δυνάµεις, δεν αφορά µόνο το ΚΚΕ. Στη νέα εποχή οφείλουµε να «διαβάσουµε» µε νέο τρόπο τη σχέση πρωτοπορίας και µαζικού κινήµατος. Εµείς δεν αρνούµαστε την ύπαρξη πρωτοποριών, σε καµία περίπτωση, αλλά θεωρούµε ότι η ηγεµονία τους κρίνεται στο ίδιο το µαζικό κίνηµα, µε τη δηµοκρατία των ίδιων των εργαζοµένων. Από αυτήν την οπτική υπερασπιζόµαστε την ταξική ανεξαρτησία του κινήµατος. Οι πολιτικές γραµµές, οι συµµαχίες, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις να κρίνονται από τους ίδιους τους εργαζοµένους και την ίδια την ταξική πάλη στην πράξη.

Βρεθήκατε στο ΓΣ του ΜΕΤΑ στις 21/1. Θεωρείτε ότι υπάρχει κοινό έδαφος συνεννόησης για κοινές πρωτοβουλίες;

Όπως αναφέραµε και παραπάνω, θεωρούµε πως υπάρχει κοινό έδαφος κοινής δράσης µε όλες τις ταξικές δυνάµεις παρά τις υπαρκτές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Ωστόσο η κοινή δράση στο κίνηµα κι η ενότητα των µαχόµενων δυνάµεων είναι αναγκαία βήµατα για να µπορέσουν να υπάρξουν επαρκείς αντιστάσεις στη βαρβαρότητα που επιβάλλεται, για να υπάρξουν επιµέρους νίκες και κατακτήσεις προς όφελος των εργαζοµένων.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά

Στο ΜΕΤΑ έχουµε ιεραρχήσει το ζήτηµα της ελαστικής εργασίας και της εγγραφής των συµβασιούχων στα συνδικάτα ως πολύ βασικό, που χρειάζεται να αντιµετωπιστεί άµεσα, µε ιδιαίτερη έµφαση. Εσείς τι πιστεύετε γι’ αυτό;

Πιστεύουµε πως όλοι οι εργαζόµενοι πρέπει να οργανώνονται στα συνδικάτα ανεξαρτήτως της σχέσης εργασίας τους. Σήµερα το εργατικό κίνηµα οφείλει να θέσει στην προµετωπίδα του το ζήτηµα της σταθερής εργασίας µε δικαιώµατα και στο δηµόσιο και τον ιδιωτικό τοµέα, µε αύξηση του βασικού µισθού και συλλογικές συµβάσεις εργασίας, τη µείωση του εργάσιµου χρόνου χωρίς µείωση των αποδοχών, σύµφωνα µε τις τεχνολογικές κι επιστηµονικές δυνατότητες της εποχής, την κατάργηση της ελαστικής εργασίας. Υπό αυτό το πρίσµα πιστεύουµε ότι πρέπει ν’ αντιµετωπίζονται τα επιµέρους αιτήµατα. Έτσι ενισχύεται η ταξική ενότητα των εργαζοµένων, χωρίς να δίνεται άλλοθι σε συντεχνιακές λογικές που δεν προωθούν τον αγώνα της εργατικής τάξης.