Για τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, για όλη την Αριστερά, για τους ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, δημιουργούνται νέες συνθήκες.
1. Η πολιτική ανατροπή της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είναι μια ιστορική πολιτική νίκη των δυνάμεων της κοινωνικής αντίστασης. Των δυνάμεων της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών που στην Ελλάδα πάλεψαν σκληρά από το ξέσπασμα της κρίσης και από την αρχή της πολιτικής των μνημονίων, των συμφωνιών της κυρίαρχης τάξης με την τρόικα και τους δανειστές που επέβαλαν μια βάρβαρη πολιτική λιτότητας. Είναι το αποτέλεσμα των γενικών απεργιών, των διαδηλώσεων, του κινήματος των πλατειών, των αποφασιστικών κλαδικών και τοπικών αγώνων που συνέχισαν παρά την κάμψη του μεγάλου κύματος αντίστασης στην καυτή διετία 2010-12.
Στην περίοδο αυτή ο κόσμος που αγωνιζόταν από τα κάτω διαμόρφωσε ένα πλαίσιο αιτημάτων, ελπίδων και προσδοκιών που παραμένει ενεργό. Η ανθεκτικότητα αυτού του πλαισίου, η απαίτηση για μια πολιτική αντιλιτότητας, ερμηνεύει την αντοχή του κόσμου που, παρά τα χτυπήματα των καθεστωτικών ΜΜΕ, επέμεινε να εναποθέτει τις ελπίδες του στην Αριστερά. Αυτή είναι η βάση της πολιτικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε μαζικές διαστάσεις, αλλά και της αντοχής του ΚΚΕ.
2. Η μαζική στροφή του κόσμου προς τα αριστερά, που εκδηλώθηκε στις κάλπες στις 25 του Γενάρη, δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ μεγαλύτερη πολιτική δυναμική απ’ ότι φανερώνουν οι 149 έδρες στη Βουλή, η ελάχιστη απόσταση από τις 151 έδρες της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας. Η ΝΔ του Σαμαρά, παρά τη σκανδαλώδη υποστήριξη από τις ντόπιες και διεθνείς καθεστωτικές δυνάμεις, βυθίστηκε στο 27,8%, γράφοντας ένα χαμηλό ρεκόρ επιρροής. Κυρίως όμως, βγήκε από την εκλογική μάχη βαθιά τραυματισμένη πολιτικά και στρατηγικά: Οι διαφορές ανάμεσα στον ακροδεξιό λαϊκισμό (με την έμφασή του στο ρατσισμό και τον εθνικισμό) και τον «κοινωνικό ριζοσπαστισμό» της παραδοσιακής κεντροδεξιάς θα ανθίσουν ξανά, αναπόφευκτα, μέσα στο κόμμα της ΝΔ, με άγνωστη για την ώρα την απάντηση στο ερώτημα για το ενιαίο μέλλον του συντηρητικού καθεστωτικού χώρου της Δεξιάς.
3. Η απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου, υποτιμά λαθεμένα αυτή τη δυναμική. Δεν ήταν μια υποχρεωτική απάντηση στα δεδομένα που δημιούργησαν οι εκλογές, καθώς υπήρχε ο δρόμος της διεκδίκησης ψήφου «ανοχής» από τη Βουλή, με βάση τις δεσμεύσεις της Θεσ/νίκης και ορίζοντα το πρόγραμμα του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Συνεδριακή απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, που επιβεβαίωσε την ιδρυτική διακήρυξη του, επαναλαμβάνοντας την απόρριψη αναζήτησης πολιτικών συμμαχιών προς την κεντροαριστερά, πιστεύουμε ότι ισχύει (πολύ περισσότερο!) σχετικά με την κεντροδεξιά.
Οι «κόκκινες γραμμές» των ΑΝΕΛ έρχονται σε αντίθεση με τις διαθέσεις ενός μεγάλου τμήματος των μελών και του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα λειτουργούν ως ιμάντας μεταβίβασης των πιέσεων του συστήματος πάνω στην κυβέρνηση της Αριστεράς.
Υπό αυτούς τους όρους, η συμφωνία για συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ δημιουργεί κίνδυνο για το πολιτικό σχέδιο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς με μεταβατική πολιτική και στρατηγική.
4. Για τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, για όλη την Αριστερά, για τους ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων , δημιουργούνται νέες συνθήκες.
Η υλοποίηση των δεσμεύσεων της Θες/νίκης θα είναι ένας πρώτος «σταθμός»: η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ της κρίσης επίπεδα, η επαναφορά της 13ης σύνταξης για τους χαμηλοσυνταξιούχους, η επαναφορά της ισχύος των ΣΣΕ, η επαναφορά του αφορολόγητου στο εισόδημα μέχρι 12.000 ευρώ, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, θα πρέπει να είναι το πρώτο, ισχυρό πολιτικό μήνυμα σταματήματος της κατηφόρας στη λιτότητα.
Με το μαζικό κίνημα στην πρώτη γραμμή, θα πρέπει να ανοίξουμε το δρόμο για τη συνολικότερη ανατροπή της λιτότητας. Για να τα πάρουμε όλα πίσω! Σε αυτήν την πορεία η δικαίωση των απεργών της ΕΡΤ, των καθαριστριών του Υπ. Οικονομικών, των απολυμένων, των «αξιολογημένων» και των «διαθέσιμων», θα είναι εξίσου σημαντικά μηνύματα, τόσο προς τον κόσμο μας, όσο και προς τους απέναντι.
5. Σε αυτές τις νέες συνθήκες, ο ρόλος του «κόμματος» ΣΥΡΙΖΑ είναι αναντικατάστατος. Η λειτουργία των οργανώσεων –μελών του, η συλλογικότητα, η εσωκομματική δημοκρατία δεν αποτελούν προαιρετική πολυτέλεια, αλλά προϋπόθεση για την τελική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, για την τελική νίκη όλης της Αριστεράς και του κόσμου μας.
27/1/2015
