Εκδόθηκε στις 29 Οκτώβρη 2017
1. Στις 27 Οκτώβρη, μετά την λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτώβρη, όπου συμμετείχαν πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι παρά την αστυνομική καταστολή, το καταλανικό κοινοβούλιο ανακήρυξε την Καταλανική Δημοκρατία. Σε μια Ισπανία με μια μοναρχία που είναι άμεση διάδοχος του δικτάτορα Φράνκο, μια (αβασίλευτη) Δημοκρατία που ανοίγει μια συντακτική διαδικασία είναι αναμφίβολα μια πρόταση που έρχεται σε ρήξη με το καθεστώς του 1978, με τις πολιτικές του συναινέσεις και με μια συνταγματική τάξη που υπηρετεί τις ελίτ. Αυτή η διακήρυξη συνέβη σε ένα πλαίσιο διαρκών απειλών για εφαρμογή του Άρθρου 155 και αυταρχική επίλυση μιας σύγκρουσης που οφείλει να έχει μια απολύτως πολιτική και δημοκρατική λύση. Στην πραγματικότητα, τις τελευταίες μέρες η απειλή εφαρμογής του 155 επισειόταν ανεξαρτήτως του τι θα συνέβαινε. Καλούμε σε απόρριψη της εφαρμογής του άρθρου 155 και σε δημοκρατική, ειρηνική και ανυπάκουη υπεράσπιση της θέλησης του καταλανικού λαού και του δικαιώματός του να αποφασίζει.
2. Είναι σημαντικό, σε τέτοιες εποχές έξαρσης των πατριωτικών παθών, να εντοπίζουμε σωστά τους υπεύθυνους για αυτά που συνέβησαν. Το Λαϊκό Κόμμα, με την ώθηση από τους Ciudadanos, με την υποστήριξη του PSOE και με την πίεση του κρατικού μηχανισμού, αποφάσισε να εφαρμόσει το άρθρο 155 του Συντάγματος. Ο στόχος αυτού του μέτρου ήταν να εμποδίσει ένα διάλογο ανάμεσα στην Καταλονία και το υπόλοιπο (Ισπανικό) Κράτος, ποινικοποιώντας τον καταλανικό λαό, αποκλείοντας τη λύση ενός συμφωνημένου δημοψηφίσματος και δικαιολογώντας την χρήση βίας για την επίλυση ενός πολιτικού προβλήματος. Ένα ανεύθυνο μέτρο που επιδιώκει να αναδιοργανώσει την ενότητα του Κράτους πάνω σε αυταρχικές σχέσεις.
3. Γνωρίζουμε πως είναι ανοιχτά μπροστά μας πολλά «άγνωστα» και πολλές αβεβαιότητες. Το να παρασύρεις τους ανθρώπους με εύκολα συνθήματα είναι χαρακτηριστικό μιας αντίληψης για την πολιτική εκείνων που αποφεύγουν τη δημοκρατική συζήτηση και θεωρούν τους ίδιους πρωταγωνιστές μιας ιστορίας στην οποία στην πραγματικότητα πρωταγωνιστούν οι απλοί άνθρωποι. Η νέα Καταλανική Δημοκρατία αντιμετωπίζει εσωτερικές αντιφάσεις που δεν μπορεί να αγνοήσει, σε μια χώρα που ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού δεν αισθάνεται ότι τον εκπροσωπεί η ανεξαρτησία. Η πρώτη πρόκληση της διαδικασίας είναι να εργαστεί για να επουλώσει αυτό το διχασμό, ενσωματώνοντας τα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων που δεν είναι υπέρ της ανεξαρτησίας στο σχεδιασμό για τη χώρας τους, αποφεύγοντας κοινωνικές διαιρέσεις που ωφελούν μόνο τις αντιδραστικές δυνάμεις, ενώ θα οργανώνει ένα κίνημα ικανό να αντισταθεί στην κρατική καταστολή. Η συντακτική διαδικασία πρέπει να υπηρετήσει αυτήν την κατεύθυνση, ενσωματώνοντας αιτήματα των λαϊκών τάξεων που πάνε πέρα από το εθνικό ζήτημα, τοποθετώντας τα κοινωνικά ζητήματα στο επίκεντρο και προωθώντας ένα ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό της Καταλονίας.
4.Στο Ισπανικό Κράτος, ζούμε ένα σύνθετο κύμα αντίδρασης. Πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου κόσμου της Αριστεράς, αισθάνονται πληγωμένοι ή διχασμένοι από αυτά που συμβαίνουν στην Καταλονία. Είναι αλήθεια ότι μεγάλο τμήμα αυτού του συναισθήματος κατευθύνεται σε μια καταλανοφοβική αντίδραση, απόγονος των χειρότερων αντιλήψεων του φρανκικού καθεστώτος, και σε μια βίαιη έκφραση της ακροδεξιάς στους δρόμους. Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που ανησυχεί ειλικρινά για αυτά που συμβαίνουν στην Καταλονία και προτιμά το διάλογο και τη διαπραγμάτευση, την επιστροφή της πολιτικής.
Από τη δική μας σκοπιά, το θεμελιώδες επίδικο είναι η δυνατότητα των λαών να αποφασίζουν το μέλλον τους. Αν ο καταλανικός λαός ηττηθεί και συντριβεί από το PP και τους συμμάχους του, όταν μια περιοχή, ένα δημοτικό συμβούλιο, μια κοινότητα ή μια κοινωνική ομάδα επιλέξει να αποφασίσει ελεύθερα για οποιοδήποτε ζήτημα, θα συντριβεί με την ίδια λογική με την οποία σήμερα το PP και το κράτος επιδιώκουν να συντρίψουν την Καταλονία. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα, που ξεπερνά το εθνικό ζήτημα και θέτει το ερώτημα της λαϊκής κυριαρχίας στο επίκεντρο: ο λαός είναι αυτός που έχει δικαίωμα να αποφασίζει, αυτή είναι η βάση της δημοκρατίας και ο νόμος πρέπει να υπηρετεί τη δημοκρατία και όχι το αντίθετο.
Από την άλλη, υπάρχουν άλλες λύσεις και μορφές σχέσης μεταξύ λαών που ξεπερνούν αυτές που παραδοσιακά επιβάλλονται στο Ισπανικό Κράτος. Η στρατηγική του ανοίγματος συντακτικών διαδικασιών έχει ως κεντρική ιδέα να διαμορφωθεί ένα σχέδιο για την κοινωνία από τις εργαζόμενες και λαϊκές τάξεις, τις γυναίκες, τους μετανάστες, όλους τους ανθρώπους που δεν έχουν την πολιτική και οικονομική εξουσία αλλά που χωρίς αυτούς δεν υπάρχει κοινωνία. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να αποτελέσει μέθοδο επίλυσης των ιστορικών προβλημάτων του Ισπανικού Κράτους στο εθνικό πεδίο, έναν τρόπο αναδιοργάνωσης των σχέσεων μεταξύ των λαών με βάση την ισότητα, όπου ξεκινώντας από το σεβασμό στο δικαίωμα στην επιλογή και στα αποτελέσματά του, χτίζονται γέφυρες ενότητας τις οποίες διαλύει η σημερινή αυταρχική σχέση επιβολής με το κεντρικό κράτος, μέσα από τη διαμόρφωση μορφών συνεργασίας και διαλόγου μεταξύ των λαών από τα κάτω για να οικοδομηθεί μια εναλλακτική κοινωνία από αυτή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Μια ευκαιρία να χτίσουμε ένα νέο πλαίσιο συνύπαρξης που θα μας επιτρέπει να προσδοκούμε όχι μόνο να κερδίσουμε πίσω τα παλιά, αλλά και να κατακτήσουμε καινούργια κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα για τις λαϊκές τάξεις.
5. Ξέρουμε πως η άποψή μας είναι μια δύσκολη άποψη στο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί. Γι’ αυτό και θεωρούμε θεμελιώδες να συζητήσουμε, να ανοίξουμε διάλογο ανάμεσα στις διάφορες δημοκρατικές απόψεις, αλλά επίσης και να εναντιωθούμε στην αυταρχική παρέμβαση που σχεδιάζει το Κράτος με τη δικαιολογία (θα μπορούσε να είναι και οποιαδήποτε άλλη στη θέση της) του καταλανικού ζητήματος. Η υπεράσπιση του καταλανικού λαού που θα υποφέρει την βίαιη εφαρμογή του 155 δεν σημαίνει μόνο υπεράσπιση των οπαδών της ανεξαρτησίας, αλλά και στήριξη στο 80% του πληθυσμού της Καταλονίας που απαιτεί εδώ και καιρό δημοψήφισμα και δημοκρατική λύση στα αιτήματά του, αλλά και στο υπόλοιπο 20% που επίσης θα χάσει την αυτοκυβέρνησή του. Σημαίνει την υπεράσπιση της δυνατότητας μια δημοκρατικής εξόδου από την κρατική επιβολή. Είναι η ώρα να (ξανα)ξεκινήσουμε την υπομονετική οικοδόμηση ενός σχεδίου που θα ξεπερνά το καθεστώς του 1978, που θα είναι ικανό να χτίσει αδελφικές σχέσεις μεταξύ των διάφορων λαών του Ισπανικού Κράτους. Οι ελίτ αποδείχθηκαν ανίκανες να λύσουν τα προβλήματα του Ισπανικού Κράτους. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι επείγον να ανακτήσουν οι «από κάτω» τον ηγετικό ρόλο στην πολιτική.
