Ανακοίνωση των Anticapitalistas για την κατάσταση στην Καταλονία

1. Στις 27 Οκτώ­βρη, μετά την λαϊκή εντο­λή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 1ης Οκτώ­βρη, όπου συμ­με­τεί­χαν πάνω από 2 εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι παρά την αστυ­νο­μι­κή κα­τα­στο­λή, το κα­τα­λα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο ανα­κή­ρυ­ξε την Κα­τα­λα­νι­κή Δη­μο­κρα­τία. Σε μια Ισπα­νία με μια μο­ναρ­χία που είναι  άμεση διά­δο­χος του δι­κτά­το­ρα Φράν­κο, μια (αβα­σί­λευ­τη) Δη­μο­κρα­τία που ανοί­γει μια συ­ντα­κτι­κή δια­δι­κα­σία είναι αναμ­φί­βο­λα μια πρό­τα­ση που έρ­χε­ται σε ρήξη με το κα­θε­στώς του 1978, με τις πο­λι­τι­κές του συ­ναι­νέ­σεις και με μια συ­νταγ­μα­τι­κή τάξη που υπη­ρε­τεί τις ελίτ. Αυτή η δια­κή­ρυ­ξη συ­νέ­βη σε ένα πλαί­σιο διαρ­κών απει­λών για εφαρ­μο­γή του Άρ­θρου 155 και αυ­ταρ­χι­κή επί­λυ­ση μιας σύ­γκρου­σης που οφεί­λει να έχει μια απο­λύ­τως πο­λι­τι­κή και δη­μο­κρα­τι­κή λύση. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τις τε­λευ­ταί­ες μέρες η απει­λή εφαρ­μο­γής του 155 επι­σειό­ταν ανε­ξαρ­τή­τως του τι θα συ­νέ­βαι­νε. Κα­λού­με σε απόρ­ρι­ψη της εφαρ­μο­γής του άρ­θρου 155 και σε δη­μο­κρα­τι­κή, ει­ρη­νι­κή και ανυ­πά­κουη υπε­ρά­σπι­ση της θέ­λη­σης του κα­τα­λα­νι­κού λαού και του δι­καιώ­μα­τός του να απο­φα­σί­ζει.    

2. Είναι ση­μα­ντι­κό, σε τέ­τοιες επο­χές έξαρ­σης των πα­τριω­τι­κών παθών, να εντο­πί­ζου­με σωστά τους υπεύ­θυ­νους για αυτά που συ­νέ­βη­σαν. Το Λαϊκό Κόμμα, με την ώθηση από τους Ciudadanos, με την υπο­στή­ρι­ξη του PSOE και με την πίεση του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού, απο­φά­σι­σε να εφαρ­μό­σει το άρθρο 155 του Συ­ντάγ­μα­τος. Ο στό­χος αυτού του μέ­τρου ήταν να εμπο­δί­σει ένα διά­λο­γο ανά­με­σα στην Κα­τα­λο­νία και το υπό­λοι­πο (Ισπα­νι­κό) Κρά­τος, ποι­νι­κο­ποιώ­ντας τον κα­τα­λα­νι­κό λαό, απο­κλεί­ο­ντας τη λύση ενός συμ­φω­νη­μέ­νου δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και δι­καιο­λο­γώ­ντας την χρήση βίας για την επί­λυ­ση ενός πο­λι­τι­κού προ­βλή­μα­τος. Ένα ανεύ­θυ­νο μέτρο που επι­διώ­κει να ανα­διορ­γα­νώ­σει την ενό­τη­τα του Κρά­τους πάνω σε αυ­ταρ­χι­κές σχέ­σεις.

3. Γνω­ρί­ζου­με πως είναι ανοι­χτά μπρο­στά μας πολλά «άγνω­στα» και πολ­λές αβε­βαιό­τη­τες. Το να πα­ρα­σύ­ρεις τους αν­θρώ­πους με εύ­κο­λα συν­θή­μα­τα είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό μιας αντί­λη­ψης για την πο­λι­τι­κή εκεί­νων που απο­φεύ­γουν τη δη­μο­κρα­τι­κή συ­ζή­τη­ση και θε­ω­ρούν τους ίδιους πρω­τα­γω­νι­στές μιας ιστο­ρί­ας στην οποία στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρω­τα­γω­νι­στούν οι απλοί άν­θρω­ποι. Η νέα Κα­τα­λα­νι­κή Δη­μο­κρα­τία αντι­με­τω­πί­ζει εσω­τε­ρι­κές αντι­φά­σεις που δεν μπο­ρεί να αγνο­ή­σει, σε μια χώρα που ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα του πλη­θυ­σμού δεν αι­σθά­νε­ται ότι τον εκ­προ­σω­πεί η ανε­ξαρ­τη­σία. Η πρώτη πρό­κλη­ση της δια­δι­κα­σί­ας είναι να ερ­γα­στεί για να επου­λώ­σει αυτό το δι­χα­σμό, εν­σω­μα­τώ­νο­ντας τα τμή­μα­τα των λαϊ­κών στρω­μά­των που δεν είναι υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας στο σχε­δια­σμό για τη χώρας τους, απο­φεύ­γο­ντας κοι­νω­νι­κές διαι­ρέ­σεις που ωφε­λούν μόνο τις αντι­δρα­στι­κές δυ­νά­μεις, ενώ θα ορ­γα­νώ­νει ένα κί­νη­μα ικανό να αντι­στα­θεί στην κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή. Η συ­ντα­κτι­κή δια­δι­κα­σία πρέ­πει να υπη­ρε­τή­σει αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση, εν­σω­μα­τώ­νο­ντας αι­τή­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων που πάνε πέρα από το εθνι­κό ζή­τη­μα, το­πο­θε­τώ­ντας τα κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα στο επί­κε­ντρο και προ­ω­θώ­ντας ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό της Κα­τα­λο­νί­ας.   

4.Στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος, ζούμε ένα σύν­θε­το κύμα αντί­δρα­σης. Πολ­λοί άν­θρω­ποι, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου κό­σμου της Αρι­στε­ράς, αι­σθά­νο­νται πλη­γω­μέ­νοι ή δι­χα­σμέ­νοι από αυτά που συμ­βαί­νουν στην Κα­τα­λο­νία. Είναι αλή­θεια ότι με­γά­λο τμήμα αυτού του συ­ναι­σθή­μα­τος κα­τευ­θύ­νε­ται σε μια κα­τα­λα­νο­φο­βι­κή αντί­δρα­ση, από­γο­νος των χει­ρό­τε­ρων αντι­λή­ψε­ων του φραν­κι­κού κα­θε­στώ­τος, και σε μια βίαιη έκ­φρα­ση της ακρο­δε­ξιάς στους δρό­μους. Υπάρ­χει όμως και ένα με­γά­λο τμήμα του πλη­θυ­σμού που ανη­συ­χεί ει­λι­κρι­νά για αυτά που συμ­βαί­νουν στην Κα­τα­λο­νία και προ­τι­μά το διά­λο­γο και τη δια­πραγ­μά­τευ­ση, την επι­στρο­φή της πο­λι­τι­κής.

Από τη δική μας σκο­πιά, το θε­με­λιώ­δες επί­δι­κο είναι η δυ­να­τό­τη­τα των λαών να απο­φα­σί­ζουν το μέλ­λον τους. Αν ο κα­τα­λα­νι­κός λαός ητ­τη­θεί και συ­ντρι­βεί από το PP και τους συμ­μά­χους του, όταν μια πε­ριο­χή, ένα δη­μο­τι­κό συμ­βού­λιο, μια κοι­νό­τη­τα ή μια κοι­νω­νι­κή ομάδα επι­λέ­ξει να απο­φα­σί­σει ελεύ­θε­ρα για οποιο­δή­πο­τε ζή­τη­μα, θα συ­ντρι­βεί με την ίδια λο­γι­κή με την οποία σή­με­ρα το PP και το κρά­τος επι­διώ­κουν να συ­ντρί­ψουν την Κα­τα­λο­νία. Αυτό είναι το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα, που ξε­περ­νά το εθνι­κό ζή­τη­μα και θέτει το ερώ­τη­μα της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας στο επί­κε­ντρο: ο λαός είναι αυτός που έχει δι­καί­ω­μα να απο­φα­σί­ζει, αυτή είναι η βάση της δη­μο­κρα­τί­ας και ο νόμος πρέ­πει να υπη­ρε­τεί τη δη­μο­κρα­τία και όχι το αντί­θε­το.

Από την άλλη, υπάρ­χουν άλλες λύ­σεις και μορ­φές σχέ­σης με­τα­ξύ λαών που ξε­περ­νούν αυτές που πα­ρα­δο­σια­κά επι­βάλ­λο­νται στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος. Η στρα­τη­γι­κή του ανοίγ­μα­τος συ­ντα­κτι­κών δια­δι­κα­σιών έχει ως κε­ντρι­κή ιδέα να δια­μορ­φω­θεί ένα σχέ­διο για την κοι­νω­νία από τις ερ­γα­ζό­με­νες και λαϊ­κές τά­ξεις, τις γυ­ναί­κες, τους με­τα­νά­στες, όλους τους αν­θρώ­πους που δεν έχουν την πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή εξου­σία αλλά που χωρίς αυ­τούς δεν υπάρ­χει κοι­νω­νία. Αλλά αυτό μπο­ρεί επί­σης να απο­τε­λέ­σει μέ­θο­δο επί­λυ­σης των ιστο­ρι­κών προ­βλη­μά­των του Ισπα­νι­κού Κρά­τους στο εθνι­κό πεδίο, έναν τρόπο ανα­διορ­γά­νω­σης των σχέ­σε­ων με­τα­ξύ των λαών με βάση την ισό­τη­τα, όπου ξε­κι­νώ­ντας από το σε­βα­σμό στο δι­καί­ω­μα στην επι­λο­γή και στα απο­τε­λέ­σμα­τά του, χτί­ζο­νται γέ­φυ­ρες ενό­τη­τας τις οποί­ες δια­λύ­ει η ση­με­ρι­νή αυ­ταρ­χι­κή σχέση επι­βο­λής με το κε­ντρι­κό κρά­τος, μέσα από τη δια­μόρ­φω­ση μορ­φών συ­νερ­γα­σί­ας και δια­λό­γου με­τα­ξύ των λαών από τα κάτω για να οι­κο­δο­μη­θεί μια εναλ­λα­κτι­κή κοι­νω­νία από αυτή των πο­λι­τι­κών και οι­κο­νο­μι­κών ελίτ. Μια ευ­και­ρία να χτί­σου­με ένα νέο πλαί­σιο συ­νύ­παρ­ξης που θα μας επι­τρέ­πει να προσ­δο­κού­με όχι μόνο να κερ­δί­σου­με πίσω τα παλιά, αλλά και να κα­τα­κτή­σου­με και­νούρ­για κοι­νω­νι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα για τις λαϊ­κές τά­ξεις.

5. Ξέ­ρου­με πως η άποψή μας είναι μια δύ­σκο­λη άποψη στο πλαί­σιο που έχει δια­μορ­φω­θεί. Γι’ αυτό και θε­ω­ρού­με θε­με­λιώ­δες να συ­ζη­τή­σου­με, να ανοί­ξου­με διά­λο­γο ανά­με­σα στις διά­φο­ρες δη­μο­κρα­τι­κές από­ψεις, αλλά επί­σης και να ενα­ντιω­θού­με στην αυ­ταρ­χι­κή πα­ρέμ­βα­ση που σχε­διά­ζει το Κρά­τος με τη δι­καιο­λο­γία (θα μπο­ρού­σε να είναι και οποια­δή­πο­τε άλλη στη θέση της) του κα­τα­λα­νι­κού ζη­τή­μα­τος. Η υπε­ρά­σπι­ση του κα­τα­λα­νι­κού λαού που θα υπο­φέ­ρει την βίαιη εφαρ­μο­γή του 155 δεν ση­μαί­νει μόνο υπε­ρά­σπι­ση των οπα­δών της ανε­ξαρ­τη­σί­ας, αλλά και στή­ρι­ξη στο 80% του πλη­θυ­σμού της Κα­τα­λο­νί­ας που απαι­τεί εδώ και καιρό δη­μο­ψή­φι­σμα και δη­μο­κρα­τι­κή λύση στα αι­τή­μα­τά του, αλλά και στο υπό­λοι­πο 20% που επί­σης θα χάσει την αυ­το­κυ­βέρ­νη­σή του. Ση­μαί­νει την υπε­ρά­σπι­ση της δυ­να­τό­τη­τας μια δη­μο­κρα­τι­κής εξό­δου από την κρα­τι­κή επι­βο­λή. Είναι η ώρα να (ξανα)ξε­κι­νή­σου­με την υπο­μο­νε­τι­κή οι­κο­δό­μη­ση ενός σχε­δί­ου που θα ξε­περ­νά το κα­θε­στώς του 1978, που θα είναι ικανό να χτί­σει αδελ­φι­κές σχέ­σεις με­τα­ξύ των διά­φο­ρων λαών του Ισπα­νι­κού Κρά­τους. Οι ελίτ απο­δεί­χθη­καν ανί­κα­νες να λύ­σουν τα προ­βλή­μα­τα του Ισπα­νι­κού Κρά­τους. Σή­με­ρα, πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, είναι επεί­γον να ανα­κτή­σουν οι «από κάτω» τον ηγε­τι­κό ρόλο στην πο­λι­τι­κή.