Ένα τεράστιο δώρο στον Σαμαρά
Η αναστολή της απεργίας των καθηγητών με τη γνωστή απόφαση των προέδρων των ΕΛΜΕ είναι ένα εγκληματικό λάθος, στις συνθήκες που έγινε. Βεβαίως υπήρχε μεγάλη δυσκολία υλοποίησης της απόφασης για απεργία στις εξετάσεις μετά την επιστράτευση (κι ασφαλώς ο ανοιχτά απεργοσπαστικός ρόλος του ΚΚΕ ενίσχυσε τα προβλήματα) . Όμως εδώ έχουμε μία άτακτη υποχώρηση παρά τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των καθηγητών: Η ΟΛΜΕ-πρόεδροι ΕΛΜΕ έκαναν πίσω χωρίς να πάρουν απολύτως τίποτε ως αντάλλαγμα, ούτε για τα προσχήματα. Ούτε καν την ίδια την επιστράτευση δεν απέτρεψαν δίνοντας έτσι τσάμπα στην κυβέρνηση την «εργασιακή ομαλότητα».
Έτσι φτάσαμε στην τραγελαφική κατάσταση, μπροστά στον ΚΙΝΔΥΝΟ να απολυθούν οι σχετικά λίγοι (σε σχέση με το σώμα των 87.000) επιτηρητές, να γίνει αποδεκτή η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ότι θα απολυθούν τουλάχιστον 12.000 αναπληρωτές, καθώς και ότι θα περάσουν όλα τα μέτρα της κυβέρνησης για διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Και μη πει κανείς ότι θα υπάρξουν κινητοποιήσεις τον Σεπτέμβρη: και τότε θα υπάρχει επιστράτευση και, το χειρότερο, θα έχει ενσταλάξει στον κλάδο μεγάλη απογοήτευση.
Ασφαλώς δεν έπεφτε στις πλάτες της ΟΛΜΕ το καθήκον να σπάσει την επιστράτευση. Ο ρόλος των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ είναι ακόμη καταλυτικός για κάτι τέτοιο –και οι ηγεσίες τους (φυσιολογικά) επέλεξαν την ταξική προδοσία. Όμως, παρά την προπαγάνδα, η υποστήριξη της απεργίας από την κοινωνία ήταν πολύ μεγάλη. Ακόμη και τα ψευτογκάλοπ του in.gr έδιναν 60% υποστήριξη των καθηγητών. Η ΔΟΕ αποφάσισε απεργία και εκατοντάδες σωματεία και ομοσπονδίες δήλωναν τη συμπαράστασή τους. Αν συνέχιζαν την ίδια τακτική, οι ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ θα βρίσκονται σε πολύ δύσκολη κατάσταση όσο πλησίαζε η ώρα της σύγκρουσης. Κι όμως, η ΟΛΜΕ επέλεξε την άνευ όρων παράδοση, αφήνοντας την πίκρα της απογοήτευσης σε εκατομμύρια άλλους εργαζόμενους που πίστεψαν ότι επιτέλους σπάει η κινηματική αδράνεια των τελευταίων μηνών. Και ούτε καν δεν προτάθηκε από την ΟΛΜΕ κάτι εναλλακτικό στους καθηγητές (έστω και με τη μορφή της «λευκής» απεργίας).
Οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που έστω και δια της τεθλασμένης υποστήριξε τους καθηγητές και ζήτησε απόσυρση της διάταξης για τις δύο ώρες προκειμένου να γίνουν οι εξετάσεις. Δεν ήταν πολύ αλλά ήταν κάτι. Όμως από τη στιγμή που άρχισε να αποκτά γενικό ενδιαφέρον το ζήτημα, η απεργία της ΟΛΜΕ μετατράπηκε αναγκαστικά σε ανοιχτή πολιτική σύγκρουση. Ειδικά μετά την αντισυνταγματική χρήση του όπλου της επιστράτευσης εκ μέρους της τρικομματικής -για τέταρτη φορά- ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να πάρει επάνω του τη μάχη (όπως το έκαναν βέβαια χιλιάδες μέλη του αλλά χωρίς κεντρική στήριξη μιας και ο πρόεδρος επέλεξε επικοινωνιακά παιχνίδια στην Κροατία). Επρόκειτο για ζήτημα δημοκρατίας και όχι απλώς συνδικαλιστικής διεκδίκησης. Τι, διάολο, χρειάζονται οι φαραωνικού μεγέθους επιτροπές για τη δημοκρατία και το Σύνταγμα, αν ούτε σε αυτές τις συνθήκες δεν κάνουν κάτι. Περιμένουμε από τα αστικά δικαστήρια να δώσουν τη λύση; Σε κάθε περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, το κόμμα μας εβρέθη ελλιποβαρές στο σχετικό ζύγισμα.
Ιδιαίτερα ελλιποβαρείς ήταν και οι συνδικαλιστές που εκπροσωπούν τον ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ: ακόμη κι αν ήταν αναγκαία η υποχώρηση, οι εκπρόσωποι της ριζοσπαστικής Αριστεράς έπρεπε να διαφοροποιηθούν από αυτούς της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ, δίνοντας στους εργαζόμενους την ευκαιρία και τη δυνατότητα να εμπιστευτούν αυτούς (τους συνδικαλιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς) την επόμενη φορά που θα κινητοποιηθούν. Τώρα, μετά την ταύτιση με τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές, αυτό θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Και θα έχει αντανάκλαση στην υπόλοιπη κοινωνία.
Η κριτική, η αυτοκριτική και οι αλλαγές είναι επείγον καθήκον για να περισωθεί ό,τι περισώζεται.
