Απλά μαθήματα πολιτικής...χημείας

Λει­τούρ­γη­σε ως η ικανή εκεί­νη στα­γό­να αί­μα­τος για την με­τα­τρο­πή ενό­ςκο­ρε­σμέ­νου πο­λι­τι­κού δια­λύ­μα­τος σε υπερ­κο­ρε­σμέ­νο. Ενός πο­λι­τι­κού δια­λύ­μα­τος βα­θιάς συ­στη­μι­κής κρί­σης και οι­κο­νο­μι­κής ύφε­σης , με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες μνη­μο­νια­κέ­ςπο­λι­τι­κές και τα αντι­λαϊ­κά μέτρα εξα­θλί­ω­σης, φτω­χο­ποί­η­σης και αποι­κιο­κρα­τι­κής εξάρ­τη­σης ως συ­στα­τι­κά στοι­χεία του.

Η πο­σό­τη­τα του δια­λύ­τη, του ικα­νού δη­λα­δή εκεί­νου μέσου πύ­κνω­σης και αραί­ω­σης του δια­λύ­μα­τος άρα βα­θιάς αλ­λα­γής και δια­φο­ρο­ποί­η­σης του, θα μπο­ρού­σε να πα­ρο­μοια­σθεί με τις λαϊ­κές, κοι­νω­νι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και τη δυ­να­μι­κή, σε μέ­γε­θος και συ­χνό­τη­τα, που είχαν, αυτές, το προη­γού­με­νο διά­στη­μα.

Μπρο­στά σε αυτή την εν­δε­χό­με­νη, λόγω κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων αλλά και βε­βαί­ως διε­θνών πιέ­σε­ων, αλ­λα­γή το ίδιο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα χρη­σι­μο­ποί­η­σε τις προ­ϋ­πάρ­χου­σες “δια­λυ­μέ­νες ου­σί­ες” του πα­ρα­κρά­τους και του φα­σι­σμού, προ­κει­μέ­νου να δη­μιουρ­γή­σει πα­θο­γε­νή ιζή­μα­τα ή και να ελέγ­ξει τα ήδη υπάρ­χο­ντα.

Η αρι­στε­ρά, ως θε­με­λια­κός κα­τα­λύ­της των πο­λι­τι­κών διερ­γα­σιών, θα πρέ­πει να ανα­συ­ντα­χθεί και να­σχε­διά­σει τις τα­κτι­κές της, με­λε­τώ­ντας όλες, κατά το δυ­να­τόν, τις πα­ρα­μέ­τρους, έτσι ώστε να ανα­τρέ­ψει το δια­φαι­νό­με­νο σχε­δια­σμό του συ­στή­μα­τος και να κερ­δί­σει αυτή την πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων.

Ερ­γα­λεία της είναι η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία, η ιδε­ο­λο­γι­κή βάση, η μέ­θο­δος ανά­λυ­σης και φυ­σι­κά, το κυ­ριό­τε­ρο, η απο­σα­φή­νι­ση των τα­κτι­κών, των πο­λι­τι­κών βη­μά­των, των επι­μέ­ρους στό­χων και του­στρα­τη­γι­κού σκο­πού.

Το διε­θνές και ντό­πιο πο­λι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κό σκη­νι­κό και οι ασκού­με­νες πο­λι­τι­κές, οι αντι­κει­με­νι­κές, δη­λα­δή, συν­θή­κες, όσο και ο βαθ­μός συ­νει­δη­τό­τη­τας, ορ­γά­νω­σης και πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης της κοι­νω­νί­ας ή κα­λύ­τε­ρα των στρω­μά­των που πλήτ­το­νται βά­ναυ­σα, ο υπο­κει­με­νι­κός πα­ρά­γο­ντας δη­λα­δή, απο­τε­λούν τις πα­ρα­μέ­τρους και απαρ­τί­ζουν το συ­νο­λι­κό μίγμα του ση­με­ρι­νού το­πί­ου.

Ζούμε σε μία πε­ρί­ο­δο δο­μι­κής κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού, που στη χώρα μας οδή­γη­σε το πρώην δι­κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα σε ανα­γκα­στι­κές συ­νο­δοι­πο­ρί­ες, για την επι­βο­λή ενός πο­λι­τι­κού μο­νό­δρο­μου, κατ΄επι­τα­γή των δα­νει­στών. Προ­κει­μέ­νου όλα αυτά να εφαρ­μο­στούν το ίδιο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα επέ­λε­ξε και φα­σι­στι­κές εκτρο­πές πα­ρα­βιά­ζο­ντας βα­σι­κούς κα­νό­νες της αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και του συ­ντάγ­μα­τος.

Σε αυτό το πρό­σφο­ρο έδα­φος της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και της κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης ήταν φυ­σι­κή και επό­με­νη και ιστο­ρι­κά απο­δε­δειγ­μέ­νη η στα­δια­κή διό­γκω­ση του φα­σι­στι­κού φαι­νο­μέ­νου, λαμ­βά­νο­ντας βε­βαί­ως υπόψη ότι, για πολ­λούς λό­γους, που θα πρέ­πει να ανα­λυ­θούν, η αρι­στε­ρά δεν μπό­ρε­σε να εκ­φρά­σει, στο μέ­γι­στο βαθμό, τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες.

Το φα­σι­στι­κό φαι­νό­με­νο τρά­φη­κε από την κρίση, δια­συν­δέ­θη­κε με το πα­ρα­κρά­τος και ,ως δεί­χνουν τα στοι­χεία, με το ίδιο το κρά­τος, ενώ, στην πιο “light” εκ­δο­χή αφέ­θη­κε από τους ίδιους τους θε­σμούς και τη δι­καιο­σύ­νη να λει­τουρ­γεί- ση­μείο άλ­λω­στε της ιδε­ο­λο­γί­ας του- ως “λού­μπεν” εγκλη­μα­τι­κή, ρα­τσι­στι­κή και βίαιη ορ­γά­νω­ση.

Η έκ­πλη­ξη τόσο της δια­σύν­δε­σης της Χρυ­σής Αυγής με τη δο­λο­φο­νία, όσο και των επι­λο­γών για ανα­κρί­σεις και συλ­λή­ψεις, με κά­ποιους προ­φυ­λα­κι­στέ­ους και κά­ποιους ελεύ­θε­ρους με πε­ριο­ρι­στι­κούς όρους, θυ­μί­ζει αστεί­ες γκά­φες σε αμε­ρι­κά­νι­κες φαρ­σο­κο­με­ντί. Το έντε­χνο σόου, που πολ­λοί επι­θυ­μούν να συ­νε­χι­στεί επί μα­κρόν ως μο­να­δι­κό πο­λι­τι­κό και “μι­ντια­κό” έργο, θυ­μί­ζει γου­έ­στερν-σπαγ­γέ­τι του τύπου “ο καλός, ο κακός και ο άσχη­μος”.

Βε­βαί­ως, όσο συμ­βαί­νουν αυτά η κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή πα­ρα­μέ­νει και διο­γκού­ται.

Οι δα­νει­στές επι­τάσ­σουν νέα μέτρα με τους δεί­κτες οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης καλά να κρα­τούν. Εν­δει­κτι­κή η ανα­φο­ρά στα στοι­χεία της ΕΛ­ΣΤΑΤ : 

Στοι­χείο

Πε­ρί­ο­δος

Τιμή

Δεί­κτης Τιμών Κα­τα­να­λω­τή (Πλη­θω­ρι­σμός)

Αύγ. 13/Αύγ. 12

-1,3

Εναρ­μο­νι­σμέ­νος Δεί­κτης Τιμών Κα­τα­να­λω­τή

Αύγ. 13/Αύγ. 12

-1,0

Ακα­θά­ρι­στο Εγ­χώ­ριο Προ­ϊ­όν (Προ­σω­ρι­νά Στοι­χεία)

Β' 3μηνο 2013

-3,8

Δεί­κτης Ανερ­γί­ας

Β' 3μηνο 2013

27,1

Δεί­κτης Βιο­μη­χα­νι­κής Πα­ρα­γω­γής

Ιούλ. 13/Ιούλ. 12

-8,1

Δεί­κτης Κύ­κλου Ερ­γα­σιών στο Λια­νι­κό Εμπό­ριο

Ιούλ. 13/Ιούλ. 12

-14,4

Δεί­κτης Τιμών Πα­ρα­γω­γού στη Βιο­μη­χα­νία

Αύγ. 13/Αύγ. 12

-2,0

Οι­κο­δο­μι­κή Δρα­στη­ριό­τη­τα (όγκος)

Ιούν. 13/Ιούν. 12

-8,1%

Η προ­σπά­θεια του πο­λι­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου είναι φα­νε­ρή, τόσο στον έλεγ­χο λει­τουρ­γί­ας τμή­μα­τος της Χ.Α, του μα­κριού, δη­λα­δή, χε­ριού του συ­στή­μα­τος και στη δη­μιουρ­γία ενός ευ­ρύ­τε­ρου “δη­μο­κρα­τι­κού”, “ευ­ρω­παϊ­κού” με­τώ­που με ολο­κλη­ρω­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που θα εγ­γυά­ται, δήθεν, την ομα­λό­τη­τα και την ασφά­λεια της χώρας, όσο και στην με­τα­κί­νη­ση της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας από τα ου­σιώ­δη κοι­νω­νι­κά και οι­κο­νο­μι­κά ζη­τή­μα­τα, που είναι και τα ζη­τή­μα­τα αιχ­μής.

Η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία δε, σχε­τι­κά με την πά­τα­ξη του φα­σι­σμού μέσα από θε­σμι­κά πλαί­σια και απα­γο­ρευ­τι­κούς νό­μους, κα­τα­δει­κνύ­ει πως τέ­τοια μέτρα λει­τουρ­γούν, μάλ­λον, προς τη διό­γκω­ση του φαι­νο­μέ­νου και χρη­σι­μο­ποιού­νται τε­λι­κά και ως μέτρα κα­τά­πνι­ξης των λαϊ­κών και ερ­γα­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων και εξο­βε­λι­σμού των αρι­στε­ρών ιδεών.

Οι δύο θε­ω­ρί­ες, που το σύ­στη­μα χρη­σι­μο­ποιεί, του συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου και των δύο άκρων, μαζί με τις ρη­το­ρεί­ες περί δη­μο­κρα­τί­ας, ομα­λό­τη­τας, ασφά­λειας είναι θε­ω­ρί­ες αντι­κρουό­με­νες ή μήπως αλ­λη­λο­συ­μπλη­ρώ­νο­νται και εναλ­λάσ­σο­νται στη χρήση με πολύ συ­γκε­κρι­μέ­νη στο­χο­θε­σία ;

Στα άκρα του συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου, που το κα­θο­ρί­ζουν οι ίδιοι που το κα­τα­στρα­τη­γούν, ποιοί είναι τε­λι­κά;

Ιδού τα δύο άκρα, δια στό­μα­τος Σα­μα­ρά σε ομι­λία του σε εκ­δή­λω­ση στο Peterson Institute for International Economics σε συ­νερ­γα­σία με το Ίδρυ­μα Σταύ­ρος Νιάρ­χος.
«Συ­ντρί­βου­με τον εξ­τρε­μι­σμό, έχου­με σαν κυ­βέρ­νη­ση την πο­λι­τι­κή βού­λη­ση, πάντα με σε­βα­σμό στο Σύ­νταγ­μα και τους νό­μους.H ηγε­σία της Χρυ­σής Αυγής έχει οδη­γη­θεί στην φυ­λα­κή», δή­λω­σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. “Πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί και το άλλο άκρο που μι­λά­ει για έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ».

Έχει πολ­λές πα­ρα­μέ­τρους η προ­σπά­θεια αυτή ανα­σύ­ντα­ξης.

• Χτυ­πούν στο θυ­μι­κό του φόβου, με βάση την ψυ­χο­λο­γία της μάζας, στην ανά­γκη προ­στα­σί­ας και επι­βί­ω­σης- βα­σι­κών εν­στί­κτων- και στην επι­λο­γή, από τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που πλήτ­το­νται, της ασφά­λειας μέσω της ομα­δο­ποί­η­σης, έστω και πρό­σκαι­ρα.
• Με­τα­κι­νούν την ατζέ­ντα από του τα­ξι­κούς αγώ­νες και τα ακαν­θώ­δη ζη­τή­μα­τα, χρη­σι­μο­ποιώ­ντα­ςψευ­δαι­σθή­σεις πο­λι­τι­κής ομα­λό­τη­τας και στα­θε­ρό­τη­τας.
• Και βε­βαί­ως προ­νο­ούν να δη­μιουρ­γή­σουν γέ­φυ­ρες επι­κοι­νω­νί­ας με το “αμε­ρι­κα­νοϊσ­ραη­λι­νό” τόξο, δί­νο­ντας μα­θή­μα­τα υπα­κο­ής, για να συ­νε­χί­σουν το ανε­πι­τυ­χές success story. Μπο­ρεί δε να φτά­σουν και σε αντι­μνη­μο­νια­κές κο­ρώ­νες κρύ­βο­ντας τα σχέ­δια ενός κοι­νο­βου­λευ­τι­κού ολο­κλη­ρω­τι­σμού.

Σε όλα αυτά ποιά πρέ­πει να είναι η απά­ντη­ση ή κα­λύ­τε­ρα η πρό­τα­ση της αρι­στε­ράς, ιδιαί­τε­ρα μετά τις τε­λευ­ταί­ες δρα­μα­τι­κές εξε­λί­ξεις;

Αρκεί για το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η αφή­γη­ση ενός ευ­ρω­παϊ­κού σχη­μα­τι­σμού με κυ­ρί­αρ­χο δί­λημ­μα το “μνη­μό­νιο ή δη­μο­κρα­τία;” ; Ή μήπως οι ανά­γκες των και­ρών απαι­τούν ΤΟΛΜΗ και ΚΑ­ΘΑ­ΡΟ­ΤΗ­ΤΑ ΘΕ­ΣΕ­ΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΕ­ΩΝ;

• Μήπως ήρθε η ώρα να ανα­δεί­ξου­με τις γε­νε­σιουρ­γές αι­τί­ες που είναι το ίδιο το σύ­στη­μα και οι κρί­σεις του και όχι γε­νι­κά και αό­ρι­στα η αν­θρω­πι­στι­κή κρίση και η κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή;
• Μήπως ήρθε η ώρα να απο­κα­λύ­ψου­με το ρόλο του φα­σι­σμού και τη λει­τουρ­γία του στο ίδιο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα;
• Μήπως ήρθε η ώρα να ξε­κα­θα­ρί­σου­με τους όρους της ελευ­θε­ρί­ας, της δη­μο­κρα­τί­ας για την οποία πα­λεύ­ου­με και που μπο­ρεί να περνά στά­δια, να αντλεί από τους ήδη υπάρ­χο­ντες αστι­κούς θε­σμούς αλλά πρέ­πει να διευ­ρυν­θεί κοι­νω­νι­κά και να ελεγ­χθεί με όρους αμε­σο­δη­μο­κρα­τί­ας;
• Μήπως ήρθε η ώρα να μι­λή­σου­με για το κρά­τος που εν­νο­ού­με, το κρά­τος που είναι βαθιά τα­ξι­κό και που πρέ­πει να εκ­δη­μο­κρα­τι­στεί και να βρει τα θε­με­λια­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του δι­καί­ου, της πρό­νοιας, της ισο­νο­μί­ας, με βάση τις ανά­γκες του λαού;

Άλ­λω­στε ο ίδιος ο Μαρξ στο βι­βλίο του για το κρά­τος κάνει την πα­ρα­κά­τω ανα­φο­ρά:

“Οι θε­ο­λό­γοι του με­σαί­ω­να δια­χώ­ρι­ζαν ήδη τα συμ­βό­λαια σε pactum unionis ή ενό­τη­τας όπου οι απο­μο­νω­μέ­νοι άν­θρω­ποι συμ­φω­νούν με­τα­ξύ τους να δη­μιουρ­γή­σουν μια κοι­νω­νία και σε pactumsubietionis ή υπο­τα­γής όπου η κοι­νω­νία δη­μιουρ­γεί­ται με­τα­φέ­ρο­ντας ή υπο­τάσ­σο­ντας την κυ­ριαρ­χία του κα­θε­νός σε κά­ποιον κυ­ρί­αρ­χο ηγε­μό­να. Ο Τόμας Χομπς (1588-1679) συ­νε­νώ­νει τις δύο αυτές μορ­φές συμ­βο­λαί­ου σε μια. Με μια και μόνον πράξη οι άν­θρω­ποι οι οποί­οι βρί­σκο­νται στη φυ­σι­κή κα­τά­στα­ση κά­νουν ένα συμ­βό­λαιο με­τα­ξύ τους και απο­φα­σί­ζουν ν’ απο­δώ­σουν στους εαυ­τούς τους έναν κυ­ρί­αρ­χο. Αυτός ο κυ­ρί­αρ­χος είναι το κρά­τος το οποίο ο Χομπς ονο­μά­ζει Λε­βιά­θαν, εμπνευ­σμέ­νος – κι αυτό δεν είναι τυ­χαίο- από το πα­ντο­δύ­να­μο βι­βλι­κό θα­λάσ­σιο τέρας της Πα­λαιάς Δια­θή­κης.”
 

• Μήπως ήρθε η ώρα να μι­λή­σου­με για τις δικές μας κόκ­κι­νες γραμ­μές, εξει­δι­κεύ­ο­ντας το πρό­γραμ­μά μας, τη θέση μας για τη δια­γρα­φή του χρέ­ους και την ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη, όχι ως απει­λή αλλά ως ανα­γκαία συν­θή­κη στην χά­ρα­ξη μιας απο­τε­λε­σμα­τι­κής πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης και μιας ανε­ξάρ­τη­της και πο­λυ­διά­στα­της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής;

Τε­λι­κά, ίσως, μέσω των δη­λώ­σε­ων του πρω­θυ­πουρ­γού ξε­πή­δη­σαν οι ίδιοι οι φόβοι του συ­στή­μα­τος για το άλλο άκρο που πρέ­πει να μπει στο πε­ρι­θώ­ριο.

Οι ίδιες οι ανά­γκες πλέον απαι­τούν ενω­τι­κή συ­μπό­ρευ­ση όλων αυτών των δυ­νά­με­ων, με τόλμη και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, για να μπο­ρέ­σουν να κι­νη­το­ποι­η­θούν τα με­γά­λα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, για να μπο­ρέ­σει να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η ανα­τρο­πή αυτών των πο­λι­τι­κών και η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς να μην είναι μια πα­ρέν­θε­ση τρα­γι­κών μετά εξε­λί­ξε­ων, αλλά ο πα­ρά­γο­ντας εκεί­νος που θα οδη­γή­σει στην σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

Οι όροι πο­λι­τι­κής χη­μεί­ας ολο­κλη­ρώ­νο­νται με όρους πο­λι­τι­κής τρα­γω­δί­ας, που αν έχει ως στο­χο­θε­σία την “κά­θαρ­ση” θα πρέ­πει να επι­λέ­ξει με­τα­ξύ Αντι­γό­νης και Κρέ­ο­ντα.

*Η Κα­τε­ρί­να Θα­νο­πού­λου είναι εκ­παι­δευ­τι­κός ει­δι­κής αγω­γής και μέλος της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.