Από την Αντιδικτατορική στην Αντιμνημονιακή Πάλη

Σύμφωνα με τη διοργάνωση, η συζήτηση είχε στόχο να αναδειχθούν“οι ομοιότητες αλλά και οι διαφορές μεταξύ των δύο πιο καταστροφικών πολιτικών περιόδων στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, αντιμετωπίζοντας τον αγώνα του Πολυτεχνείου στη πραγματική του διάσταση, ως ένα συνεχές κάλεσμα για δημοκρατία, αντίσταση και ανατροπή.”



Από τους ομιλητές ο Αντώνης Νταβανέλλος (ΠΣ ΛΑΕ) ξεκίνησε την εκδήλωση αναφερόμενος στις επιθέσεις του Παρισιού, επισημαίνοντας την επαπειλούμενη κλιμάκωση του ταξικού πολέμου. Τόσο έξω από τα σύνορα της Ευρώπης, κατά των λαών της Μέσης Ανατολής, όσο και στο εσωτερικό με την καταπάτηση τωνδημοκρατικών δικαιωμάτων τωνΕυρωπαίων αλλά και τωνμεταναστώνή προσφύγωνμέσα στις ευρωπαϊκές χώρες. Καταλήγοντας στην σπουδαιότητατου αντιρατσιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα στη χώρα μας. Σε σχέση με το κυρίως θέμα της εκδήλωσης, ο εισηγητήςκαταπιάστηκε με τιςβασικές διαφορές και ομοιότητες των δύο εποχών. Ο αέρας ελπίδας της δεκαετίας του '70 (Μάης '68), πράγμαπουφαίνεται να μην υπάρχει σήμερα. Το παρόμοιοπεριβάλλον οικονομικής παρακμής του συστήματος, υπογραμμίζοντας τις άγριες συνθήκες όπου ζούσαν οι τότε γενιές, συνθήκες που ξεχνούν όσοι αναπολούν εκείνα τα χρόνια σαν τάχα καλύτερα. Ιδιαίτερα στάθηκε στα μικρά αγωνιστικά γεγονότα που προετοίμασαν το Πολυτεχνείο, που με τη σειρά του δενηττήθηκε, αλλά έδωσε θανατηφόρο χτύπημα στην χούντα και μαςεισήγαγε στην μεγαλειώδη εργατική Μεταπολίτευση.Αυτήν πουαπέδωσε “θηριώδεις κατακτήσεις” για τηντάξη μας, όπως και το φιλί της ζωής στην ελληνική Αριστερά, ακριβώς αντίθετα με τις ελεγχόμενες μεταπολιτεύσεις σε Τουρκία και Ισπανία. Ο Νταβανέλλος έβγαλε τοτο συμπέρασμα ότι και σήμερα η Αριστερά οφείλει να μην εναποθέσειστους κυρίαρχους την αιματηρή και τελείως αμφίβολη “έξοδο από την Κρίση”, υποχωρώντας στο αναμασημένο σύνθημα “κάντε υπομονή”. Μα αντίθετα, πατώντας στην πανευρωπαϊκά κορυφαία ελληνική εμπειρία κινηματικής αντιλιτότητας και στο “στρώμα πολιτικών αγωνιστών με αναφορά στο μαρξισμό και το όραμα του σοσιαλισμού” που αυτή η πείρα διαμόρφωσε, πατώντας πάνω στη δυναμική που ανέδειξε και η απεργία της 12ης Νοέμβρη, να οργανώσει την πάλη, τις πολιτικές απαντήσεις και την ενότητα της ριζοσπαστικής, αντιμνημονιακής Αριστεράς.



Ο δεύτερος ομιλητής, ο Νίκος Παπατριανταφύλλου(Εκτ.Επ. της ΓΣΕΕ), ανέλαβε να υπενθυμίσεισυγκεκριμένατα χαρακτηριστικά της εποχής της δικτατορίας, με την στυγνήεκμετάλλευση των εργατών, τη μετανάστευση, τη δυσχέρεια της “μεγάλης” Αριστεράς (διάσπαση του ΚΚΕ), αλλά και τις κλιμακούμενες αντιστάσεις του κόσμου. Επικέντρωσε στο πώς μέσασε καθεστώς απαγόρευσης συγκεντρώσεων και απεργιών οι “από κάτω”, από τα τρόλει και τη ΔΕΗ ως τους Μεγαρείς, απεργούσαν και διαδήλωναν, κυοφορώντας την παλλαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη.Τόνισε πως η συμμετοχή των εργαζομένων στο Πολυτεχνείο το μετέτρεψε σε λαϊκή και όχι μόνον φοιτητική εξέγερση. Και κατέληξε στην χρεία συνολικοποίησης των αιτημάτων, στον καθοριστικό ρόλο του κινήματος ακόμη κι όταν η πολιτική Αριστερά αποτυγχάνει να συγχρονιστεί με τις ανάγκες, τέλος, στην ανάδυση του σημερινού αιτήματος για δημοκρατία μέσα στους εργατικούς χώρους, θεσμικά και κυρίως αγωνιστικά.



Τελευταίος ο Παναγιώτης Σωτήρης (ΠΣ ΛΑΕ), σημείωσε το κατόρθωμα μιας “επετειακής” διαδήλωσης να συνδέεται κάθε χρόνο με τα εκάστοτε πολιτικά επίδικα της συγκυρίας, παραμένοντας μαζική και συσπειρώνοντας όλες τις γενιές. Θύμισε ότι και τότε προβαλλόταν από το πολιτικό σύστημα η “μη ύπαρξη εναλλακτικής” και η υποταγή, πράγματα που είχαναφομοιώσεικαι τα μεγαλύτερα κόμματα εκείνηςτης Αριστεράς. Και εστίασε στην μεγάλη αντίθεση: τότε η μάχη του Πολυτεχνείου δόθηκε και παρόλο που ηττήθηκε στρατιωτικά, κέρδισε πολιτικά, ενώ σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να μην δώσει καν τη μάχη. Προδιαγράφοντας έτσι την απίστευτη ενσωμάτωσή της στον κρατικό αυταρχισμό (παρακολουθήσεις, υπόθεση Πανούση), στην “αριστερή” διαπλοκή, όσο και στην φιλοϊμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των ΕΕ, Ισραήλ και ΗΠΑ. Μάλιστα, μέσα σε περιβάλλον οξείας κρίσης ηγεμονίας του συστήματος, η οποία ο ίδιος προέβλεψε ότι θα συνεχιστεί, με το Μνημόνιο 3 να “μην βγαίνει”. Οι ομιλίες τελείωσαν με την υπόμνησή του ότι η Αριστερά σήμερα χρειάζεται να χτυπήσει τόσο την ανάθεση όσο και την “βασιλική οδό για την ήττα”, τον ευρωπαϊσμό.