Γιατί, ενώ η κυβέρνηση διαβεβαιώνει με κάθε τρόπο ότι η κυβερνητική πλειοψηφία είναι συμπαγής, «φουντώνει» το φλερτ με τον Βασίλη Λεβέντη από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;
Η επίθεση φιλίας ξεκίνησε από τον Αλέκο Φλαμπουράρη λέγοντας (για το Β. Λεβέντη) πώς «έδινε 30 με 35 χρόνια μάχη, υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων και μπήκε τελικά στη Βουλή», ενώ ο Δημήτρης Μάρδας δήλωσε πως «η Ένωση Κεντρώων είναι ένα κόμμα που δεν έχει σχέση με το παρελθόν. Είναι ένα κόμμα που έχει κάποιες θέσεις ενδιαφέρουσες». Από τη μεριά της, η Ένωση Κεντρώων απάντησε ότι δε συζητάει τίποτα άλλο εκτός από μια οικουμενική κυβέρνηση που θα στηρίζεται οπωσδήποτε από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Τι κρύβεται άραγε πίσω από αυτό το -εκ πρώτης όψεως- πολιτικάντικο (ή παραπολιτικό) σκηνικό; Για ποιο λόγο ξαφνικά ο «γραφικός» Λεβέντης αντιμετωπίζεται ως ένα σοβαρό πολιτικό πρόσωπο που θα μπορούσε να στηρίξει την κυβερνητική προσπάθεια; Η απάντηση είναι: υφέρπουσα πολιτική αστάθεια. Και είναι υφέρπουσα, γιατί ακόμα δεν την έχουμε δει να ξεδιπλώνεται αλλά έχουμε τις πρώτες ενδείξεις.
Η προσπάθεια να εγκαινιαστεί μια «νέα» τακτική από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτή της εθνικής συνεννόησης, ξεκίνησε πριν από περίπου ένα μήνα με τη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, με αφορμή τα σκληρά μέτρα που θα πρέπει να ψηφιστούν στη Βουλή και κυρίως το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Ήταν τότε που η «Αυγή» είχε εκείνο το ντροπιαστικό (για μία πάλαι ποτέ αριστερή εφημερίδα) πρωτοσέλιδο με όλες τις μουτσούνες των πολιτικών αρχηγών, συμπεριλαμβανομένου του Λεβέντη.
Μόλις λίγους μήνες μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ήταν αδιαμφισβήτητη, έχουν ξεκινήσει εξέχοντα κυβερνητικά στελέχη να δημιουργήσουν γέφυρες συνεννόησης με τον Λεβέντη. Η πολιτική αστάθεια (ή σταθερότητα), ειδικά σε μία τόσο ρευστή συγκυρία, δεν έχει να κάνει με αριθμητικά μεγέθη αλλά έχει τη δική της δυναμική.
Το επιτελείο του Μαξίμου γνωρίζει πολύ καλά ότι το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό θα σημάνει ουσιαστικά τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος και αντικατάστασή του από ένα «κρατικό φιλανθρωπικό ταμείο». Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι δεν αρκούν 153 βουλευτές για να περάσουν τόσο σκληρές μεταρρυθμίσεις που θα τσακίσουν εκατοντάδες χιλιάδες ζωές. Οπότε αναζητά τις απαραίτητες διευρύνσεις για την απαραίτητη «πολιτική νομιμοποίηση».
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σχεδόν σύσσωμος ο συστημικός τύπος πιέζει προς μια κατεύθυνση «εθνικής συνεννόησης», κατεύθυνση που υποστηρίζουν σε γενικές γραμμές και οι δανειστές. Απλά αυτή τη στιγμή ο βασικός υποψήφιος για την υλοποίηση ενός τέτοιου σεναρίου, η ΝΔ, έχει να λύσει τα δικά της αδιέξοδα και σε κάθε περίπτωση κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά ότι μετά τις εκλογές θα συνεχίσει ενιαία.
Ο πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μάλλον έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα και το 2016 θα είναι χρονιά ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων. Όσοι επένδυσαν στα εκλογικά αποτελέσματα του Σεπτεμβρίου για την αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας έχουν αρχίσει ήδη και διαψεύδονται.
Ο λόγος; Τα μνημόνια και η σκληρή λιτότητα είναι κατεξοχήν πολιτικά και οικονομικά προγράμματα «αστάθειας» και τα κόμματα που έχουν αναλάβει έως τώρα την υλοποίησή τους, δεν την έχουν «βγάλει καθαρή». Το μεγάλο ερωτηματικό παραμένει ποια θα είναι η αντίδραση της κοινωνίας απέναντι -ειδικά- στο νέο ασφαλιστικό και αυτός ο παράγοντας μπορεί να βάλει τη δικιά του σφραγίδα στην πορεία των πολιτικών εξελίξεων.