Ασυμβατότητα συνύπαρξης του "όχι" και του "ναι" στο 3ο Μνημόνιο εντός ενός ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ

Η επί­κλη­ση που γί­νε­ται από τις δυ­νά­μεις του «ναι» στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, όσο και από δυ­νά­μεις του «όχι» στο 3ο­Μνη­μό­νιο, για την δια­σφά­λι­ση της «ενό­τη­τας» του κόμ­μα­τος, είναι του­λά­χι­στον αβά­σι­μη, γιατί από εδώ και στο εξής δεν μπο­ρεί να νοη­θεί πο­λι­τι­κά η συ­νύ­παρ­ξη των δυ­νά­με­ων του «όχι» και των δυ­νά­με­ων του «ναι» σε ένα ενιαίο και κοινό κόμμα. Αυτό αντι­προ­σω­πεύ­ει έναν πα­ρα­λο­γι­σμό, ο οποί­ος και θα λήξει με την ντε φάκτο επι­βο­λή των δυ­νά­με­ων του «ναι» με την πο­λι­τι­κή εξου­σία που δια­θέ­τουν κατ’ απο­κλει­στι­κό­τη­τα ένα­ντι του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

          Και πραγ­μα­τι­κά το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να δια­θέ­τει Νο­μαρ­χια­κές Επι­τρο­πές και πρω­το­βάθ­μιες ορ­γα­νώ­σεις μελών, καθώς και τμή­μα­τα και Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή, ωστό­σο αυτό το σύ­νο­λο των ορ­γα­νω­τι­κών δομών δεν δια­θέ­τει καμία απο­λύ­τως πο­λι­τι­κή εξου­σία. Αυτή έχει εκ­χω­ρη­θεί από το ίδιο το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κατ’ απο­κλει­στι­κό­τη­τα στο πα­νί­σχυ­ρο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου (συ­νερ­γού­σης και της «χα­ρι­σμα­τι­κό­τη­τας» του ηγέτη του «ναι»), στα υπουρ­γεία των επι­μέ­ρους το­μέ­ων, στην ενα­πο­μεί­να­σα κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα του «ναι» (75% της αρ­χι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ισχύ­ος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), και κυ­ρί­ως στους μη­χα­νι­σμούς του αστι­κού κρά­τους. Το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει απο­γυ­μνω­θεί τε­λεί­ως από οποια­δή­πο­τε μορφή άσκη­σης πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας, έτσι ώστε οποια­δή­πο­τε από­φα­ση των ορ­γα­νω­τι­κών μορ­φών υπό­στα­σής του (Νο­μαρ­χια­κών Επι­τρο­πών, Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής), ακόμη και αν συ­ντάσ­σο­νται στο στρα­τό­πε­δο του «όχι» στο και­νού­ριο μνη­μό­νιο, να μην επη­ρε­ά­ζει ου­δό­λως την άσκη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης.

          Από αυτή την άποψη η επι­δί­ω­ξη εξα­σφά­λι­σης της «ενό­τη­τας» του κόμ­μα­τος, πράγ­μα εξο­ρι­σμού σή­με­ρα ανέ­φι­κτο από πο­λι­τι­κή άποψη (πα­ρα­λο­γι­σμός συ­νύ­παρ­ξης των μνη­μο­νια­κών και αντι­μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων εντός του ιδίου πο­λι­τι­κού ορ­γα­νι­σμού), και η επι­δί­ω­ξη εξα­σφά­λι­σης μιας πλειο­ψη­φί­ας του «όχι» σε διά­φο­ρα ορ­γα­νω­τι­κά επί­πε­δα, ακόμη και σε αυτό της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής, φα­ντά­ζουν του­λά­χι­στον ως «όνει­ρα θε­ρι­νής νυ­κτός». Άλ­λω­στε ακόμη και να εξα­σφα­λι­σθούν, κατά κα­νέ­ναν τρόπο δεν επη­ρε­ά­ζουν την άσκη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, ούτε και μπο­ρούν να κι­νη­το­ποι­ή­σουν ρι­ζο­σπα­στι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις απέ­να­ντί της. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η φα­ντα­σια­κή αντί­λη­ψη ότι με την προ­βο­λή του «όχι» στο νέο μνη­μό­νιο και την επί­κλη­ση να επι­στρέ­ψει η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις προη­γού­με­νες θέ­σεις της, δεν μπο­ρεί να βρει καμία αντα­πό­κρι­ση, γιατί ο μο­νό­δρο­μος που έχει προσ­διο­ρι­στεί από τα όρ­γα­να της ΕΕ,  της Ευ­ρω­ζώ­νης και της ΕΚΤ είναι ο μο­να­δι­κός δρό­μος που θα ακο­λου­θή­σει με συ­νέ­πεια η ηγε­τι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή και κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

          Η μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που πραγ­μα­το­ποιεί­ται αυτό το διά­στη­μα, και που είναι απο­κλει­στι­κό προ­ϊ­όν της πα­τα­γώ­δους απο­τυ­χί­ας της πο­λι­τι­κής της ανα­ζή­τη­σης λύσης εντός της ζώνης του ευρώ, που θα πε­ριό­ρι­ζε τη λι­τό­τη­τα, θα έκανε σε­βα­στά τα δι­καιώ­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων κλπ. είναι τε­λε­σί­δι­κη και ανε­πί­στρε­πτη, ανε­ξαρ­τή­τως της προη­γού­με­νης κοι­νής αγω­νι­στι­κής πο­ρεί­ας, των σχε­τι­κών εμπει­ριών κλπ. Το ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δι­ή­νυ­σε μια πο­λυ­ε­τή πο­ρεία ως πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός αντι­πα­λό­τη­τας στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό  και αντί­θε­σης στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή των αστι­κών κομ­μά­των, αυτό δεν ση­μαί­νει ότι σή­με­ρα υιο­θε­τώ­ντας την πο­λι­τι­κή του 3ου Μνη­μο­νί­ου, συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­μέ­νει, κατά έναν πα­ρά­δο­ξο τρόπο αρι­στε­ρό κόμμα προ­ά­σπι­σης των λαϊ­κών ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων.Η άσκη­ση της ση­με­ρι­νής μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, και μά­λι­στα κατά έναν επί­μο­νο τρόπο, μο­λο­νό­τι πρό­κει­ται για αντι­κοι­νω­νι­κά και υφε­σια­κά μέτρα εντο­νό­τε­ρα από αυτά των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων, είναι που προσ­διο­ρί­ζει πλέον τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κόμμα της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, ανε­ξαρ­τή­τως της μέχρι τώρα πο­λι­τι­κής του πο­ρεί­ας. Και είναι αυτό το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό που θα τον οδη­γή­σει στον πο­λι­τι­κό του εκ­μη­δε­νι­σμό, όπως συ­νέ­βη πρω­τί­στως με το ΠΑΣΟΚ (και πα­ράλ­λη­λα με τον ΛΑΟΣ και την ΔΗΜΑΡ) και δευ­τε­ρευό­ντως με τη ΝΔ.

          Το φαι­νό­με­νο αυτό της πλή­ρους ισχύ­ος της ηγε­τι­κής ομά­δας του κόμ­μα­τος (άσκη­ση κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας δια μέσου του Με­γά­ρου Μα­ξί­μου, των υπουρ­γεί­ων, του αστι­κού κρά­τους και της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας) σε σχέση με την πλήρη απο­γύ­μνω­ση του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από κάθε μορφή εξου­σί­ας, έχει ως αφε­τη­ρία του την εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση του Ιου­νί­ου 2012 και λει­τούρ­γη­σε μέχρι τις εκλο­γές του Ια­νουα­ρί­ου 2015. Αφό­του δη­λα­δή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τέ­λα­βε τη θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, και άρα της εν δυ­νά­μει δια­κυ­βέρ­νη­σης, κυ­ριάρ­χη­σε το τρί­πτυ­χο της μι­κρο­α­στι­κής εκ­συγ­χρο­νι­στι­κής αντί­λη­ψης :εκλο­γι­κι­σμός, κυ­βερ­νη­τι­σμός, κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός. Η συ­νε­χής επί­κλη­ση των εκλο­γών ως λύσης για τα ζω­τι­κά κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα, αντί της ανα­γκαί­ας προ­ώ­θη­σης του λαϊ­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. – Η με κάθε τρόπο επι­δί­ω­ξη της κα­τά­κτη­σης της πο­λι­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης ένα­ντι των οποιων­δή­πο­τε συ­σχε­τι­σμών στο επί­πε­δο των τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων.– Η ανά­δει­ξη του κοι­νο­βου­λί­ου ως της υπέρ­τα­της μορ­φής πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης της Αρι­στε­ράς, σε σχέση με την τρο­φο­δό­τη­ση της κί­νη­σης του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος.

          Επό­με­νο ήταν ως απο­τέ­λε­σμα αυτών των χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών να εγκα­θι­δρυ­θεί μετά τη λαϊκή εκλο­γι­κή νίκη ένα σύ­στη­μα εξου­σί­ας της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με επί­κε­ντρο ισχύ­ος το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου και ακο­λού­θως η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα και τα υπουρ­γεία, καθώς και τε­λι­κά οι ίδιοι οι μη­χα­νι­σμοί του αστι­κού κρά­τους, ενώ ο πο­λι­τι­κός ορ­γα­νι­σμός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τα­τρά­πη­κε στον «φτωχό συγ­γε­νή» αυτών των κέ­ντρων άσκη­σης της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας. Κι’ αυτό πα­ρό­λο που όλες αυτές οι εξου­σί­ες κα­τα­κτή­θη­καν χάρις στην ανι­διο­τε­λή αγω­νι­στι­κή συ­νει­σφο­ρά χι­λιά­δων ρι­ζο­σπα­στών του συ­γκε­κρι­μέ­νου πο­λι­τι­κού σχη­μα­τι­σμού. Άλ­λω­στε στα­δια­κά επήλ­θε η με­τα­πή­δη­ση της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το πεδίο της τα­ξι­κό­τη­τας της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής στο επί­πε­δο των δια­τα­ξι­κών θε­ω­ρή­σε­ων (κλα­σι­κές οι εκ­κλή­σεις προς τους βιο­μη­χά­νους και τον επι­χει­ρη­μα­τι­κό κόσμο), με την στα­δια­κή εξα­σθέ­νι­ση μέ­χρις εκ­μη­δε­νι­σμού  του προ­τάγ­μα­τος«να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι», δη­λα­δή της ανα­δια­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος προς όφε­λος των λαϊ­κών τά­ξε­ων και σε βάρος του κε­φα­λαί­ου.

          Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, σή­με­ρα η αντί­λη­ψη περί της «ενό­τη­τας» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη λο­γι­κή της κα­τά­κτη­σης του κόμ­μα­τος από την αντι­μνη­μο­νια­κή αντί­λη­ψη, αντί της αυ­το­τε­λούς πο­λι­τι­κής συ­γκρό­τη­σης των δυ­νά­με­ων του «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του όχι», ακόμη και αν επι­τύ­χει τους στό­χους της, αυτό δεν θα ση­μά­νει τί­πο­τα απο­λύ­τως στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, εφό­σον το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι απο­γυ­μνω­μέ­νο από κάθε μορφή πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας. Η μόνη διέ­ξο­δος που ανα­δει­κνύ­ε­ται στους ρι­ζο­σπά­στες αγω­νι­στές είναι η αυ­το­τε­λής πο­λι­τι­κή και συν­δι­κα­λι­στι­κή συ­σπεί­ρω­ση των πο­λύ­μορ­φων δυ­νά­με­ων του «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του όχι», η αντι­πα­ρά­θε­σή τους με τις δυ­νά­μεις του «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του ναι», και η πρω­το­γε­νής τους απεύ­θυν­ση στη με­γά­λη λαϊκή δε­ξα­με­νή του 62% του «όχι» του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιου­λί­ου.