Αθώοι οι τρεις συλληφθέντες της Θεσσαλονίκης

 Στα 144 έφτα­σαν τα ψη­φί­σμα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης από διά­φο­ρους φο­ρείς ενώ πάνω από 2000 άτομα υπέ­γρα­ψαν το κεί­με­νο συ­μπα­ρά­στα­σης. Την κα­τα­δί­κη τους στη δίωξη εξέ­φρα­σαν και 5 βου­λευ­τές του Γερ­μα­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου, αλλά και συν­δι­κά­τα και προ­σω­πι­κό­τη­τες του εξω­τε­ρι­κού.

Πέρα όμως από την έκ­φρα­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης μέσα από τα ψη­φί­σμα­τα και τις δη­λώ­σεις το πιο κρί­σι­μο στοι­χείο που κα­θό­ρι­σε και την έκ­βα­ση της υπό­θε­σης ήταν η μα­ζι­κή συμ­με­το­χή του κό­σμου σε όλες τις δρά­σεις που έγι­ναν στην πόλη. Από την πα­ρα­μο­νή έξω από το κτί­ριο της ασφά­λειας την ώρα της σύλ­λη­ψης, τις 2 δια­δη­λώ­σεις συ­μπα­ρά­στα­σης, την πα­ρου­σία στις 2 συ­γκε­ντρώ­σεις έξω από τα δι­κα­στή­ρια. Αλλά και τη συμ­με­το­χή στις στά­σεις ερ­γα­σί­ας και την απερ­γία που προ­κη­ρύ­χτη­καν τις ημέ­ρες που δι­κά­ζο­νταν οι αγω­νι­στές. Δεν είναι τυ­χαίο ότι όσοι αγω­νί­ζο­νται για μια κα­λύ­τε­ρη ζωή είδαν στα πρό­σω­πα των τριών συλ­λη­φθέ­ντων τον εαυτό τους. Κα­τά­λα­βαν ότι αν οι τρεις κα­τα­δι­κα­στούν ανοί­γει ο δρό­μος για να ποι­νι­κο­ποι­η­θεί κάθε αγώ­νας, κάθε δια­μαρ­τυ­ρία. Δεν είναι τυ­χαίο ότι την ώρα που διε­ξά­γο­νταν η δίκη επι­κρέ­μο­νταν η απει­λή της επέμ­βα­σης της αστυ­νο­μί­ας-που έχει δια­τά­ξει η ει­σαγ­γε­λία- τόσο ενά­ντια στην κα­τά­λη­ψη του κτι­ρί­ου διοί­κη­σης από τους ερ­γο­λα­βι­κούς ερ­γα­ζό­με­νους όσο και ενά­ντια στην κα­τά­λη­ψη της πρυ­τα­νεί­ας του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Μα­κε­δο­νί­ας από φοι­τη­τές της εστί­ας Κα­λα­μα­ριάς του ΠΑΜΑΚ που δια­μαρ­τύ­ρο­νται για τις δυ­σμε­νείς αλ­λα­γές στους όρους δια­μο­νής τους.

Η κα­τα­στο­λή είναι το απα­ραί­τη­το ερ­γα­λείο της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής. Το αν θα μπο­ρέ­σει να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί εξαρ­τά­ται από την πο­λι­τι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τά του στο να κάμ­πτει τις αντι­στά­σεις. Όπως φά­νη­κε στην πε­ρί­πτω­ση των τριών η κα­τα­στο­λή γύ­ρι­σε μπού­με­ρανγκ. Προ­κά­λε­σε την κι­νη­το­ποί­η­ση εκα­το­ντά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων, ένα πλατύ κύμα συ­μπα­ρά­στα­σης και την ενό­τη­τα των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων που χωρίς καμιά εξαί­ρε­ση στή­ρι­ξαν τους τρεις συν­δι­κα­λι­στές. Δεν είναι τυ­χαίο ότι συν­δι­κα­λι­στές και βου­λευ­τές και από τα δύο κόμ­μα­τα της αρι­στε­ράς (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΚΚΕ) ήταν στο πλάι τους. Αφού λοι­πόν στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση η κα­τα­στο­λή έχασε την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τά της οι διώ­ξεις κα­τέρ­ρευ­σαν. Ση­μα­ντι­κό μά­θη­μα για τη συ­νέ­χεια!

Δεν είναι τυ­χαίο επί­σης ότι η αλ­λη­λεγ­γύη ήταν τόσο ισχυ­ρή ακρι­βώς επει­δή οι ερ­γα­ζό­με­νοι των ΟΤΑ είναι σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις διαρ­κεί­ας ενά­ντια στις απο­λύ­σεις των αο­ρί­στου χρό­νου συ­να­δέλ­φων τους. Και η εκ­παί­δευ­ση υπο­φέ­ρει από τις πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων προ­κα­λώ­ντας οργή στους εκ­παι­δευ­τι­κούς, και φοι­τη­τές που πα­ρα­βρέ­θη­καν μα­ζι­κά στα δι­κα­στή­ρια . Ο φόβος σπάει και η αλ­λη­λεγ­γύη προ­σφέ­ρε­ται γεν­ναιό­δω­ρα όταν η ερ­γα­τι­κή τάξη και η νε­ο­λαία πα­λεύ­ει συλ­λο­γι­κά για τα συμ­φέ­ρο­ντά της. Αυτό είναι ένα ακόμα μά­θη­μα για τη συ­νέ­χεια!