Δεσμώτες των «εταίρων»

Τις ώρες που συζητείται και αναμένεται να ψηφιστεί –χωρίς… απώλειες, όπως διατυμπανίζουν ανακουφισμένα τα συστημικά ΜΜΕ – το νέο πακέτο επώδυνων μέτρων για τις πλατιές, κοινωνικές μάζες, ο επί των εσόδων αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης – ο ίδιος άνθρωπος που από το βήμα της Βουλής απειλούσε θεούς και δαίμονες της φοροδιαφυγής με πύρινες ρομφαίες και καταδρομικές επιχειρήσεις «ακόμη και τη νύχτα» - έκανε την μετεκλογική – έχει σημασία ο χρόνος – αποκάλυψη της χρονιάς – αν βέβαια έπεσε κανείς μας από τα σύννεφα. 

Οι… εταίροι, οι… θεσμοί, οι… δανειστές δεν επιθυμούν τη νομοθετική παράταση της προθεσμίας προκειμένου να μετατεθεί ο χρόνος παραγραφής των αδικημάτων που συνδέονται με φορολογικές παραβιάσεις, τις ποινικές κυρώσεις που συνεπάγονται και φυσικά σχετίζονται άμεσα και κυρίως με την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ – πιο σωστά Φαλσιανί – και τους 2.000 περίπου κωδικούς της.

Η κουβέντα του αναπληρωτή υπουργού ειπώθηκε στο πόδι, στους διαδρόμους της Βουλής, ενώπιον των κοινοβουλευτικών συντακτών, αλλά μόνο πρόχειρη και… στο γόνατο δεν μοιάζει να είναι. Πρώτα από όλα έχει σημασία ο χρόνος της. Η συγκυβέρνηση, για την ακρίβεια τα κόμματα που την συναπαρτίζουν, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, έκαναν προεκλογική εκστρατεία με βασικό σύνθημα και σημείο διαφοροποίησης με το «παλιό πολιτικό κατεστημένο, που μας έφθασε έως εδώ», τη βούληση τους να «συγκρουστούν με τη διαφθορά». Εξάλλου οι υπόλοιπες διαχωριστικές –κόκκινες, θα έγραφα - γραμμές είχαν ξεθωριάσει εντελώς μετά τις 12 Ιουλίου, καθώς είχαν βρεθεί όλοι, παλιοί (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,ΠΟΤΑΜΙ) και νέοι (ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ), στην ίδια μνημονιακή πλευρά.

Είναι εντελώς απίθανο ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να μην ήξεραν προεκλογικά τις… επιθυμίες των δανειστών και εταίρων. Και αυτό γιατί έτσι προβλέπει ρητά η Συμφωνία – Μνημόνιο που συνυπέγραψαν, ψήφισαν από κοινού με τους παλιούς μνημονιακούς και εφαρμόζουν ως νέοι και… ωραίοι μνημονιακοί. Η συγκυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει βήμα, δεν μπορεί να βγάλει άχνα, δεν μπορεί να κινήσει καν τα βλέφαρα της χωρίς να πάρει την άδεια των «εταίρων», συνυπολογίζοντας βέβαια και τις… επιθυμίες τους. Και όχι μόνο στο πεδίο της νομοθετικής δήθεν ακόμη πρωτοβουλίας. Παντού, πάντοτε και συνεχώς, όσο τουλάχιστον διατηρείται στην εξουσία.

Και ερχόμαστε στο δεύτερο πεδίο : Υπάρχει όντως διάσταση απόψεων ανάμεσα στους «καλούς» κυβερνώντες μας και τους «κακούς» δανειστές μας, σε αυτούς που θέλουν να «συγκρουστούν με τη διαφθορά» και αυτούς που δεν θέλουν; Και μόνο η παραπομπή στην απολύτως εμπεριστατωμένη ανάλυση της – μεταξύ άλλων, προκατόχου του Αλεξιάδη στο Οικονομικών – Νάντιας Βαλαβάνη για τη διάλυση που συντελείται στο Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ) αποκαλύπτει τη συμπαιγνία εντός και εκτός της χώρας, προκειμένου η περιβόητη φορολογική δικαιοσύνη όχι απλώς να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες αλλά πολύ απλά να γίνει οριστικά το συντομότερο, πικρό και εξοργιστικό, ανέκδοτο στην ελληνική γλώσσα. Με άλλα λόγια, συγκυβέρνηση και εταίροι και δεν μπορούν – οι… εντός λόγω και των δεσμεύσεων τους προς τους… εκτός – και κυρίως δεν θέλουν. Και επειδή συνήθως υπεισέρχεται σε αυτό το σκέλος και η μαγική φρασούλα περί Ευρώπης, για τα… πρότυπα εξ Εσπερίας, και άλλα συναφή και ροζ  και ονειρικά και πλαστά, ας θυμηθούμε όλοι μας ότι η «Ευρώπη» έχει ως επικεφαλής της στην Κομισιόν, τον άνθρωπο που παραδέχτηκε ανοιχτά, δημόσια, χωρίς τη λάμπα του ανακριτή πάνω από τα κουρασμένα μάτια του, ότι μετέτρεψε, εδώ και χρόνια, τη χώρα του σε απέραντο φορολογικό παράδεισο προσέλκυσης φοροφυγάδων από όλη την υφήλιο ακριβώς στην καρδιά της Ευρώπης και του ευρώ. Ο «φίλος της Ελλάδας» Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είναι αυτός και η χώρα του, το Λουξεμβούργο. Τρέφει κανείς αυταπάτες ότι όπως σε ορισμένες απεικονίσεις το φίδι τρώει την ουρά του, οι «εταίροι» θα κάνουν το ίδιο; Θα ανοίξουν τα κιτάπια, τους λογαριασμούς, τις θυρίδες, τους κωδικούς και τις λίστες που κυκλοφορούν εδώ και χρόνια και συνήθως κλείνουν συμβιβαστικά, σύντομα και μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα της κοινής γνώμης, για να φάνε ουσιαστικά την ουρά των τραπεζικών ιδρυμάτων τους και των επιχειρηματικών κολοσσών τους και βέβαια των εν Ελλάδι αντιπροσώπων και συν«εταίρων» τους;

Από κει και έπειτα η ομολογία Αλεξιάδη έχει ήδη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (Πέμπτη μεσημέρι), πολιτικό αντίκτυπο. Καταρχάς, μάλλον κάποιος θα βρεθεί να του τραβήξει το αυτί. Ίσως του ζητηθεί και κάτι σαν ανασκευή ή ακόμη και  παραίτηση για λόγους… φορολογικής υγείας. Αυτά όμως είναι θέματα Μαξίμου. Το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα είναι τα δεσμά της χώρας, οι δεσμεύσεις και οι χειροπέδες που έχουν περαστεί στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σώμα και αποκαλύπτονται μπροστά και στους πιο δύσπιστους  κάθε μέρα στην ολότητά τους. Η συγκυβέρνηση είναι ο δεσμοφύλακας των «εταίρων» μήπως οι δεσμώτες του πειραματόζωου Ελλάδα κάνουν το… λάθος να κινηθούν, να αναπνεύσουν  ή να μιλήσουν πέρα από τις νόρμες του Μνημονίου. Είναι πια ολοφάνερο στον καθένα ότι μια δίκαιη φορολογική πολιτική, η πάταξη της διαφθοράς και η καταδίωξη της φοροδιαφυγής με επίκεντρο τα πραγματικά μεγάλα, τα πραγματικά προκλητικά, τα πραγματικά αδιαφανή εισοδήματα , τις προσόδους και τις «επενδύσεις» δεν συμβαδίζουν με αυτές τις νόρμες και το ταξικά μεροληπτικό υπέρ των ανώτερων τάξεων Μνημόνιο. Και των πολιτικών τους συμμάχων, εντός και εκτός της χώρας.