Η φετινή συγκέντρωση της ΔΕΘ γίνεται σε ένα σκηνικό που έχει άλλες προσεγγίσεις, αλλά την ίδια αναγκαιότητα με τις συγκεντρώσεις των προηγούμενων ετών.
Χρειάζεται να εκφραστεί η διάθεση για μαχητική αντίσταση των εργαζομένων στη λιτότητα, στις μνημονιακές πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αντίστοιχα με τους προκατόχους της.
Είναι σαφές ότι μετά το μεγάλο εργατικό ξέσπασμα του 2010-13, έχει δημιουργηθεί στους εργαζόμενους ένα κλίμα ανάθεσης και αναμονής στην πολιτική λύση και δεν είναι εύκολο να μαζικοποιηθούν όλες οι κινητοποιήσεις που από τότε κάνουν τα συνδικάτα. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα επενδύει πολλά για τις εξαγγελίες που θα κάνει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ στη δήθεν κόντρα της με τους καναλάρχες και στη συνάντηση των κυβερνήσεων των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
Σε αμηχανία από τη στροφή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των μνημονιακών πολιτικών δεν βρέθηκαν μόνο οι εργαζόμενοι αλλά και πολλά συνδικάτα. Υπάρχουν 4 κύριοι λόγοι γι’ αυτή την κατάσταση.
Η στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), που μπορεί με άνεση (π.χ. ηγεσία ΠΟΕΔΗΝ) να κάνει ακτιβισμούς ενάντια στα μνημόνια, αλλά δεν σπάει τις διαχωριστικές γραμμές με τους μνημονιακούς πολιτικούς εκφραστές της (ΠΑΣΟΚ), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων. Η στροφή συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, παρότι σε επίπεδο λόγου διατηρεί αιτήματα ενάντια στη λιτότητα, συμβάλλει στη σύγχυση πλατιών τμημάτων των εργαζομένων που περιμένουν λύσεις από την Αριστερά.
Η σεχταριστική πολιτική του ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ μπορεί να βγάζει αγωνιστικές κορώνες και να παίρνει κάποιες πρωτοβουλίες (π.χ. Συλλογικές Συμβάσεις) αλλά επιμένει στη δήθεν καθαρότητα των ταξικών συνδικάτων, την ώρα που όταν ο κόσμος βγήκε στο δρόμο το Φλεβάρη, τον ξαναέκλεισε στα σπίτια του με τη συμμετοχή των αγροτοσυνδικαλιστών του στο διάλογο με τον Τσίπρα, και κυρίως δεν προχώρησε ποτέ σε απόφαση για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, με την πρόταση για τη 48ωρη απεργία-φάντασμα.
Στην δημιουργία σύγχυσης των εργαζομένων συντελεί δυστυχώς κι ένα τμήμα συνδικαλιστών της ΛΑΕ που επιμένει να κρατάει κοινές παρατάξεις με τους μεταλλαγμένους κυβερνητικούς συνδικαλιστές (π.χ. ΕΚΑ). Ευτυχώς που υπήρξε και η πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ και κρατάει ζωντανή την ελπίδα να υπάρξει ένας ενωτικός ριζοσπαστικός πόλος μέσα στα συνδικάτα, που σε συνεργασία με τους συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε συνεχές ανοιχτό κάλεσμα προς τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ μπορεί να συμβάλει στο «ξύπνημα» του κοιμώμενου γίγαντα, του εργατικού κινήματος, που είναι και απόλυτα καθοριστικός κρίκος για την ανατροπή της λιτότητας.
Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί κάποιος να θεωρεί δεδομένο ότι στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης φέτος δεν θα έχουμε μαζική συμμετοχή των εργαζομένων. Μπορεί να γίνει και έτσι, όμως η κατάσταση αυτή δεν έχει σβήσει το θυμό των εργαζομένων για τη στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως το θυμό τους για τη φοροεπιδρομή που δέχεται καθημερινά το πορτοφόλι τους.
Στη φετινή ΔΕΘ υπάρχουν χιλιάδες λόγοι να γεμίσουμε τα πούλμαν της ΑΔΕΔΥ και των Ομοσπονδιών, να γεμίσουμε τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, να διαδηλώσουμε και να φωνάξουμε ότι δεν συναινούμε στη λιτότητα και τα μνημόνια. Η κατάρρευση των δημόσιων νοσοκομείων. Οι ελλείψεις εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η ανεργία και οι μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Οι ιδιωτικοποιήσεις. Οι πλειστηριασμοί εκατοντάδων σπιτιών, η φοροεπιδρομή, οι μειωμένοι μισθοί και συντάξεις πείνας. Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Οι άθλιες συνθήκες διαμονής των προσφύγων στα κέντρα κράτησης.
Όλα αυτά για να τα ανατρέψουμε ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός του ανυποχώρητου αγώνα στο «πεζοδρόμιο». Και ταυτόχρονα η ανάδειξη πολιτικής απάντησης που με κέντρο τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και προοπτική το σοσιαλισμό, θα συγκρουστεί μέχρι τέλους με τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που ακολουθούν η σημερινή κυβέρνηση, η ΕΕ και οι δανειστές.
