Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν καταγράφεται αυθόρμητα στη συνείδηση των ανθρώπων ως φασιστική συμπεριφορά και δεν παράγει με κάποιου είδους αυτοματισμό αντιφασιστική στάση.Μπορεί να εκτραπεί σε άλλες ιδεολογικές κατευθύνσεις κάτω από την επίμονη συστημική προπαγάνδα, η οποία εκμεταλλεύεται την ανασφάλεια και το φόβο των ανθρώπων και στηρίζεται τόσο σε ένα κενό μνήμης αναφορικά με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία όσο και σε μια διαστρεβλωμένη εικόνα γι’ αυτήν, που έχει συστηματικά καλλιεργηθεί από την κυρίαρχη ιδεολογία των «δύο άκρων». Εκτός αυτού στην παρούσα ιστορική στιγμή απουσιάζει εκκωφαντικά εκείνο το αξιακό και ιδεολογικό υπόβαθρο, που σε άλλες εποχές θα χρησίμευε ως το αυτονόητο ανάχωμα στο φασισμό.

ΣΗ­ΜΕΙΩ­ΣΗ ΠΡΩΤΗ

«Δε χρεια­ζό­μα­στε ούτε ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες ούτε ελα­σί­τες» βρο­ντο­φώ­να­ζε γνω­στός δη­μο­σιο­γρά­φος από τα ερ­τζια­νά την Πέμ­πτη το πρωί, μια μόλις νύχτα αφ’ ότου ο Χρύ­σαν­θος Λα­ζα­ρί­δης, γραμ­μα­τέ­ας του πο­λι­τι­κού γρα­φεί­ου του πρω­θυ­πουρ­γού, ει­σή­γα­γε τη γραμ­μή των δύο άκρων. Προ­σβλη­τι­κή προ­σπά­θεια εξο­μοί­ω­σης των δυο πλευ­ρών, ακόμα μια αδια­νό­η­τη πα­ρα­χά­ρα­ξη της ιστο­ρί­ας, γραμ­μή με χυ­δαία στό­χευ­ση τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και ως ανα­γκαία συ­νέ­χεια  ακού­γε­ται  η κραυ­γή αγω­νί­ας «να μην αρ­χί­σου­με να σκο­τω­νό­μα­στε με­τα­ξύ μας», που μας με­τα­τρέ­πει όλους σε ένα  ενιαίο έθνος, σε μια οι­κο­γέ­νεια με κοινά συμ­φέ­ρο­ντα, σε πα­ρα­στρα­τη­μέ­να αδέλ­φια που και­ρός να δουν ότι δεν υπάρ­χει τί­πο­τα να χω­ρί­σουν με­τα­ξύ τους. Προ­σπά­θεια να κρυ­φτεί η ουσία της δο­λο­φο­νί­ας, να αλ­λοιω­θεί το πο­λι­τι­κό της πε­ριε­χό­με­νο, να υπο­βαθ­μι­στεί στο επί­πε­δο ενός αδελ­φο­κτό­νου ελ­λη­νι­κού λαού που βά­δι­ζε πάντα διαι­ρε­μέ­νος, εγω­ι­στής και ξε­ρο­κέ­φα­λος. Ο γνω­στός χυ­δαί­ος βιο­λο­γι­σμός, η ασέλ­γεια στο κου­φά­ρι μιας ιστο­ρί­ας (εθνι­κή αντί­στα­ση-εμ­φύ­λιος), που μα­γα­ρί­στη­κε επα­νει­λημ­μέ­να και επα­να­λη­πτι­κά από το κρά­τος της Δε­ξιάς και του ΠΑΣΟΚ, του οποί­ου η χυ­δαιό­τη­τά γι­νό­ταν δια­χρο­νι­κά τόσο πιο απο­κρου­στι­κή και επι­κίν­δυ­νη όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο απει­λού­νταν τα συμ­φέ­ρο­ντά του.

Και βέ­βαια αν τα δύο άκρα είναι αυτά τι απο­μέ­νει στον υπό­λοι­πο χώρο; Μα αλί­μο­νο, οι δυ­νά­μεις της «λο­γι­κής», οι εκ­φρα­στές του «κοι­νού αι­σθή­μα­τος», η πο­λι­τι­κή του «ανα­γκαί­ου κακού» που φορά τη στολή της ου­δε­τε­ρό­τη­τας για να πεί­σει με την υπο­τι­θέ­με­νη με­σό­τη­τά της τους πολ­λούς. Χρυσή ευ­και­ρία για την κυ­βέρ­νη­ση να παί­ξει ένα παι­χνί­δι με διπλή απεύ­θυν­ση. «Απε­τα­ξά­μην» τη Χρυσή Αυγή, διαρ­ρη­γνύ­ει τα ιμά­τιά του ο Σα­μα­ράς, προ­κει­μέ­νου, ξε­πλέ­νο­ντας τα χέρια του από το αίμα, να εξι­λε­ω­θεί έστω την τε­λευ­ταία στιγ­μή από σχέ­δια ακόμα και κυ­βερ­νη­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας με αυτήν και να μη ζη­μιω­θεί πο­λι­τι­κά από το αυγό του φι­διού. «Απε­τα­ξά­μην» γιατί η εξο­μοί­ω­ση της Χρυ­σής Αυγής με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  αρ­χι­κά μπο­ρεί να βάλει στο στό­χα­στρο του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού απο­κλει­σμού τη Χρυσή Αυγή αλλά σε δεύ­τε­ρο χρόνο θα στρα­φεί ενά­ντια σ’ εκεί­νη την αρι­στε­ρά που το σύ­στη­μα θα εμ­φα­νί­σει ως επι­κίν­δυ­νη για την «κοι­νω­νι­κή ομα­λό­τη­τα».

Αν πα­ράλ­λη­λα δε­χτού­με ότι ση­μα­ντι­κό πο­λι­τι­κό δια­κύ­βευ­μα είναι να κερ­δη­θούν τα λε­γό­με­να με­σαία στρώ­μα­τα, τότε είναι κε­φα­λαιώ­δους ση­μα­σί­ας για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά να κερ­δί­σει την ιδε­ο­λο­γι­κή αυτή μάχη όχι απλά απορ­ρί­πτο­ντας τη λο­γι­κή των δύο άκρων –πράγ­μα που ήδη κά­νει- αλλά πολύ πα­ρα­πά­νω να απο­κα­λύ­ψει την πο­λι­τι­κή φύση της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου και να την κα­ταγ­γεί­λει ως το κα­τε­ξο­χήν άκρο.«Είστε το άκρο, είστε η ανο­μία, εί­μα­στε η δη­μο­κρα­τία!» Η συ­νο­χή της κοι­νω­νί­ας, τα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, η ίδια η δη­μο­κρα­τία κιν­δυ­νεύ­ει από την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή που επι­βάλ­λε­ται στη χώρα από την κυ­βέρ­νη­ση και την τρόι­κα και εκτρέ­φει τους νε­ο­να­ζί, όπως το 1930 στη Γερ­μα­νία. Ας μην τους επι­τρέ­ψου­με να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν ακόμα μια φορά το πο­λυ­και­ρι­σμέ­νο σκιά­χτρο του «δι­χα­σμού» φο­βί­ζο­ντας και απο­μο­νώ­νο­ντας τους ήδη φο­βι­σμέ­νους αν­θρώ­πους. Ας απο­κα­λύ­ψου­με την προ­πα­γάν­δα τους, ας τους αφαι­ρέ­σου­με τα δη­μο­κρα­τι­κά προ­σχή­μα­τα, ας αδειά­σου­με την Κο­λυ­μπή­θρα του Σι­λω­άμ που επί­μο­να προ­σπα­θούν να γε­μί­σουν. Αυτοί είναι ο φα­σι­σμός της στέ­ρη­σης των κοι­νω­νι­κών μας δι­καιω­μά­των, ο φα­σι­σμός της φτώ­χειας και της εξα­θλί­ω­σης, ο φα­σι­σμός που στε­ρεί τα παρόν και το μέλ­λον από εμάς και τα παι­διά μας. Εμείς εί­μα­στε η δη­μο­κρα­τία της δι­καιο­σύ­νης και της ισό­τη­τας, η δη­μο­κρα­τία του σε­βα­σμού του αν­θρώ­που και των δι­καί­ων του. Εμείς έχου­με το δη­μο­κρα­τι­κό ηθικό πλε­ο­νέ­κτη­μα, γιατί η δι­καιο­σύ­νη είναι η βάση κάθε ηθι­κής!

Απέ­να­ντι στο αντι­φα­σι­στι­κό μέ­τω­πο που δυ­να­μι­κά επι­χει­ρούν να συ­γκρο­τή­σουν εμείς πρέ­πει να αντι­τά­ξου­με εξί­σου απο­φα­σι­στι­κά το αντι­μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο.Η προ­σπά­θεια του συ­στή­μα­τος για τη δη­μιουρ­γία δήθεν «συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου» απέ­να­ντι στο φα­σι­σμό επι­χει­ρεί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα να ρυ­μουλ­κή­σει και να εν­σω­μα­τώ­σει τη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά στην αστι­κή νο­μι­μό­τη­τα. Αν τα κα­τα­φέ­ρουν, τότε στη συ­νεί­δη­ση του λαού θα «είναι όλοι ίδιοι» και η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά θα έχει απω­λέ­σει τον αντι­συ­στη­μι­κό της χα­ρα­κτή­ρα. Και τότε η απώ­λεια θα είναι διπλή: αφε­νός ο λαϊ­κός και ερ­γα­τι­κός ρι­ζο­σπα­στι­σμός θα ανα­ζη­τή­σει άλλη πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση -ίσως και στο φα­σι­σμό, που έστω δο­λο­φο­νώ­ντας, θα εμ­φα­νί­ζε­ται ως η μο­να­δι­κή αντι­συ­στη­μι­κή δύ­να­μη- και αφε­τέ­ρου τα «με­σαία στρώ­μα­τα» θα στρα­φούν προς την κυ­βέρ­νη­ση ως τον πιο αυ­θε­ντι­κό εκ­φρα­στή του κέ­ντρου και της «ομα­λό­τη­τας».

Ταυ­τό­χρο­να να κα­ταγ­γεί­λου­με το επω­α­ζό­με­νο νο­μο­θε­τι­κό πλαί­σιο, ως τη θε­σμο­θέ­τη­ση της θε­ω­ρί­ας των δύο άκρων και ως προ­σπά­θεια του Σα­μα­ρά να εξο­πλι­στεί θε­σμι­κά και νο­μο­θε­τι­κά για την αντι­με­τώ­πι­ση του κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού.Διότι αυτό που επι­χει­ρεί­ται εί­ναι­μια κα­θο­ρι­στι­κή ποιο­τι­κή τομή για το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα του αστι­κού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού, ένα βήμα πριν το «γύψο».Η κυ­βέρ­νη­ση επι­κα­λεί­ται το σύ­νταγ­μα για να εξο­πλι­στεί νο­μο­θε­τι­κά και να νο­μι­μο­ποι­η­θεί ως η προ­στά­τι­δα δύ­να­μη της δη­μο­κρα­τί­ας, η οποία εν ανά­γκη ασκεί και «συ­νταγ­μα­τι­κή» βία. Σύμ­φω­να με το Σύ­νταγ­μα, «η ορ­γά­νω­ση και δράση των κομ­μά­των οφεί­λει να εξυ­πη­ρε­τεί την ελεύ­θε­ρη λει­τουρ­γία του δη­μο­κρα­τι­κού πο­λι­τεύ­μα­τος». Όπως το ερ­μη­νεύ­ουν «έγκρι­τοι» συ­νταγ­μα­το­λό­γοι: «Αυτό ση­μαί­νει ότι κάθε κόμμα που δεν πλη­ροί αυτές τις προ­δια­γρα­φές βρί­σκε­ται εξ ορι­σμού εκτός συ­νταγ­μα­τι­κού πλαι­σί­ου. Αρκεί ο νο­μο­θέ­της να προσ­διο­ρί­σει με σα­φή­νεια τους όρους και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις που εξει­δι­κεύ­ουν τη συ­νταγ­μα­τι­κή διά­τα­ξη (π.χ. ρητή δή­λω­ση για απο­φυ­γή ρα­τσι­στι­κών, ξε­νο­φο­βι­κών, μι­σαλ­λό­δο­ξων, ολο­κλη­ρω­τι­κών και βί­αιων πο­λι­τι­κών πρα­κτι­κών), κατά τρό­πον ώστε: Πρώ­τον, ένα κόμμα που δεν απο­δέ­χε­ται αυ­τούς τους όρους να μην είναι δυ­να­τόν να κα­τέλ­θει στις εκλο­γές. Δεύ­τε­ρον, ένα κόμμα που κα­τέρ­χε­ται μεν στις εκλο­γές, αλλά στη συ­νέ­χεια πα­ρα­βιά­ζει στην πράξη αυ­τούς τους όρους και αυτές τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις, δη­λα­δή δρα αντι­δη­μο­κρα­τι­κά, να τί­θε­ται αυ­τό­μα­τα εκτός νόμου, με ταυ­τό­χρο­νη έκ­πτω­ση των βου­λευ­τών του από το αξί­ω­μά τους.» (Γιώρ­γος Χ. Σω­τη­ρέ­λης κα­θη­γη­τής Συ­νταγ­μα­τι­κού Δι­καί­ου στο Πα­νε­πι­στή­μιο Αθη­νών )

ΣΗ­ΜΕΙΩ­ΣΗ ΔΕΥ­ΤΕ­ΡΗ

Είναι βέ­βαιο ότι το με­γά­λο απερ­για­κό μέ­τω­πο δο­κί­μα­σε το όριο ανο­χής και αντο­χής του συ­στή­μα­τος.Δι­καιώ­νε­ται, επο­μέ­νως, η επι­λο­γή του πα­ρα­τε­τα­μέ­νου απερ­για­κού αγώνα, ικα­νού να συ­νε­γεί­ρει τον λαϊκό ρι­ζο­σπα­στι­σμό, να προ­κα­λεί με­γά­λα κοι­νω­νι­κά γε­γο­νό­τα, να ενερ­γο­ποιεί την κρί­σι­μη κοι­νω­νι­κή μάζα και να προ­ε­τοι­μά­ζει το κοι­νω­νι­κό μπλοκ εξου­σί­ας. Απέ­να­ντί του κυ­βέρ­νη­ση και σύ­στη­μα νιώ­θουν την απει­λή και εκ­δη­λώ­νουν την αντε­πί­θε­σή τους. Αυτός που δεν έχει τί­πο­τα να μοι­ρά­σει στους κο­λα­σμέ­νους κα­τα­φεύ­γει στην πο­λι­τι­κή τρο­μο­κρα­τία. Άλ­λω­στε, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται ιστο­ρι­κά, ο εκ­φα­σι­σμός και η στρα­τη­γι­κή της έντα­σης επι­λέ­γε­ται όταν δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για πο­λι­τι­κές ανα­δια­νο­μής του πλού­του - ένα «newdeal»-  και ταυ­τό­χρο­να όταν το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η αρι­στε­ρά θέ­τουν στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη το ζή­τη­μα της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας. Επι­χει­ρούν, λοι­πόν, να εμ­φα­νί­σουν τους απερ­για­κούς αγώ­νες και ιδιαί­τε­ρα των εκ­παι­δευ­τι­κών ως μια «αντι­δη­μο­κρα­τι­κή ακρό­τη­τα», ως έναν κίν­δυ­νο για την «ομα­λό­τη­τα» και την «κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη». Είναι φα­νε­ρό, λοι­πόν, ότι αν κα­τα­φέ­ρουν να σπεί­ρουν το φόβο, να δια­βά­λουν και να ενο­χο­ποι­ή­σουν τις δια­δη­λώ­σεις του λαού και τις απερ­γί­ες ως αντι­δη­μο­κρα­τι­κή «ακρό­τη­τα» θα έχουν κα­τα­φέ­ρει να πε­τύ­χουν τον άμεσο, τα­κτι­κό τους στόχο: να κάμ­ψουν το με­γά­λο απερ­για­κό μέ­τω­πο.

Πέρα όμως και από τις τα­κτι­κές στο­χεύ­σεις υπο­λαν­θά­νει το στρα­τη­γι­κό δια­κύ­βευ­μα, να δη­μιουρ­γή­σουν μια υγειο­νο­μι­κή ζώνη ανά­με­σα στις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας και τους εν δυ­νά­μει συμ­μά­χους της, τα κα­θη­μαγ­μέ­να από τα μνη­μό­νια με­σαία και μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα.Η με­γά­λη αυτή ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη έχει ως πο­λι­τι­κό δια­κύ­βευ­μα τη δυ­να­τό­τη­τα συ­γκρό­τη­σης κοι­νω­νι­κού συ­να­σπι­σμού εξου­σί­ας από το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και τη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά. Γνω­ρί­ζουν ότι, αν το κα­τα­φέ­ρουν, θα είναι αδύ­να­τη η ανα­τρο­πή. Εξάλ­λου ένα μεί­ζον ιστο­ρι­κό δί­δαγ­μα για την αρι­στε­ρά είναι ότι ο φα­σι­σμός του­λά­χι­στον σε μια πρώτη πε­ρί­ο­δο απευ­θύ­νε­ται προ­νο­μια­κά σ’ αυτά ακρι­βώς τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα.

Τέλος, η εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς δεν θα φανεί πραγ­μα­το­ποι­ή­σι­μη παρά μόνο αν η δύ­να­μή για την υλο­ποί­η­σή της έχει ήδη εν δυ­νά­μει απο­δει­χτεί, αν ο συ­σχε­τι­σμός των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων έχει ανα­τρα­πεί με άμε­σες μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, οι οποί­ες ορ­γα­νω­μέ­νες και κα­θο­δη­γη­μέ­νες από τον πο­λι­τι­κό φορέα της ερ­γα­σί­ας θα αμ­φι­σβη­τή­σουν την πο­λι­τι­κή της υπάρ­χου­σας κυ­βέρ­νη­σης. Με άλλα λόγια η δύ­να­μη υπο­λοί­η­σης ενός προ­γράμ­μα­τος κα­τα­χτιέ­ται πρω­ταρ­χι­κά από την απο­δε­δειγ­μέ­νη ικα­νό­τη­τα του κι­νή­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων να θέ­τουν σε κρίση και να ακυ­ρώ­νουν την μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή αλλά και πολύ πα­ρα­πά­νω να προσ­διο­ρί­ζουν μια άλλη που να αντι­στοι­χεί στον νέο και κα­τα­κτη­μέ­νο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων. Ελ­λεί­ψει μιας αλ­λα­γής του συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων ανά­με­σα στις τά­ξεις, ελ­λεί­ψει μιας ρήξης της οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής ισορ­ρο­πί­ας του συ­στή­μα­τος ως απο­τέ­λε­σμα του αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων θα επι­κρα­τή­σει η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή λο­γι­κή της θε­σμι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, η οποία μοι­ραία θα τεί­νει σε μια δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης και την εν­σω­μά­τω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Στην πε­ρί­πτω­ση αυτή η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά θα έχει απω­λέ­σει το αντι­συ­στη­μι­κό της φορ­τίο.

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους το απερ­για­κό μέ­τω­πο δεν πρέ­πει να σπά­σει! Αντί­θε­τα είναι απα­ραί­τη­το να διευ­ρυν­θεί και να κλι­μα­κω­θεί πε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας στα αι­τή­μα­τά του την  υπε­ρά­σπι­ση της δη­μο­κρα­τί­ας.Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα απο­δει­κνύ­ε­ται ότι είναι η πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή άμυνα της κοι­νω­νί­ας απέ­να­ντι στα μνη­μό­νια και στο φα­σι­σμό. Το πα­ρά­δειγ­μα της ΕΡΤ μας οδη­γεί: νι­κά­με όταν ο αγώ­νας μας αφορά όλη την κοι­νω­νία, όταν οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας υπε­ρα­σπί­ζο­νται την ίδια τη δη­μο­κρα­τία. Στη λο­γι­κή αυτή πρέ­πει να υπε­ρα­σπι­στού­με με όλες μας τις δυ­νά­μεις την ηρω­ι­κή απερ­γία των εκ­παι­δευ­τι­κών, γιατί έχει για το σχέ­διο της ανα­τρο­πής στρα­τη­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Ναι, με ενω­τι­κό πνεύ­μα πρέ­πει να κα­λέ­σου­με όλα τα συν­δι­κά­τα, τα πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία, όλες τις ομο­σπον­δί­ες -και τις αμαρ­τω­λές ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ-  σε έναν με­γά­λο πα­νερ­γα­τι­κό ξε­ση­κω­μό με αί­τη­μα την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και τη δη­μο­κρα­τία. Ναι, να στή­σου­με λαϊ­κές επι­τρο­πές πα­ντού και να τις κα­τα­στή­σου­με ασπί­δα όχι μόνο των ερ­γα­σια­κών μας δι­καιω­μά­των αλλά τώρα πια και της δη­μο­κρα­τί­ας.

Ημάχη του δρό­μου να κερ­δη­θεί από τα συν­δι­κά­τα και το συ­ντε­ταγ­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και όχι από τις δυ­νά­μεις του τυ­φλού θυμού.Δεν πρέ­πει σε καμία πε­ρί­πτω­ση να αφή­σου­με το πεδίο του αντι­φα­σι­στι­κού αγώνα βορά στην εκτό­νω­ση του μαι­νό­με­νου πλή­θους αλλά να το με­τα­τρέ­ψου­με σε μια ορ­γα­νω­μέ­νη και συ­στη­μα­τι­κή πάλη των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας ενά­ντια στο φα­σι­σμό. Μόνο σε αυτά τα πλαί­σια ο φα­σι­σμός μπο­ρεί να απο­κα­λυ­φθεί στο βάθος του ως μνη­μο­νια­κός φα­σι­σμός, που εκτρέ­φει τέ­ρα­τα και συν­δαυ­λί­ζει εγκλη­μα­τι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές, με με­γα­λύ­τε­ρο όμως και διαρ­κές έγκλη­μα τον εξευ­τε­λι­σμό και την ολό­πλευ­ρη απα­ξί­ω­ση του ελ­λη­νι­κού λαού και της ζωής του.

Επι­μέ­νου­με στο πο­λι­τι­κό σχέ­διο της ανα­τρο­πής!

Ετικέτες