Ο ILO (Διεθνής Οργανισμός Εργασίας) δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθεί για «αριστερισμό». Οι ετήσιες εκθέσεις του πάντα αντιμετωπίζονταν από τους εργατικούς συντάκτες, αλλά και τα συνδικάτα, με την καχυποψία ότι «καλλωπίζουν» τη λιτότητα.
Στην έκθεση του ILO για το 2017, η Ελλάδα του Τσίπρα, στον 3ο χρόνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι στην πρώτη θέση των κρατών μελών της ΕΕ ως προς τη μείωση του πραγματικού μισθού των εργατών, κατά 3,5%! Στη «μνημονιακή» Ισπανία η μείωση ήταν 1,8%, ενώ υψηλότερες μειώσεις μισθών υπήρξαν μόνο στο Τουρκμενιστάν (5,9%) και στο Αζερμπαϊτζάν (6,4%).
Αυτή η θλιβερή και προκλητική «πρωτιά» εξηγείται εύκολα: Αφού το 1ο και το 2ο μνημόνιο των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν μειώσει τον κατώτατο νόμιμο μισθό, ήρθε το 3ο μνημόνιο του Αλ. Τσίπρα για να τσακίσει τον μέσο-πραγματικό μισθό των εργατών, καταργώντας σε μεγάλο βαθμό τις κατακτήσεις «ωρίμανσης» των μισθών και πιέζοντας όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των εργατών προς τον κατώτατο μισθό.
Δυστυχώς η προοπτική αυτής της κρυφής άγριας αντιμεταρρύθμισης είναι ότι θα επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου: Η διαδικασία βιολογικής ανανέωσης της εργατικής τάξης θα οδηγεί το συνολικό μερίδιο των μισθών προς τα κάτω, αν δεν ανατρέψουμε τα μνημόνια, νέα και παλιά.
Στην πραγματικότητα και τώρα ο ILO καλλωπίζει τη λιτότητα: Γιατί δεν συνυπολογίζει τον «άγριο» ελληνικό πληθωρισμό, με τις ανατιμήσεις κυρίως στα τρόφιμα και στα είδη υποχρεωτικής κατανάλωσης, που οδηγούν την αγοραστική δύναμη των μισθών στην Ελλάδα σε ακόμα δυσμενέστερη θέση…
Σε όλο τον κόσμο, οι κυβερνήσεις που ασκούν τέτοιου τύπου νεοφιλελεύθερη πολιτική, καταφεύγουν σε κάποια «φύλα συκής» με στόχο να κρύβουν από τις εργατικές και λαϊκές μάζες την αγριότητα και την ταξική μονομέρεια (υπέρ του κεφαλαίου…) της πολιτικής τους. Τα επιδόματα-ψίχουλα υπέρ ενός μικρού τμήματος «αδυνάμων» ως, τάχα, αντικατάσταση των σταθερών και μαζικών κατακτήσεων των εργαζομένων, το σοσιαλφιλελεύθερης έμπνευσης διαβόητο «δίχτυ προστασίας» για όσους πέφτουν κάτω από το όριο διαβίωσης, είναι το άσφαλτο γνώρισμα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων.
Αυτό κάνει και ο Τσίπρας σήμερα: τσακίζοντας τους μισθούς, θα πουλάει «επιδοματική» ελεημοσύνη προς το πιο αδύναμο τμήμα της τάξης μας, με στόχο να αντιμετωπίσει τις ερχόμενες εκλογές.
Τσακίζοντας τις συντάξεις με το νόμο Κατρούγκαλου, θα πουλάει στους «παλιούς» συνταξιούχους την υπόσχεση ότι το ποσό της «προσωπικής διαφοράς», που προκύπτει από το κόψιμο και της δικής τους σύνταξης, «θα συνεχίσει να καταβάλλεται στον δικαιούχο, συμψηφιζόμενο κατ’ έτος και μέχρι την πλήρη εξάλειψή του με την εκάστοτε αναπροσαρμογή των συντάξεων». Σε απλά ελληνικά, οι «παλιοί» συνταξιούχοι οφείλουν να αποδεχθούν ότι ένα τμήμα της σύνταξής τους έγινε «προσωπική διαφορά», ότι αυτό θα συνεχίσει να καταβάλλεται (εκτός αν μια επόμενη κυβέρνηση… αλλάξει γνώμη), αλλά μέχρι την «εξάλειψή του», αυτό σημαίνει εξαίρεση από κάθε μελλοντική αύξηση των συντάξεων! Και ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι ευγνώμονες στον… ΣΥΡΙΖΑ!
Ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι η «οικονομία πάει καλά» συνεχίζει να δέχεται ρουκέτες. Την ώρα που ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, δηλώνει στο συνέδριο του Economist ότι «οι αξίες είναι κατά 64% χαμηλότερες στο Χρηματιστήριο, οι τιμές των ακινήτων μειωμένες κατά 45%, και υπάρχει υπερπροσφορά φθηνού καταρτισμένου δυναμικού…», περιγράφοντας έτσι ένα Ελ Ντοράντο για τα αρπακτικά της «αγοράς», η ΕΛΣΤΑΤ ανακοινώνει ότι οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 23,2% σε σχέση με το γ΄ τρίμηνο του 2017! Ούτε οι «πλέον αρμόδιοι», δηλαδή οι καπιταλιστές, δεν πείθονται από τον ισχυρισμό του Τσίπρα ότι έχει ανοίξει δρόμο προς το πέρασμα «στο φωτεινό κύκλο στην οικονομία».
Αυτά τα φαινόμενα σήψης στο κεντρικό, στο ταξικό-οικονομικό πεδίο, αναπόφευκτα συνδυάζονται με φαινόμενα βαρβαρότητας στο κοινωνικό πεδίο.
Σύμφωνα με την –καθόλου «εξτρεμιστική»– Διεθνή Αμνηστία, η κατάσταση στη Μόρια μπορεί να χαρακτηριστεί «εγκληματική». Σε μέρες μιας, υποτίθεται, κυβέρνησης της Αριστεράς, δεκάδες πρόσφυγες χάνουν τη ζωή τους σε διάφορα «ατυχήματα», που αποδεικνύουν το συνεχιζόμενο έγκλημα σε βάρος τους, την καταδίκη να ζουν και να κινούνται σε συνθήκες «παρανομίας».
Στην Κέρκυρα, ο εκλογικός αντιπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στη Λευκίμμη δολοφονεί εν ψυχρώ έναν ηλικιωμένο Αλβανό αγρεργάτη, γιατί οι «ξένοι» του φταίγανε για τον Κατσίφα, για τις Πρέσπες, για τα πάντα… Και κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τον κίνδυνο που δημιουργούν οι φασιστοκαταλήψεις στα σχολεία.
Το κύκλωμα τοκογλύφων-ενεχυροδανειστών-εμπόρων χρυσού, που ήρθε στην επιφάνεια με την υπόθεση Ριχάρδου Μυλωνά, δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανέναν. Τα εκατοντάδες ενεχυροδανειστήρια που άνοιγαν δίπλα στα χιλιάδες μικρομάγαζα που έκλειναν, οι πολλές διαφημίσεις αυτού του «κλάδου» στα ευυπόληπτα κανάλια και έντυπα (που σήμερα δηλώνουν ανήξερα γι’ αυτή τη «νόμιμη» ληστεία), οι καλές σχέσεις με την αστυνομία και η άριστη «νομική συνδρομή» που βρήκαν οι τοκογλύφοι, είναι μια απεικόνιση της κοινωνικής πραγματικότητας, που εξακολουθεί να είναι η ίδια μετά από 3,5 χρόνια κυβέρνησης Τσίπρα.
Αυτή η αθλιότητα, αυτό το βύθισμα στο βούρκο, κατά την πλειοψηφία των «αναλυτών» δεν έχει εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, λένε καθημερινά, προσπαθώντας να μεγιστοποιήσουνε την απογοήτευση, το αίσθημα ήττας του κόσμου.
Τσίπρας και Μητσοτάκης συγκλίνουν μπροστά στο εικόνισμα του Μακρόν. Ό,τι είναι να γίνει, λένε, θα γίνει με τη «σύμφωνη γνώμη των δανειστών», θα γίνει «με την έγκριση της ΕΕ», προκειμένου να αποφύγει «η χώρα» τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ. Πρώτα θα έρθει η «ανάπτυξη» και μετά θα δούμε αν θα αυξηθεί το μερίδιο της πίτας που αντιστοιχεί στους εργαζόμενους και στους φτωχούς. Τώρα πρέπει να ενισχυθούν οι καπιταλιστές, να μειωθεί η φορολόγηση επί των κερδών των επιχειρήσεων και επί των μερισμάτων των μετόχων.
Και ξαφνικά απέναντι σε αυτό το ΤΙΝΑ, απέναντι σε αυτόν το «μονόδρομο», έρχονται τα «κίτρινα γιλέκα». Ένα ξέσπασμα λαϊκής κινητοποίησης στη Γαλλία που μοιάζει «να ήρθε από το πουθενά». Και στρίμωξε τον Μακρόν στη γωνία, υποχρεώνοντας για πρώτη φορά μετά από καιρό μια κυβέρνηση στην Ευρώπη σε άτακτη υποχώρηση. Αυτό είναι το «μήνυμα» της συγκυρίας.
Στη βάση της κοινωνίας έχουν συσσωρευτεί εκρηκτικές αντιθέσεις. Κάθε «σταθερότητα», κάθε «σχέδιο», κάθε προοπτική είναι στοιχεία υπονομευμένα, αβέβαια κι εύθραυστα. Υπό την προϋπόθεση της ορμητικής εισόδου των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο.
Παλιότεροι αγωνιστές έλεγαν ότι η Γαλλία είναι το «εργαστήριο» όπου εμφανίζονται προδρομικά τα φαινόμενα που αφορούν όλη την Ευρώπη. Έτσι είναι. Μια έκρηξη αγώνων, μια επανεμφάνιση στο προσκήνιο του ανεξέλεγκτου εργατικού και λαϊκού παράγοντα είναι, παντού, πιθανή κι επίκαιρη.
Προς αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να εργαζόμαστε συνειδητά. Και να λύσουμε όλα τα πολιτικά (ακόμα και τα εκλογικά) ζητήματα που αντιμετωπίζουμε με κυρίαρχο κριτήριο το τι πρέπει να κάνουμε για να γεμίσουμε ξανά, και εδώ, τους δρόμους με «κίτρινα γιλέκα» ή, καλύτερα, με τις κόκκινες, τις εργατικές και αριστερές σημαίες και λάβαρα.
