Ο τρόπος με τον οποίο έγιναν δεκτές οι διαδοχικές Ισραηλινές επιθέσεις στο Λίβανο υπενθυμίζουν την προκλητική ασυλία που απολαμβάνει το κράτος-τρομοκράτης.
Η ανατίναξη χιλιάδων συσκευών σε όλη τη χώρα υπήρξε μια τρομοκρατική ενέργεια που αν είχε συμβεί σε οποιαδήποτε δυτική χώρα θα είχε ξεσηκώσει ένα κύμα «συμπαράστασης» στα θύματα, ιερής οργής και φλογερής καταδίκης του δράστη που θα διαπερνούσε τα ΜΜΕ, και τις πολιτικές ηγεσίες. Αλλά εδώ επρόκειτο για νεκρούς Άραβες, ενώ οι δράστες είναι «σαν εμάς», κομμάτι του «δυτικού πολιτισμού». Η δολοφονία του ηγέτη ενός από τα μεγαλύτερα κόμματα μιας χώρας θα είχε οδηγήσει σε συλλυπητήρια μηνύματα και σε φωτογραφίες διεθνών πολιτικών ηγεσιών να πορεύονται αγκαζέ με τους ομολόγους τους. Αλλά εδώ επρόκειτο για «τρομοκράτη».
Ασφαλώς η ασυλία αυτή έχει εκδηλωθεί επί ένα χρόνο, όπου το Κράτος του Ισραήλ αφήνεται ατιμώρητο να προχωρά ένα γενοκτονικό πόλεμο εθνοκάθαρσης σε κοινή θέα.
Με αυτήν την ανοχή, το Ισραήλ κλιμακώνει το σφυροκόπημα του Λιβάνου. Οι καταστροφές που προκαλούν οι γενικευμένοι βομβαρδισμοί στο Λίβανο υπενθυμίζουν ότι η κρατική τρομοκρατία είναι πάντοτε η χειρότερη, γιατί τα κράτη διαθέτουν βιομηχανικής κλίμακας φονικά και καταστρεπτικά μέσα. Πλέον οι σιωνιστές απειλούν και με χερσαία εισβολή. Σε αυτό το φόντο, οι εκκλήσεις των διεθνών ηγεσιών για «αποτροπή ενός γενικευμένου πολέμου» θυμίζουν εκκλήσεις να παραμείνει η σε εξέλιξη γενίκευση… μονομερής.
Στην καρδιά του σπιράλ σύγκρουσης παραμένει το παλαιστινιακό ζήτημα -και συγκεκριμένα η προσπάθεια του Ισραήλ να το «τελειώσει» με μια εθνοκάθαρση ή/και γενοκτονία, που απαιτεί τη συντριβή κάθε δύναμης και διάθεσης αντίστασης σε αυτόν το σχεδιασμό.
Ολες οι εξελίξεις και οι δυναμικές -μέσα στο Ισραήλ, στο πολιτικό σκηνικό στις ΗΠΑ, στις επιλογές που κάνουν ή δεν κάνουν οι «παίκτες» στη Μέση Ανατολή- επιβεβαιώνουν διαρκώς ότι το σιωνιστικό κράτος δεν θα σταματήσει αν δεν το σταματήσουμε.
Η μαζική αγανάκτηση ενάντια στη γενοκτονία και τα άλλα εγκλήματα του κράτους-τρομοκράτη και απέναντι σε όσους το διευκολύνουν, το ανέχονται ή το στηρίζουν, έχει καταγραφεί και συνεχίζει να καταγράφεται διεθνώς. Έχει πετύχει επιμέρους νίκες και ρωγμές. Έχει απομονώσει το Ισραήλ σε επίπεδο κοινής γνώμης. Αλλά γίνεται φανερό ότι απαιτείται να κλιμακωθεί η δράση του κινήματος, για να μπορέσει να καταφέρει υλικά πλήγματα στην Κατοχή, πολιτικά πλήγματα στους συνενόχους της, για να μπορέσει να στηρίξει πιο αποτελεσματικά τον παλαιστινιακό λαό και τους λαούς της περιοχής που απειλούνται από μια σιωνιστική ηγεσία που αισθάνεται ότι δεν υπάρχει όριο που δεν μπορεί να ξεπεράσει.
Είναι υπόθεση των κινημάτων αλληλεγγύης να δράσουν διεθνώς για να «τιμωρήσουν» αυτήν την αλαζονεία. Είναι υπόθεση του κάθε κινήματος αντίστασης σε κάθε χώρα να αντιπαρατεθεί με τους εσωτερικούς εχθρούς του, τις κυβερνήσεις και τις επιχειρήσεις που με το ένα χέρι ταΐζουν την πολεμική μηχανή του Ισραήλ ενώ με το άλλο ρημάζουν την κοινωνική πλειοψηφία.
Στην Ελλάδα, έχουμε πικρή εμπειρία. Η διαρκής υποβάθμιση των σχολείων φτάνει πλέον «στο κόκκινο», όπως αποδεικνύουν οι αντιδράσεις γονιών/μαθητών σε όλη τη χώρα από την έναρξη της χρονιάς. Η κατάρρευση του ΕΣΥ αποτελεί μια μόνιμη πληγή και βασική πηγή άγχους για την κοινωνική πλειοψηφία, ενάντια στην οποία αγωνίζονται με κινητοποιήσεις οι υγειονομικοί. Οι πόροι που θα μπορούσαν να καλύψουν αυτές τις κοινωνικές ανάγκες κατευθύνονται στην κούρσα των εξοπλισμών και στην προσπάθεια να γίνει και η Ελλάδα μια πολεμική μηχανή τύπου «Ισραήλ». Η κυβέρνηση που κάνει δουλειές με το κράτος-δολοφόνο, κλείνοντας τα μάτια στις μαζικές δολοφονίες στη Γάζα, «εποπτεύει» την κλιμάκωση του σεξισμού και του ρατσισμού στο εσωτερικό, με κορυφή του παγόβουνου τις γυναικοκτονίες και τις ρατσιστικές δολοφονίες με τελευταίο εξοργιστικό περιστατικό αυτό στο Α.Τ. του Αγίου Παντελεήμονα.
Απέναντι σε αυτόν τον εχθρό θα χρειαστεί το όπλο της απεργίας. Για τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας και όχι για όπλα. Αυτά αποδεικνύονται φονικά σε καιρό ειρήνης, απορροφώντας πολύτιμους πόρους που θα μπορούσαν να στηρίξουν την προστασία της κοινωνίας, από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, από τις ασθένειες, από τη φτώχεια. Είναι πολύ πιο φονικά σε καιρό πολέμου, σαν αυτόν που ζει η Γάζα, που δεν έχει πλέον καθόλου σχολεία, ούτε νοσοκομεία, ούτε τροφή, ούτε νερό, ούτε ρεύμα.
Στις 20 Νοέμβρη, η γενική απεργία θα πρέπει να ενώσει όλες τις επιμέρους αντιστάσεις και διεκδικήσεις μας, μαζί με την απαίτηση να σπάσει η συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο.
Απέναντι σε αυτό τον εχθρό θα χρειαστεί να ενώσουμε τις φωνές μας. Όπως συνέβη στο φετινό Φεμινιστικό Φεστιβάλ, όπου με σύνθημα «καμιά δεν είναι ελεύθερη μέχρι να είμαστε όλες», συζητήσαμε για την ανάγκη να αλλάξουμε την κοινωνία που θρέφει το σεξισμό και τις γυναικοκτονίες, αλλά και να σταθούμε στο πλευρό της Παλαιστίνης. Η μαζική συμμετοχή, το «κλίμα» στις συζητήσεις και στον χώρο, η διάθεση επικοινωνίας και συντονισμού των διάφορων συλλογικοτήτων που δρουν αυτόν τον ένα χρόνο για την Γάζα, έδειξαν τη δυνατότητα για πρωτοβουλίες κλιμάκωσης και συντονισμού της αντίστασης και της αλληλεγγύης μας.
Τη «Μέρα του Ερευνητή», στο ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου, οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν και στο σωματείο των ερευνητών που θέλησε να παρέμβει για να αναδείξει τη σκοπιά των εργαζομένων στην έρευνα και σε ακτιβιστές που θέλησαν να καταγγείλουν την ερευνητική συνεργασία με τις βιομηχανίες όπλων και το Ισραήλ.
Εκατοντάδες άνθρωποι συμμετείχαν στην πετυχημένη και σημαντική συγκέντρωση που έγινε με πρωτοβουλία της ΠΕΝΕΝ ενάντια στην τροφοδοσία του Ισραηλινού Στρατού με καύσιμα από την Motor Oil, ενώ (δυστυχώς) αργότερα την ίδια μέρα, έγινε συγκέντρωση καταγγελίας της εργοδοτικής δολοφονίας στις εγκαταστάσεις της.
Αυτά σκιαγραφούν τους κοινούς μας αντιπάλους. Άλλες δράσεις, όπως η κινητοποίηση όλης της τοπικής κοινωνίας (σωματεία, σύλλογοι, δημοτικές παρατάξεις) της Σύρου που υποχρέωσε το Animasyros να ακυρώσει τη συνεργασία με την Ισραηλινή Πρεσβεία, σκιαγραφούν τις δυνατότητες για επιμέρους νίκες.
Τέτοιου τύπου δράσεις, που θα βάζουν στο στόχαστρο πτυχές της ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας, θα χρειαστεί να ενταθούν και να απλωθούν. Αυτές μπορούν να αποτελέσουν και τα «καύσιμα» για τα πιο μεγάλα κινηματικά ραντεβού, όπως οι προγραμματισμένες διαδηλώσεις στην επέτειο του ενός χρόνου γενοκτονίας/ενός χρόνου αντίστασης, στις 5 Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη και στις 7 Οκτώβρη στην Αθήνα.
Το Ισραήλ χτυπά την Παλαιστίνη, το Λίβανο, την Υεμένη, προκαλεί το Ιράν και ο Νετανιάχου δηλώνει ανοιχτά ότι κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την ισραηλινή πολεμική μηχανή. Μπορεί και το κάνει, γιατί το κράτος του ενισχύεται στρατιωτικά, οικονομικά, διπλωματικά από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτός ο θηριώδης αντίπαλος δεν θα ηττηθεί εύκολα. Η δική μας δύναμη βρίσκεται στις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες που δε σταματάνε να μιλάνε και να δρουν για την Παλαιστίνη επί ένα χρόνο. Αυτή η δύναμη χρειάζεται να οργανωθεί και να συγκροτηθεί, για να μπορέσει να βάλει φρένο στα εγκληματικά αποικιοκρατικά σχέδια στη Μέση Ανατολή, για να μπλοκάρει άμεσα τη μηχανή του θανάτου με τα εργαλεία της διαδήλωσης, της κατάληψης και της απεργίας.
Να σταθούμε όρθιοι, να σταθούμε ενωμένοι, στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού μέχρι την απελευθέρωσή του. Γνωρίζοντας από παλιά ότι ο αγώνας για ελεύθερη Παλαιστίνη είναι αναπόσπαστος από τον αγώνα για την απελευθέρωση όλων μας.
