Ένα χρόνο μετά την πολιτική νίκη στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δώσει απτές αποδείξεις για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πολιτικής της.
Το μαχαίρι του νόμου Κατρούγκαλου στις συντάξεις και η φοροεπιδρομή κάνουν τους ήδη φτωχούς, φτωχότερους. Την ίδια στιγμή οι καπιταλιστές έχουν κατοχυρώσει την ασυλία που απολάμβαναν με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και έχουν στρέψει την προσοχή τους στην αξιοποίηση των νέων «ευκαιριών» που απλόχερα θεσμοποίησε το Μνημόνιο 3. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι απόδειξη του «μεγάλου πλιάτσικου» που βρίσκεται σε εξέλιξη, ενώ το επικοινωνιακό παιχνίδι με τις άδειες στα τηλεοπτικά κανάλια καλύπτει μετά βίας τους «αρραβώνες» της κυβερνητικής ηγεσίας με τα «νέα τζάκια» αλλά και με μερικούς από τους διαβόητους καναλάρχες της παλιάς διαπλοκής που επιβίωσαν από την κρίση.
Οι προοπτικές αυτού του νέου καθεστωτικού «κύκλου» είναι ακόμα χειρότερες από τα πεπραγμένα του. Το Μνημόνιο 3 έχει εγγράψει την προοπτική μιας ιστορικών διαστάσεων επίθεσης στην εργατική τάξη: πρόκειται για τα «εργασιακά» που θεωρούνται προαπαιτούμενα για τη 2η αξιολόγηση και έρχονται στα μέσα του φθινοπώρου.
Σε μια χώρα όπου ο μισθός στον ιδιωτικό τομέα έχει διαβρωθεί επικίνδυνα από τα Μνημόνια 1 και 2 (πάνω από το 60% του εργατικού δυναμικού πληρώνεται με λιγότερα από 1.000 ευρώ, μικτά!), μια κυβέρνηση τάχα μου της Αριστεράς έχει δεσμευτεί για συστηματικές παρεμβάσεις μείωσης μισθών! Σε μια χώρα όπου η «ελαστικότητα» κυριαρχεί στις εργασιακές σχέσεις (όπου για πρώτη φορά στην ιστορία το άθροισμα των ευέλικτων «συμβάσεων» ξεπέρασε σε απόλυτους αριθμούς τις σταθερές συμβάσεις...) μια κυβέρνηση της τάχα μου Αριστεράς έχει δεσμευτεί να επιβάλει μέτρα δραστικής ενίσχυσης της ελαστικότητας που θα ήταν αδιανόητα λίγα χρόνια πριν...
Οι ελπίδες του Τσίπρα να βγει από αυτόν τον βάλτο έχουν εναποτεθεί στη θέληση των ευρωηγεσιών. Για να κρατήσει ανοιχτή αυτή την προοπτική ο αρχηγός του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει να τρέχει να στριμωχτεί στο κάδρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Όμως η ΕΕ και ειδικότερα η ευρωζώνη βυθίζονται σε βαθιά κρίση: μετά το Brexit εκκρεμεί το χάος στην Ιταλία και όλοι κρατάνε την ανάσα τους για τις εξελίξεις στη Γαλλία.
Η Γαλλία, όμως, δίνει και σε εμάς ένα καθαρό παράδειγμα για το ερώτημα σε ποια δυναμική πρέπει να εναποθέσουμε τις δικές μας ελπίδες: η γενική απεργία που έχει προκηρυχτεί για τις 15 Σεπτέμβρη απειλεί να εξαπολύσει έναν ισχυρότερο κύκλο μαζικών κινητοποιήσεων από το ανθεκτικό Nuits Debouts του περασμένου χρόνου. Έτσι χτίζεται η κοινωνική αλλά και η αριστερή απάντηση τόσο στους διεφθαρμένους νοεφιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες τύπου Ολάντ όσο και στην απειλή της σκληρής Δεξιάς του Σαρκοζί ή ακόμα χειρότερα, της Ακροδεξιάς της Λεπέν.
Αυτόν τον κύκλο οφείλουμε να ανοίξουμε και εδώ. Αρχίζοντας από τη ΔΕΘ, να οργανώσουμε τους αγώνες για την υπεράσπιση του μισθού, της σύνταξης, του δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου. Και μέσα από αυτούς τους αγώνες, να βάλουμε ξανά τα θεμέλια –μέσα από την αναντικατάστατη ενότητα στη δράση– για μια μαζική ριζοσπαστική Αριστερά. Που δεν μπορεί να έχει τίποτα κοινό με τον μνημονιακό εκφυλισμό και την υποταγή στις ευρωηγεσίες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
