Εμείς να πρωτοτυπήσουμε!

Η Λαϊκή Ενότητα Εορδαίας γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα με πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστερής Αντιπολίτευσης στο ΣΥΡΙΖΑ, που μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου ανακοίνωσαν δημόσια την αποχώρησή τους. Προεκλογικά παρουσιάσαμε την πιο δραστήρια, εξωστρεφή, με αυτοπεποίθηση εκλογική καμπάνια στην περιοχή, είμασταν οι μόνοι που τολμήσαμε ανοιχτή πολιτική εκδήλωση για να αναδείξουμε το μήνυμα της Λαϊκής Ενότητας, τολμήσαμε να αναδείξουμε το «δύσκολο» ζήτημα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, κάτι που απέφυγαν άλλες «αλληλέγγυες» δυνάμεις για να ...μην χάσουν ψήφους. Δεκάδες συμπολίτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας για συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες της Ειδομένης.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου κι αμέσως μετά συνδεθήκαμε με νέο κόσμο, συζητήσαμε, συνδιαμορφώσαμε, δράσαμε συλλογικά. Έχουμε οργανώσει  τη συστηματικότητα στη λειτουργία της συλλογικότητας, αναδείξαμε προσωρινό συντονιστικό, προσπαθούμε να στήσουμε γραφεία της Λαϊκής Ενότητας στην πόλη. Έχουμε κυκλοφορήσει ανακοινώσεις για ζητήματα της επικαιρότητας και οργανώσαμε τις παρεμβάσεις μας στην απεργία της 12/11 (με 2 συγκεντρώσεις εντυπωσιακά μεγάλες για τις προσδοκίες μας, συνολο 500 πολιτών) και της 17/11.

Ο κόσμος έχει αρχίσει να απευθύνεται σε εμάς εμφανώ ς περισσότερο. Κι είναι σίγουρο ότι θα σταθούμε δίπλα του, θα στηρίξουμε κάθε λαϊκό αίτημα και κινητοποίηση, θα αγωνιστούμε για να απαντηθεί η ανάγκη για μαχητική αριστερή πολιτική και κινηματική απάντηση στα μνημόνια και τις συνέπειές τους στην περιοχή.

Όμως αυτά δεν αρκούν. Ο κόσμος που οργανώνεται σε εμάς ή είναι κοντά μας ή μας παρακολουθεί, ζητά εγγυήσεις, είναι πολύ πιο επιφυλακτικός, πολύ πιο απαιτητικός από τη Λαϊκή Ενότητα και κυρίως από την ηγεσία της. Κι είναι απολύτως φυσιολογικό. Γι αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε τομές και ρήξεις σε σχέση με το παρελθόν, να απαντήσουμε ότι δεν είμαστε «μια από τα ίδια», να πείσουμε ότι δεν είμαστε κομμάτι του «κάδρου ΣΥΡΙΖΑ» ούτε «ΣΥΡΙΖΑ Νο2».

Ήταν καθοριστική και αναμφισβήτητη η έντιμη και ηθική στάση των βουλευτών-τριών και των στελεχών μας να αποχωρήσουν από το μνημονιακό, νεοθατσερικό, βοναπαρτιστικό ΣΥΡΙΖΑ, καταψηφίζοντας το μνημόνιο 3. Κι είναι εξίσου σημαντικό να αναφερθούμε στις συνέπειες της απογοήτευσης  μετά τη ματαίωση του δημοψηφισματικού ΟΧΙ και των λαϊκών ελπίδων, που δημιούργησαν αντικειμενικές δυσκολίες. Όμως είναι σημαντικό να εστιάσουμε στις δικές μας αδυναμίες. Να τολμήσουμε να κάνουμε αυτοκριτική στα σημεία που μας στοίχισαν στο μη χτίσιμο εμπιστοσύνης με μεγάλο αριθμό αγωνιστών κι αγωνιστριών το προηγούμενο διάστημα.Ο κόσμος αυτός μας καταλόγισε ότι δεν διαχωριστήκαμε καθαρά, ότι δεν διαχωριστήκαμε εγκαίρως, ότι δεν διαχωριστήκαμε δημόσια στο βαθμό που απαιτούνταν, ότι δεν σηκώσαμε όσο σθεναρά έπρεπε το γάντι στον Τσίπρα και το μηχανισμό του.  Προεκλογικά χρειαζόμασταν πιο ξεκάθαρο στίγμα, μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Ακόμα και στο θεωρούμενο ως βασικό χαρακτηριστικό μας, το ζήτημα των απόψεών μας για σύγκρουση με το ευρώ και την ΕΕ παρουσιάστηκαν αμφισημίες, μπρος-πίσω, απόσταση μεταξύ των γραπτών μας θέσεων και δημόσιας εκφοράς λόγου.

Η πρότασή μας εξέπεμπε κακώ ς εννοούενο κυβερνητισμό και διαχείριση, ενώ δεν καταφέραμε  να απαντήσουμε πειστικά ότι το πρόγραμμά μας είναι στον αντίποδα αυτού για το οποίο μας χρέωνε σκόπιμα το σύστημα, δηλαδή το «σχέδιο Σόιμπλε-μνημόνιο με δραχμή». Έτσι η πρότασή μας φάνταζε μη ελκυστική, μη ρεαλιστική. Αυτές οι αδυναμίες εδραίωσαν την ηγεμονία Τσίπρα, που στο έδαφος της διαχείρισης είχε το πλεονέκτημα. Χωρίς να κερδίσουμε «από τα δεξιά μας», που όπως φαίνεται ήταν –λανθασμένα- η εκτίμηση, χάσαμε από τα αριστερά μας, κυρίως προς την αποχή...

Προχωράμε και βελτιωνόμαστε. Συγκροτούμε ένα μέτωπο μόνιμα ανοιχτό  στη διεύρυνση και τη συνδιαμόρφωση, με στόχο τη συμπαράταξη των αγωνιζόμενων δυνάμεων και της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά) .Χτυπάμε μαζί με τις διαφορετικότητές μας.

Στον όρο Αριστερά δεν μπορούμε να περιλαμβάνουμε το ΣΥΡΙΖΑ ούτε τις παρατάξεις του σε επίπεδο συνδικαλιστικό και αυτοδιοίκησης. Στην περιοχή μας οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ-ΔΕΗ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα-επιχείρημα για του λόγου το αληθές. Είναι δυνάμεις που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ακολούθησαν πολιτική ουράς της ΠΑΣΚΕ, σήμερα παραμένουν στο ΣΥΡΙΖΑ κι είναι σαφές ότι θα στηρίξουν τον Τσίπρα με κάθε μέσο. Μπαίνουμε σε μια περίοδο που τίθεται επί τάπητος  η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, Νο 1 θέμα για την περιοχή μας κι είναι σαφές ότι ο ρόλος αυτών των δυνάμεων θα είναι πυροσβεστικός, αν όχι απεργοσπαστικός. Μπορούμε τοπικά να συνυπάρχουμε ή έστω να έχουμε αναφορά σε αυτήν την παράταξη, όταν αυτό το βάρος ήταν ασήκωτο ακόμα και για τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα;

Επιλέγουμε σαφή ταξική-ριζοσπαστική πολιτική κατεύθυνση, σε πλήρη ρήξη με λογικές ανάθεσης και διαχείρισης. Το σχέδιό μας οφείλει να έχει κέντρο τη σύγκρουση με τη ντόπια αστική τάξη. Βασική προτεραιότητά μας είναι το ξεδίπλωμα μιας μαχητικής αριστερής κι από τα κάτω αντιπολίτευσης που θα προσπαθεί να σπάσει το τείχος της παθητικότητας. Το ζήτημα της κυβέρνησης δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο, όμως δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτό απλά ως «ανάληψη διακυβέρνησης με λαϊκή στήριξη». Ο τρόπος που θα παρουσιαστεί το σύνθημα «κυβέρνηση της Αριστεράς» πρέπει να εννοεί μια κυβέρνηση ταξικού πολέμου, μια κυβέρνηση-όπλο στα χέρια των εργαζομένων και του λαού στην πάλη μας για να επιβληθεί «μνημόνιο στο κεφάλαιο», μια «κυβέρνηση» που στόχο θα έχει να αυξήσει κάθετα τη μαχητικότητα του κόσμου για να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα,  μια «κυβέρνηση» που δεν θα έχει στόχο να «κατσικωθεί» και να υψωθεί πάνω από το λαό, αλλά να παραμερίσει για να περάσει η εξουσία στο λαό.

Τομές χρειάζονται και στο οργανωτικό επίπεδο και πρέπει να τολμήσουμε να απαντήσουμε στη μαζική απαξίωση (πρώτιστα από τη νεολαία αλλά όχι μόνο) των «κομμάτων» συλλήβδην. Δε χρειάζονται μονάδες «επικεφαλής» ή «αρχηγοί». Η ηγεσία οφείλει να  δείξει με συγκεκριμένες κινήσεις ότι είναι έτοιμη να συγκρουστεί με λογικές που προϊδεάζουν για αρχηγισμό, παραγοντισμούς, ηγεμονισμούς. Οφείλει να είναι συλλογική και πολυπρόσωπη, με στοιχεία ανανέωσης και πλουραλισμού. Να ξεκόψουμε με μια λογική υπερπροβολής μόνο κάποιων «περσόνων» και να αναδείξουμε τον πλούτο του στελεχικού δυναμικού, των λαϊκών αγωνιστών μας.  Το ζήτημα του ονόματος του νέου φορέα να τεθεί από την αρχή στο τραπέζι. Να εξετάσουμε σοβαρά τις προτάσεις του μεγάλου αριθμού συντρόφων-συντροφισσών που θέτουν ζητήματα εναλλαγής, ανακλητότητας κ.ο.κ.  Είναι ζητήματα που τέθηκαν -κι απορρίφθηκαν- στον «παλιό καλό» ΣΥΡΙΖΑ, και υπό το φως της καταστροφικής κατάληξης του κυβερνώντος κόμματος επιστρέφουν καλοπροαίρετα δριμύτερα, για να «προλάβουμε το κακό». Πολύς κόσμος είναι αυτός που θα εμπνευστεί να στρατευτεί αν δείξουμε έμπρακτα τομές  με ένα παρελθόν που απέτυχε σε θέματα δημοκρατίας. Η πρόβλεψη για ισοτιμία όλων των μελών πρέπει να συμπληρωθεί με μέτρα αυστηρά που θα περιορίζουν στο ελάχιστο τα «μέλη-φαντάσματα». Η ανάγκη για πλουραλισμό κι ένα ανοιχτό πλαίσιο που να «χωράει» τις μειοψηφίες πρέπει να συνδυαστεί με μια ανοιχτή και δημόσια τοποθέτηση τάσεων και συνιστωσών (αντί για ψάρεμα στα θολά νερά των «ανένταχτων») και να παντρευτεί με τη διάθεση να αποκτήσει μεγαλύτερες αρμοδιότητες η «βάση».  Ίσως δε λυθούν τα –σε μεγάλο βαθμό- πολιτικά προβλήματα με οργανωτικό τρόπο, αλλά μια τέτοια κατεύθυνση είναι απαραίτητη για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης με τον κόσμο που έφαγε στραπάτσο από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της Αριστεράς και σε αυτόν τον τομέα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, ο συνολικός απολογισμός της Λαϊκής Ενότητας αλλά και της προηγούμενης δράσης μας στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μπροστά- θα γραφτεί στις εξελίξεις και τους αγώνες του αμέσως επόμενου διαστήματος. Η κυβέρνηση θα φθαρεί γρήγορα, το γκρέμισμα των αυταπατών δημιουργεί τεράστιο κενό,  αλλά το πώς και το από πού θα καλυφθεί το κενό δεν είναι δεδομένο. Χρειάζεται την ενεργητική μας υποκειμενική προσπάθεια και, με δεδομένες τις φοβίες/αδυναμίες της άλλης Αριστεράς, το καθήκον πέφτει σε μεγάλο βαθμό στις πλάτες μας.

Παρά τις αδυναμίες μας και το αρχικό μας μούδιασμα, παρά την έλλειψη πόρων και προβολής από τα ΜΜΕ, η αντίδραση κι η οργή του κόσμου μας σπρώχνουν να προχωρήσουμε, να τολμήσουμε. Αλλά κι εμείς πρέπει να μπούμε επιθετικά στη διεκδίκησή του, να οργανώσουμε την οργή του και να την κάνουμε δύναμη κρούσης ενάντια στο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του.

Με πρωτοβουλίες που θα πάρουμε μαζι με αυτόν τον κόσμο ενάντια στο μνημόνιο,  με την οργάνωση της αντίστασης και της αλληλεγγύης, με την προσπάθεια προσανατολισμού των «από κάτω» στο κίνημα, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και των μνημονίων, με προοπτική την ανατροπή από τα αριστερά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (ή μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας»).

Να ανοίξουμε την αριστερή-ταξική ατζέντα σε όλα τα επίπεδα, στον πόλεμο με τον ταξικό αντίπαλο για την ηγεμονία .

Χωρίς αυταπάτες για συμμαχίες με τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης ούτε των διαφόρων ιμπεριαλισμών, την ώρα που αυτοί που βομβαρδίζουν τη Συρία.

Με μέτωπο ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό  . Δεν αρκεί να είμαστε αλληλεγγύοι με τους πρόσφυγες, αλλά κατά τα άλλα να ρίχνουμε τις ευθύνες για το μεταναστευτικό στην... Τουρκία. Πρέπει να είμαστε ταυτόχρονα ορκισμένοι εχθροί της άρχουσας τάξης «μας» που συμμαχεί με τους πρωταιτίους του πολέμου, του αυταρχισμού και της τρομοϋστερίας (ΗΠΑ-ΕΕ-Ισραήλ...), που θέλει σύνορα «κλειστά» κι όχι ανοιχτά, που θέλει δούλους κι εξιλαστήρια θύματα τους μετανάστες/πρόσφυγες, όπως κι άλλα τμήματα των εργαζομένων.  Αν θέλουμε να χτυπήσουμε τους «δουλεμπόρους», ας κάνουμε σημαία το «σύνορα ανοιχτά-πρόσφυγες καλοδεχούμενοι» κι ας απαιτήσουμε να επιταχθούν τα πλοία των εφοπλιστάδων για δωρεάν κι ασφαλή μεταφορά των γυναικόπαιδων που πνίγονται στο Αιγαίο.

Με μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό, τον αντιτουρκισμό και τις πολεμικές κραυγές. Αν θέλουμε να πούμε  για παράδειγμα «κάτι παραπάνω» για τις δηλώσεις Φίλη περί εθνοκάθαρσης, αυτό μπορεί να είναι κάτι καλύτερο από μια από τα δεξιά κριτική περί εθνικής μειοδοσίας και φιλοτουρκικής στάσης. Να πούμε βεβαίως για την εξόντωση του ελληνικού στοιχείου στη Μικρά Ασία που προκλήθηκε από τα εγκλήματα και τον τυχοδιωκτισμό της ελληνικής άρχουσας τάξης τόσο στα Βαλκάνια όσο και στη Μικρά Ασία εις βάρος μουσουλμάνων. Να πούμε για τους Έλληνες φαντάρους που έστειλε κρέας για τα κανόνια σε ξένα εδάφη, για τους Πόντιους αστούς που έσωσαν το τομάρι τους χωρίς να ενημερώσουν τους φτωχους αδερφούς τους, για την προσπάθεια της ελληνικής άρχουσας τάξης να περιορίσει την έλευση των προσφύγων και να αφήσει τους φτωχούς Έλληνες της Μ.Ασίας να σφαχτούνε. Να πούμε ότι η ίδια άρχουσα τάξη και τα κόμματά της σήμερα, ενώ δήθεν συμμερίζονται τον πόνο των φτωχών Ποντίων, επιβάλλουν τα γενοκτόνα μνημόνια σε βάρος των φτωχών Ποντίων και μη, τους οδηγούν στην ανεργία και  χρηματοδοτούν τις ρατσιστικές φασιστικές συμμορίες. Κάποια από αυτά τα ταξικά κτήνη μάλιστα που υποκινούν τα εθνικιστικά μίση για να κάνουν μπίζνες με αυτά, λυμαίνονται το δημόσιο πλούτο κι ενίοτε παριστάνουν τους μεγαλοπαράγοντες ποδοσφαιρικών ομάδων , «τυχαίνει» να είναι Πόντιοι.

Να αναδείξουμε πολύ ψηλά στην ατζέντα μας το ζήτημα του οράματος, αντί να το περάσουμε στα ψιλά κάποιου «προγράμματος». Είναι πηγή έμπνευσης αλλά κι επιτακτική ανάγκη σήμερα, που κάθε μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού επιτίθεται στους λαούς και στους φτωχούς, πιο πολύ παρά ποτέ. Είναι ξεκάθαρο ότι αν δε νικήσει ο σοσιαλισμός, θα νικήσει η βαρβαρότητα. Το όραμά μας πρέπει να «φωνάζει»: ανατροπή του καπιταλισμού, κοινωνική χειραφέτηση, μια κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε μορφής εκμετάλλευση και καταπίεση, μια κοινωνία βασισμένη όχι στο κέρδος αλλά στην αλληλεγγύη και στη «συλλογική συνείδηση» .

Έχοντας πλήρη επίγνωση της αποφασιστικότητας του ταξικού αντιπάλου να μας συντρίψει, της λύσσας με την οποία θα μας αντιμετωπίσει, και με την ανάλογη αποφασιστικότητα από τη μεριά μας να μπούμε σε αυτόν τον αγώνα που (είτε μπούμε είτε όχι, είτε έτσι είτε αλλιώς) είναι ζωής και θανάτου.

*μέλος του –προσωρινού- συντονιστικού της ΠΕ Εορδαίας.