Εδώ και αρκετά χρόνια μέσα στο φοιτητικό κίνημα διατυπώνεται η θέση και το αίτημα για κοινούς αγώνες φοιτητών, εργαζόμενων και καθηγητών στις σχολές.
Αυτό βασιζόταν σε μια γενικά σωστή αντίληψη, ότι αν πχ χτυπιούνται οι φοιτητές/τριες αυτό σημαίνει χτύπημα συνολικά στο δημόσιο πανεπιστήμιο κτλ. Με μοναδικές εξαιρέσεις κάποιες πρωτοβουλίες αγώνα, το παραπάνω αίτημα παρέμενε στη σφαίρα της προπαγάνδας.
Αυτές τις μέρες βλέπουμε στος σχολές, με μπροστάρηδες τους διοικητικούς (για τους οποίους η κυβέρνηση ετοιμάζει χιλιάδες απολύσεις στο πλαίσιο διάλυσης του δημοσίου πανεπιστημίου) να συγκροτείται και να προχωράει ένας πρωτοφανής συντονισμός με φοιτητικούς συλλόγους και συλλόγους καθηγητών. Ενδεικτικά αναφέρω, τις δύο μαζικότατες συνελεύσεις την τελευταία βδομάδα στο αμφιθέατρο ΤΜΑΧ στο πολυτεχνείο με εργαζόμενους, καθηγητές και φοιτητές από το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ, με συμμετοχή μάλιστα εκπροσώπων από τις ΕΛΜΕ. Αυτό έχει από μόνο του ιδιαίτερη σημασία, με την έννοια ότι η φλόγα της απεργίας της ΟΛΜΕ απλώνεται και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πολλαπλασιάζοντας τις εστίες αντίστασης και τα κέντρα αγώνα, μαζικοποιώντας το αγωνιστικό μπλοκ ενάντια στη διάλυση της δημόσιας παιδείας και εν γένει των κοινωνικών παροχών, για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό, ξαναπιάνοντας το νήμα από την αρχή του παρόντος άρθρου. Στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ ο φοιτητικός σύλλογος έχει αποφασίσει κατάληψη και ενεργό συμμετοχή στον αγώνα, οι καθηγητές και οι διοικητικοί έχουν αποφασίσει απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας. Εκεί λοιπόν έχουμε συγκροτήσει από κοινού, ένα κοινό απεργιακό συντονιστικό φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων που έχει τη συνολική εποπτεία του αγώνα στο κάτω πολυτεχνείο, οργανώνοντας από κοινού τις αγωνιστικές μας κινητοποιήσεις. Οι βάρδιες περιφρούρησης οργανώνονται κοινά, κείμενα γράφονται κοινά, η μεγάλη συναυλία της Τετάρτης στο Πολυτεχνείο στην Πατησίων οργανώνεται από κοινού.
Υπάρχει ένα άρωμα από Μάη του '68, όταν το σύνθημα "φοιτητές εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά" αποκτάει πλέον υλική υπόσταση. Είναι ένα κάποιο παράδειγμα για την οργάνωση του αγώνα σε κάθε σχολή. Όχι μόνο για το υποδειγματικό σε επίπεδο συντονισμού. Αλλά γιατί αυτή η μορφή συντονισμού, έστω και σε εμβρυακό στάδιο, εμπεριέχει σπέρματα μιας άλλης εξουσίας στο πανεπιστήμιο, εμπεριέχει σπέρματα ενός άλλου πανεπιστημίου. Ενός δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου που θα διοικείται ισότιμα από φοιτητές, εργαζόμενους και καθηγητές μέσα από τα συλλογικά τους όργανα. Είναι ένα πολύ χρήσιμο παράδειγμα αναφορικά με την οργάνωση των από κάτω με όρους αντιπαραθετικής, προς την αστική, εξουσίας, όχι σε κάποιο παράλληλο εναλλακτικό κόσμο, αλλά στις πραγματικές συγκρούσεις της ταξικής πάλης, θέτοντας ως πρώτο στόχο τη νίκη του κινήματος.
*φοιτητής Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ
