Ενεργό το ηφαίστειο της πολιτικής κρίσης

«Τώρα έχου­με μια κυ­βέρ­νη­ση που μετά από πα­λιν­δρο­μή­σεις παίρ­νει πολλά και σκλη­ρά μέτρα, που μια συ­ντη­ρη­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν θα μπο­ρού­σε να πάρει, και ταυ­τό­χρο­να έχου­με μια φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση εν ανα­μο­νή που θα είναι φι­λι­κή υπέρ της επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας. Άρα δη­μιουρ­γού­νται προ­ϋ­πο­θέ­σεις για ευ­στά­θεια πολ­λών ετών».

Ευάγ­γε­λος Μυ­τι­λη­ναί­ος (ομι­λία σε συ­νέ­ντευ­ξη του ομώ­νυ­μου Ομί­λου)

Η πα­ρα­πά­νω πο­λι­τι­κή εκτί­μη­ση ενός εκ των βα­ρό­νων της βιο­μη­χα­νί­ας στον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό είναι ορθή μόνο εν μέρει: Μόνο σε ό,τι αφορά τον χα­ρα­κτη­ρι­σμό της πο­λι­τι­κής τόσο του Τσί­πρα όσο και του Μη­τσο­τά­κη. Ανά­λο­γες εκτι­μή­σεις δια­δε­δο­μέ­νες μέσα στους Έλ­λη­νες βιο­μή­χα­νους (βλ. π.χ. την πρό­σφα­τη ομι­λία του προ­έ­δρου του ΣΕΒ) ερ­μη­νεύ­ουν τη «φι­λι­κό­τη­τα» απέ­να­ντι στον Τσί­πρα αυτού του κα­θο­ρι­στι­κού τμή­μα­τος της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης. Οι βιο­μή­χα­νοι γνω­ρί­ζουν ότι η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα «παίρ­νει σκλη­ρά μέτρα που καμία συ­ντη­ρη­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν θα μπο­ρού­σε να πάρει» και γι’ αυτό στη­ρί­ζουν, όσο μπο­ρούν, χωρίς να φτά­νουν να εκτί­θε­νται απέ­να­ντι «στη φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση εν ανα­μο­νή» του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη, που πε­ρι­μέ­νει να ολο­κλη­ρώ­σει ο Τσί­πρας τη δου­λειά και να κλη­θεί πλέον αυτός να απο­δεί­ξει πόσο «φι­λι­κός απέ­να­ντι στην επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα» μπο­ρεί να γίνει.

Κα­τάρ­ρευ­ση

Όμως η εκτί­μη­ση περί επι­κεί­με­νης «ευ­στά­θειας πολ­λών ετών» είναι βαθιά νυ­χτω­μέ­νη. Μια απλή από­δει­ξη είναι η κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τεί στο «στρα­τό­πε­δο» του Αλέξη Τσί­πρα: Η αρ­χι­κή εκτί­μη­ση της κυ­βέρ­νη­σης ότι απο­δει­κνύ­ο­ντας μνη­μο­νια­κή προ­σή­λω­ση θα αντα­μει­βό­ταν με μια κάπως ευ­νοϊ­κή συμ­φω­νία για το χρέος εντα­φιά­ζε­ται στο Eurogroup. Δεν πρό­κει­ται μόνο για διά­ψευ­ση της υπερ­φί­α­λης αι­σιο­δο­ξί­ας (υπό­σχε­ση γρα­βά­τας), ούτε απλώς για υπο­βάθ­μι­ση προσ­δο­κιών (από τη διεκ­δί­κη­ση για «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση» του χρέ­ους στην έκ­πλη­ξη για «ελά­φρυν­σή» του), αλλά για πλήρη κα­τάρ­ρευ­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής: Οι δα­νει­στές δη­λώ­νουν πλέον σε όλους τους τό­νους ότι οι υπο­γε­γραμ­μέ­νες συμ­φω­νί­ες ση­μαί­νουν μνη­μο­νια­κή υπερ­λι­τό­τη­τα ως το... 2060 (!), ενώ η δια­μά­χη με­τα­ξύ ΕΕ και ΔΝΤ με­τα­το­πί­ζε­ται στις εκτι­μή­σεις για την αντο­χή της οι­κο­νο­μί­ας στην Ελ­λά­δα και το χρο­νο­διά­γραμ­μα κα­τα­νο­μής των πλη­ρω­μών σε αυτόν τον ατε­λεί­ω­το χρο­νι­κό ορί­ζο­ντα. Ο Β. Σόι­μπλε για να υπο­γραμ­μί­σει ότι από αυτή τη «δια­πραγ­μά­τευ­ση» ο Αλ. Τσί­πρας βγήκε και χα­μέ­νος και δαρ­μέ­νος, δεν δί­στα­σε να δη­λώ­σει ότι δεν απο­τε­λεί ευ­θύ­νη της γερ­μα­νι­κής ηγε­σί­ας η επι­λο­γή της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης να υπερ­φο­ρο­λο­γή­σει τους φτω­χούς και τους συ­ντα­ξιού­χους και όχι τους Έλ­λη­νες εφο­πλι­στές...

Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας βγαί­νει από αυτόν το «γύρο» σο­βα­ρά τραυ­μα­τι­σμέ­νος. Δεν δια­θέ­τει πλέον «αφή­γη­μα» που θα επι­τρέ­πει σο­βα­ρές ελ­πί­δες για επα­να­συ­σπεί­ρω­ση. Το σύν­θη­μα «Κα­θα­ρή λύση, που θα επι­τρέ­πει την έξοδο στις αγο­ρές» θυ­μί­ζει απελ­πι­στι­κά Αντώ­νη Σα­μα­ρά και δεν πρό­κει­ται να συ­γκι­νή­σει ιδιαί­τε­ρα κά­ποιο τμήμα της κοι­νω­νι­κής βάσης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ταυ­τό­χρο­να βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πος με ένα από τα «πυ­ρο­τε­χνή­μα­τα» της προη­γού­με­νης ρη­το­ρι­κής του: τη δέ­σμευ­ση ότι δεν θα εφαρ­μο­στούν τα μέτρα που μόλις ψη­φί­στη­καν από τη Βουλή (!), αν δεν υπάρ­ξει συμ­φω­νία για το χρέος. Είναι αμ­φί­βο­λο αν κά­ποιοι στην ΠΓ ή στην ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα τολ­μή­σουν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν αυτήν τη «δέ­σμευ­ση» ενά­ντια, τώρα, στον ίδιο τον Αλέξη Τσί­πρα. Όμως η πρό­σφα­τη πα­ραί­τη­ση του Χ. Γο­λέ­μη από τις στε­λε­χι­κές αρ­μο­διό­τη­τές του στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπεν­θυ­μί­ζει ότι όλες οι ανο­χές, ακόμη και αυτές που με­τρά­νε 53 φορές τα λόγια τους, κά­πο­τε εξα­ντλού­νται. Οι ισορ­ρο­πί­ες στο κυ­βερ­νη­τι­κό κόμμα στη­ρί­ζο­νται πλέον στην κόψη του ξυ­ρα­φιού.

Τα προ­βλή­μα­τα της ΝΔ

Στο στρα­τό­πε­δο της ΝΔ, ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης βλέ­πει τον Τσί­πρα να του στρώ­νει το δρόμο προς την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. Παρ’ όλα αυτά, η ΝΔ στις δη­μο­σκο­πή­σεις δεν εμ­φα­νί­ζε­ται να αξιο­ποιεί την πτώση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συ­γκρο­τώ­ντας ένα αναμ­φι­σβή­τη­το ρεύμα κυ­βερ­νη­τι­κής ηγε­μο­νί­ας (οι συ­ρι­ζι­κές δη­μο­σκο­πι­κές «πηγές» επι­μέ­νουν ότι έχει ως «τα­βά­νι» το 31%). Το εν­δε­χό­με­νο να χρεια­στεί συμ­μα­χί­ες για να συ­γκρο­τή­σει εναλ­λα­κτι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύση πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρό και στρέ­φει την προ­σο­χή στα στρα­τη­γι­κά και πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη που, όπως είναι γνω­στό, κέρ­δι­σε τις εκλο­γές για την αρ­χη­γία στο κόμμα του μέσα σε μιαν ιδιαι­τέ­ρως ευ­νοϊ­κή γι’ αυτόν συ­γκυ­ρία, χωρίς όμως να έχει απο­κτή­σει (ούτε τότε ούτε τώρα) τον έλεγ­χο του κόμ­μα­τος. Όπου άλλοι (τόσο ο Α. Σα­μα­ράς όσο και ο Κ. Κα­ρα­μαν­λής) πα­ρα­μέ­νουν εξαι­ρε­τι­κά ισχυ­ροί και σχε­τι­κά ανε­ξάρ­τη­τοι πόλοι πα­ρα­γω­γής πο­λι­τι­κής.

Η ΝΔ ως κόμμα υπήρ­ξε για μια ολό­κλη­ρη ιστο­ρι­κή πε­ρί­ο­δο «τρι­χο­το­μη­μέ­νη», με­τα­ξύ των ρευ­μά­των της «λαϊ­κής Δε­ξιάς», του «ρι­ζο­σπα­στι­κού φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού» και του άκρα­του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Στα ση­με­ρι­νά τρα­ντάγ­μα­τα της διε­θνούς κρί­σης και της ανα­θέρ­μαν­σης των πο­λι­τι­κών συ­γκρού­σε­ων στο εσω­τε­ρι­κό του συ­ντη­ρη­τι­σμού, οι δια­φο­ρές αυτές μπο­ρεί να έρ­θουν ακα­ριαία στο προ­σκή­νιο, τρο­φο­δο­τού­με­νες από οι­κο­νο­μι­κά ή γε­ω­στρα­τη­γι­κά δι­λήμ­μα­τα. Και η ηγε­σία του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη μοιά­ζει πολύ αδύ­να­μη πο­λι­τι­κά για να αντι­με­τω­πί­σει τέ­τοια εν­δε­χό­με­να. Σε αυτό το πέραν των δη­μο­σκο­πή­σε­ων υπό­βα­θρο ανα­φε­ρό­ταν ο Ιβάν Σαβ­βί­δης αλλά και άλλοι φίλοι της «επα­νε­νερ­γο­ποί­η­σης Κα­ρα­μαν­λή» όταν δια­τύ­πω­ναν την πρό­βλε­ψη ότι τε­λι­κά ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης δεν θα γίνει πρω­θυ­πουρ­γός. Όλα αυτά ση­μαί­νουν ότι η πο­λι­τι­κή κρίση εξα­κο­λου­θεί στην Ελ­λά­δα να είναι ένα ηφαί­στειο ενερ­γό.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να αντι­με­τω­πί­σει αυτήν τη συ­γκυ­ρία με την αυ­το­πε­ποί­θη­ση της ανα­τρο­πής. Συ­γκε­ντρώ­νο­ντας δυ­νά­μεις μέσα από τη σκλη­ρή αντί­στα­ση στα μνη­μό­νια, παλιά και νέα. Συ­γκρο­τώ­ντας στα­θε­ρά ένα μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα που θα επι­χει­ρή­σει ξανά να αντι­στρέ­ψει το συ­σχε­τι­σμό υπέρ του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και σε βάρος του κε­φα­λαί­ου και των διε­θνών συμ­μά­χων του. Ορ­γα­νώ­νο­ντας την πάλη τόσο κατά του ση­με­ρι­νού μνη­μο­νια­κού πρω­θυ­πουρ­γού όσο και κατά του «εν ανα­μο­νή» ομο­λό­γου του.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά", φ. 385