Ενωτικά και Ριζοσπαστικά ενάντια στην ΕΕ και την Ακροδεξιά

Έχουν πε­ρά­σει τέσ­σε­ρα χρό­νια από τη μνη­μο­νια­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με δε­δο­μέ­νη την αδυ­να­μία της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, αλλά και του κι­νή­μα­τος να μπλο­κά­ρουν τη συ­νέ­χι­ση του μνη­μο­νια­κού οδο­στρω­τή­ρα, η πο­λι­τι­κή μάχη των ευ­ρω­ε­κλο­γών απο­κτά­ει μια ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία, καθώς θα είναι η πρώτη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση με κε­ντρι­κά πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και μά­λι­στα λίγο πριν από τις εθνι­κές εκλο­γές στην Ελ­λά­δα. Πέρα από την αδια­τά­ρα­χτη συ­νέ­χεια της μνη­μο­νια­κής επί­θε­σης (παρά τις κυ­βερ­νη­τι­κές εξαγ­γε­λί­ες για το «τέλος των μνη­μο­νί­ων») σε αυτή τη χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο, η κρίση στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο έχει δια­μορ­φώ­σει νέες πο­λι­τι­κές δυ­να­μι­κές στην Ευ­ρώ­πη, που ενέ­χουν σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους.

«Ακραίο κέ­ντρο» και ακρο­δε­ξιά

Στις προη­γού­με­νες Ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2014, η βα­σι­κή δια­χω­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή γραμ­μή ήταν κυ­ρί­ως ανά­με­σα στη συ­ντη­ρη­τι­κή Δεξιά, ει­δι­κά όπως αυτή εκ­φρα­ζό­ταν μέσω της πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης Μέρ­κελ (συ­μπα­ρα­σύ­ρο­ντας τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία που από καιρό είχε προ­σχω­ρή­σει στον ακραιφ­νή νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό) και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τους Podemos, που με αρ­κε­τά με­γά­λη δυ­να­μι­κή επι­χει­ρού­σαν να εκ­φρά­σουν μια μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση, που γεν­νή­θη­κε στις «πλα­τεί­ες» και στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας.

Σή­με­ρα, μετά τη συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και σε μια πε­ρί­ο­δο βα­θιάς κρί­σης του οι­κο­δο­μή­μα­τος της ΕΕ, το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κό. Η δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή επι­χει­ρεί­ται να το­πο­θε­τη­θεί ανά­με­σα στις δυ­νά­μεις του «ακραί­ου κέ­ντρου» (δεξιά και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία) μαζί με ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα του Κόμ­μα­τος Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς (ΚΕΑ) και στις δυ­νά­μεις της ακρο­δε­ξιάς, οι οποί­ες εμ­φα­νί­ζουν μια πολύ επι­κίν­δυ­νη δυ­να­μι­κή.

Η ρη­το­ρι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την ενί­σχυ­ση μιας «προ­ο­δευ­τι­κής συμ­μα­χί­ας» τμή­μα­τος του ΚΕΑ, της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, των Πρά­σι­νων και ακόμα ενός τμή­μα­τος της «δη­μο­κρα­τι­κής» ευ­ρω­παϊ­κής Δε­ξιάς ως το «αντί­δο­το» για την αντι­με­τώ­πι­ση της ακρο­δε­ξιάς, είναι πα­ρα­πλα­νη­τι­κή, υπο­κρι­τι­κή και επι­κίν­δυ­νη. Οι πο­λι­τι­κές των ευ­ρω­παϊ­κών ελίτ τα τε­λευ­ταία πέντε χρό­νια έχουν ως βα­σι­κούς άξο­νες τον σκλη­ρό νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, τον ρα­τσι­σμό και την ισλα­μο­φο­βία, την «απέ­χθεια» απέ­να­ντι στη δη­μο­κρα­τία και τη λαϊκή κυ­ριαρ­χία. Η στρα­τη­γι­κή σύ­γκλι­ση των δυ­νά­με­ων του «ακραί­ου κέ­ντρου» σε αυτή την πο­λι­τι­κή δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια προ­βλη­μα­τι­σμού, εάν μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν οποιου­δή­πο­τε τύπου απά­ντη­ση απέ­να­ντι στην ακρο­δε­ξιά.

Αυτές οι δυ­νά­μεις εκ­προ­σω­πούν το πο­λι­τι­κό DNA του μη­χα­νι­σμού της ΕΕ, ενός μη­χα­νι­σμού με εξαι­ρε­τι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα απέ­να­ντι στην ερ­γα­τι­κή τάξη, τους πρό­σφυ­γες και τους/ις με­τα­νά­στες/τριες και τη νε­ο­λαία. Είναι, επί­σης, οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που επεν­δύ­ουν στην ενί­σχυ­ση της κα­τα­στο­λής, είτε στα «εξω­τε­ρι­κά σύ­νο­ρα» με την ανα­βάθ­μι­ση και ενί­σχυ­ση της FRONTEX, είτε στη στή­ρι­ξη της «εσω­τε­ρι­κής» κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής, όπως στην πε­ρί­πτω­ση της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν και την κι­νη­το­ποί­η­ση του στρα­τού για να αντι­με­τω­πί­σει τις δια­δη­λώ­σεις των «Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων», που συ­νε­χί­ζουν τον αγώνα για τρεις και πλέον μήνες.

Είναι σαφές ότι αυτές οι πο­λι­τι­κές (της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, του κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού, του ρα­τσι­σμού και της ισλα­μο­φο­βί­ας, του αυ­ταρ­χι­σμού και της κα­τα­στο­λής) έδω­σαν στην ακρο­δε­ξιά τη δυ­να­τό­τη­τα να βγει από το πο­λι­τι­κό πε­ρι­θώ­ριο, υιο­θε­τώ­ντας κομ­μά­τια της πο­λι­τι­κής της ατζέ­ντας. Απέ­να­ντι σε αυτό το ευ­ρω­παϊ­κό πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό status quo, η άνο­δος της ακρο­δε­ξιάς απο­τε­λεί έναν σο­βα­ρό και υπο­λο­γί­σι­μο κίν­δυ­νο και σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν μπο­ρεί η πο­λι­τι­κή της ατζέ­ντα –ή τμήμα της– να απο­τε­λούν απά­ντη­ση για την πλητ­τό­με­νη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Επι­πλέ­ον, ακρο­δε­ξιές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις βρί­σκο­νται ήδη σε κυ­βερ­νη­τι­κούς θώ­κους, όπως στην Ιτα­λία, την Ουγ­γα­ρία, την Αυ­στρία, την Πο­λω­νία, και η «εφαρ­μο­σμέ­νη» πο­λι­τι­κή τους μέχρι σή­με­ρα δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια αμ­φι­βο­λί­ας ως προς τα κοι­νω­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα τα οποία εκ­προ­σω­πούν. Η σκλη­ρή ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή Σαλ­βί­νι απέ­να­ντι σε με­τα­νά­στες/τριες και πρό­σφυ­γες, η αντερ­γα­τι­κή πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα του Ορ­μπάν, η κυ­βερ­νη­τι­κή από­φα­ση για το 12ωρο στην Αυ­στρία, η από­φα­ση για απα­γό­ρευ­ση των αμ­βλώ­σε­ων στην Πο­λω­νία, είναι τα χει­ρο­πια­στά δείγ­μα­τα της –κυ­βερ­νη­τι­κής–  πο­λι­τι­κής της ακρο­δε­ξιάς.

Ο ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμός της ακρο­δε­ξιάς δεν αμ­φι­σβη­τεί σε κα­νέ­να επί­πε­δο τις πτυ­χές της ΕΕ και της πο­λι­τι­κής της που πλήτ­τουν τα λαϊκά στρώ­μα­τα. Αντί­θε­τα, απο­τε­λεί ένα ερ­γα­λείο λαϊ­κι­σμού για να «ψα­ρέ­ψουν» ψή­φους ανά­με­σα στην από­λυ­τα δι­καιο­λο­γη­μέ­νη δυ­σπι­στία και αγα­νά­κτη­ση των απλών αν­θρώ­πων απέ­να­ντι στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ευ­ρω­παϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα. Εάν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με την προ­σπά­θεια του Αμε­ρι­κα­νού Στιβ Μπά­νον (δεξί χέρι του Τραμπ) να συ­ντο­νί­σει την κοινή εκλο­γι­κή κά­θο­δο των ακρο­δε­ξιών δυ­νά­με­ων στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές, τότε μπο­ρού­με να αντι­λη­φθού­με το μέ­γε­θος της πρό­κλη­σης.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά να ση­κώ­σει το γάντι

Δυ­στυ­χώς, η συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2015 είχε και έχει πολύ αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πειες για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά στην Ευ­ρώ­πη, ενώ εν μέρει αυτή η πο­λι­τι­κή ήττα είναι κομ­μά­τι του παζλ της πο­λι­τι­κής εξή­γη­σης για την άνοδο της ακρο­δε­ξιάς. Πα­ράλ­λη­λα έδει­ξε τα όρια μιας αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής, η οποία δεν αμ­φι­σβη­τεί τον πυ­ρή­να της ΕΕ και της Ευ­ρω­ζώ­νης και δεν μιλά για ρήξη και έξοδο από αυτή. Η ρήξη με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες και ρα­τσι­στι­κές πο­λι­τι­κές της ΕΕ από τη μία και η απο­φα­σι­στι­κή στάση ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά και το σύ­νο­λο της πο­λι­τι­κής της ατζέ­ντας από την άλλη, συ­νι­στούν τα δύο κομ­βι­κά ζη­τή­μα­τα στα οποία οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς οφεί­λουν να απα­ντή­σουν τόσο με την πο­λι­τι­κή τους κα­μπά­νια, όσο και με τις πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες και τις υπο­ψη­φιό­τη­τές τους.

Στο κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής μας κα­μπά­νιας πρέ­πει να είναι το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα: ο μι­σθός, η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, η σύ­ντα­ξη, η υγεία, η παι­δεία, σε αντί­θε­ση με τις πο­λι­τι­κές που επι­βάλ­λουν κάθε εί­δους ευ­ρω­παϊ­κοί θε­σμοί. Χρειά­ζε­ται να φέ­ρου­με στο προ­σκή­νιο της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης τις ανά­γκες του κό­σμου της δου­λειάς, των γυ­ναι­κών, της νε­ο­λαί­ας και τα αι­τή­μα­τα των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων σε Ελ­λά­δα και Ευ­ρώ­πη ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας. Χρειά­ζε­ται, επί­σης, να φέ­ρου­με στο προ­σκή­νιο την πάλη ενά­ντια στον ρα­τσι­σμό και την ξε­νο­φο­βία (που στο­χο­ποιεί τα πιο εξα­θλιω­μέ­να και αδύ­να­μα τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας), ενά­ντια στην Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο που πνί­γει πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες/τριες στη Με­σό­γειο.

Αυτά απο­τε­λούν βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για οποια­δή­πο­τε πο­λι­τι­κή αξιώ­νει να αντι­πα­ρα­τε­θεί με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ΕΕ, αλλά και την ακρο­δε­ξιά, ωστό­σο δεν αρ­κούν από μόνα τους. Ιδιαί­τε­ρα μετά το «θερμό» πο­λι­τι­κό κα­λο­καί­ρι του 2015, η ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία απέ­δει­ξε ότι μια ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή ενά­ντια στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, από τη σκο­πιά των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, συ­νε­πά­γε­ται τη ρήξη με τους μη­χα­νι­σμούς της ΕΕ και της Ευ­ρω­ζώ­νης και την έξοδο από αυ­τούς, μια ρήξη που δεν έχει καμία σχέση με τον «ακρο­δε­ξιό ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό» και τις συ­ντη­ρη­τι­κές ιδέες εθνι­κής ανα­δί­πλω­σης. Αντί­θε­τα, η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και διε­θνι­στι­κή προ­ο­πτι­κή για την Αρι­στε­ρά έγκει­ται στη διαρ­κή πάλη ενά­ντια στις συν­θή­κες και τους μη­χα­νι­σμούς της ΕΕ, επει­δή έχουν τσα­κί­σει τις ζωές των φτω­χών αν­θρώ­πων και τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και όχι για κά­ποια ανά­κτη­ση της ισχύ­ος των εθνι­κών (αστι­κών) κρα­τών.

Η άμεση πο­λι­τι­κή υπε­ρά­σπι­ση των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων του δικού μας «κοι­νω­νι­κού στρα­το­πέ­δου» απο­κτά­ει νόημα μέσα στο όραμα και την πάλη για μία Ευ­ρώ­πη χωρίς λι­τό­τη­τα, χωρίς φρά­χτες και σύ­νο­ρα, χωρίς ρα­τσι­στι­κό και εθνι­κι­στι­κό μίσος, με τους λαούς να μπο­ρούν να απο­φα­σί­ζουν οι ίδιοι και δη­μο­κρα­τι­κά για το μέλ­λον τους.

Απέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα που «υπό­σχε­ται» η ΕΕ, αλλά και η «Ευ­ρώ­πη των Εθνών» με την ακρο­δε­ξιά, σή­με­ρα χρειά­ζε­ται μια ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή απά­ντη­ση που θα απο­κα­λύ­πτει τον κοινό πυ­ρή­να των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών και της ακρο­δε­ξιάς , θα κι­νεί­ται σε σαφώς αντι-ΕΕ κα­τεύ­θυν­ση και θα μπο­ρεί να απο­τε­λεί το αντί­πα­λο δέος και να προ­βάλ­λει το όραμα για μία Ευ­ρώ­πη σο­σια­λι­στι­κή.

Μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή κα­μπά­νια απαι­τεί την πλα­τιά συ­σπεί­ρω­ση των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς πάνω σε μία συ­νε­κτι­κή πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία. Δυ­στυ­χώς, το έδα­φος στο οποίο κα­λού­μα­στε να ορ­γα­νώ­σου­με αυτή την πο­λι­τι­κή μάχη δεν είναι ευ­νοϊ­κό, ωστό­σο υπάρ­χουν δυ­να­τό­τη­τες και στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη. Αυτή τη στιγ­μή, το σχήμα «Τώρα ο Λαός» (Maintenant le Peuple) από την Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία του Με­λαν­σόν, τους Πο­δέ­μος, το Μπλό­κο της Αρι­στε­ράς στην Πορ­το­γα­λία, την Κοκ­κι­νο­πρά­σι­νη Συμ­μα­χία της Δα­νί­ας κ.ά., είναι μια συμ­μα­χία της ευ­ρω­παϊ­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που κάνει κα­ταρ­χήν το πολύ ση­μα­ντι­κό βήμα: να δια­χω­ρι­στεί από το ΚΕΑ και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ενώ την ίδια στιγ­μή απο­τε­λεί­ται από κόμ­μα­τα, ορ­γα­νώ­σεις, μέ­τω­πα, που, παρά τα πο­λι­τι­κά τους προ­βλή­μα­τα, απο­τε­λούν μία ση­μα­ντι­κή εκ­δο­χή μα­ζι­κής, ενω­τι­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς –πέρα από το σε­χτα­ρι­σμό– και σε σύν­δε­ση με τους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες.

Επι­πλέ­ον, η πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα που έχει υιο­θε­τή­σει ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και την ακρο­δε­ξιά, με ενα­ντί­ω­ση στις πο­λι­τι­κές της ΕΕ και της Ευ­ρω­ζώ­νης, μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει ένα ικανό πο­λι­τι­κό πλαί­σιο στη δε­δο­μέ­νη συ­γκυ­ρία των Ευ­ρω­ε­κλο­γών. Μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή κα­μπά­νια, για να είναι και πο­λι­τι­κά ει­λι­κρι­νής σε σχέση με τον προ­γραμ­μα­τι­κό-δια­κη­ρυ­κτι­κό της λόγο, χρειά­ζε­ται υπο­ψη­φιό­τη­τες που δεν θα ανα­πα­ρά­γουν τον κα­ριε­ρι­σμό και τον κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό, αλλά θα εκ­φρά­ζουν τους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, τα νε­ο­λαι­ί­στι­κα κι­νή­μα­τα, τους αγώ­νες των γυ­ναι­κών και των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ, την αλ­λη­λεγ­γύη σε πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες/τριες. Υπάρ­χουν αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες της Αρι­στε­ράς που μπο­ρούν να ανα­λά­βουν να φέ­ρουν σε πέρας αυτό το πο­λι­τι­κό κα­θή­κον.

Η υπο­τί­μη­ση αυτής της εκλο­γι­κής μάχης στην Ελ­λά­δα μπο­ρεί να έχει μόνο αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πειες για τις δυ­νά­μεις της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Έχου­με την ευ­και­ρία με μα­ζι­κό τρόπο να ξε­δι­πλώ­σου­με μια ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή ενά­ντια στο νέο δι­κομ­μα­τι­σμό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΝΔ και ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη βαρ­βα­ρό­τη­τα της ΕΕ. Αναμ­φί­βο­λα, οι Ευ­ρω­ε­κλο­γές θα έχουν και έναν χα­ρα­κτή­ρα «πρό­βας τζε­νε­ρά­λε» για τις εθνι­κές εκλο­γές και με αυτή την έν­νοια είναι σχε­δόν ανα­γκα­στι­κό να εμπλου­τί­σου­με την πο­λι­τι­κή μας επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία.

Το σχε­δόν δια­λυ­τι­κό δί­λημ­μα «Τσί­πρας-Μη­τσο­τά­κης» ή «πρό­ο­δος-συ­ντη­ρη­τι­σμός» πρέ­πει να απα­ντη­θεί δυ­να­μι­κά, απο­κρού­ο­ντας την κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα για την έλ­λει­ψη πο­λι­τι­κής εναλ­λα­κτι­κής και για το μο­νό­δρο­μο της υπερ­ψή­φι­σης του κόμ­μα­τος του Τσί­πρα ως τη μόνη ρε­α­λι­στι­κή απά­ντη­ση απέ­να­ντι στον «τα­λι­μπάν του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού» Μη­τσο­τά­κη και απέ­να­ντι στην επι­κίν­δυ­νη άνοδο της ακρο­δε­ξιάς.

Το δί­πο­λο αυτό είναι επί­πλα­στο: ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ έχουν συ­γκλί­νει σε επί­πε­δο οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής, ενώ η έντο­νη προ­ε­κλο­γι­κή πό­λω­ση για το ποιος είναι είτε πιο «κοι­νω­νι­κά ευαί­σθη­τος», είτε ποιος είναι πιο «εθνι­κά υπεύ­θυ­νος» δεν είναι τί­πο­τα πα­ρα­πά­νω από μία μάχη για τη νομή της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας. Η πο­λι­τι­κή λο­γι­κή του «λι­γό­τε­ρου κακού» είναι εγκλω­βι­στι­κή για τον κόσμο μας, ενώ το επί­πε­δο αυτής της πο­λι­τι­κής πό­λω­σης είναι πολύ μα­κριά από τα πραγ­μα­τι­κά κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα και το κοι­νω­νι­κό πεδίο που έχει δια­μορ­φώ­σει η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα.

Αν η πο­λι­τι­κή απά­ντη­ση είναι να κρα­τή­σου­με ανοι­χτή τη δυ­να­τό­τη­τα για την ύπαρ­ξη και πα­ρέμ­βα­ση (πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή) μιας ενω­τι­κής, μα­ζι­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, τότε οφεί­λου­με να δου­λέ­ψου­με σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, κα­ταρ­ρί­πτο­ντας τα κυ­βερ­νη­τι­κά ψευ­το­δι­λήμ­μα­τα και βά­ζο­ντας μπρο­στά μια πο­λι­τι­κή για τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των γυ­ναι­κών, των με­τα­να­στών/τριών, της νε­ο­λαί­ας. Μια πο­λι­τι­κή κα­μπά­νια της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς για τις Ευ­ρω­ε­κλο­γές οφεί­λει να έχει τέ­τοια πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και όχι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μιας «κα­θα­ρής» ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής κα­τα­γρα­φής.

Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση δε­σμευό­μα­στε να κι­νη­θού­με. Μια κακή κα­τα­γρα­φή για τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές, σε συν­δυα­σμό με την επι­βε­βαί­ω­ση της ανό­δου της ακρο­δε­ξιάς, θα δη­μιουρ­γή­σει ένα ακόμα πιο αρ­νη­τι­κό πεδίο πα­ρέμ­βα­σης, ενώ τα κε­ντρι­κά δι­λήμ­μα­τα θα βα­ρύ­νουν ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο, τόσο στην πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά όσο και στον κόσμο μας. Να αξιο­ποι­ή­σου­με, λοι­πόν, αυτή την ευ­και­ρία –εξα­ντλώ­ντας κάθε δυ­να­τό­τη­τα– στην κα­τεύ­θυν­ση ανα­συ­γκρό­τη­σης της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, για να δια­μορ­φώ­σου­με τους κα­λύ­τε­ρους δυ­να­τούς όρους πα­ρέμ­βα­σης στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό και μετά τις Ευ­ρω­ε­κλο­γές.

*Υπο­ψή­φιοι ευ­ρω­βου­λευ­τές

**Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά