Επαναστατική στρατηγική και μαζική, αριστερή πολιτική σήμερα

Στο ξε­κί­νη­μα του 2017 ο κό­σμος μοιά­ζει να βυ­θί­ζε­ται ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο σε μια δίνη, κοι­νω­νι­κή, πο­λι­τι­κή, πο­λι­τι­στι­κή, οι­κο­λο­γι­κή που έχει στη βάση της την οι­κο­νο­μι­κή κρίση και κα­τα­βρο­χθί­ζει πλού­το, ζωές, αξίες, κα­τα­κτή­σεις, δι­καιώ­μα­τα, πο­λι­τι­σμό, ει­ρή­νη…

Η οι­κο­νο­μι­κή κρίση που ξέ­σπα­σε το 2008 άνοι­ξε μια εποχή πα­ρακ­μής και πτώ­σης της  νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής μετά από δε­κα­ε­τί­ες διε­θνούς κυ­ριαρ­χί­ας της «πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νης» οπτι­κής σε όλο το φάσμα των επι­λο­γών, οι­κο­νο­μι­κών, πο­λι­τι­κών, πο­λι­τι­στι­κών. Στην Ευ­ρώ­πη το «όραμα» της ευ­ρω­παϊ­κής ενο­ποί­η­σης μέσα από την δια­δι­κα­σία της ΕΕ/ΟΝΕ κα­θό­ρι­σε τους στό­χους του συ­νό­λου σχε­δόν των ευ­ρω­παϊ­κών κρα­τών. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια της κρί­σης τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και την προ­ο­πτι­κή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής στην πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νη σύγ­χρο­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα (όπως πχ η «με­γά­λη ιδέα» της ισχυ­ρής «ευ­ρω­παϊ­κής Ελ­λά­δας») έχουν υπο­χω­ρή­σει δρα­μα­τι­κά και έχει απο­μεί­νει μόνο η σκλη­ρή λι­τό­τη­τα, η άνο­δος των πο­λε­μι­κών συ­γκρού­σε­ων, των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων και το «ΤΙΝΑ».

Προ­στα­τευ­τι­σμός/εθνι­κι­σμός: μια συ­στη­μι­κή απά­ντη­ση στην κρίση της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης»

Τώρα πια, με τη νίκη του Τράμπ λίγο μετά το BREXIT ανοί­γει μια νέα σε­λί­δα στην κλι­μά­κω­ση της βαρ­βα­ρό­τη­τας και ανα­πτε­ρώ­νει τις προσ­δο­κί­ες των ακρο­δε­ξιών ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στών ενό­ψει πολ­λών ευ­ρω­παϊ­κών εκλο­γών και πρώτα απ’ όλα της Μαρί Λεπέν στην Γαλ­λία. Ο προ­στα­τευ­τι­σμός / εθνι­κι­σμός έρ­χε­ται να δώσει μια δια­φο­ρε­τι­κή εκ­δο­χή στην δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης αλ­λά­ζο­ντας ωστό­σο μόνο τον «αριθ­μη­τή», τις επι­λο­γές για το κυ­νή­γι της ανά­πτυ­ξης, με­τα­κι­νώ­ντας το «κέ­ντρο» από το διε­θνές στο εθνι­κό πεδίο και κρα­τώ­ντας τον ίδιο «πα­ρο­νο­μα­στή», δη­λα­δή την αντι­με­τώ­πι­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης, της νε­ο­λαί­ας, των γυ­ναι­κών, των προ­σφύ­γων/ με­τα­να­στών και γε­νι­κό­τε­ρα των κα­τώ­τε­ρων κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων και των απο­κλει­σμέ­νων ως αυ­τούς που θα «πλη­ρώ­σουν το μάρ­μα­ρο» της κρί­σης με την ζωή τους ακόμη και ως ωμό κρέας για τις πο­λε­μι­κές μη­χα­νές.    

Το γε­γο­νός ότι ο προ­στα­τευ­τι­σμός / εθνι­κι­σμός ευ­νο­εί την κλι­μά­κω­ση των, ψυ­χρών και θερ­μών, πο­λε­μι­κών αντα­γω­νι­σμών, ότι απο­τε­λεί εύ­φο­ρο έδα­φος για την ανά­πτυ­ξη του ρα­τσι­σμού και του φα­σι­σμού, ότι επι­τα­χύ­νει την κα­τα­στρο­φή του πε­ρι­βάλ­λο­ντος δεν ση­μαί­νει ασφα­λώς τί­πο­τα κα­λύ­τε­ρο για την ακραιφ­νή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη «πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νη» αντί­λη­ψη που συ­γκρο­τεί το διε­θνές στά­τους, απέ­να­ντι στην οποία υπο­τί­θε­ται ότι απο­τε­λεί εναλ­λα­κτι­κή. Οι εξε­λί­ξεις αυτές εν­δε­χο­μέ­νως θα τρο­φο­δο­τή­σουν εκ νέου μια συ­ζή­τη­ση που έρ­χε­ται από το πα­ρελ­θόν και με διά­φο­ρους τρό­πους εμ­φα­νί­ζε­ται «επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νη», ως προς την ιστο­ρι­κή προ­ο­πτι­κή του ιμπε­ρια­λι­σμού και την αδυ­να­μία/δυ­να­τό­τη­τα να ολο­κλη­ρω­θεί σε πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα. Όμως σ’ αυτή την συ­ζή­τη­ση, το ση­μα­ντι­κό στοι­χείο από την σκο­πιά των από κάτω και της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, έρ­χε­ται επί­σης από το πα­ρελ­θόν και αφορά στην δια­πί­στω­ση πως κάθε φορά που το σύ­στη­μα βυ­θί­ζε­ται στις αντι­φά­σεις του προ­σφέ­ρει αντι­κει­με­νι­κά τις δυ­να­τό­τη­τες για την ανα­τρο­πή του. Προ­ϋ­πό­θε­ση, βέ­βαια, απο­τε­λεί αυτή η αντί­λη­ψη, της μαρ­ξι­στι­κής επα­να­στα­τι­κής σκο­πιάς, να κα­τι­σχύ­σει και στον υπο­κει­με­νι­κό πα­ρά­γο­ντα, στην πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά. Δη­λα­δή να μην ανα­ζη­τά τις απα­ντή­σεις σε καμιά από τις «αντι­μα­χό­με­νες» αστι­κές προ­σεγ­γί­σεις αλλά να «δει» και να προ­ση­λω­θεί στην ευ­και­ρία της ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου για την όξυν­ση της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης και για την ανά­πτυ­ξη των δικών της δυ­νά­με­ων. Να δει την ευ­και­ρία για τη διαρ­κή και βα­θύ­τε­ρη απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος υπό την πίεση και τις κα­τα­κτή­σεις του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των «από κάτω» γε­νι­κό­τε­ρα. Πρέ­πει να συ­γκρο­τεί μια στρα­τη­γι­κή πε­ριό­δου, με συ­νεί­δη­ση ότι δεν απο­τε­λεί γραμ­μι­κή εξέ­λι­ξη – μια κα­ρι­κα­τού­ρα της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης. Μιας πε­ριό­δου πως όπως φαί­νε­ται έχει ακόμη χρόνο μπρο­στά της, επει­σό­δια και ανα­τρο­πές, με ανοι­χτό ορί­ζο­ντα. Μιας πε­ριό­δου όπου η πο­λι­τι­κή διά­στα­ση της κρί­σης «άνοι­ξε τον δρόμο» (μετά από πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες) στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό πεδίο σε φο­ρείς της επα­να­στα­τι­κής αντί­λη­ψης της αρι­στε­ράς, μέσω των «πλα­τιών κομ­μά­των», σε πολ­λές ευ­ρω­παϊ­κές, του­λά­χι­στον, χώρες ανα­δει­κνύ­ο­ντας (και) μ’ αυτόν τον τρόπο το ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό κενό καθώς και τις (ιστο­ρι­κές) δυ­να­τό­τη­τες να διεκ­δι­κη­θεί από την επα­να­στα­τι­κή / αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή…

Δύο χρό­νια «αρι­στε­ρής» μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης

Η Ελ­λά­δα εξα­κο­λου­θεί να βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης και να απο­τε­λεί αδύ­να­μο κρίκο των ευ­ρω­παϊ­κών και διε­θνών αντι­φά­σε­ων που συ­μπυ­κνώ­νο­νται στην αντι­με­τώ­πι­ση του χρέ­ους και της λι­τό­τη­τας. Έχει ωστό­σο υπο­χω­ρή­σει ο κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας της τα­ξι­κής πάλης και της αρι­στε­ρής προ­ο­πτι­κής μετά από την πα­τα­γώ­δη ήττα της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας που έφερε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση. Ήττα που υπο­νο­μεύ­ει άμεσα την ίδια την κυ­βέρ­νη­ση και τα σχέ­δια του ση­με­ρι­νού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την «ανα­στύ­λω­ση» του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού πόλου στον εγ­χώ­ριο δι­κομ­μα­τι­σμό / δι­πο­λι­σμό και την μα­κροη­μέ­ρευ­ση του συ­γκε­κρι­μέ­νου πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού στην δια­χεί­ρι­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Εντού­τοις, θα είναι ητ­το­πα­θής και εν τέλει κα­τα­στρο­φι­κή η υπο­τί­μη­ση ή/και υπερ­τί­μη­ση του ενός εκ των δύο, είτε της υπο­χώ­ρη­σης του κι­νή­μα­τος και της αρι­στε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης προ­βάλ­λο­ντας την επι­θυ­μία και τον στόχο για άμεση ανα­τρο­πή (εναλ­λα­κτι­κό «κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα της αρι­στε­ράς») είτε του αντι­κει­με­νι­κού χα­ρα­κτή­ρα της Ελ­λά­δας ως αδύ­να­μου κρί­κου της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης πα­ρα­βλέ­πο­ντας έτσι την διαρ­κή συ­στη­μι­κή αδυ­να­μία πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής στα­θε­ρο­ποί­η­σης και ει­ρή­νευ­σης στη πε­ρί­ο­δο (δυ­να­τό­τη­τα της ανα­ζω­πύ­ρω­σης του κι­νή­μα­τος και της δια­δι­κα­σί­ας αρι­στε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης).

Σή­με­ρα, δύο χρό­νια μετά την ανά­λη­ψη της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας από τους ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ, το αρι­στε­ρο­δέ­ξιο, μνη­μο­νια­κό, κυ­βερ­νη­τι­κό μόρ­φω­μα βρί­σκε­ται σε κρί­σι­μη καμπή καθώς δυ­σκο­λεύ­ε­ται να κλεί­σει τη δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση υπο­κύ­πτο­ντας στις σκλη­ρές απαι­τή­σεις των δα­νει­στών που και αυτοί με τη σειρά τους σπα­ρά­ζο­νται από αντι­φά­σεις. «Τα μέτρα που ζη­τούν οι δα­νει­στές ή εκλο­γές» είναι η δη­μο­σιο­γρα­φι­κή προ­σέγ­γι­ση της συ­γκυ­ρί­ας και μά­λι­στα χρω­μα­τι­σμέ­νη από τις επι­θυ­μί­ες των αντι­πά­λων της κυ­βέρ­νη­σης, κυ­ρί­ως της δε­ξιάς, στην χώρα και πα­νευ­ρω­παϊ­κά. Βέ­βαια, η αντι­πα­ρά­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης με τους δα­νει­στές είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πιο σύν­θε­τη καθώς λαμ­βά­νει χώρα σε μια ιστο­ρι­κή στιγ­μή όπου τα υπαρ­ξια­κά αδιέ­ξο­δα της ΟΝΕ/ΕΕ έχουν «χτυ­πή­σει κόκ­κι­νο» και οι θε­ω­ρί­ες για την «Ευ­ρώ­πη των δύο τα­χυ­τή­των» έχουν ξε­πε­ρά­σει πλέον την απο­κλει­στι­κό­τη­τα των μύ­χιων επι­θυ­μιών του Σόι­μπλε. Θε­ω­ρί­ες οι οποί­ες όχι απλά ευ­νο­ούν το GREXIT αλλά το ανα­ζη­τούν και το επι­διώ­κουν. Το μέ­γε­θος του προ­βλή­μα­τος φαί­νε­ται από πλή­θος δη­λώ­σε­ων και επι­λο­γών όπως πχ την απρο­θυ­μία της Ιτα­λί­ας να δη­λώ­σει νέους στό­χους μεί­ω­σης των δα­πα­νών ή την ου­σια­στι­κή δή­λω­ση του Τουσκ για την αδυ­να­μία αντι­με­τώ­πι­σης των ισχυ­ρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών πόλων, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα από οποια­δή­πο­τε με­μο­νω­μέ­νη ευ­ρω­παϊ­κή χώρα στις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες. Όμως η βαθιά ατέ­λεια του ευ­ρω­παϊ­κού αρ­χι­τε­κτο­νή­μα­τος δο­κι­μά­ζε­ται από τις πο­λι­τι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις σε κάθε χώρα χω­ρι­στά και μά­λι­στα σε μια συ­γκυ­ρία όπου πολ­λές εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες θα γί­νουν σε κε­ντρι­κές χώρες (Ολ­λαν­δία, Γαλ­λία, Γερ­μα­νία αλλά και πι­θα­νών σε Ιτα­λία, Ισπα­νία) στους επό­με­νους μήνες με επί­δι­κο όχι μόνο τη σύ­γκρου­ση των ευ­ρω­παϊ­στών με τους ανερ­χό­με­νους ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στές αλλά και τη σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ των βα­σι­κών εκ­φρα­στών του δι­πο­λι­σμού/ δι­κομ­μα­τι­σμού και ενί­ο­τε  κυ­βερ­νη­τι­κών συ­νέ­ται­ρων, σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και δε­ξιάς, πρώτ’ απ’ όλα στην Γερ­μα­νία. Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση πο­ντά­ρει σ’ αυτές τις αντι­θέ­σεις και ελ­πί­ζει στην ευ­ρω­παϊ­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία στην οποία ατύ­πως έχει ήδη εντα­χθεί και από την οποία απο­λαμ­βά­νει την όποια στή­ρι­ξη, αναι­μι­κή για το μέ­γε­θος των προ­κλή­σε­ων, είναι η αλή­θεια.

Σ’ αυτό το πλαί­σιο ερ­μη­νεύ­ε­ται το άνοιγ­μα της συ­ζή­τη­σης για το GREXIT από αστι­κούς πα­ρά­γο­ντες στην Ελ­λά­δα (Ση­μί­της, ΜΜΕ και βε­βαί­ως ΣΕΒ) αλλά και με την κα­τάρ­γη­ση της «απα­γό­ρευ­σης» αυτής της συ­ζή­τη­σης στον ίδιο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με «λαγό» τον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό εκ­πρό­σω­πο Ξυ­δά­κη. Μια συ­ζή­τη­ση που συ­νε­πι­κου­ρεί­ται τούτη την ώρα ανε­πί­ση­μα και από το νέο κα­θε­στώς των ΗΠΑ στα πλαί­σια της επι­θε­τι­κής στά­σης του απέ­να­ντι στην ΟΝΕ/ΕΕ – Γερ­μα­νία. Η συ­ζή­τη­ση αυτή ανοί­γει ακρι­βώς επει­δή το εν­δε­χό­με­νο εμ­φα­νί­ζε­ται ως εντε­λώς ρε­α­λι­στι­κό απο­κα­λύ­πτο­ντας το …προ­φα­νές, ότι δη­λα­δή η επι­λο­γή αυτή δεν απο­τε­λεί τα­μπού για τον εγ­χώ­ριο αστι­σμό, όσο κι αν δεν απο­τε­λεί την πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα. Το τι ση­μαί­νει το GREXIT από την αστι­κή σκο­πιά πα­ρου­σιά­ζει εύ­γλωτ­τα ο ίδιος ο ΣΕΒ στα σχε­τι­κά δελ­τία ανα­λύ­ο­ντας τα απα­ραί­τη­τα μνη­μό­νια που πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ουν κάθε  νο­μι­σμα­τι­κή εκ­δο­χή. Εδώ κάπου μπαί­νει στο κάδρο αυτής της συ­ζή­τη­σης και το να­ζι­στι­κό μόρ­φω­μα της Χρυ­σής Αυγής που απο­φα­σί­ζει μια πιο κα­θα­ρή το­πο­θέ­τη­ση υπέρ της δραχ­μής, απ’ ότι στο πα­ρελ­θόν, κυ­ρί­ως όμως για να δια­πραγ­μα­τευ­τεί με αστι­κές με­ρί­δες το στι­βα­ρό και αν­θε­κτι­κό της πο­σο­στό το οποίο ασφα­λώς δεν απέ­κτη­σε με κέ­ντρο την δραχ­μή αλλά με βάση στοι­χεία της ακρο­δε­ξιάς ιδε­ο­λο­γι­κής της ταυ­τό­τη­τας.

Για την κυ­βέρ­νη­ση η δυ­σκο­λία είναι προ­φα­νής καθώς η απο­δο­χή των μέ­τρων που βλέ­πουν το φως της δη­μο­σιό­τη­τας (αφο­ρο­λό­γη­το, συ­ντά­ξεις, ερ­γα­σια­κά κ.α.) θα την βυ­θί­σει σε ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη ανυ­πο­λη­ψία στα μάτια του κοι­νω­νι­κού και εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου. Όμως και η επι­λο­γή των εκλο­γών δεν είναι απλή καθώς απαι­τεί μια κε­ντρι­κή δια­κύ­βευ­ση που θα την κάνει αξιό­μα­χη. Υπάρ­χει βέ­βαια πάντα και η επι­λο­γή της «οι­κου­με­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης» αν και δεν φα­ντά­ζει τούτη την ώρα πολύ πι­θα­νή. Το προ­φα­νώς ευ­κταίο για την κυ­βέρ­νη­ση είναι να φτά­σει σε μια συμ­φω­νία η οποία αφε­νός θα έχει τα λι­γό­τε­ρο δύ­σπε­πτα μέτρα σε συν­δυα­σμό με κά­ποιες υπο­σχέ­σεις για το χρέος που θα μπο­ρέ­σει να τις πα­ρου­σιά­σει ως εξέ­λι­ξη, ως κά­ποια μορφή νίκης. Εντού­τοις, ακόμη κι αν οι ευ­ρω­παϊ­κές και διε­θνείς πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις ευ­νο­ή­σουν την πιο απο­φα­σι­στι­κή στή­ρι­ξη της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας στην ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση και οδη­γή­σουν σε «ελά­φρυν­ση» του μείγ­μα­τος των απο­φά­σε­ων για την Ελ­λά­δα, κάτι που είναι του­λά­χι­στον απρό­βλε­πτο, εν­δέ­χε­ται η δια­πραγ­μά­τευ­ση να φτά­σει στο «παρά πέντε», εκεί  που πιά­νουν τόπο (ή όχι βέ­βαια) οι εκ­βια­σμοί, δη­λα­δή στις αρχές του κα­λο­και­ριού όπου χρειά­ζε­ται να πλη­ρω­θούν τα ομό­λο­γα.

Απ’ την άλλη, η επι­λο­γή των εκλο­γών από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κρύ­βει την υπο­χρέ­ω­ση της στρο­φής σε πει­στι­κά σκλη­ρή στάση απέ­να­ντι στους δα­νει­στές κάτι που σή­με­ρα δεν μπο­ρεί να υπο­στη­ρι­χθεί χωρίς του­λά­χι­στον τον υπαι­νιγ­μό του εν­δε­χό­με­νου της ρήξης και της εξό­δου από το ευρώ (το λι­γό­τε­ρο μια στάση τύπου Βα­ρου­φά­κη). Ίσως εδώ να προ­κύ­πτει μια ερ­μη­νεία για τις δη­λώ­σεις Ξυ­δά­κη και κυ­ρί­ως για την (μη) αντί­δρα­ση του Μα­ξί­μου.

GREXIT ή LEXIT;

Όλες αυτές οι εξε­λί­ξεις - απει­κό­νι­ση των οποί­ων απο­τε­λεί επί­σης το στα­θε­ρά υψηλό πο­σο­στό της κοι­νω­νι­κής μειο­ψη­φί­ας που δη­λώ­νει υπέρ­μα­χος του GREXIT (γύρω στο 30% εδώ και πολ­λούς μήνες) – ανα­δει­κνύ­ουν νέα δε­δο­μέ­να στην αρι­στε­ρά και αφή­νουν εκτε­θει­μέ­νες όλες τις βα­σι­κές τρέ­χου­σες γραμ­μές που έχουν οδη­γή­σει στον πο­λυ­κερ­μα­τι­σμό του χώρου με­τα­φέ­ρο­ντας τα αδιέ­ξο­δα σ’ ένα ευρύ κοι­νω­νι­κό / εκλο­γι­κό τμήμα που επι­θυ­μεί αρι­στε­ρή απά­ντη­ση στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ, σαφώς ευ­ρύ­τε­ρο από το άθροι­σμα των δη­μο­σκο­πι­κών εκλο­γι­κών επι­δό­σε­ων κάθε σχή­μα­τος χω­ρι­στά.

Τα επι­χει­ρή­μα­τα μιας προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, αφε­νός ότι το GREXIT απο­τε­λεί «μο­νο­πώ­λιο» της αρι­στε­ράς και μά­λι­στα της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής επει­δή ο ελ­λη­νι­κός αστι­σμός είναι αμε­τα­κί­νη­τα ευ­ρω­παϊ­στι­κός και αφε­τέ­ρου ότι το μεί­ζον αφορά στο να πει­στεί ση­μα­ντι­κό κοι­νω­νι­κό τμήμα ότι η επι­στρο­φή στην δραχ­μή δεν απο­τε­λεί κα­τα­στρο­φή, δεν έχουν πλέον σο­βα­ρή υπό­στα­ση. Όσο κι αν οι επι­λο­γές του εγ­χώ­ριου αστι­κού συ­στή­μα­τος και των πο­λι­τι­κών αλλά και δη­μο­σιο­γρα­φι­κών του εκ­προ­σώ­πων εξα­κο­λου­θούν να είναι η προ­σκόλ­λη­ση στην ευ­ρω­παϊ­κή προ­ο­πτι­κή, στο πεδίο της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης στην κοι­νω­νία και στο πεδίο της πο­λι­τι­κής προ­πα­γάν­δας η συ­ζή­τη­ση έχει «νο­μι­μο­ποι­η­θεί» και έχει ανοί­ξει διά­πλα­τα. Είναι πλέον σαφές ότι χρειά­ζε­ται του­λά­χι­στον η διά­κρι­ση του αρι­στε­ρού σχε­δί­ου της ρήξης με την ΟΝΕ/ΕΕ (LEXIT) από τις αστι­κές, δε­ξιές και ακρο­δε­ξιές εκ­δο­χές.  Πόσο κα­θα­ρό είναι στο κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο ότι απέ­να­ντι στον ευ­ρω­παϊ­κό «μο­νό­δρο­μο» βρί­σκο­νται του­λά­χι­στον δύο δια­φο­ρε­τι­κά πο­λι­τι­κά σχέ­δια που όχι μόνο δεν εφά­πτο­νται αλλά είναι σε σκλη­ρή εχθρό­τη­τα και αντι­πα­ρά­θε­ση; Πόσο δια­φο­ρε­τι­κή είναι στα μάτια της κοι­νω­νί­ας και ιδιαί­τε­ρα των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων η δραχ­μή του Σόι­μπλε, του ΣΕΒ, του Ξυ­δά­κη από αυτή της ΛΑΕ, του Λα­πα­βί­τσα, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και όψιμα της Ζωής Κω­στα­ντο­πού­λου; Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από την ασαφή εναλ­λα­κτι­κή του ΚΚΕ. Ήδη το κοι­νω­νι­κό πο­σο­στό που κα­τα­γρά­φε­ται υπέρ της δραχ­μής είναι τέ­τοιου με­γέ­θους που αν αντι­στοι­χού­σε στην αρι­στε­ρά θα επαρ­κού­σε για άμε­σες ανα­τρο­πές! Είναι όμως έτσι; Κα­νείς δυ­στυ­χώς δεν μπο­ρεί σο­βα­ρά να το ισχυ­ρι­στεί αυτό!

Στις μέρες μας επι­βε­βαιώ­νε­ται με τρόπο πικρό ότι με προ­τε­ραιό­τη­τα το νο­μι­σμα­τι­κό δίλ­λη­μα και τις απα­ντή­σεις εντός του πλαι­σί­ου της αστι­κής οι­κο­νο­μι­κής αντί­λη­ψης (η δήθεν «μία», «αντι­κει­με­νι­κή» οι­κο­νο­μι­κή επι­στή­μη) οδη­γού­νται οι αρι­στε­ρές φωνές σε του­λά­χι­στον δύ­σκο­λα ση­μεία που κρύ­βουν κιν­δύ­νους ακόμη και γε­λοιο­ποί­η­σης όταν τα επι­χει­ρή­μα­τα εγκλω­βί­ζο­νται στην «τε­χνι­κή» διά­στα­ση και κα­λού­νται να απα­ντή­σουν αν το GREXIT θα είναι συμ­φω­νη­μέ­νο με τον ευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνή πα­ρά­γο­ντα (μνη­μό­νιο δραχ­μής), αν και πόσο θα υπο­τι­μη­θεί το νέο νό­μι­σμα, πως θα λυθεί το ζή­τη­μα της ρευ­στό­τη­τας, ποια θα είναι η αντι­με­τώ­πι­ση της ανερ­γί­ας και πόσο δια­φο­ρε­τι­κή μπο­ρεί να είναι αυτή από το δόγμα της εξάρ­τη­σης της ερ­γα­σί­ας από την «ανά­πτυ­ξη» και την «προ­σέλ­κυ­ση επεν­δύ­σε­ων» και εν τέλει που βρί­σκε­ται μέσα σ’ όλα αυτά η ου­σια­στι­κή ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας, η πραγ­μα­τι­κή ανα­δια­νο­μή πλού­του και ισχύ­ος υπέρ των «από κάτω» του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας / ανερ­γί­ας, της νε­ο­λαί­ας, των γυ­ναι­κών, των απα­ντα­χού απο­κλει­σμέ­νων…. 

Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στις προ­τε­ραιό­τη­τες. Ανα­δια­νο­μή ή ανά­πτυ­ξη; Ερ­γα­τι­κή τάξη, άνερ­γοι, νε­ο­λαία ή γε­νι­κά η κοι­νω­νία (δια­τα­ξι­κή ενό­τη­τα ερ­γα­ζο­μέ­νων, άνερ­γων, με­σο­α­στών, αστών κ.λ.π.); Η σύ­γκρου­ση με την ΟΝΕ/ΕΕ είναι συ­νέ­πεια του στρα­τη­γι­κού και όχι ο στρα­τη­γι­κός στό­χος ο ίδιος. Ούτε καν ο κε­ντρι­κός πο­λι­τι­κός στό­χος! Είναι η συ­νέ­πεια της ανα­τρο­πής του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της  λι­τό­τη­τας καθώς και της αντί­στρο­φης ανα­δια­νο­μής από τα κάτω προς τα πάνω που λαμ­βά­νει χώρα στα χρό­νια της κρί­σης και των μνη­μο­νί­ων. Απ’ τ’ αρι­στε­ρά! Καθώς μόνο «απ’ τα κάτω» και «απ’ τ’ αρι­στε­ρά» έχουν νόημα (όλων των ειδών) οι ανα­τρο­πές για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή.  

Στο υπό­βα­θρο βρί­σκε­ται πάντα το ερώ­τη­μα «σε ποιόν απευ­θύ­νε­σαι». Γιατί βέ­βαια για ένα ευ­ρύ­τα­το κοι­νω­νι­κό τμήμα τα ζη­τή­μα­τα της ρευ­στό­τη­τας, της ανά­πτυ­ξης, της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας, των κα­τα­θέ­σε­ων κ.λ.π. λίγη ση­μα­σία έχουν καθώς δεν έχουν επι­χει­ρή­σεις (έστω μι­κρές ακόμη και ατο­μι­κές), δεν έχουν κα­τα­θέ­σεις, συχνά δεν έχουν καν δου­λειά (σε επί­πε­δο κοι­νω­νι­κών / τα­ξι­κών προ­τε­ραιο­τή­των καθώς σε εξα­το­μι­κο­ποι­η­μέ­νο επί­πε­δο οι δια­χω­ρι­στι­κές δεν είναι πάντα τόσο ξε­κά­θα­ρες)… Η δια­φο­ρά με το πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν, πριν από την υπο­γρα­φή του «αρι­στε­ρού» μνη­μο­νί­ου, βρί­σκε­ται στην αλ­λα­γή της κα­τά­στα­σης στην κοι­νω­νία με την υπο­χώ­ρη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής δυ­να­μι­κής που ενο­ποιού­σε υπο­τε­λείς τά­ξεις και στρώ­μα­τα υπό την ηγε­μο­νία του μα­ζι­κού κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς (μόνο στην προ­πα­γάν­δα όπως απο­δεί­χτη­κε αν και αυτό δεν τρο­πο­ποιεί την δια­πί­στω­ση για την κοι­νω­νι­κή δια­δι­κα­σία) με απο­κο­ρύ­φω­μα το ίδιο το δη­μο­ψή­φι­σμα. Σή­με­ρα οι συν­θή­κες με­τε­ω­ρί­ζο­νται στο με­ταίχ­μιο της εκ νέου κοι­νω­νι­κής έγερ­σης ή της υπο­τα­γής στον ρε­α­λι­σμό της αγο­ράς. Το στοί­χη­μα δεν έχει κρι­θεί! Η δυ­να­τό­τη­τα άσκη­σης μα­ζι­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής, αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής είναι πα­ρού­σα στην πε­ρί­ο­δο. Χρειά­ζε­ται ωστό­σο εκ νέου συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης των «από κάτω» υπό την ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς. Χρειά­ζε­ται προ­ε­τοι­μα­σία.

Μα­ζι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή και με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτή η συ­ζή­τη­ση αφορά στο νόημα και στην ερ­μη­νεία της με­τα­βα­τι­κής προ­σέγ­γι­σης. Το ΚΚΕ ισχυ­ρί­ζε­ται ότι τέ­τοια δεν υπάρ­χει καθώς οδη­γεί­ται πάντα στον αστι­κό κυ­βερ­νη­τι­σμό, στην κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, ενι­σχύ­ο­ντας μά­λι­στα την θέση του από τα απο­τε­λέ­σμα­τα της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ως εκ τού­του με­τα­τρέ­πε­ται ο στό­χος της ανα­τρο­πής και η επι­και­ρό­τη­τα του Σο­σια­λι­σμού σε θρη­σκευ­τι­κό ει­κό­νι­σμα που ποτέ δεν μπο­ρεί κα­νείς να τον προ­σεγ­γί­σει στην πραγ­μα­τι­κή ζωή. Καμιά ελ­πί­δα για τους «από κάτω», πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο αν …. δεν είναι μέλη του κόμ­μα­τος. Η σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση, για να θυ­μη­θού­με και την επέ­τειο των 100 χρό­νων, όχι ως δυ­να­τό­τη­τα των «απλών» αν­θρώ­πων αλλά μάλ­λον ως έν­νοια συγ­γε­νής με την απο­κά­λυ­ψη του Ιω­άν­νη. Μια τέ­τοια προ­σέγ­γι­ση φυ­σιο­λο­γι­κά οδη­γεί ή/ και προ­κύ­πτει στον ή/και από τον, πιο βαθύ αρι­στε­ρί­στι­κο σε­χτα­ρι­σμό. Αφού δεν υπάρ­χει πια «σο­σια­λι­στι­κή πα­τρί­δα» δεν ανα­λαμ­βά­νου­με την ευ­θύ­νη….

Απέ­να­ντι σ’ αυτή την οπτι­κή δεν μπο­ρεί να αντι­πα­ρα­τε­θεί ασφα­λώς η …. επι­βε­βαί­ω­σή της! Το σύν­θη­μα «κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς» δεν είναι σύν­θη­μα και στό­χος «πα­ντός και­ρού». Το «με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα» δεν είναι προ­ϊ­όν «ερ­γα­στη­ρί­ου» με μό­νι­μα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και σί­γου­ρα δεν είναι το πρό­γραμ­μα ενός νο­μί­σμα­τος. Το GREXIT με … τα­κτι­κή! Αντί­θε­τα απο­τε­λεί την εμ­βά­θυν­ση και την πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση της τα­κτι­κής του «ενιαί­ου με­τώ­που», είναι πρό­γραμ­μα «κι­νη­τό», δια­λε­κτι­κά δε­μέ­νο με το επί­πε­δο της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης και σκο­πεύ­ει διαρ­κώς και κατά από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα στην ενο­ποί­η­ση των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­τι­κής τάξης και υπό την ηγε­μο­νία της όλων των «από κάτω» σε μια πο­ρεία προς την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή. Χωρίς στά­δια! Γι αυτό και δεν μπο­ρεί να αντι­κα­τα­στή­σει την ζη­τού­με­νη ηγε­μο­νία των μι­σθω­τών, των σύγ­χρο­νων προ­λε­τά­ριων και των επα­να­στα­τι­κών ιδεών της τα­ξι­κής και κατά συ­νέ­πεια συ­νο­λι­κά της κοι­νω­νι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης, με ότι άλλο είναι δια­θέ­σι­μο στην πε­ρί­ο­δο, μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα, αγρό­τες κ.λ.π. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο  δεν αφορά στις απο­λύ­τως χρε­ω­κο­πη­μέ­νες ιδέες των δια­τα­ξι­κών «λαϊ­κών με­τώ­πων» που τόσες τρα­γω­δί­ες έχουν προ­κα­λέ­σει στο μα­ζι­κό και στο κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα με πιο πρό­σφα­τη ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία το «βρώ­μι­κο ‘89».

Με­τα­ξύ του «αρι­στε­ρι­σμού» και του «κυ­βερ­νη­τι­σμού» υπάρ­χει μια ισχυ­ρή υπό­γεια σύν­δε­ση που στην Ιστο­ρία κα­τα­γρά­φη­κε ξε­κά­θα­ρα στην στα­λι­νι­κή πο­λι­τι­κή της «τρί­της πε­ριό­δου» και αφορά στην πα­ντε­λή έλ­λει­ψη εμπι­στο­σύ­νης στην αυ­τε­νέρ­γεια και στην κί­νη­ση των μαζών και εν τέλει στην απόρ­ρι­ψη της επι­και­ρό­τη­τας της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­τρο­πής και του Σο­σια­λι­σμού. Τότε την πο­λι­τι­κή αυτή την γεν­νού­σαν οι ανά­γκες της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής της στα­λι­νι­κής κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κής υπερ­δύ­να­μης που κα­θο­δη­γού­σε τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα διε­θνώς οδη­γώ­ντας τα από ήττα σε ήττα. Σή­με­ρα οι συ­να­φείς προ­σεγ­γί­σεις μοιά­ζουν σαν σκιά ενός χα­μέ­νου κα­θε­στώ­τος. Η άρ­νη­ση της σύγ­χρο­νης πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και μαζί μ’ αυτήν κάθε σύγ­χρο­νης ευ­και­ρί­ας για την ανοι­κο­δό­μη­ση της μα­ζι­κής κοι­νω­νι­κής ελ­πί­δας ότι υπάρ­χει διέ­ξο­δος από τον βάρ­βα­ρο, αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. «Ομπί­ντα»!

Απ’ αυτή την σκο­πιά σή­με­ρα δεν τί­θε­ται άμεσα το ζή­τη­μα της «κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς» στην Ελ­λά­δα, όσο κι αν το σύν­θη­μα πα­ρα­μέ­νει χρή­σι­μο και λει­τουρ­γι­κό στην πε­ρί­ο­δο. Υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα να οι­κο­δο­μη­θούν εκ νέου οι δυ­να­τό­τη­τες της συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης ξε­κι­νώ­ντας κυ­ριο­λε­κτι­κά «από τα κάτω» και ταυ­τό­χρο­να επι­διώ­κο­ντας στα­θε­ρά το «μέ­τω­πο της αρι­στε­ράς».  

 Στις συ­γκε­κρι­μέ­νες τρέ­χου­σες συν­θή­κες στην Ελ­λά­δα το ζή­τη­μα της «ενό­τη­τας» και του «με­τώ­που» απο­κτά πλέον χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «αυ­τα­ξί­ας» προ­κει­μέ­νου η αρι­στε­ρά να φι­λο­δο­ξεί δια της συ­γκέ­ντρω­σης της δύ­να­μης της τη διεκ­δί­κη­ση ση­μα­ντι­κού κοι­νω­νι­κού τμή­μα­τος πρώτ’ απ’ όλα άμεσα στην δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης κι­νή­μα­τος και αντι­στά­σε­ων. Όμως ακόμη και στις προ­σε­χείς (όποτε συμ­βούν) εκλο­γές αντι­με­τω­πί­ζο­ντας σε ένα βαθμό το κε­ντρι­κό εκλο­γι­κό δίλ­λη­μα για τον κόσμο της αρι­στε­ράς «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή ΝΔ». Σε άλλη πε­ρί­πτω­ση η μοίρα όλων των σχη­μά­των πλην ΚΚΕ (ΛΑΕ, Πλεύ­ση, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ) είναι μάλ­λον σκο­τει­νή (πι­θα­νά όλοι εκτός Βου­λής).

Την κύρια ευ­θύ­νη για την κα­τά­στα­ση στην πο­λι­τι­κή αρι­στε­ρά την έχει το ΚΚΕ – χωρίς αυτό να ελα­φραί­νει την ευ­θύ­νη του μι­κρο­μέ­γα­λου σε­χτα­ρι­σμού των υπο­λοί­πων, κυ­ρί­ως της, υπό την ηγε­μο­νία του ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και του σχή­μα­τος της Ζωής Κω­στα­ντο­πού­λου.

Ο αρι­στε­ρι­σμός του ΚΚΕ είναι η μια πλευ­ρά του νο­μί­σμα­τος και η ητ­το­πά­θεια η άλλη. Όσο κι αν μετά την υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου από την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα η στάση του μοιά­ζει λι­γό­τε­ρο προ­φα­νής απ’ ότι την πρώτη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο που επέ­λε­γε πο­ρεί­ες στου… Ψυρρή όταν εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες τα­ρα­κου­νού­σαν το Σύ­νταγ­μα. Η άρ­νη­ση να ανα­λά­βει την ηγε­σία των αρι­στε­ρό­στρο­φων και ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­μέ­νων κοι­νω­νι­κών τμη­μά­των που δια­μόρ­φω­σαν οι συν­θή­κες των μνη­μο­νί­ων και η κα­τάρ­ρευ­ση του πο­λι­τι­κού δι­κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος και πο­λι­τι­κά η άρ­νη­ση να ανα­λά­βει την πρω­το­βου­λία για το «μέ­τω­πο της αρι­στε­ράς» δεί­χνει τον βαθύ σε­χτα­ρι­σμό του προς την ίδια την ερ­γα­τι­κή τάξη και τις υπο­τε­λείς τά­ξεις και στρώ­μα­τα γε­νι­κό­τε­ρα, ιδιαί­τε­ρα όταν αυτές κι­νού­νται. Ακόμη πιο εντυ­πω­σια­κή εντού­τοις εμ­φα­νί­ζε­ται η ασυ­νέ­πεια των θε­ω­ρη­τι­κών του προ­σεγ­γί­σε­ων που γε­νι­κά χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται από την τολ­μη­ρή μαρ­ξι­στι­κή απόρ­ρι­ψη της προη­γού­με­νης στα­λι­νι­κής, λαϊ­κο­με­τω­πι­κής αντί­λη­ψης πολ­λών δε­κα­ε­τιών (από τον Ζα­χα­ριά­δη ως τον Φλω­ρά­κη) όταν φτά­νει στα «εθνι­κά» ζη­τή­μα­τα με αιχμή το επί­και­ρο Κυ­πρια­κό συ­να­ντώ­ντας μέσω αρι­στε­ρι­σμού …τον πιο βαθύ εθνι­κι­σμό.  

Παρά ταύτα με δο­σμέ­νη την γραμ­μή του ΚΚΕ η ευ­θύ­νη με­τα­κυ­λύ­ε­ται στα υπό­λοι­πα σχή­μα­τα απ’ όπου θα μπο­ρού­σε να εκ­πο­νη­θεί μια συ­στη­μα­τι­κή πίεση προς αυτό, στον βαθμό βέ­βαια που θα είχαν επι­τύ­χει τη συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ τους. Αν εντού­τοις για το ΚΚΕ η πο­λι­τι­κή που ακο­λου­θεί αφορά στην προ­σπά­θεια να εκ­με­ταλ­λευ­τεί την πε­ρί­ο­δο με τρόπο που να του απο­δί­δει ένα αξιό­λο­γο πο­σο­στό (όχι όμως και πολύ με­γά­λο γιατί ασφα­λώς τότε η ανά­λη­ψη της ευ­θύ­νης επι­βάλ­λε­ται από τα πράγ­μα­τα) οδη­γώ­ντας το σε αντι­φα­τι­κές επι­λο­γές που γί­νο­νται φα­νε­ρές σε κάθε ιδιαί­τε­ρο ζή­τη­μα χω­ρι­στά (συν­δι­κά­τα, το­πι­κές κοι­νω­νί­ες κ.λ.π.) χωρίς να πλήτ­τουν άμεσα τις επι­διώ­ξεις του, για τις μι­κρό­τε­ρες δυ­νά­μεις (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, Πλεύ­ση κ.α.) η μη συ­νερ­γα­σία είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά αυ­το­κτο­νι­κή.

Η Λαϊκή Ενό­τη­τα και το «μέ­τω­πο»

Για την ΛΑΕ συ­γκε­κρι­μέ­να η οποία έκτι­σε την ταυ­τό­τη­τά της ακρι­βώς πάνω στην ιδέα του με­τώ­που, ο δρό­μος της επι­μο­νής σ’ αυτή την γραμ­μή και η διαρ­κής εξυ­πη­ρέ­τη­σή της είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά μο­νό­δρο­μος. Αυτό ση­μαί­νει κα­τα­νό­η­ση των όρων και των πε­ριο­ρι­σμών της «με­τω­πι­κής γραμ­μής». Πρώτ’ απ’ όλα στο εσω­τε­ρι­κό, καθώς η ίδια η ΛΑΕ είναι ένα με­τω­πι­κό σχήμα. Σε τέ­τοιου τύπου δομές δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει οι­κο­δό­μη­ση φορέα και εξω­στρε­φούς, μα­ζι­κής γραμ­μής στην βάση της πο­λι­τι­κής «κα­θα­ρό­τη­τας». Ο πα­ρά­γο­ντας του πλου­ρα­λι­σμού είναι δο­μι­κό στοι­χείο του σχή­μα­τος ή με άλλα λόγια πρέ­πει να μπο­ρούν να ερ­μη­νεύ­ουν την γραμ­μή όλες οι συ­νι­στώ­σες δυ­νά­μεις με τρόπο που να τους επι­τρέ­πει να πα­ρα­μέ­νουν και να δρα­στη­ριο­ποιού­νται μέσα στο σχήμα. Είτε έχουν την ερ­μη­νεία του ισόρ­ρο­πα δι­μέ­τω­που τόσο με το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και την «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση» όσο και με τον προ­στα­τευ­τι­σμό/ εθνι­κι­σμό και επι­μο­νή στη τα­ξι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα της ανα­δια­νο­μής και της αντι­λι­τό­τη­τας είτε το­νί­ζουν το δόγμα «αντιευ­ρώ» επει­δή απο­τε­λεί δο­μι­κό στοι­χείο συ­γκρό­τη­σης  των ορ­γα­νώ­σε­ών τους, είτε ακόμη επει­δή επι­μέ­νουν στις ανα­λύ­σεις για την εξαρ­τη­μέ­νη Ελ­λά­δα και τα «εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά» κα­θή­κο­ντα, είτε εν τέλει γιατί πι­στεύ­ουν ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει στα­θε­ρο­ποί­η­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού σε φι­λο­λαϊ­κή κα­τεύ­θυν­ση με εθνι­κό νό­μι­σμα και κυ­βέρ­νη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς….  Το ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο είναι η ταυ­τό­τη­τα της αρι­στε­ράς που επι­διώ­κει την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και του κα­τα­να­γκα­σμού χρέ­ους και ευρώ (συ­γκε­κρι­μέ­να η από­φα­ση της συν­διά­σκε­ψης). Εντού­τοις μια τέ­τοια προ­σπά­θεια απαι­τεί την δυ­να­τό­τη­τα όλων των συ­νι­στω­σών να δια­χει­ρί­ζο­νται την εξω­στρε­φή, δη­μό­σια εκ­φώ­νη­ση δί­νο­ντας εκ των πραγ­μά­των την ερ­μη­νεία τους. Η μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή έτσι κι αλ­λιώς είναι πάντα «μείγ­μα».  Η εν­δε­χό­με­νη μη εξυ­πη­ρέ­τη­ση του πλου­ρα­λι­σμού δεν αφορά λοι­πόν στην υπε­ρά­σπι­ση της «μα­ζι­κό­τη­τας» της γραμ­μής αλλά σε βα­θύ­τε­ρη δια­φω­νία στο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο του με­τώ­που και της «ενω­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας» στις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες.

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στο πεδίο της επι­δί­ω­ξης εκλο­γι­κού και πο­λι­τι­κού με­τώ­που με την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, την Πλεύ­ση κ.λ.π. όπου απαι­τεί­ται πο­λι­τι­κή γεν­ναιό­δω­ρης απο­δο­χής των προ­σχη­μά­των αυτών που αρ­νού­νται τη συ­νερ­γα­σία αλλά προ­σπα­θούν να κρυ­φτούν πίσω από δια­τυ­πώ­σεις και «πε­ρι­στα­τι­κά».    

Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά διά­γου­με μια ιδιαί­τε­ρα απαι­τη­τι­κή πε­ρί­ο­δο που βρί­σκει την ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά πο­λυ­κερ­μα­τι­σμέ­νη σ’ ένα διε­θνές πε­ρι­βάλ­λον ρευ­στό γε­μά­το αυ­ξα­νό­με­νους κιν­δύ­νους για τους λαούς και πρώτα απ’ όλα για την ει­ρή­νη. Εντού­τοις δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με πως η εποχή των πο­λέ­μων και της βαρ­βα­ρό­τη­τας συ­μπί­πτει με αυτή των ευ­και­ριών, ανα­τρο­πών και επα­να­στά­σε­ων. Είναι πρό­δη­λη η ανά­γκη να πα­ρου­σια­στεί η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά ως στι­βα­ρός πο­λι­τι­κός πόλος με σαφή αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που μπο­ρεί να συ­γκε­ντρώ­νει τη δύ­να­μή της και να διεκ­δι­κεί απο­φα­σι­στι­κή συμ­βο­λή στην άνοδο και την δύ­να­μη του κι­νή­μα­τος. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μετά το σοκ που προ­κά­λε­σε το «φιά­σκο» των δύο κυ­βερ­νή­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το πρώτο άμεσο κα­θή­κον αφορά στην στή­ρι­ξη αλλά και στην δη­μιουρ­γία γε­γο­νό­των που φέ­ρουν το μή­νυ­μα της ανα­τρο­πής «εδώ και τώρα» δί­νο­ντας την έμ­φα­ση στην δράση του κό­σμου απ’ τα κάτω παρά στην εκλο­γι­κή ανά­θε­ση. Το τρί­πτυ­χο «αντι­στρο­φή των «μνη­μο­νί­ων» σε βάρος του κε­φα­λαί­ου μέσα στην χώρα αλλά και ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στές / δα­νει­στές με την αμ­φι­σβή­τη­ση και ανα­τρο­πή των κα­τα­να­γκα­σμών χρέ­ους και ευρώ – επι­μο­νή, ορ­γά­νω­ση και στή­ρι­ξη σε κάθε μικρή ή / και με­γα­λύ­τε­ρη εστία αντί­στα­σης με πο­λι­τι­κή γε­νί­κευ­ση προς τ’ αρι­στε­ρά- ενό­τη­τα κι­νη­μα­τι­κή, εκλο­γι­κή, πο­λι­τι­κή της αρι­στε­ράς» απο­τε­λεί βάση για μια πρώτη συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης που θα δώσει το υπό­βα­θρο για μια αξιό­πι­στη απεύ­θυν­ση σ’ ένα ευρύ κοι­νω­νι­κό τμήμα που θα επι­θυ­μού­σε την αρι­στε­ρή απά­ντη­ση στην μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ.