Επιτέλους ακούστε την κραυγή μας!

Αυτό κραυγάζουμε χρόνια τώρα σε αυτούς που μας έχουν σαν εργολάβους στα σχολεία, που πληρωνόμαστε μόνο με την αίθουσα που καθαρίζουμε,(οι υπόλοιποι χώροι καθαρίζονται αλλά δεν πληρώνονται), που δεν ξέρουμε αν θα δουλέψουμε τον επόμενο Σεπτέμβρη, που δεν έχουμε το δικαίωμα ασθένειας και εγκυμοσύνης(πρέπει κάποιο οικείο πρόσωπο να μας αντικαταστήσει), χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα όπως έχουν άλλοι εργαζόμενοι.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το κράτος, με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου που εκδόθηκε σε μια νύχτα, μας έχει επιτάξει ζητώντας να βάλουμε "πλάτη" και να βοηθήσουμε τους δήμους στον τομέα της καθαριότητας. Έτσι οι δήμοι, με την σειρά τους "θυμήθηκαν " ξαφνικά ότι υπάρχουμε.

Και έτσι λοιπόν άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να καλούν τους εργαζομένους των σχολείων να πάνε να καθαρίσουν κτίρια των δήμων, χωρίς φυσικά να αλλάξουν τις συμβάσεις μας και έτσι οι δήμοι αποκτούν εργαζόμενους με τις ίδιες υποχρεώσεις αλλά χωρίς τα ίδια δικαιώματα. Δε μας παρέχουν ακόμα και τώρα Μέσα Ατομικής Προστασίας για τα οποία φωνάζουμε χρόνια τώρα ότι τα δικαιούμαστε. Όσοι δήμοι έδωσαν ΜΑΠ, αυτά ήταν γάντια κηπουρού και τίποτα άλλο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε χρήση της ΠΝΠ (πράξη νομοθετικού περιεχομένου) για την άδεια ειδικού σκοπού για μητέρες και ευπαθείς ομάδες όπως μπορούν όλοι οι άλλοι. Και δε μιλάμε για τη μισθοδοσία μας που δεν καταβάλλεται κάθε μήνα.

Και όσες/οι αρνηθήκαμε να πάμε, μας είπαν ότι αυτό θα το λάβουν υπόψη τους από

Σεπτέμβριο, δηλαδή μας απειλούν κιόλας. Αυτό κι αν είναι εργασιακός μεσαίωνας! Τόσα χρόνια μας απειλούσαν διευθυντές και σχολικές επιτροπές ενώ το κράτος και οι δήμοι έκλειναν τ`αυτιά τους σ’ αυτά που καταγγέλλαμε. Ούτε πριν αλλά ούτε και τώρα, μετά από όσα έχουν συμβεί έχουν σκοπό να αναγνωρίσουν την προσφορά μας. Αντίθετα μας στέλνουν σαν πρόβατα στην σφαγή, αδιαφορώντας για εμάς όπως έκαναν άλλωστε τόσα χρόνια. Για ακόμη μια φορά παραμένουμε τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Επιτέλους ακούστε την κραυγή μας!