Εθνική συναίνεση και ταξικός διχασμός

Αμέ­σως μετά την διε­ξα­γω­γή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιου­λί­ου, όπου απο­τυ­πώ­θη­κε μια ιστο­ρι­κή συ­ντρι­πτι­κή νίκη των λαϊ­κών αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων ένα­ντι των αστι­κών δυ­νά­με­ων του μνη­μο­νια­κού τόξου, και ενώ από όλες τις πλευ­ρές δια­πι­στώ­νο­νταν η ολο­σχε­ρής κα­τάρ­ρευ­ση του πα­λιού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, η κυ­βέρ­νη­ση προ­χώ­ρη­σε στην σύ­γκλη­ση του Συμ­βου­λί­ου Πο­λι­τι­κών Αρ­χη­γών στην Προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας. Προ­φα­νής στό­χος μιας τέ­τοιας σύ­σκε­ψης η δια­σφά­λι­ση της συ­ναί­νε­σης των αστι­κών μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων της ΝΔ, του Πο­τα­μιού και του ΠΑΣΟΚ, που ητ­τή­θη­καν κατά κρά­τος με την λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης με τους «θε­σμούς», και έτσι η υπο­τι­θέ­με­νη ισχυ­ρο­ποί­η­ση της θέσης της ένα­ντι των δα­νει­στών. Μια τέ­τοια εν­δυ­νά­μω­ση  από  ό,τι φαί­νε­ται δεν εκτι­μά­ται ότι προ­έρ­χε­ται από το 61% του «όχι» ένα­ντι του 39% του «ναι» στο δη­μο­ψή­φι­σμα, αλλά από την εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση με τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που είχαν καλ­λιερ­γή­σει τον φόβο, την τρο­μο­λα­γνεία, την ψευ­δο­λο­γία με τον πλέον χυ­δαίο τρόπο.

          Για μια και­νού­ρια φορά επα­νέρ­χε­ται πα­νη­γυ­ρι­κά στο προ­σκή­νιο η πολ­λα­πλά χρε­ο­κο­πη­μέ­νη πο­λι­τι­κή γραμ­μή της ΕΑΔΕ (Εθνι­κής Αντι­δι­κτα­το­ρι­κής Δη­μο­κρα­τι­κής Ενό­τη­τας) που είχε οδη­γή­σει τον φορέα του ευ­ρω­κομ­μου­νι­σμού στην ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή ζωή στην πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση και στην εξα­φά­νι­σή του. Είναι εθνι­κό το  ζή­τη­μα που αντι­με­τω­πί­ζου­με και απαι­τεί­ται η συ­ναί­νε­ση του συ­νό­λου των «δυ­νά­με­ων του έθνους», ή το ζή­τη­μα που ορ­θώ­νε­ται μπρο­στά μας είναι κοι­νω­νι­κό με σαφή τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ; Υπη­ρε­τού­με κά­ποιους «στό­χους του έθνους» που αγκα­λιά­ζουν το σύ­νο­λο των κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων της χώρας ένα­ντι των θε­σμών της υπε­ρε­θνι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης, ή επι­διώ­κου­με ακρι­βώς την προ­ά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων των λαϊ­κών τά­ξε­ων που έχουν πλη­γεί ανε­πα­νόρ­θω­τα από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές των αστι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων της χώρας όσο και  της ευ­ρω­παϊ­κής ένω­σης των αστι­κών τά­ξε­ων ;

          Το δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου πραγ­μα­τι­κά ανέ­δει­ξε έναν πλήρη «δι­χα­σμό» της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, της πα­τρί­δας και του έθνους, έναν «δι­χα­σμό» που είναι υπο­τί­θε­ται ανα­γκαίο να ξε­πε­ρα­στεί, για να απο­κα­τα­στα­θεί η ενό­τη­τα και συ­νο­χή του κοι­νω­νι­κού σώ­μα­τος. Ωστό­σο αυτός ο «δι­χα­σμός» ου­δό­λως είχε εθνι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, αλλά απε­να­ντί­ας είχε σα­φέ­στα­τα τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά : Από τη μια πλευ­ρά οι δυ­νά­μεις του λαϊ­κού συ­να­σπι­σμού (μι­σθω­τοί ερ­γα­ζό­με­νοι, άνερ­γοι, νε­ο­λαία, χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χοι, αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νοι) που συ­σπει­ρώ­θη­καν πλειο­ψη­φι­κά στο οχυρό του «όχι», γιατί υπέ­στη­σαν την πο­λύ­χρο­νη λι­τό­τη­τα, τις απο­λύ­σεις, την διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και τις φο­ρο­λο­γι­κές επι­βα­ρύν­σεις. Και από την άλλη πλευ­ρά οι δυ­νά­μεις της αστι­κής τάξης και των ανώ­τε­ρων στρω­μά­των των μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων που ωφε­λή­θη­καν τα μέ­γι­στα από την άσκη­ση των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών στην τε­λευ­ταία πε­ντα­ε­τία του κοι­νω­νι­κού ολέ­θρου και της οι­κο­νο­μι­κής κα­τα­στρο­φής. Το δη­μο­ψή­φι­σμα κα­τέ­γρα­ψε την πο­λι­τι­κή επι­κρά­τη­ση των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων του «όχι» ένα­ντι των αστι­κών δυ­νά­με­ων του «ναι». Η κυ­βέρ­νη­ση κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει παρά να κι­νη­θεί με βάση αυτή τη ρητή λαϊκή εντο­λή, που έστει­λε τις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις στα ιστο­ρι­κά αζή­τη­τα.

          Απε­να­ντί­ας, αντί γι’ αυτό, η επι­δί­ω­ξη της εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης στην Προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας, ξα­να­στή­νει στα πόδια τους αυτές τις δυ­νά­μεις του αστι­κού πο­λι­τι­κού μπλοκ που κα­τέρ­ρε­αν, τις πα­ρέ­χει νο­μι­μο­ποί­η­ση, και επι­ζη­τεί την άσκη­ση κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής σε συ­ναί­νε­ση μ’ αυτές. Δεν ήταν αρ­κε­τό το 61% του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για την άσκη­ση μιας απο­φα­σι­στι­κής και ισχυ­ρής κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, και απαι­τού­νταν η σύ­να­ξη των χρε­ο­κο­πη­μέ­νων μνη­μο­νια­κών αστι­κών πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών; Πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων μά­λι­στα που συ­νε­χί­ζουν να αρ­νού­νται τα δη­μο­κρα­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα του ιστο­ρι­κού δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Επι­διώ­κε­ται έτσι η εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση πάνω στο έδα­φος ενός πραγ­μα­τι­κού «δι­χα­σμού», του τα­ξι­κού «δι­χα­σμού», ο οποί­ος με κα­νέ­ναν τρόπο δεν μπο­ρεί να πα­ρα­με­ρι­σθεί από την ημε­ρή­σια διά­τα­ξη μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς που δια­θέ­τει διπλή λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση (βου­λευ­τι­κές εκλο­γές Ια­νουα­ρί­ου και δη­μο­ψή­φι­σμα Ιου­λί­ου).

          Ο τα­ξι­κός «δι­χα­σμός» απο­τυ­πώ­θη­κε με τον πλέον κα­θα­ρό τρόπο στο δη­μο­ψή­φι­σμα όπου προ­έ­κυ­ψε η νίκη των δυ­νά­με­ων του λαϊ­κού συ­να­σπι­σμού ένα­ντι εκεί­νων του αστι­κού μπλοκ. Πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας αυτής της επι­κρά­τη­σης του «όχι» ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ , ο οποί­ος και δεν μπο­ρεί παρά να προ­σαρ­μό­ζει την πο­λι­τι­κή του πρα­κτι­κή στο απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Έτσι μπο­ρεί πλέον άμεσα και με τον πλέον γρή­γο­ρο τρόπο να απο­κα­τα­στή­σει τον κα­τώ­τα­το μισθό και τις απο­δο­χές των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων που κα­ταρ­γή­θη­καν, να αυ­ξή­σει δρα­στι­κά τόσο την έκτα­κτη ει­σφο­ρά των επι­χει­ρή­σε­ων που είχαν κέρδη άνω των 500 χι­λιά­δων ευρώ από το 12% στο 30% ή 40%, και τον συ­ντε­λε­στή φο­ρο­λό­γη­σης των κερ­δών από το 29% στο 40% ή 50%, καθώς επί­σης και το σύ­νο­λο των μέ­τρων που συ­γκρο­τούν την ρι­ζο­σπα­στι­κή προ­γραμ­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και από την άλλη πλευ­ρά το πα­νη­γυ­ρι­κό «όχι» ση­μαί­νει δια­πραγ­μά­τευ­ση με εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κούς όρους, και όχι χρη­σι­μο­ποί­η­ση ως βάσης των βάρ­βα­ρων προ­τά­σε­ων των «θε­σμών» με ορι­σμέ­νες τρο­πο­ποι­ή­σεις, γιατί είναι αυτές οι προ­τά­σεις που απέρ­ρι­ψε κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά η πλειο­ψη­φία του λαϊ­κού κό­σμου.

          Μια τέ­τοια αντι­στοί­χη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το συ­ντρι­πτι­κό απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, πόρρω απέ­χει από την επι­δί­ω­ξη επί­τευ­ξης της εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης με τα χρε­ο­κο­πη­μέ­να πο­λι­τι­κά σχή­μα­τα του μνη­μο­νια­κού τόξου που υπε­ρα­σπί­στη­καν το «ναι» στις βάρ­βα­ρες επι­βο­λές των αστι­κών δυ­νά­με­ων, εγ­χώ­ριων και ευ­ρω­παϊ­κών. Άλ­λω­στε το κεί­με­νο στο οποίο κα­τέ­λη­ξε αυτή η σύ­σκε­ψη των Πο­λι­τι­κών Αρ­χη­γών δεν είναι παρά η ανα­φο­ρά στη γε­νι­κο­λο­γία που μπο­ρεί να υιο­θε­τή­σει ο οποιοσ­δή­πο­τε περί «ανά­πτυ­ξης», «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων», «χρη­μα­το­δο­τι­κής υπο­στή­ρι­ξης», πέραν των με­γά­λων επί­δι­κων ζη­τη­μά­των της δια­πραγ­μά­τευ­σης. Κυ­ρί­ως όμως αυτή η επι­δί­ω­ξη της εθνι­κής συ­ναί­νε­σης δεν αντι­προ­σω­πεύ­ει παρά την εκ νέου νο­μι­μο­ποί­η­ση του πα­ρα­φθαρ­μέ­νου και ητ­τη­μέ­νου αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, τη στιγ­μή ακρι­βώς που αυτό συ­νε­τρί­βη με το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.

          Ο τα­ξι­κός «δι­χα­σμός» της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, η επι­κρά­τη­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα ένα­ντι της αστι­κής εξου­σί­ας δεν μπο­ρεί με κα­νέ­ναν τρόπο να συν­δυα­στεί με την εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση ανά­με­σα στις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που ακρι­βώς εκ­φρά­ζουν τα πλή­ρως αντι­τι­θέ­με­να τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των δύο κοι­νω­νι­κών συ­να­σπι­σμών (λαϊ­κού και αστι­κού). Μια τέ­τοια πρα­κτι­κή δεν μπο­ρεί παρά να φέρ­νει στο νου την πο­λι­τι­κή των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων στην πε­ρί­ο­δο μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση της χώρας από τη να­ζι­στι­κή κα­το­χή, κατά την οποία το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ επι­ζη­τού­σαν την εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση με τις δυ­νά­μεις του πα­λιού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που είχαν βρει ασφα­λή κα­τα­φύ­για στο Κάιρο και στο Λον­δί­νο κατά τη διάρ­κεια της κα­το­χής, αντί να κη­ρύ­ξουν ευ­θέ­ως την εγκα­θί­δρυ­ση της λαϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας με πρω­τα­γω­νι­στές αυ­τούς που πρω­το­στά­τη­σαν στον αγώνα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τη να­ζι­στι­κή κυ­ριαρ­χία. Βε­βαί­ως το απο­τέ­λε­σμα αυτής της πο­λι­τι­κής της τότε Αρι­στε­ράς είναι γνω­στό, εφό­σον οδή­γη­σε απε­να­ντί­ας στην εγκα­θί­δρυ­ση του πα­λιού πο­λι­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου, στην εξό­ντω­ση των αρι­στε­ρών αγω­νι­στών, στην διά­λυ­ση των λαϊ­κών πο­λι­τι­κών και στρα­τιω­τι­κών σχη­μα­τι­σμών.