Έξι χρόνια, έξι ημέρες και έξι έτη παρά κάτι: Η νεκροφάνεια ενός πάλαι ποτέ ισχυρού και επιδραστικού Συγκροτήματος

Μπορεί για παράδειγμα να στραφεί στην αναμφισβήτητη, εκδοτική, πολιτική και κοινωνική επιδραστικότητα και επιρροή των μέσων ενημέρωσης που ανήκαν κατά περιόδους στο επονομαζόμενο – με μπόλικη δόση είτε ειρωνείας είτε χολής είτε δέους – Συγκρότημα Λαμπράκη. Να καταγράψει ξανά – μανά κυρίως τις «κακές» στιγμές του – ποια η στάση του ιστορικού συνιδρυτή και εκδότη Δημήτρη Λαμπράκη στην Κατοχή, ποιος έκανε τον Παπάγο ό,τι τον έκανε, τι συνέβη στην Αποστασία του 1965 και έφθασαν οι διαδηλωτές να καίνε τα φύλλα έξω από τη Χρήστου Λαδά, ποια η διαχρονικά δύσκολη σχέση με το Κάμελοτ της οικογένειας Παπανδρέου, πως πήρε (και το Συγκρότημα) το πρώτο, πράσινο φως για ιδιωτικό κανάλι στη χώρα, στη διάρκεια του «βρώμικου 1989», γιατί και πως επανεκδόθηκε το καθημερινό ΒΗΜΑ το 1999, πως έφθασαν οι εφημερίδες παλιά της Χρήστου Λαδά, μετά της Μιχαλακοπούλου να λογίζονται τα… επίσημα ΦΕΚ των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων, τι έτρεξε με τις «παράλληλες» δραστηριότητες πχ στο Μέγαρο Μουσικής, ποιος κουβέντιαζε με ποιον και με ποια ατζέντα πίσω από κλειστές πόρτες στο Μέγαρο Μαξίμου ή τα διαμερίσματα της γάτας Ιμαλάϊων.

Υπάρχει και η άλλη διάσταση – αυτή που πιάνει το νήμα από την αρχή και ξετυλίγει ένα κουβάρι μέσα σε δαιδάλους και λαβυρίνθους, άλλοτε με σκοτεινά αλλά και με πολλά φωτεινά σημεία. Εκεί και τότε δηλαδή, στις 6 Φεβρουαρίου 1922, όταν μια κοινοπραξία πολιτικών, τραπεζιτών, διπλωματών, δημοσιογράφων, βετεράνων μαχητών των κρητικών επαναστάσεων και του μακεδονικού αγώνα, προχωρούσαν στην έκδοση μιας εφημερίδας με τον τίτλο ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ, με ξεκάθαρο στίγμα στο πλευρό του Ελευθέριου Βενιζέλου. Σε μια πολωμένη και διχασμένη χώρα, ανάμεσα σε βενιζελικούς και κωνσταντινικούς, που είχε βαλτώσει στον Σαγγάριο και στο μέτωπο τάιζε τους φαντάρους σκουληκιασμένα μακαρόνια, σε μια χώρα που δημοσιογράφοι και εκδότες της εποχής δεν ήξεραν αν θα γυρνούσαν σπίτι τους αρτιμελείς λόγω των φιλοβασιλικών, παρακρατικών ομάδων (ο Καβαφάκης του επίσης βενιζελικού, ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ δολοφονήθηκε λίγες μέρες μετά, έπειτα από τη δημοσίευση του «Δημοκρατικού Μανιφέστου»), το ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ ήταν τεράστιο τόλμημα και ένα άλμα στο κενό, ένα σάλτο μορτάλε – που θα μπορούσε να αποδειχθεί κυριολεκτικό για τους συντελεστές του.

Οι κληρονομιές του ΔΟΛ στον αστισμό και τη δημοσιογραφική «σχολή»

Και αυτό το εύσημο ήταν μια ξεκάθαρη εκδοτική κληρονομιά του ΔΟΛ – ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του, ως Συγκρότημα, ως φύλλο, ως «γραμμή». Πίστευε, εξέφρασε, επιχειρηματολογούσε, μιλούσε εκ μέρους της θεωρούμενης, προοδευτικής, φιλελεύθερης μερίδας του ελληνικού αστισμού, όπως αυτή ξεκίνησε από τον Βενιζέλο, διακλαδώθηκε στα κόμματα του κατακερματισμένου Κέντρου, απέκτησε εκλεκτικές, όσο και δύσκολες ή επεισοδιακές, συγκυριακές σχέσεις με το Παλάτι και τη Δεξιά, στάθηκε με πολλά «ατυχήματα» και κάμποσες «ψυχρασίες» δίπλα, μέσα, κοντά, στο περίπου, μεσοτοιχία στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά (και το «αλλά» τονισμένο) δεν απέκλεισε στις καλές του εποχές ούτε την αρθρογραφία, ούτε την έρευνα, ούτε το ρεπορτάζ, ούτε την πολιτιστική και (εκ)παιδευτική διάσταση των φύλλων του, που φιλοξενούσαν και αιρετικές και αριστερές και ριζοσπαστικές φωνές, πένες και γραφίδες – κατάσταση που στα χωριά της επαρχίας και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα είτε ρουφιάνων είτε χωροφυλάκων μεταφραζόταν στο άνοιγμα φακέλου στο τοπικό τμήμα, «αντεθνικώς σκεπτόμενου βενιζελοκομμουνιστή, όστις ηγόρασε και εδιάβαζε ΤΑ ΝΕΑ (ή ΤΟ ΒΗΜΑ)» ακόμη και έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 (για να μην ξεχνιόμαστε…).

Η δεύτερη ξεκάθαρη κληρονομιά του ΔΟΛ ήταν ότι έφτιαξε ΤΗΝ σχολή, στη δημοσιογραφία, την αρθρογραφία και τον πολιτισμό – γιατί εντέλει οι δύο πρώτες έννοιες αποτελούν καταρχάς κομμάτι του πολιτισμού μιας χώρας σε ενεστώτα και καθημερινό χρόνο. Αυτή τη «σχολή ΔΟΛ» την αναγνώριζαν κυρίως και οι κατά κάποιον τρόπο αντίπαλοι εκδότες, όπως ο Γιώργος Βλάχος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Το να απαριθμήσω πένες και στήλες, και από τη στιγμή που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου αυτό το κείμενο να βγει μέχρι τον επίλογο χωρίς να ανατρέξω σε αρχεία και πηγές, μόνο από μνήμης, θα αδικήσει πολλούς και πολλές επειδή πολύ απλά άνθρωποι είμαστε, κάποιον ή κάποια θα ξεχάσουμε – και τέτοιες παραλείψεις, τέτοιες ώρες, δεν είναι σωστές. Ο ΔΟΛ έφτιαξε σχολή και έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά κατορθώνοντας ουκ ολίγες φορές και πολύ περισσότερες αν όχι καθημερινά τα τελευταία χρόνια, να περνά ο ίδιος από κάτω του – μια εκδοχή της πολυφορεμένης παροιμίας που χρησιμοποιούσε ενίοτε και ο ίδιος ο Σταύρος Ψυχάρης «τα στερνά νικούν τα πρώτα», για να περιγράψει καταστάσεις και πρόσωπα στα κατά κανόνα κακογραμμένα και δυσνόητα κείμενα του.

Πρώτα εκδοτικός, μετά δανειακός ο κατήφορος του ΔΟΛ

Γιατί ο κατήφορος του ΔΟΛ, με ευθύνη των ιδιοκτητών, του ΔΣ και των εκάστοτε επικεφαλής στα βασικά ΜΜΕ του Οργανισμού, δεν υπήρξε πρωτίστως δανειακός ή τραπεζικός ή οικονομικός (αν και πάντοτε το Συγκρότημα είχε τα θεματάκια του με την κάνουλα των τραπεζών) – υπήρξε εκδοτικός και δημοσιογραφικός, όταν εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1990, άρχισε να προσβάλει κατάφωρα τόσο τη νοημοσύνη όσο και τις πεποιθήσεις της πλατιάς μάζας των αναγνωστών του, που άνοιγαν το πορτοφόλι τους για να βγάλουν τότε ακόμη δραχμές για να αγοράσουν την εφημερίδα τους. Είπαμε, ο ΔΟΛ δεν κρύφτηκε ποτέ, εξέφρασε τον ελληνικό αστισμό, συντάχθηκε ή αντιπαρατέθηκε με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις, αποθέωσε τον σημιτικό «εκσυγχρονισμό» και την πορεία της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη – τοποθετήθηκε δηλαδή στα δημόσια πράγματα από θέση ταξικής μεροληψίας. Όμως οι αναγνώστες του δεν περιορίζονταν ή για την ακρίβεια δεν πλειοψηφούσαν μέσα στο αστικό φάσμα – ούτε καν ή μόνο το μικροαστικό.

Με όλα αυτά, αυτή η ταξική μεροληψία και αυτή η τοποθέτηση σύντομα μεταφράστηκε σε συρρίκνωση και εντέλει εξοβελισμό της «αντίθετης άποψης» από τις εκδόσεις του και έγινε μπούμερανγκ που μόνο συγκυριακά διέσωζαν οι διάφορες προσφορές ή μόνο «προσφορές» και η (κατά Σταύρο Ψυχάρη) «εφημερίδα – σακούλα» της Κυριακής. Ο πολύς κόσμος, οι πολλοί αναγνώστες, οι καθημερινοί ή σποραδικοί αγοραστές γύρισαν τις πλάτες τους, όπως χονδρικά συνέβη με όλο το φάσμα του Τύπου (και όχι, για αυτές τις δυσμενείς εξελίξεις δεν αρκούν αναλύσεις που δείχνουν ως υπαίτιους αποκλειστικά είτε  την τηλεόραση είτε  το διαδίκτυο... ).

Το κεφάλαιο ΔΟΛ και η πολυδιασπασμένη εργατική τάξη στο εσωτερικό της επιχείρησης

Από θέση ταξικής μεροληψίας και ισχύος πολιτεύθηκε και έδρασε ο ΔΟΛ και στο εσωτερικό του, ως «μαγαζί» της δημοσιογραφικής πιάτσας. Επιχείρηση στον χώρο του Τύπου, ναι, αλλά πρωτίστως επιχείρηση, δηλαδή κεφάλαιο. Και το κεφάλαιο στην Ελλάδα υπήρξε ειδικά τα χρόνια της ευρωζωνικής «ευημερίας» και του εύκολου, ρέοντος πιστωτικού χρήματος εξαιρετικά εκμεταλλευτικό και αδυσώπητο στη μεταχείριση των εργαζομένων του. Απολύσεις στον ΔΟΛ, ακατανόητα λουκέτα σε ΜΜΕ όπως τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» ή ακατανόητα «ανοίγματα» σε λάηφ-στάηλ εκδόσεις-πυροτεχνήματα και περίεργα πρόσωπα – «επενδυτές» υπήρξαν και στις «καλές» εποχές. Απληρωσιές μηνών στους δόκιμους, νέους ή εκπαιδευόμενους δημοσιογράφους υπήρξαν και την προηγούμενη, την «ευημερούσα» δεκαετία. Καταστρατηγήσεις των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στα θέματα αμοιβών, υπερωριακής ή σαββατιάτικης απασχόλησης, εκτεταμένη εργασία μέσω «μπλοκακίου» και ΤΕΒΕ όταν ο ΔΟΛ συνεργαζόταν επί… ίσοις όροις (!) με 30χρονους και 35χρονους συντάκτες ήταν υπαρκτός κανόνας στη Μιχαλακοπούλου 80.

Αυτή ήταν η μια όψη του νομίσματος (όταν αυτό έφθανε στις τσέπες των εργαζομένων) – ή άλλη όψη ανήκει στα «χρυσά συμβόλαια», τις «χρυσές υποσχετικές» και τις «χρυσές αμοιβές» αρθρογράφων, στελεχών, sui generis γραφιάδων… Τυπικά και αυτοί εργαζόμενοι λογίζονται, ουσιαστικά ανήκουν σε αυτό το περίεργο κράμα πραιτοριανού της εργοδοσίας και ψευδοϊδεολόγου του «λειτουργήματος» της δημοσιογραφίας.

Αυτά συντελούνταν συν τοις άλλοις επειδή το κεφάλαιο – ΔΟΛ ήταν και συσπειρωμένο και εκμεταλλευτικό και δρούσε από θέση ταξικής μεροληψίας. Αλλά και επειδή οι  εργαζόμενοι βρέθηκαν και με κακές συνδικαλιστικές για να μην πω ανοικτά εργοδοτικές εκπροσωπήσεις και ηγεσίες,  πολυδιασπασμένοι και εθελοτυφλούντες μπροστά στην καταιγίδα που φάνηκε καθαρά στον ορίζοντα κάπου εκεί, το φθινόπωρο του 2010, όταν ξεκίνησε η εφαρμογή του λεγόμενου «μνημονίου στον Τύπο» συντονισμένα και οργανωμένα πρώτα στα εμβληματικά «μαγαζιά» του χώρου: τον ΔΟΛ (συμφερόντων οικογένειας Ψυχάρη μετά τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη), τον Πήγασο (συμφερόντων οικογένειας Μπόμπολα) και τον όμιλο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ – ΣΚΑΪ (συμφερόντων οικογένειας Αλαφούζου).

Και απολύσεις (πρώτα διοικητικού προσωπικού), και λουκέτα τμημάτων (πχ εμπορικού – διαφημιστικού), και συκοφαντίες, και φραστικές επιθέσεις, και ανοικτή τρομοκρατία εναντίον συνεπών, σοβαρών, ταξικά προσανατολισμένων συνδικαλιστικών εκπροσώπων και δημοσιογράφων (πχ ο προπηλακισμός και μετά οι χειροδικίες σε βάρος του εκπροσώπου των εργαζόμενων στο ΒΗΜΑ, Τάσου Αναστασιάδη, από «συναδέλφους» του), και στημένες κάλπες ενάντια στην προκήρυξη απεργιών από την ΕΣΗΕΑ (Σεπτέμβριος 2010), όταν Ψυχάρης και Μπόμπολας ζητούσαν από τους δημοσιογράφους και τους «δημοσιογράφους» να στηρίξουν τις διοικήσεις τους, καταφεύγοντας σε έμμεσους και άμεσους τιμωρητικούς εκβιασμούς, και πολλαπλοί γύροι απολύσεων ή περικοπών σε μισθούς (που πάντα «διέσωζαν το μαγαζί και τις θέσεις εργασίας» και πάντα ήταν… οι τελευταίοι μέχρι τον επόμενο…), και συλλογή υπογραφών «εργαζομένων» ενάντια σε εργαζόμενους (περίπτωση ανοικτής ανταπεργίας στα ΝΕΑ), και «χρυσές αποστρατείες» με προκλητικές αποζημιώσεις για μεγαλοστελέχη που είχαν βάψει τα χέρια τους στο «αίμα» των ανέργων (περίπτωση Παντελή Καψή), και ασανσέρ – αναβαθμίσεις σε θέσεις διευθυντών και αρχισυντακτών εκείνων που έβαζαν πλάτη στη σαλαμοποίηση των εργαζομένων και αποτελούσαν φωνές της διοίκησης ανάμεσα τους (πχ Βασίλης Χιώτης και Αντώνης Καρακούσης), και ad hoc συνδικαλιστικά σχήματα προκειμένου οι εργοδότες να ελέγξουν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και να το καταστήσουν πλήρως αδρανές και ανυπόληπτο (προσπάθεια που μόνο το «κέλυφος» αλλάζει, τα πρόσωπα ενεργοποιούνται πάντα με άξονα την ουσιαστική κατάργηση των απεργιών, της ασφάλισης και των συλλογικών και ατομικών, εργατικών δικαιωμάτων), και… και… και…

Και για αυτόν τον ΔΟΛ, τον ΔΟΛ του εναπομείναντος, χειραγωγημένου, απογοητευμένου, άλλοτε εθελόδουλου και άλλοτε θυμωμένου κόσμου της δημοσιογραφικής, διοικητικής, τεχνικής εργασίας, ο κόμπος έφθασε στο χτένι μόλις χθες… 19 Δεκεμβρίου του 2016, έξι χρόνια και έξι μέρες ακριβώς από εκείνη την μέρα. Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 2010, όταν οι τότε πρώτοι, χρονικά στη «μετά Μνημόνιο εποχή», απολυμένοι δημοσιογράφοι του ΒΗΜΑΤΟΣ, μια εικοσάδα περίπου, και ενώ είχαν προηγηθεί πάνω από 80 διοικητικοί υπάλληλοι, βρέθηκαν μπροστά σε μια γενική συνέλευση όπου τον τόνο έδιναν  διάφοροι «ρινόκεροι» του Ψυχάρη και του Καψή, που απαιτούσαν από τους απολυμένους και τον συνδικαλιστικό εκπρόσωπο Τάσο Αναστασιάδη να απολογηθούν (!!!) επειδή το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, και ενώ η απεργία που είχε προκηρυχθεί από την ΕΣΗΕΑ, είχε καταστρατηγηθεί και το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ κυκλοφορούσε κανονικά, αυτοί λοιπόν, διάφορα γκρουπ από τους απολυμένους, με τη συμπαράσταση συναδέλφων τους από άλλα ΜΜΕ, τριγυρνούσαν παγωμένη νύχτα Σαββάτου στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, προπαγανδίζοντας ένα μποϊκοτάζ στα φύλλα, ζητώντας από περαστικούς, περιπτεράδες και αναγνώστες να μην στηρίξουν, να μην διαθέσουν, να μην διαβάσουν και να μην αγοράσουν ένα απεργοσπαστικό φύλλο… Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς (είπαμε, γράφω αποκλειστικά από μνήμης…), πόσες πικρές αλήθειες (εξάλλου α-ληθές είναι αυτό που δεν παραδίδεται στη λήθη, εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνιέται).

Και μετά από τα παραπάνω κάποια συμπεράσματα, ορισμένες διαπιστώσεις και αρκετές εκτιμήσεις:

Πολλοί από τους τότε «ρινόκερους» μεταμορφώθηκαν σε αρουραίους και εγκατέλειψαν το κλυδωνιζόμενο και μισοβυθισμένο καράβι του ΔΟΛ, αναζητώντας την τύχη και τη στέγη τους σε κίτρινα λημέρια του Τύπου και της κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν ρυπαρογραφίας – παλιά τους τέχνη, κόσκινο.

Άλλοι πιστεύουν ακόμη στον θαυματοποιό και ταχυδακτυλουργό Ψυχάρη και τον «γαμπρό (με χρήμα) από το Λονδίνο», τον τόπο όπου σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες θα κάνει χριστουγεννιάτικες διακοπές σύσσωμη η οικογένεια του ισχυρού άνδρα του ΔΟΛ. Άλλοι, κινήθηκαν δικαστικά για να κατοχυρώσουν τα δεδουλευμένα τους, αυτά που έχουν μετατραπεί στον καταναγκαστικό και ακούσιο εσωτερικό δανεισμό προς τη διοίκηση Ψυχάρη και τα ΔΣ των τραπεζών.

Το «μαγαζί» έχει περιέλθει πλήρως στα χέρια των τραπεζών (Alpha και Εθνική) που αναλαμβάνουν πια ανοικτά το μάνατζμεντ, τον ρόλο που ουσιαστικά είχε ο Ψυχάρης έως και χθες. Η ΕΣΗΕΑ έχει προκηρύξει 24ωρες, επαναλαμβανόμενες απεργίες, πρόταση που αιωρούταν εδώ και καιρό και δεν υλοποιούταν έως χθες, με ευθύνη εκείνης της μερίδας εργαζομένων του ΔΟΛ που όντας καταρχάς «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» περίμεναν το μιράκολο από το καπέλο του Ψ.

Ο ΔΟΛ τυπικά δεν έχει κλείσει, ουσιαστικά βρίσκεται σε μια κατάσταση νεκροφάνειας – οι τράπεζες σταμάτησαν άγνωστο για πόσο και με ποιους όρους και το τελευταίο ίχνος ρευστότητας, πατώντας πάνω στα σωληνάκια και όχι τραβώντας τα.

Όλα θα κριθούν από το σκέλος εκείνο της δεύτερης αξιολόγησης και τη δήθεν διαπραγμάτευση που κάνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και αφορά στη διαχείριση των «κόκκινων δανείων» των μεγάλων επιχειρήσεων στην Ελλάδα, θέμα με το οποίο έχουν ασχοληθεί στο Rproject εκτεταμένα ο Ηλίας Ιωακείμογλου και ο Πάνος Κοσμάς. Προσθέτω μόνο τούτο ως εκτίμηση: Αν η δεύτερη αξιολόγηση κλείσει με μια τραπεζικά «συμφέρουσα» κατάσταση απαλλαγής των μεγαλοεπιχειρηματιών με ταυτόχρονη κατοχύρωση νέων, ευέλικτων και υψηλών ποσοστών στις ομαδικές απολύσεις, τότε ο ΔΟΛ (και ο κάθε ΔΟΛ) θα χωριστεί σε bad company και good company κατά το πρότυπο των τραπεζών – ζόμπι και ο λογαριασμός των σπασμένων θα πέσει στους ώμους των συνήθων υπόπτων, της εργατικής τάξης, στο σύνολο της.

Η οικογένεια Ψυχάρη από τα χείλη του υιού, Πάνου και ενώπιον της Εξεταστικής επιτροπής για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ 1ον) παραδέχθηκε ωμά ότι έπαιρναν προσωπικά και επιχειρηματικά δάνεια με εγγυήσεις - «αέρα» και 2ον) έχει υποστηρίξει ότι η οικογένεια δεν θα μείνει «αδιάφορη» σε μια «επανεκκίνηση» του χώρου των ΜΜΕ. Επομένως σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην επόμενη μέρα του Τύπου και στην άθλια, εργασιακή, οικονομική και ασφαλιστική κατάσταση που έχουν περιέλθει για άγνωστο χρονικό διάστημα οι εργαζόμενοι (και όχι οι… «εργαζόμενοι») του ΔΟΛ πέφτει στην πλευρά της κυβέρνησης, και συγκεκριμένα στον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και ΜΜΕ, Νίκο Παππά, ο οποίος κρατά στα χέρια του κάτι περισσότερο από ένα μαχαίρι και κάτι περισσότερο από ένα και μόνο πεπόνι κάμποσων δισεκατομμυρίων ευρώ για την ψηφιακή μετάβαση στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την αδειοδότηση των ΜΜΕ και την «επανεκκίνηση» τους. Οψόμεθα…

Η βαριά και ασήκωτη σκιά και κληρονομιά από το λουκέτο στην ΕΡΤ, το καλοκαίρι του 2013, επί ημερών της τότε μνημονιακής συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ (που μετά αναχώρησε) αποτελεί ακόμη γνώμονα αποφάσεων και μεθοδεύσεων στον χώρο και του ιδιωτικών συμφερόντων Τύπου – όπως νωρίτερα ήταν το ALTER ή η «Ελευθεροτυπία», πιο πρόσφατα το MEGA. Αλλά ο «ξαφνικός θάνατος» της ΕΡΤ ήταν σημείο καμπής για την γενικότερη αποθράσυνση του κεφαλαίου στον Τύπο και αυτή δεν περιορίζεται μόνο στα κεντρικά ή μεγάλα ΜΜΕ και μόνο στο Λεκανοπέδιο – βλέπε Θεσσαλονίκη και ΜΜΕ Βόρειας Ελλάδας.

Και δύο υστερόγραφα

ΥΓ 1 : Χθες το βράδυ, στο κεντρικό δελτίο του Σκάι, ο πρώην υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στην κυβέρνηση Σαμαρά, πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος και υπουργός ΜΜΕ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, πρώην διευθυντής των ΝΕΩΝ και του ΒΗΜΑΤΟΣ, πρώην αρθρογράφος του ΕΘΝΟΥΣ, πρώην υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, νυν σχολιαστής στο Σκάι, Παντελής Καψής κλήθηκε να σχολιάσει το ρεπορτάζ του σταθμού για τους δείκτες της ανεργίας και την ανυπαρξία επιδομάτων για τους μακροχρόνια άνεργους. Ο κροκόδειλος – σχολιαστής έχυσε ποτάμια δακρύων μιλώντας για… «ανθρώπινες τραγωδίες», «μεγάλο πρόβλημα της χώρας» και την «ανυπαρξία πολιτικής βούλησης να λυθεί αυτή η κατάσταση». Όχι από τα χείλη του δεν εκστομίστηκε η λέξη ΔΟΛ (ενώ ήταν ήδη γνωστές οι εξελίξεις από νωρίς το απόγευμα) ούτε αναγνώστηκε κάποιος κατάλογος ονομάτων εκείνων που έστειλε ο ίδιος ο Καψής στο ταμείο ανεργίας και τον Καιάδα του κοινωνικού και εργασιακού περιθωρίου, ούτε περιγράφηκαν οι δικές του ευθύνες για την καταβαράθρωση του Συγκροτήματος, όντας επί χρόνια μέλος και του ΔΣ του Οργανισμού… Μια τέτοια… αναφορά παραλείφθηκε ίσως επειδή αυτός πήδηξε με «χρυσό αλεξίπτωτο» και σχετικά νωρίς…

ΥΓ2 : Το κείμενο αφιερώνεται σε όλους τους πραγματικούς εργαζόμενους, παλιούς συναδέλφους κάθε ειδικότητας και επαγγελματικού πόστου, ειδικά στον πέμπτο όροφο της Μιχαλακοπούλου 80. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι, πως πλήρωσαν τη στάση τους τα προηγούμενα χρόνια και πως πληρώνουν σήμερα τις επιλογές Ψυχάρη και τραπεζών, καθώς και όλο το πλέγμα της συμπαιγνίας τους με κόμματα και κυβερνήσεις στα χρόνια του μνημονίου, προκειμένου να φθάσει η εργατική τάξη του ΔΟΛ στην κατάσταση που έχει περιέλθει, έξι χρόνια και έξι μέρες μετά τον άγριο Δεκέμβριο του 2010 και έξι έτη παρά κάτι, προτού ο ΔΟΛ κλείσει αιώνα ύπαρξης στα εκδοτικά, δημοσιογραφικά και πολιτικά δρώμενα της χώρας.