Φοιτητικές εκλογές στις 16 Μάη: Να δυναμώσει η Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία (ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ-ΑΡΔΙΝ)

Παρά τη ση­μα­ντι­κή διά­στα­ση της επί­θε­σης, που έχου­με πε­ρι­γρά­ψει ξανά μέσα από τις σε­λί­δες της εφη­με­ρί­δας μας, η απο­σπα­σμα­τι­κή –και μη ενιαία– εφαρ­μο­γή του νόμου είχε ως απο­τέ­λε­σμα την εμ­φά­νι­ση αντι­στά­σε­ων σε επι­μέ­ρους σχο­λές, αλλά και την αδυ­να­μία να συ­νο­λι­κο­ποι­η­θούν αυτοί οι αγώ­νες, να απλω­θούν στο σύ­νο­λο των σχο­λών και να πά­ρουν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος. 

Είναι ση­μα­ντι­κό να κρα­τή­σου­με ότι φέτος, για πρώτη φορά μέσα στην τε­λευ­ταία διε­τία, εί­δα­με αγώ­νες που «τά­ρα­ξαν τα νερά» στην εκ­παί­δευ­ση. Οι πρό­σφα­τες πολύ δυ­να­μι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ανα­πλη­ρω­τών εκ­παι­δευ­τι­κών που στη­ρί­χθη­καν και από Φοι­τη­τι­κούς Συλ­λό­γους  είναι ένα τέ­τοιο πα­ρά­δειγ­μα. Αλλά και εντός των φοι­τη­τι­κών χώρων: ο αγώ­νας τόσων μηνών στο ΤΕΙ Αθή­νας ενά­ντια στο Πα­νε­πι­στή­μιο Δυ­τι­κής Ατ­τι­κής, οι αλ­λε­πάλ­λη­λες αγω­νι­στι­κές απο­φά­σεις, οι κα­τα­λή­ψεις διαρ­κεί­ας, η συμ­με­το­χή σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις απο­τε­λεί ίσως το πλέον ελ­πι­δο­φό­ρο πα­ρά­δειγ­μα. Και άλλοι σύλ­λο­γοι, ωστό­σο, βρέ­θη­καν σε τρο­χιά κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων στη διάρ­κεια της χρο­νιάς με κέ­ντρο το μπλο­κά­ρι­σμα πτυ­χών του νόμου Γα­βρό­γλου: οι Πο­λι­τι­κοί Μη­χα­νι­κοί ΕΜΠ και ΑΠΘ, το Πο­λυ­τε­χνείο Ξάν­θης και –πιο πρό­σφα­τα– η Φι­λο­σο­φι­κή του ΕΚΠΑ. Το ση­μα­ντι­κό είναι ότι αυτές οι  κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενέ­πλε­ξαν και ενερ­γο­ποί­η­σαν ένα δυ­να­μι­κό ανέ­ντα­χτων φοι­τη­τών/φοι­τη­τριών, που μέχρι πρό­τι­νος ήταν ανε­νερ­γό είτε ακόμη και φο­βι­κό απέ­να­ντι στις συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες και τις συν­δι­κα­λι­στι­κές πρα­κτι­κές. Συγ­χρό­νως, η συ­γκρό­τη­ση αντι­στά­σε­ων σε όλες τις πα­ρα­πά­νω πε­ρι­πτώ­σεις έγινε εφι­κτή μέσα από τις με­τω­πι­κές κι­νή­σεις των δυ­νά­με­ων της φοι­τη­τι­κής Αρι­στε­ράς και την κοινή πρα­κτι­κή που ανέ­πτυ­ξαν στο εσω­τε­ρι­κό των συλ­λό­γων, που στην πε­ρί­πτω­ση του ΤΕΙ Αθή­νας πήρε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ακόμη πιο στε­νής πο­λι­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας στο πλαί­σιο της πρω­το­βου­λί­ας αγώνα ενά­ντια στο ΠΔΑ (στην οποία συμ­με­τεί­χε η πλειο­ψη­φία των δυ­νά­με­ων της φοι­τη­τι­κής Αρι­στε­ράς). 

Όλες οι πα­ρα­πά­νω πε­ρι­πτώ­σεις επι­βε­βαιώ­νουν την εκτί­μη­ση στην οποία έχου­με επι­μεί­νει ως Κόκ­κι­νο Δί­κτυο στις σχο­λές, ότι υπάρ­χει ένα ση­μα­ντι­κό κομ­μά­τι της νε­ο­λαί­ας που έχει πλη­γεί βά­ναυ­σα μέσα στα χρό­νια της κρί­σης και ανα­ζη­τεί προ­ο­πτι­κή, προ­κει­μέ­νου να ξα­να­βρεί το νόημα στους αγώ­νες. Ωστό­σο, το γε­γο­νός ότι η Αρι­στε­ρά έχει χάσει δυ­νά­μεις και πα­ρα­μέ­νει κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη βάζει όρια στις δυ­να­τό­τη­τες συ­σπεί­ρω­σης αυτού του κό­σμου. Η ανα­γκαιό­τη­τα για τη μέ­γι­στη δυ­να­τή συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­με­ων τόσο σε κι­νη­μα­τι­κό όσο και σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, την ώρα που γί­νε­ται αντι­λη­πτή και επι­ση­μαί­νε­ται από τον ίδιο τον ανέ­ντα­χτο κόσμο των συλ­λό­γων, απο­κρού­ε­ται συ­στη­μα­τι­κά από κομ­μά­τια της φοι­τη­τι­κής Αρι­στε­ράς, που θέ­τουν ως προ­α­παι­τού­με­νο για την οποια­δή­πο­τε κοινή δράση την πλήρη πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία.

Σε αυτήν ακρι­βώς την ανα­γκαιό­τη­τα λο­γο­δο­τεί η Αρι­στε­ρή Ανα­τρε­πτι­κή Συ­νερ­γα­σία ΑΡΕΝ-ΕΑ­ΑΚ-ΑΡ­ΔΙΝ, στης οποί­ας τα ψη­φο­δέλ­τια συμ­με­τέ­χου­με και φέτος ως Κόκ­κι­νο Δί­κτυο στις σχο­λές. Τα ενω­τι­κά κα­τε­βά­σμα­τα της ΑΡΑ­ΣΥΝ έχουν δεί­ξει τις δυ­να­τό­τη­τές τους εδώ και δύο χρό­νια, έχουν συ­σπει­ρώ­σει γύρω τους ένα δυ­να­μι­κό ανέ­ντα­χτων αγω­νι­στών/αγω­νι­στριών και σε ορι­σμέ­νους συλ­λό­γους (βλ. Νο­μι­κή Αθή­νας) έχουν πε­τύ­χει ση­μα­ντι­κές κα­τα­γρα­φές απέ­να­ντι στην πρω­το­κα­θε­δρία των αντι­δρα­στι­κών δυ­νά­με­ων. Παρ’ όλα αυτά είναι ανα­γκαίο η ΑΡΑ­ΣΥΝ να πε­ρά­σει από το επί­πε­δο της απλής εκλο­γι­κής κα­τα­γρα­φής σε αυτό ενός κοι­νού συ­ντο­νι­σμού των δυ­νά­με­ών της καθ’ όλη τη διάρ­κεια του χρό­νου. Οι πρω­το­βου­λί­ες για κοινά συ­ντο­νι­στι­κά πό­λε­ων με­τα­ξύ των τριών δι­κτύ­ων (της ΑΡΕΝ, του ΑΡΔΙΝ και του τμή­μα­τος των ΕΑΑΚ που συμ­με­τέ­χει στην ΑΡΑ­ΣΥΝ) που πάρ­θη­καν το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα ενό­ψει φοι­τη­τι­κών εκλο­γών είναι ένα ση­μα­ντι­κό βήμα, που θα πρέ­πει να συν­δυα­στεί με πρω­το­βου­λί­ες για κοι­νές εκ­δη­λώ­σεις (τόσο κε­ντρι­κές όσο και στους επι­μέ­ρους συλ­λό­γους), κοινά υλικά κ.ο.κ.

Σε αυτήν τη συ­γκυ­ρία δια­κυ­βεύ­ε­ται η δυ­να­τό­τη­τα της Αρι­στε­ράς να πο­λι­τι­κο­ποι­ή­σει και να ενερ­γο­ποι­ή­σει ξανά τους ΦΣ ενά­ντια στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πα­νε­πι­στή­μιο που προ­σπα­θούν να επι­βά­λουν, αλλά και απέ­να­ντι στη συ­νο­λι­κό­τε­ρη επι­θε­τι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης. Γι’ αυτό και ο αγώ­νας θα πρέ­πει να είναι δι­μέ­τω­πος. Αφε­νός να απα­ντά στην απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση, την απο­γο­ή­τευ­ση και την επι­λο­γή του ατο­μι­κού δρό­μου που εκ­φρά­ζο­νται εκλο­γι­κά είτε μέσω της απο­χής είτε με την ψήφο στις συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις που είναι απο­λο­γη­τές των πιο σκλη­ρών νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, δήθεν «ανε­ξάρ­τη­τα» μορ­φώ­μα­τα που κά­νουν την εμ­φά­νι­σή τους σε επι­μέ­ρους σχο­λές). Η ενί­σχυ­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και ει­δι­κό­τε­ρα των με­τω­πι­κών κα­τε­βα­σμά­των της είναι αυτή που μπο­ρεί να συμ­βά­λει στην ανα­συ­γκρό­τη­ση των αντι­στά­σε­ων στο πα­νε­πι­στή­μιο, των ορ­γά­νων-δια­δι­κα­σιών των συλ­λό­γων, των ΓΣ και σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος. Αφε­τέ­ρου, είναι ανα­γκαίο αυτή η ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση να μη μεί­νει σε επί­πε­δο συ­ντε­χνια­κό, αλλά να συν­δε­θεί με τα κε­ντρι­κά πο­λι­τι­κά ζη­τή­μα­τα, τους αγώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της υπό­λοι­πης νε­ο­λαί­ας, των προ­σφύ­γων και των με­τα­να­στών. Έχου­με ανά­γκη από ένα κί­νη­μα νε­ο­λαί­ας που θα αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές που την υπο­χρε­ώ­νουν να ζει με ψί­χου­λα, να ερ­γά­ζε­ται πα­ράλ­λη­λα με τις σπου­δές, να πλη­ρώ­νει για να σπου­δά­ζει, να εξω­θεί­ται στη με­τα­νά­στευ­ση ή να κα­λεί­ται να επι­λέ­ξει με­τα­ξύ ανερ­γί­ας και επι­σφά­λειας, αλλά και απέ­να­ντι στη φι­λο­πό­λε­μη, επι­κίν­δυ­νη πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης, που μπο­ρεί ανά πάσα στιγ­μή να μας οδη­γή­σει στο σφα­γείο του πο­λέ­μου για χάρη των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων και αντα­γω­νι­σμών. Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, είναι κομ­βι­κό μέσα από τις φε­τι­νές εκλο­γές η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά να βγει ενι­σχυ­μέ­νη και με κα­λύ­τε­ρους όρους αγώνα ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων, της φτώ­χειας, του πο­λέ­μου, του ρα­τσι­σμού, που δια­λύ­ουν τις ζωές μας!

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά