Είναι απαραίτητη πια- και μέσα από την εμπειρία των συντονισμών που έχουν υπάρξει τα τελευταία τρία χρόνια και δεν προχώρησαν- η πρωτοβουλία για ένα ενωτικό κέντρο αγώνα Ομοσπονδιών, πρωτοβάθμιων σωματείων και επιτροπών αγώνα με πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στους χώρους και απεύθυνση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ και «ανοιχτή πόρτα» στο ΚΚΕ του οποίου η συμβολή σε μια τέτοια προσπάθεια θα είναι επίσης καθοριστική.
Η εργατική τάξη με τα μνημόνια δέχεται διαδοχικά χτυπήματα σε όλα τα εργασιακά δικαιώματα, σε όλα όσα είχε κατακτήσει με σκληρούς αγώνες και θυσίες εδώ και δεκαετίες.
Σε αυτά τα χτυπήματα απάντησε. Είτε μαζικά, με 30 και πλέον γενικές απεργίες οι οποίες συνοδεύτηκαν στην πλειοψηφία τους με μεγαλειώδεις μαχητικές διαδηλώσεις, με την κατάληψη της ΕΡΤ. Είτε κλαδικά, με απεργίες διαρκείας, πρώτα των εργαζόμενων στους δήμους, την εννιάμηνη απεργία στη Χαλυβουργία, με καταλήψεις όπως αυτές του Οκτώβρη του 2011 στο δημόσιο, με την προσπάθεια για απεργία διαρκείας στους καθηγητές και τα ασφαλιστικά ταμεία και τώρα με τους διοικητικούς των πανεπιστημίων που συνεχίζουν για 9η εβδομάδα την απεργία τους.
Με αυτούς τους αγώνες η εργατική τάξη κατόρθωσε να απονομιμοποιήσει τα μνημόνια και να ανατρέψει δύο κυβερνήσεις. Δεν κατάφερε όμως ως τώρα να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Την ουσιαστική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων. Έχουν επισημανθεί πολλές φορές στο παρελθόν ζητήματα που αφορούν, το συντονισμό και τη συνέχεια των αγώνων, ελλείψεις της Αριστεράς σε συνδικαλιστικό αλλά και πολιτικό επίπεδο, τα πισωγυρίσματα του κυβερνητικού συνδικαλισμού που ασκούν η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ στις μεγάλες συνομοσπονδίες. Ζητήματα που έχουν οδηγήσει στο να μη γίνει εφικτή, ακόμη και σε στιγμές που είχε ωριμάσει ως αίτημα στο κίνημα, η γενική πολιτική απεργία διαρκείας.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ λόγω της πολιτικής κρίσης των κομμάτων της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) στα οποία αναφέρεται, έχει φθορά στα συνδικάτα. Έχει περάσει μεγάλες κρίσεις, όπως η αποχώρηση της ΠΑΣΚΕ ΠΟΕ-ΟΤΑ, η δημιουργία του ΕΜΕΙΣ, η προσχώρηση στελεχών της ΠΑΣΚΕ στον ΣΥΡΙΖΑ και η διαγραφή του προέδρου της ΔΑΚΕ από τον Σαμαρά, αλλά σε πολλά σωματεία και Ομοσπονδίες διατηρεί ένα ισχυρό μηχανισμό ο οποίος στις κρίσιμες στιγμές, όπως το αν θα κηρύξουν απεργία διαρκείας μαζί με τους καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι υγειονομικοί και οι εργαζόμενοι στους δήμους, έχει αντιδραστικό ρόλο. Ευθύνες σε αυτό έχουν οι δυναμείς της Αριστεράς που δεν προχωρούν σε ενωτική δράση. Σε όσα σωματεία οι δυνάμεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς) βάδισαν ενωμένες σε δράση, αγώνες και εκλογικά, όπως σε πολλές ΕΛΜΕ αλλά και σε πολλά νοσοκομεία (π.χ. Θριάσειο, Ευαγγελισμός κ.α.), κατόρθωσαν όχι μόνο να εισπράξουν τη φθορά της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ αλλά να πάρουν πλειοψηφίες σε Δ.Σ. σωματείων αλλά και σε Ομοσπονδίες (ΟΛΜΕ). Η πόλωση είναι τέτοια που ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν συνεργασίες ή που οι συνεργασίες είναι με ανένταχτους αγωνιστές οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως αλλά και της Αριστεράς, εισπράτουν ως ένα βαθμό τη φθορά του κυβερνητικού συνδικαλισμού (π.χ. ΕΙΝΑΠ, Σωτηρία, ΕΚΑ).
Ευθύνες
Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και από τα πετυχημένα παραδείγματα που αναφέραμε παραπάνω, πότε με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργούσε ηττοπαθείς λογικές του τύπου ο κόσμος δεν τραβάει και πότε με ευθύνη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ με λογικές ταξικής καθαρότητας δεν δόθηκε η απαιτούμενη ώθηση και προοπτική ώστε να αλλάξουν ουσιαστικά οι συσχετισμοί στους εργασιακούς χώρους. Αυτές οι λογικές πρέπει να ξεπεραστούν άμεσα.
Βοηθητική σε αυτό είναι η υιοθέτηση της γραμμής για κοινή δράση μεταξύ εργαζομένων και κοινωνίας μέσα από τις επιτροπές αγώνα, τις επιτροπές λαϊκής αντίστασης όπως ονομάστηκαν στην προτελευταία ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι επιτροπές το επόμενο διάστημα μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία εκ νέου του κλίματος για γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Με την ενεργή στήριξη των κινητοποιήσεων που εκτυλλίσονται αλλά και με τις πρωτοβουλίες τους σε τοπικό επίπεδο για την υπεράσπιση δημόσιων αγαθών όπως το ρεύμα και το νερό, την υπεράσπιση του δικαιώματος στη στέγη κ.α. Παραδείγματα υπάρχουν με τη στήριξη κινητοποιήσεων νοσοκομείων από δίκτυα αλληλεγγύης και αντίστασης ή τη στήριξη κινητοποιήσεων στον ιδιωτικό τομέα (Wind, Vodafone) από συνελεύσεις γειτονιών. Και πρόσφατα με τη στήριξη που δίνεται ακόμη από δίκτυα αλληλεγγύης και συνελεύσεις στην απεργία των διοικητικών υπαλλήλων.
Στα σωματεία οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να προσανατολιστούν σύσσωμες σε αυτή την προσπάθεια, ώστε να συνδέσουν ένα υπαρκτό δυναμικό αγωνιστών, νέων ως επί το πλείστον, μέσα στους χώρους με τον πολιτικό αγώνα για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης. Δυναμικό που έχει φέρει στο προσκήνιο η ταξική πόλωση με τα δεκάδες χτυπήματα στο χώρο εργασίας του.
Συντονισμός
Πρωτοβουλίες κοινής δράσης και συντονισμού χρειάζεται να γίνουν και μεταξύ των σωματείων και τον Ομοσπονδιών. Μια τέτοια σημαντική προσπάθεια γίνεται το τελευταίο διάστημα στο Αεροδρόμιο, όπου υπάρχει κατακερματισμός σε πολλά επιχειρησιακά συνδικάτα. Βέβαια ο συντονισμός που χρειάζεται, ξεπερνάει τα δεδομένα ενός κλάδου ή χώρου. Είναι απαραίτητη πια- και μέσα από την εμπειρία των συντονισμών που έχουν υπάρξει τα τελευταία τρία χρόνια και δεν προχώρησαν- η πρωτοβουλία για ένα ενωτικό κέντρο αγώνα Ομοσπονδιών, πρωτοβάθμιων σωματείων και επιτροπών αγώνα με πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στους χώρους και απεύθυνση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ και «ανοιχτή πόρτα» στο ΚΚΕ του οποίου η συμβολή σε μια τέτοια προσπάθεια θα είναι επίσης καθοριστική. Ενός κέντρου που θα οργανώνει τη δουλειά στα ζητήματα που θα απασχολούν τις επιτροπές και θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα εργαζομένων, ανέργων, νέων και συνταξιούχων. Ώστε η εργατική αντίσταση να γίνει υπόθεση όλου του λαού.
Ένα τελευταίο αλλά εξίσου απαραίτητο βήμα είναι η Αριστερά -και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει φέρει στο προσκήνιο την αναγκαιότητα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς- να εισάγει άμεσα στο πρόγραμμά του κάθε αίτημα που φέρνουν οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις στους εργατικούς χώρους. Να γίνει ο πραγματικός εκφραστής των συμφερόντων των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων, των εργατικών αγώνων.
Με αυτή τη δουλειά μπορούμε να προχωρήσουμε το αίτημα για γενική πολιτική απεργία. Στην πλειοψηφία των εργαζόμενων η διαπίστωση ότι μια εικοσιτετράωρη απεργία δεν φέρνει αποτελέσματα σε συνδυασμό με την πραγματική δυσκολία που μπορεί να φέρει σε μια εργατική οικογέννεια η απώλεια ακόμη και ενός μεροκάμματου, οδηγούν ακόμη και στη μη συμμετοχή στην απεργία. Η Αριστερά χρειάζεται να υιοθετήσει μαζί με την παραπάνω δράση και μορφές κλιμάκωσης των προτάσεων της για απεργιακές κινητοποιήσεις. Να στήσει παντού απεργιακές επιτροπές και απεργιακά ταμεία. Να προετοιμάσει τον κόσμο για αυταρχική και αντιδημοκρατική αντιμετώπιση του αγώνα του από την κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της. Να τον προετοιμάσουμε για την εμετική προπαγάνδα που θα στήσουν ενάντια σε μια τέτοιου μεγέθους κινητοποίηση τα μεγάλα ΜΜΕ, φέρνοντας τον σε επαφή με τα έντυπα και τις προκηρύξεις της ή με τα site που υπάρχουν στο internet. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα βιντεάκια που έχουν βγάλει οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια με πρωτοβουλία αγωνιστών από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον αναρχικό-αυτόνομο χώρο. Να τον προετοιμάσουμε για την ανάγκη περιφρούρησης της απεργίας μαζί με τις λαϊκές επιτροπές αντίστασης.
Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται από τώρα να προετοιμάσουν τις τοπικές Οργανώσεις Μελών για τη διακίνηση των εντύπων, την ενίσχυση των απεργιακών φρουρών και ταμείων, την οργάνωση τοπικών κινητοποιήσεων συμπαράστασης. Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε ένα αγωνιστικό ταξικό ρεύμα που θα προσθέσει τον κρίκο που μας λείπει για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις τους, ανατρέποντάς τα.
