Κινητοποίηση στις 3 Μάρτη, με προσυγκέντρωση στις 5μ.μ. Κηφισίας και Αλεξάνδρας και πορεία προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης

Τε­λι­κά απο­δει­κνύ­ε­ται ότι το κί­νη­μα κατά των πλει­στη­ρια­σμών πρώ­της κα­τοι­κί­ας είναι «πολύ σκλη­ρό για να πε­θά­νει». Τρία χρό­νια μετά το ξε­κί­νη­μα των πρώ­των το­πι­κών συ­ντο­νι­σμών, που μέχρι σή­με­ρα πα­ρεμ­βαί­νουν ανελ­λι­πώς στα ει­ρη­νο­δι­κεία κάθε Τε­τάρ­τη, πρέ­πει να πα­ρα­δε­χτού­με ότι το κί­νη­μα οδή­γη­σε σε ση­μα­ντι­κές νίκες.

1) Πρώτα απ’ όλα απο­φεύ­χθη­κε το ξε­σπί­τω­μα συ­μπο­λι­τών μας, που θα είχε πα­γιω­θεί σαν άλλη μια μνη­μο­νια­κή κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Το ότι δεν εφαρ­μό­στη­κε μέχρι σή­με­ρα η μα­ζι­κή επί­θε­ση στην κα­τοι­κία και τη λαϊκή πε­ριου­σία δεν οφεί­λε­ται στη φι­λεύ­σπλα­χνη ανοχή κρά­τους και τρα­πε­ζών. Αυτοί πιέ­ζουν μό­νι­μα και στα­θε­ρά. Δεν πε­ρί­με­ναν όμως ότι το κί­νη­μα θα άντε­χε τόσο πολύ και δεν θα τους άφηνε να ενερ­γούν με νο­μι­μο­φα­νή τρόπο χωρίς να εκτε­θούν. Τώρα, πιε­ζό­με­νοι από τους «θε­σμούς», ανα­γκά­ζο­νται να δεί­ξουν τις πραγ­μα­τι­κές προ­θέ­σεις τους και να επι­στρα­τεύ­σουν όλα τα «ερ­γα­λεία» του συ­στή­μα­τος, νο­μο­θε­τώ­ντας τους «εν κρυ­πτώ» ηλε­κτρο­νι­κούς πλει­στη­ρια­σμούς και κλι­μα­κώ­νο­ντας τις φο­βέ­ρες και την κα­τα­στο­λή.

2) Η ίδια η συ­γκρό­τη­ση των το­πι­κών συ­ντο­νι­σμών είναι μια με­γά­λη νίκη. Πρό­κει­ται για προ­σπά­θεια που ξε­κί­νη­σε σε κάθε πε­ριο­χή με δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο, αδυ­να­μί­ες και δια­φο­ρε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Δεν ήταν τόσο απλό όσο φαί­νε­ται. Στις συλ­λο­γι­κό­τη­τες αυτές συμ­με­τέ­χουν το­πι­κοί σύλ­λο­γοι, μα­ζι­κοί φο­ρείς, δη­μο­τι­κά σχή­μα­τα, ενερ­γοί κά­τοι­κοι και πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις. Το ότι όλοι αυτοί, παρά τα προ­βλή­μα­τα, κα­τα­φέρ­νουν να συ­γκρο­τούν μέ­τω­πα αγώνα και να τα ανα­πτύσ­σουν, οφεί­λε­ται κυ­ρί­ως στην ευ­ρύ­τε­ρη Αρι­στε­ρά με την πα­ρά­δο­σή της στην ορ­γά­νω­ση και δια­τή­ρη­ση «αγώ­νων αντο­χής». Αν και στην αρχή υπήρ­ξαν κά­ποιες λίγες συλ­λο­γι­κό­τη­τες που ελέγ­χο­νταν από δε­ξιές εθνι­κι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις και άλλες συμ­με­τέ­χου­σες πα­τριω­τι­κές-λαϊ­κι­στι­κές δυ­νά­μεις, είναι φα­νε­ρό ότι πα­ντού η φυ­σιο­γνω­μία των συ­ντο­νι­σμών αλ­λά­ζει. Όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο γί­νε­ται απο­δε­κτή και συ­νει­δη­τή η τα­ξι­κή ταυ­τό­τη­τα του Κι­νή­μα­τος.

Η ανα­δί­πλω­ση της κυ­βέρ­νη­σης, με την τρο­πο­ποί­η­ση του Κώ­δι­κα Πο­λι­τι­κής Δι­κο­νο­μί­ας και τη νο­μο­θέ­τη­ση των ηλε­κτρο­νι­κών πλει­στη­ρια­σμών, δη­μιουρ­γεί νέες συν­θή­κες. Όλοι όσοι συμ­με­τεί­χαν μέχρι τώρα στα το­πι­κά κι­νή­μα­τα γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι για να συ­νε­χι­στεί ο αγώ­νας θα πρέ­πει να αλ­λά­ξει ση­μα­ντι­κά. Η πα­ρέμ­βα­ση στα ει­ρη­νο­δι­κεία φτά­νει στο τέλος της και δεν αρκεί η πα­ρου­σία με­ρι­κών δε­κά­δων αγω­νι­στών να δια­μαρ­τύ­ρο­νται ανά πε­ριο­χή. Το ότι οι πλει­στη­ρια­σμοί θα πραγ­μα­το­ποιού­νται και θα ολο­κλη­ρώ­νο­νται μέσω υπο­λο­γι­στή σε συμ­βο­λαιο­γρα­φι­κά γρα­φεία με­τα­φέ­ρει υπο­χρε­ω­τι­κά τη δράση σε άλλο επί­πε­δο.

Υπάρ­χει η αμεί­λι­κτη ανά­γκη κε­ντρι­κού συ­ντο­νι­σμού όλων των ομά­δων πα­νελ­λα­δι­κά. Όλοι γνω­ρί­ζα­με από την αρχή ότι θα φτά­να­με σ’ αυτό το ση­μείο που θα απαι­τού­νταν μια συ­νερ­γα­σία για να ορ­γα­νώ­νει και να εκ­προ­σω­πεί την κοινή δράση, να πα­ρου­σιά­ζει και να εξη­γεί τα κοινά προ­τάγ­μα­τα και συν­θή­μα­τα, με απεύ­θυν­ση σε με­γά­λο πλέον ακρο­α­τή­ριο. Το τι φέρ­νει η από­φα­ση της κυ­βέρ­νη­σης το δεί­χνει το πα­ρά­δειγ­μα της Ισπα­νί­ας. Μπρο­στά μας βρί­σκο­νται οι ίδιες ει­κό­νες, με τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής να μπαί­νουν με πο­λιορ­κη­τι­κούς κριούς στα σπί­τια και να πε­τά­νε στο δρόμο οι­κο­γέ­νειες. Το Κί­νη­μα είναι ανα­γκα­σμέ­νο να μην αφή­σει το επό­με­νο διά­στη­μα να φτά­σου­με σε τέ­τοιες κα­τα­στά­σεις, αλλά κι αν φτά­σου­με, θα πρέ­πει να είναι έτοι­μο να τις αντι­με­τω­πί­σει. Αυτό μπο­ρεί να γίνει μόνο με μα­ζι­κό­τη­τα, μόνο με τη συμ­με­το­χή της γει­το­νιάς που θα πα­ρεμ­βαί­νει για το σπίτι του δι­πλα­νού, αλλά και τη μα­ζι­κή, δυ­να­μι­κή συμ­με­το­χή το­πι­κών σω­μα­τεί­ων, συλ­λό­γων κ.ά. Τα συν­δι­κά­τα χρειά­ζε­ται να εντα­χθούν στις υπάρ­χου­σες συλ­λο­γι­κό­τη­τες, άρα οι πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς οφεί­λουν να δρα­στη­ριο­ποι­η­θούν για να υπάρ­ξουν τέ­τοιες απο­φά­σεις.

Το Κί­νη­μα όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα δεν πέ­τυ­χε τη μα­ζι­κό­τη­τα που όλοι θα ήθε­λαν. Η συ­νο­λι­κή κα­τά­στα­ση απο­γο­ή­τευ­σης και ητ­το­πά­θειας δεν άφηνε πε­ρι­θώ­ρια ανά­πτυ­ξης. Επί­σης, το πρό­βλη­μα των πλει­στη­ρια­σμών, έτσι όπως εμ­φα­νί­στη­κε στην εποχή των μνη­μο­νί­ων, είναι ένα νέο φαι­νό­με­νο και δεν έχει μάθει η κοι­νω­νία να το αντι­με­τω­πί­ζει, όπως π.χ. συμ­βαί­νει με τους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες. Ακόμα και οι ίδιοι οι πλητ­τό­με­νοι αντι­με­τω­πί­ζουν συ­νή­θως την κα­τά­στα­σή τους πα­θη­τι­κά, μου­δια­σμέ­νοι και πα­ρα­δο­μέ­νοι, χωρίς να ξέ­ρουν πού να απευ­θυν­θούν για βο­ή­θεια.

Επει­δή λοι­πόν κα­τα­λα­βαί­να­με πού οδη­γού­νται τα πράγ­μα­τα, η πρω­το­βου­λία που πήρε η συλ­λο­γι­κό­τη­τα «Πλει­στη­ρια­σμοί STOP», για συ­νεν­νό­η­ση όλων των κι­νη­μά­των που δρουν το­πι­κά, βρήκε με­γά­λη αντα­πό­κρι­ση. Οι  δια­φο­ρές και κά­ποια δυ­σπι­στία, κυ­ρί­ως απέ­να­ντι σε προ­σω­πι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και επι­λο­γές ομά­δων, υπο­χώ­ρη­σαν και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε ένα με­γά­λο μά­ζε­μα εκ­προ­σώ­πων στις 9/2 στην Αθήνα. Ζη­τού­με­νο ήταν να ανοί­ξει ο διά­λο­γος και η συ­νερ­γα­σία και φά­νη­κε γρή­γο­ρα ότι υπήρ­χε απ’ όλους αυτή η διά­θε­ση.

Απο­τέ­λε­σμα της συ­νά­ντη­σης ήταν να δη­μιουρ­γη­θεί μια ανοι­χτή επτα­με­λής Επι­τρο­πή Συ­ντο­νι­σμού, που θα υλο­ποιεί τις δρά­σεις που θα απο­φα­σί­ζο­νται. Απο­φα­σί­στη­κε να γίνει μια με­γά­λη κι­νη­το­ποί­η­ση στις 3 Μάρτη, με προ­συ­γκέ­ντρω­ση στις 5μμ Κη­φι­σί­ας και Αλε­ξάν­δρας και πο­ρεία προς το Υπουρ­γείο Δι­καιο­σύ­νης, και προ­σπά­θεια να υπάρ­χει όσο δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρη λαϊκή συμ­με­το­χή. Κε­ντρι­κό σύν­θη­μα απο­φα­σί­στη­κε να είναι «Για να μεί­νου­με στα σπί­τια μας, βγαί­νου­με στους δρό­μους» και να δη­μιουρ­γη­θεί έντυ­πο υλικό.

Ο το­πι­κός αγώ­νας έξω από τα ει­ρη­νο­δι­κεία τώρα περ­νά­ει σε μια νέα φάση, όπου θα φανεί στην πράξη και θα δο­κι­μα­στεί η ετοι­μό­τη­τα όλων μας να αντα­πο­κρι­θού­με, δί­νο­ντας το χα­ρα­κτή­ρα της τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης που απαι­τεί­ται. Το νέο ξε­κί­νη­μα γί­νε­ται με αυ­το­πε­ποί­θη­ση και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Έχου­με νι­κή­σει μέχρι τώρα. Μπο­ρού­με να συ­νε­χί­σου­με ακόμα κα­λύ­τε­ρα.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά", φ. 378 (22/2/17)

Ετικέτες