Για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών 2023

Ένα από τα πολύ θε­τι­κά στοι­χεία των φε­τι­νών εκλο­γών όπως απο­τυ­πώ­θη­καν, απο­τε­λεί η άνο­δος των συ­νο­λι­κών ψη­φι­σά­ντων πα­νελ­λα­δι­κά. Πα­ρό­λο που η αποχή συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­μέ­νει σε αρ­κε­τά υψηλά επί­πε­δα, η άνο­δος της συμ­με­το­χής κα­τα­δει­κνύ­ει πως ει­δι­κά φέτος, οι φοι­τη­τές/τριες επέ­λε­ξαν συ­νει­δη­τά να ψη­φί­σουν με όρους κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κής  κα­τα­γρα­φής. Είναι στοί­χη­μα η ψήφος αυτή να απο­τυ­πω­θεί στην ου­σια­στι­κή εμπλο­κή στους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους με μα­ζι­κο­ποί­η­ση των συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών και διεκ­δι­κή­σε­ων με μα­χη­τι­κούς όρους.

ΠΚΣ πρώτη για δεύ­τε­ρη φορά

Για δεύ­τε­ρη συ­νε­χό­με­νη χρο­νιά την πρώτη θέση κα­τέ­λα­βε η ΠΚΣ, γε­γο­νός που σε πρώτη ανά­γνω­ση απο­τε­λεί είναι θε­τι­κό. Απο­τυ­πώ­νε­ται ότι σε με­γά­λο βαθμό, τη με­γέ­θυν­ση της κάλ­πης καρ­πώ­θη­καν οι δυ­νά­μεις της ΠΚΣ. Φυ­σι­κά, μόνο ως θε­τι­κό μπο­ρεί να απο­λο­γι­στεί ότι στη φοι­τη­τι­κή νε­ο­λαία με­γα­λώ­νουν τα πο­σο­στά της αρι­στε­ράς, ωστό­σο η πρω­τιά από μόνη της δεν ση­μαί­νει άνο­δος της αγω­νι­στι­κό­τη­τας και ενερ­γο­ποί­η­ση των συλ­λό­γων. Δυ­στυ­χώς, η στάση της ΠΚΣ ως πρώ­της δύ­να­μης στις σχο­λές την προη­γού­με­νη χρο­νιά απο­δεί­χθη­κε κα­τώ­τε­ρη των πε­ρι­στά­σε­ων. Οι επι­λο­γές της δια­σπα­στι­κής λο­γι­κής και του «πο­λι­τι­κού μί­νι­μουμ» φαί­νο­νται ξε­κά­θα­ρα από το πώς κι­νή­θη­κε σε επί­πε­δο θέ­σε­ων και δρό­μου στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις μετά το δυ­στύ­χη­μα των Τε­μπών, αλλά και στην κενή πο­λι­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου συν­θη­μα­το­λο­γία της στις φοι­τη­τι­κές εκλο­γές: «ΠΚΣ πρώτη δύ­να­μη ξανά».

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ΠΑΣΠ, ΔΙ­ΚΤΥΟ

Όσο για την κυ­βερ­νη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, φαί­νε­ται να δυ­σκο­λεύ­ε­ται να αντα­πο­κρι­θεί στη συ­γκυ­ρία. Πέρσι, στην πτώση της από την πρώτη θέση έπαι­ξε ρόλο και η δική της αδρά­νεια κατά τον προ­ε­κλο­γι­κό αγώνα. Ωστό­σο, παρά την ενερ­γο­ποί­η­ση του μη­χα­νι­σμού της στο μά­ξι­μουμ δεν κα­τά­φε­ρε να ξα­να­κερ­δί­σει τα πο­σο­στά που έχασε, ούτε να ωφε­λη­θεί από την αύ­ξη­ση της συμ­με­το­χής. Παρά την επι­μο­νή της ότι δεν έχασε ποτέ την πρω­τιά (ελ­λεί­ψει και τρι­το­βάθ­μιου ορ­γά­νου), η πτώση της είναι μια ξε­κά­θα­ρη έκ­φρα­ση κα­τα­δί­κης της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής που εκ­προ­σω­πεί, η οποία έρ­χε­ται στον από­η­χο των αγώ­νων ενά­ντια στις απα­γο­ρεύ­σεις, τον αντιεκ­παι­δευ­τι­κό νόμο Κ-Χ, την ΟΠΠΙ των προη­γού­με­νων ετών καθώς και των πρό­σφα­των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις. Αντί­στοι­χα, πτώση ση­μεί­ω­σε και η ΠΑΣΠ, η οποία φαί­νε­ται να εμ­φα­νί­ζε­ται ξανά στους συλ­λό­γους, δια­τη­ρώ­ντας πάγια δεξιά πο­λι­τι­κή γραμ­μή στον αντί­πο­δα της ΔΑΠ.

Το Δί­κτυο (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) κα­τά­φε­ρε φέτος να πολ­λα­πλα­σιά­σει τους συλ­λό­γους στους οποί­ους είχε συμ­με­το­χή μεν, αλλά από τα πο­σο­στά που ση­μεί­ω­σε δεν φαί­νε­ται να κα­τα­φέρ­νει να καρ­πω­θεί ούτε στο ελά­χι­στο τη στα­δια­κή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση που δια­φαί­νε­ται στις σχο­λές. Φαί­νε­ται ανί­κα­νο να συ­γκε­ντρώ­σει ακόμα και τις ψή­φους της συσ­σω­ρευ­μέ­νης οργής από την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή που επι­τέ­θη­κε συ­νο­λι­κά στο φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα το προη­γού­με­νο διά­στη­μα.

Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά

Πολύ ση­μα­ντι­κό στοι­χείο στην πα­νελ­λα­δι­κή κα­τα­γρα­φή, απο­τε­λεί η συ­νο­λι­κή άνο­δος της αρι­στε­ράς που συ­νο­λι­κά κα­τα­γρά­φει πο­σο­στό άνω του 50%, ση­μειώ­νο­ντας συ­νο­λι­κά υψη­λό­τε­ρα πο­σο­στά σε σχέση με πέρσι.

Ωστό­σο, οι χρό­νιες προ­βλη­μα­τι­κές του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τός συ­νε­χί­ζουν να μην της επι­τρέ­πουν να απο­τε­λέ­σει τον δυ­να­τό πόλο που θα μπο­ρέ­σει να πάρει πρω­το­βου­λί­ες, να συ­σπει­ρώ­σει κόσμο και να θέσει όρους ρι­ζο­σπα­στι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης στους συλ­λό­γους. Η πο­λυ­διά­σπα­ση, οι σε­χτα­ρι­στι­κές λο­γι­κές και οι μι­κροη­γε­μο­νι­σμοί στέ­κο­νται με πάγιο τρόπο εμπό­διο προς αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση. Ιδιαί­τε­ρα φέτος, μέσα σε φόντο εθνι­κής προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου και στη συ­νέ­χεια των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για τα Τέμπη, επι­λο­γές με­γά­λου μέ­ρους συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών του χώρου, κυ­ρί­ως των ΕΑΑΚ, να απορ­ρί­ψουν εξ αρχής το εν­δε­χό­με­νο του ενω­τι­κού κα­τε­βά­σμα­τος, και να φτά­σουν λίγο πριν τις εκλο­γές να φέ­ρουν την ευ­θύ­νη για την διά­σπα­ση σχη­μά­των της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς σε πολ­λούς συλ­λό­γους, μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν μόνο ως τρο­χο­πέ­δη στην προ­σπά­θεια μα­ζι­κο­ποί­η­σης και επα­νε­νερ­γο­ποί­η­σης του ορ­γα­νω­μέ­νου φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Αντί­θε­τα, το ενω­τι­κό κα­τέ­βα­σμα ΕΑ­ΑΚ-ΑΡΕΝ, ως κα­τά­λη­ξη μια συ­νερ­γα­σί­ας που, με τα όποια προ­βλή­μα­τα, υπήρ­χε μέσα στη χρο­νιά, ση­μεί­ω­σε επί­σης υψη­λό­τε­ρα πο­σο­στά σε σχέση με πέρσι. Αφή­νο­ντας με­γά­λα πε­ρι­θώ­ρια βελ­τί­ω­σης, η επι­τυ­χία του εγ­χει­ρή­μα­τος τόσο στις εκλο­γές αλλά όσο και σε άλ­λους μι­κρό­τε­ρους κόμ­βους που αφο­ρούν τις σχο­λές, δεί­χνει ότι η ενό­τη­τα της αρι­στε­ράς (εντός και εκτός σχο­λών) στη λο­γι­κή του «ένα σχήμα ανά κοι­νω­νι­κό χώρο», μπο­ρεί να θέσει κα­λύ­τε­ρους όρους για τη δη­μιουρ­γία ενός αγω­νι­στι­κού πόλου που θα μπο­ρεί να στη­ρί­ξει τους αγώ­νες που έρ­χο­νται.  Με το βλέμ­μα στο «μετά», η πα­γιο­ποί­η­ση της ενω­τι­κής πο­λι­τι­κής ξε­κι­νώ­ντας από τις εκλο­γές για να πα­ρα­μεί­νει και στο επί­πε­δο της δρά­σης, είναι στοί­χη­μα της επό­με­νης πε­ριό­δου, κα­θο­ρι­στι­κό για τη συμ­βο­λή του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος στους αγώ­νες απέ­να­ντι στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές και στη δυ­να­μι­κή διεκ­δί­κη­ση των ανα­γκών των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας.