Για τις εκλογές, την αποχή, τις Αριστερές μας ατάκτως ερριμμένα

Τέλεψαν και οι εκλογές… Άντε, καλό καλοκαίρι. Τρόπος του λέγειν, βέβαια. Πόσοι από εμάς θα κάνουν πραγματικό καλοκαίρι, με άδεια μετ’ αποδοχών και στις ελάχιστα προσιτές τιμές που μας προσφέρει η μεγάλη μητέρα γαλάζια πατρίδα της βαριάς βιομηχανίας και του λαϊκού καπιταλισμού της τουριστικής ‘’ανάπτυξης’’; Ας σηκώσουμε τα χέρια. Μάλιστα… Κατά τα άλλα, η επανάσταση είναι ένα ουτοπικό όνειρο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μια αραχνιασμένη υπόθεση, μια χρεοκοπημένη ιδεολογία (αναφερόταν στον κομμουνισμό) όπως είπε κι ο θριαμβευτής των εκλογών, Κυριάκος Μητσοτάκης.

Δεν υπάρχουν χρεοκοπημένες ιδεολογίες, Κυριάκο, μόνο χρεοκοπημένοι άνθρωποι. ‘’Τι φταίνε οι ιδεολογίες αγόρι μου!; Οι άνθρωποι τα κάνουνε σκατά’’. Αυτό υποστήριζε με θέρμη ο παλαίμαχος αντάρτης μπαρμπα-Θανάσης που τον υποδυόταν ο ηθοποιός, Αντώνης Αντωνίου στην ταινία του Νίκου Γραμματικού, Απόντες, όταν είχε κληθεί να σχολιάσει τη ‘’χρεοκοπία’’ του κομμουνισμού και την πτώση του τείχους στο Βερολίνο.

Έτσι είναι και έτσι θα είναι και σήμερα και αύριο και μεθαύριο. Τι φταίνε οι ουτοπίες μας, εμείς τα κάνουμε σκατά. Από τον δρόμο έως την κάλπη. Και πάλι πίσω.

Πραγματικός νικητής αυτών των εκλογών ήταν η αποχή. Και μάλιστα η πλέον ταξική, θα μου επιτρέψετε να πω, αποχή από όλες – εκείνη των φτωχότερων περιοχών της Ελλάδας. Από τη δυτική Πελοπόννησο έως την Ήπειρο και από τη δυτική Μακεδονία έως τη δυτική Θράκη. Εκείνη η αποχή που εδράζεται πάνω στην αναντάν μπαμπαντάν (ούπς, τουρκικό προξενείο στο κείμενο…) καταπιεστική συστημική φτώχεια που έχει οδηγήσει στη μεγαλύτερη μετανάστευση είτε προς το εξωτερικό, πάγια και σταθερά και από επανιδρύσεως του μετεμφυλιακού κράτους είτε προς το εσωτερικό που την προκάλεσε εν πολλοίς και η εκ του κράτους εκπορευόμενη αστυφιλία προκειμένου να διαλυθεί παραγωγικά και πληθυσμιακά η ύπαιθρος χώρα και να ‘’γεμίσουν’’ εργάτες τα εργοστάσια και υπαλλήλους τα γραφεία, τα καταστήματα και τα υπουργεία.

(Ανοίγουμε παρένθεση. Σε πρόσφατο αγγλόφωνο ρεπορτάζ του Euronews, που είχε πραγματοποιηθεί στον Έβρο με αφορμή τον φράκτη-τείχος για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ο δημοσιογράφος διαπίστωνε ότι σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από το τείχος, η ύπαιθρος είχε εγκαταλειφθεί επειδή οι νέοι κυρίως δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο κόστος του αγροτικού επαγγέλματος και είχαν φύγει μετανάστες στην Ευρώπη ή την Αθήνα. Ποιο είπαμε ότι είναι το μεγαλύτερο ‘’εθνικό’’ πρόβλημα στον Έβρο; Α, μάλιστα, είχα άλλη αντίληψη… Ας επιστρέψουμε στην αποχή).

Οι ετεροδημότες (οι μικροαστίζοντες μισθωτοί σκλάβοι ειδικά του Λεκανοπεδίου της Αττικής) είτε δεν είχαν άλλα λεφτά για βενζίνες και διόδια ή για εισιτήρια λεωφορείων και λιγότερο, πλοίων είτε ‘’αδιαφόρησαν’’ μπροστά στην ‘’καθαρή’’ νίκη της νουδουΔεξιάς (γιατί υπήρχε και συριζοΔεξιά και πασοκοΔεξιά και γενικώς πολλή όπως φάνηκε ακροΔεξιά…). Όσοι πουλάνε για ψίχουλα και ποινικές ρήτρες ‘’μαθητείας’’ την εργατική τους δύναμη στη μισθωτή σκλαβιά του τουρισμού, καθώς δεν έχουν κάποιον άλλο τρόπο βιοπορισμού, απείχαν καταναγκαστικά, δουλεύοντας στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια από τις 8 το πρωί έως τις 12 τα μεσάνυχτα – οι Ηπειρώτες, σε εκείνα της Κέρκυρας, της Λευκάδας και της Πρέβεζας ή ακόμη – ακόμη περνώντας τα σύνορα της Αλβανία (ω, ναι!), οι Θρακομακεδόνες, της Πιερίας και της Χαλκιδικής και ορισμένοι πλέον και της Βουλγαρίας (ω, ναι!), οι δυτικοΠελοποννήσιοι, της Μεσσηνίας ή ακόμη και των Κυκλάδων, άλλοι αλλού, καθότι κάπως, κάπου, κάποτε βαφτιστήκαμε όλοι οι Συνέλληνες, ‘’μεσαία τάξη’’ απλώς κάποιοι κάπως, κάπου, κάποτε πιαστήκαμε τα ‘’κορόιδα’’ που εργαζόμαστε σκληρά μεγαλώνοντας τα χρηματοκιβώτια και πλερώνοντας τα σπασμένα τραπεζών, αστών, εφοπλιστών, ‘’ολιγαρχίας’’, μικρών και μεγάλων αφεντικών είτε με δεξιό είτε ακόμη χειρότερα με αριστερό πρόσημο εντός και εκτός της μεγάλης μητέρας γαλάζιας πατρίδας.

Πώς να το κάνουμε και στο τέλος της μέρας που λένε και οι διόλου φίλοι μας Αμερικανοί, ίδια είναι τα αφεντικά, αριστερά και δεξιά, ελληνικά και ευρωπαϊκά…

Κάπως έτσι, η αποχή ενίκησε πανηγυρικώς, και από μία κάποια σχολαστικίζουσα αριστερά των από καθέδρας αναλύσεων, η αποχή έφταιξε για όλα τα κακά της μοιραίας εκλογής – από τον πρωθυπουργό Κυριάκο έως τους εκτρεφόμενους με μέλανα ζωμό και παρακρατική υποστήριξη φασιστοβούβαλους.

Βέβαια, την ίδια στιγμή, η ίδια σχολή σχολαστικίζουσας αριστερής ανάλυσης δεν μπορεί να απαντήσει στο μεγαλύτερο ερώτημα όλων : πότε αυτοί οι άνθρωποι που απείχαν είδαν μια κάποια αριστερά στο πλευρό τους ανάμεσα στις διάφορες τετραετίες, ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, και τις διαδοχικές κάλπες; Πόσοι από τους αριστερούς αναλυτές μπορούν να ονοματίσουν συμμαθητές, φίλους και συγγενείς που δουλεύουν τον χειμώνα, για παράδειγμα, την ελιά και το καλοκαίρι, τον δίσκο του σερβιτόρου; Πόσοι από αυτούς γνωρίζουν την πόρτα σωματείου ή εργατικού κέντρου στις τουριστικές περιοχές και όχι μόνο σε αυτές; Κι αν τη διαβούν, τι θα συναντήσουν εκεί μέσα;

‘’Οι φτωχοί δεν ξέρουν να ψηφίζουν’’ είχε αποφανθεί στις αρχές των μνημονίων μια κάποια Αντιγόνη Λυμπεράκη, σόι και αυτή των Μητσοτάκηδων. Οπότε, ή τους στέλνουμε καταναγκαστικά στην αποχή είτε τους ‘’εξαγοράζουμε’’ (λες και τους κάνουμε και ρουσφέτι..) με κανένα pass, είτε κυρίως τους ‘’προσφέρουμε’’ επιλογές μιας κάποια ‘’αριστεράς’’ που είναι πάρα πολύ ακίνδυνη, πάρα πολύ κατοικίδια, πάρα πολύ συγκαταβατική, πάρα πολύ ‘’λίγη’’ ακόμη και κοινοβουλευτικά, πάρα πολύ ‘’τηλεοπτική’’ ή ‘’σοσιαλμιντιακή’’ στο επικοινωνιακό εξ αποστάσεως κομμάτι και κυρίως πάρα πολύ απούσα από τα προβλήματα και την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, γιατί ΤΙΝΑ, there is no alternative, όπως ενδεχομένως θα έλεγε κι ο Αλέξης ο Τσίπρας.

Φθάσαμε και στον Τσίπρα… ‘’Δε χάνω εγώ από σένα’’ είχε πει πριν από τέσσερα χρόνια από το βήμα της Βουλής, απευθυνόμενος στον Κυριάκο Μητσοτάκη, κι ενώ πλησίαζαν οι ευρωεκλογές του 2019. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο Αλέξης ο Τσίπρας έχει φάει όλες τις πιθανές σφαλιάρες του εκλογικού σύμπαντος – μόνο σε εκλογές 15μελούς και συνδικάτου δεν έχει χάσει… Όπου κατέβηκε υποψήφιος βουλευτής (Πειραιάς, Σέρρες, Δωδεκάνησα, Ρέθυμνο) ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε. Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων… Ο άνθρωπος είναι καμένο χαρτί (και) του Πάνου Καμμένου. Αν δεν το έχει καταλάβει, σε λίγο το κοντέρ θα γράψει 14-0 όπως συνέβη και με έναν άλλον υπερφίαλο πρόεδρο μιας κάποιας καλαθοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας που επίσης υπονοούσε ότι ‘’δε θα έχανε ποτέ από τους άλλους’’…

Αν ο Τσίπρας παραμείνει πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω της ΚΟ του, μέσα στο βέρτιγκο (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό…) αναστοχασμού (sic) και εσωστρέφειας (πιο sic), το καραβάνι των συριζαίων θα επιστρέψει καταντροπιασμένο στο κατασυκοφαντημένο 4% - και φυσικά δεν θα είναι σε καμία περίπτωση το ‘’ίδιο’’ 4% με εκείνο του τόσο απαξιωμένου και ποινικοποιημένου παρελθόντος.

Κανένας δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον – είτε ως αντιπολίτευση όταν π.χ. ‘’δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν’’ να κατεβάσουν κόσμο στον δρόμο και μέσα στο κοινοβούλιο ψήφιζαν κατά 50% ΝΑΙ στα νομοσχέδια της ΝΔ είτε ως κυβέρνηση, και με όσα προηγήθηκαν από το 2015 έως το 2019, και με όσα (δεν) λένε για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Είτε ως νεοδεξιοί, είτε ως κεντρώοι, είτε ως ‘’αριστεροί’’ οι συριζαίοι έχουν καταστήσει εαυτούς παντελώς αναξιόπιστους αν όχι και καταγέλαστους – όπως φυσάει ο άνεμος ή ό,τι κατεβάσει η κούτρα του καθενός και της καθεμίας.

Στο τέλος της μέρας, μπορεί να αποφασίσουν όλοι μαζί και ο καθένας χώρια ότι η Βουλή δε χρειάζεται μόνο… Ζωή αλλά και… Ειρήνη ή… Ευτυχία, για να ανοίξουμε κρουστικά την υπόθεση της τσιπρικής διαδοχής αλά Μαρία Δαμανάκη προ τριακονταετίας στον παλαιό Συνασπισμό… Αλλά ας μην προδικάσουμε. Εξάλλου, αν κάποιος με ρωτούσε (κανείς, ε;) για τα μελλούμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, θα συνιστούσα καλύτερα την ανάγνωση κάποιου μυθιστορήματος του Λεονάρδο Παδούρα που έμαθα ότι περιόδευσε ξανά στην Ελλάδα παρά κάποια ασφαλή πρόβλεψη για το τι μέλλει γενέσθαι στην Κουμουνδούρου – εξάλλου ειδικά οι ευρωεκλογές του 2024 δεν είναι και τόσο μακριά όσο φαίνονται…

Αυτό καλύτερα από όλους το ξέρει ο Νίκος Ανδρουλάκης στο ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, ποιο ΠΑΣΟΚ από όλα; Το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Γιατί υπάρχει και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Παντού ΠΑΣΟΚ… Κάποια στιγμή κάναμε την έρμη την απόπειρα να ‘’φύγουμε’’ και να ‘’γλιτώσουμε’’ από το ΠΑΣΟΚ και αυτό μάς περικύκλωσε!

Στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ έμεινε (και ηγείται) η πλέον σκληρή ‘’λευκή’’ αλά Κώστας Σημίτης φράξια με ορισμένες πινελιές ‘’μαύρου’’ αλά Άκης Τσοχατζόπουλος από την εποχή που το Κίνημα σπαρασσόταν από τον εμφύλιο ανάμεσα στους σημιτικούς και τους τσοχατζοπουλικούς ειδικά στη νεολαία. Στο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν βρει στέγη όλοι οι ακραιφνείς σημιτικοί – Χρυσοχοϊδης, Φλωρίδης, Κοντογεώργης, Βλαστάρης… Στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ έχουν εγκατασταθεί κυρίως ‘’παιδιά του Άκη (Τσοχατζόπουλου)’’ – Λυρίτσης, Σακελλάρης, Μαδεμλής… Τι γίνεται!;

Τώρα θα μου πεις, ότι αφού η πολιτική μάχη διεξάγεται στο χώρο του Κέντρου και κυρίως στον (ιδιοκτησιακά και περιουσιακά) ‘’μεσαίο χώρο’’, τότε το ΠΑΣΟΚ, πολύ φυσιολογικά (sic), δίνει στελέχη και ‘’τεχνογνωσία’’ παντού – αμ, δε, γιατί το Κέντρο όπως έδειξε και η επανεμφάνιση μιας πολυποίκιλης Ακροδεξιάς εντός κι εκτός κοινοβουλίου έχει ριζοσπαστικοποιηθεί και ‘’τοξικοποιηθεί’’ αρκετά ώστε να έχει ανέβει ακόμη και στα φασιστικά κεραμίδια…

Εδώ ακριβώς ερχόμαστε στο μεγάλο πρόβλημα των εκλογών. Όλοι ή σχεδόν όλοι μιλούν για το ‘’μυθικό’’ Κέντρο που ολοφάνερα έχει ριζοσπαστικοποιηθεί προς την άκρα δεξιά και ταυτόχρονα οι ίδιοι όλοι ανατροφοδοτούν όλες τις διαψευσμένες προσδοκίες του ήδη ριζοσπαστικοποιημένου και εν πολλοίς έξαλλου Κέντρου περί οικονομικής επιτυχίας, ατομικισμού, συμμετοχής στο πάρτι της λεηλασίας του ‘’εθνικού’’ πλούτου με μόνο εντέλει γνώμονα κερδοσκοπίας όχι κυρίως την αισχροκέρδεια ή τη φοροδιαφυγή, αλλά την εξαντλητική εκμετάλλευση όσων το μόνο που έχουν, πέρα ίσως από ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, είναι η εργατική τους δύναμη και αξία.

Επομένως, αυτή τη στιγμή, η μάχη καταρχάς των ιδεών δίνεται από τα δεξιά προς τα άκρως δεξιά εκεί που σταθερά ανήκει το (συντηρητικό) μεγάλο κεφάλαιο και ο πλέον σκληροπυρηνικός αστισμός, αλλά η συνεχής επανεμφάνιση φασιστικών κομμάτων ή κομμάτων ‘’πέραν της αριστεράς και της δεξιάς’’ φέρνει στον νου όλες τις κλασικές αναλύσεις για τον φασισμό από τον Ρόμπερτ Πάξτον και τον Λέοντα Τρότσκι έως τον Ρίτσαρντ Έβανς και τον Κούρτσιο Μαλαπάρτε. Από τον τελευταίο, αντλώ την ατάκα που νομίζω ότι περιγράφει ‘’ταμάμ’’ (πάλι το τουρκικό προξενείο…) τη σημερινή μετεκλογική κατάσταση.

‘’Ο Μουσολίνι ήταν ο μεγαλύτερος μαθητής του Λένιν, απλά είδε τη ριζοσπαστική επαναστατική δύναμη στα μεσοστρώματα και όχι στην εργατική τάξη’’.

Η Βουλή της Ελλάδας είναι η μόνη σε ολόκληρη την Ευρώπη, μαζί με εκείνη της Ολλανδίας, που έχει ταυτόχρονα τουλάχιστον τέσσερα κόμματα της Ακροδεξιάς στην αντιπολίτευση, ανεξάρτητα από το πώς αυτά ‘’αυτοτοποθετούνται’’ – γιατί το ποιος είναι ακροδεξιός ή όχι στην Ευρώπη αποκαλύπτεται από ένα πολύ απλό όσο και σύντομο ερωτηματολόγιο που αφορά τη μετανάστευση, την κλιματική κρίση (όπου ο αποπροσανατολισμός ‘’υπερθέρμανση του πλανήτη’’ δρα πια ως μήνυμα άρνησης), τον εθνικισμό (ως ‘’κουλτούρα αξιών της Volksgemeinschaft’’ κατά τον παλιό ναζιστικό όρο), τη δημοκρατία (ως πολίτευμα προστατευτικό της εργασίας...), το ισλάμ (ή την ‘’ισλαμοαριστερά’’ κατά τον νεολογισμό), τον αντισημιτισμό (ω, ναι, ξανάρθε κι αυτός...) και τη ‘’νοσταλγία’’ για κάποιον ‘’χαρισματικό’’ ηγέτη του παρελθόντος με δικτατορικές εξουσίες – αλλού είναι ο Χίτλερ, αλλού ο Μουσολίνι, αλλού ο Φράνκο, αλλού ο Πεταίν, αλλού ο ‘’Νάσερ της Ελλάδας’’...

(Σκόπιμα δεν αναφέρομαι σε θέματα ισότητας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πλην ‘’ισλαμιστών μεταναστών’’) λοατκι κοινότητας κτλ, γιατί ειδικά στην Ολλανδία και σε σημαντικό βαθμό στη Γερμανία, τη Γαλλία ή τη Φινλανδία, η νέα Ακροδεξιά έχει ψηλά στην ατζέντα της και θέματα πολιτικού φιλελευθερισμού που νομίζαμε ότι ανήκουν ‘’μόνο’’ στην αλά ΗΠΑ φιλελεύθερη και όχι μόνο Αριστερά. Κάπως έτσι ακροδεξιά κόμματα υποστηρίζουν π.χ. τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών ή την απόλυτη εξίσωση αμοιβών μεταξύ ανδρών και γυναικών. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν τα ξεκάθαρα ναζιστικά κόμματα όπως το Φόρουμ για τη Δημοκρατία στη Χάγη).

Με αυτό το σκεπτικό, το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου ‘’συντηρητικό’’ – ακόμη και η ψήφος των ‘’κεντρώων’’ στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν μία ψήφος βαθιά και επιθετικά ριζοσπαστική. Τα μεσοστρώματα κάνουν ρεσάλτο στο προσκήνιο της ιστορίας. Θέλουν μερίδιο από τη λεία και την ‘’ανάπτυξη’’ τα μεσοστρώματα. Θέλουν εξουθένωση των εργατών. |Θέλουν νεοφιλελευθερισμό. Θέλουν μονεταρισμό. Θέλουν περισσότερα. Θέλουν συνθήκες δουλείας στην εργασία. Θέλουν ανίσχυρο κράτος όταν φοροδιαφεύγουν και πανίσχυρο κράτος όταν πρέπει να κατασταλούν οι απεργίες. Θέλουν ιδιωτικοποιήσεις και θέλουν γενικό ξεχαρβάλωμα του ‘’κακού’’ κοινωνικού κράτους που προστάτευε την εργασία. Θέλουν όμως και στιβαρό ‘’καλό’’ κράτος στην αστυνομία και τον στρατό, την ακτοφυλακή και τις δυνάμεις νόμου και τάξης. Θέλουν ‘’κράτος μόνο για τον λαό της ιδιοκτησίας’’. Θέλουν τείχη στον Έβρο, αλλά και συμφωνίες για 50.000 μετανάστες εργάτες γης που τα μεσοστρώματα της μεσαίας ιδιοκτησίας, οι πανταχού παρόντες ‘’κεντρώοι’’ θα τους πιουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας στα χωράφια και τις βιοτεχνίες.

Το Κέντρο ριζοσπαστικοποιήθηκε και ψήφισε Μητσοτάκη και ακροδεξιούς – ακόμη και μεταμφιεσμένους ναζί που κακά τα ψέματα, είναι ο πλέον προωθημένος, ο πλέον εξτρεμιστικός πόλος της Ακροδεξιάς. Το Κέντρο διάλεξε πλευρά όπως είχε διαλέξει, διόλου τυχαία, και στον Μεσοπόλεμο ακόμη κι αν δεν χρειάστηκε να ψηφίσει ποτέ ‘’πλειοψηφικά’’ για κάτι τέτοιο – πήγε με τον ολοκληρωτισμό και τον φασισμό, πήγε με το ‘’ούτε δεξιά ούτε αριστερά’’, με τον διπλό πέλεκυ που ‘’έκοβε’’ κεφάλια (θεωρητικά) και προς τα δεξιά και (στην πραγματικότητα μόνο) προς τα αριστερά. Ο Μουσολίνι (και οι μιμητές του) είναι ο ‘’φυσικός αρχηγός’’ των μεσοστρωμάτων όταν τα πράγματα ‘’σφίγγουν’’, όχι ο Λένιν.

Αντίστοιχα και αντίθετα, οι Αριστερές μας (όχι μόνο στην Ελλάδα) συνεχίζουν να βαδίζουν σαν τους υπνοβάτες. Δολιχοδρομούν, μεμψιμοιρούν, υπεραναλύουν χωρίς ανάλυση, λένε και το ένα, λένε και το αντίθετο του ενός, χάνονται στα τηλεοπτικά πάνελ, ρευστοποιούνται στα σόσιαλ μίντια, μηρυκάζουν την… πανεπιστημιακή τους έδρα (όσες ‘’αυθεντίες’’ έχουν τέτοια), αποχαυνώνονται σε μωροφιλοδοξίες και θεσιθηρίες και αποστεώνονται σε εκλογοκεντρισμούς, αλληθωρίζουν νομισματικά και στοχοπροσηλώνονται γεωπολιτικά. Θέλουν να γίνουν ‘’Κέντρο’’ και το Κέντρο τους λέει ‘’άντε και γαμ...είτε’’. Το Κέντρο μάς ‘’κάνει πόλεμο’’ και ημείς άδομεν… Ακόμη και το ‘’αριστερό’’ Κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ, μάς κάνει πόλεμο και ημείς άδομεν…

Συγχαρητήρια, πραγματικά… Κατά τα άλλα, η επανάσταση είναι μία ουτοπία, μία χρεοκοπημένη υπόθεση. Μπορεί. Πάντως, στας Ευρώπας, το νερό στερεύει λόγω της σπάταλης κακοδιαχείρισης στη γεωργία τα προηγούμενα χρόνια και της γενικής ανομβρίας τα τελευταία χρόνια λόγω της κλιματικής κρίσης, η Γαλλία άνοιξε τον χορό διαλύοντας οικολογικές οργανώσεις ως ‘’τρομοκρατικές’’, οι απεργίες φουντώνουν, όπως και η καταστολή και η ακρίβεια και ο πληθωρισμός, και σίγουρα τα πράγματα ταξικώς, κλιματικώς και καιρικώς δεν πάνε καθόλου καλά όπως ίσως έχετε διαπιστώσει. Και θεσμικά, η Δεξιά μαζί με τους ‘’κεντρώους’’ βάζει συνεχή προσκόμματα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για να μη περάσει ούτε μία κλιματικώς ή ταξικώς υποφερτή θεσμική παρέμβαση.

Η επανάσταση του μέλλοντος δε θα γίνει για τους μισθούς ούτε για το καλύτερο smartphone όπως ειρωνεύονται ανεπιτυχώς και προχείρως κάποιοι – θα γίνει για το και από το κλίμα (αν δεν μας ‘’προλάβει’’ κάποια νέα οικονομική και τραπεζική κρίση μέσα στο 2024-25). Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε. Όπως είδαμε και τα αν θέλετε διεθνή ‘’προεόρτια’’ το 2011.

(Έγραψα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και θυμήθηκα ότι οι Αριστερές μας, οι τόσο εκλογοκεντρικές, ‘’πρέπει’’ να προετοιμαστούν για τις ευρωεκλογές του χρόνου, τέτοια εποχή, στις αρχές του Ιούνη του 2024. Ας ελπίσουμε ότι και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη θα ‘’συνεννοηθούν’’ κατ’ ελάχιστον σε πέντε πραγματάκια και σίγουρα στα εργασιακά και κλιματικά κρίσιμα, καθώς οι ‘’κεντρώοι’’ που είναι συνεσταλμένα ντροπαλοί να δηλώσουν φασίστες έχουν ήδη ακονίσει τα μαχαίρια τους και θα μας φάνε λάχανο, εκλογικά πάντα μιλώντας. Ας κάνουμε τα κουμάντα μας, μπας και βρεθούμε ξανά και στην κάλπη…).

Ας κλείσουμε κάπου εδώ – φθάσαμε και κοντά 3.000 λέξεις! Θα κλείσουμε στο σχήμα του ουροβόρου – θα φάμε την ουρά της αποχής. Αν ορισμένοι θέλουν να μιλήσουν επί της ουσίας για την αποχή, ας μιλήσουν για την ουσία της μετα-δημοκρατίας που έχει επιβληθεί και στην Ελλάδα και διεθνώς. Ας ξεκινήσουμε από τα τυπικά : Να καθιερωθεί άμεσα και ενόψει ειδικά των ευρωεκλογών, το δικαίωμα στην επιστολική (μέσω κούριερ) και τη σφραγισμένη (κατάθεση σε πρωτοδικείο μέρες πριν την επίσημη ημερομηνία εκλογών) ψήφο ή ακόμη και στην προκαταρκτική ψηφοφορία δύο, τρεις εβδομάδες πριν από την τακτική ημερομηνία των εκλογών, προκειμένου όντως όλοι να έχουν δικαίωμα στην ψήφο, ακόμη κι όταν εργάζονται σαν σκλάβοι στον τουρισμό και τις υπηρεσίες. Όπως ισχύει είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε όλα ταυτόχρονα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ολλανδία, τη Γαλλία κι αλλού. Και επί της ουσίας : Αν θέλουν ειδικά οι Αριστερές μας να καταπολεμήσουν την έντονα ταξική αποχή, ας αρχίσουν από τα βασικά, οικοδομώντας από το σημείο μηδέν, χωρίς βεβαιότητες, σταλεγακισμούς, γραφειοκρατικές αποστάσεις και αρχηγική οίηση, σχέσεις εμπιστοσύνης και πραγματικής αντιπροσώπευσης των εργατικών στρωμάτων. Από κοντά, τετ-α-τετ, όχι από το πανεπιστήμιο, ούτε από την τηλεόραση ούτε από τα σόσιαλ μίντια. Από το μηδέν κι από κοντά, μέρα με τη μέρα, όχι μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Το ίδιο ισχύει για την Ελλάδα, το ίδιο για την Ολλανδία, το ίδιο για τη Γερμανία, το ίδιο για τη Νορβηγία, για κάθε μετα-δημοκρατική χώρα όπου οι Αριστερές ‘’στενάζουν’’, καρκινοβατώντας και υπνοβατώντας.

Αν η υπνοβασία συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, ειδικά με πρώτον σταθμό τις ευρωεκλογές του 2024, πολύ φοβάμαι ότι θα ξυπνήσουμε αργότερα σε έναν ριζοσπαστικά διαφορετικό κόσμο, μία ριζοσπαστικά διαφορετική Ευρώπη που δε θα μας αρέσει πραγματικά καθόλου. Ειδικά αν την αφήσουμε στα χέρια των ‘’κεντρώων’’ είτε της Ελλάδας, είτε της Ολλανδίας, είτε της Ιταλίας.

Θα τα ξαναπούμε.