Για τις εκλογές, την αποχή, τις Αριστερές μας ατάκτως ερριμμένα

Τέ­λε­ψαν και οι εκλο­γές… Άντε, καλό κα­λο­καί­ρι. Τρό­πος του λέ­γειν, βέ­βαια. Πόσοι από εμάς θα κά­νουν πραγ­μα­τι­κό κα­λο­καί­ρι, με άδεια μετ’ απο­δο­χών και στις ελά­χι­στα προ­σι­τές τιμές που μας προ­σφέ­ρει η με­γά­λη μη­τέ­ρα γα­λά­ζια πα­τρί­δα της βα­ριάς βιο­μη­χα­νί­ας και του λαϊ­κού κα­πι­τα­λι­σμού της του­ρι­στι­κής ‘’α­νά­πτυ­ξη­ς’’; Ας ση­κώ­σου­με τα χέρια. Μά­λι­στα… Κατά τα άλλα, η επα­νά­στα­ση είναι ένα ου­το­πι­κό όνει­ρο στο χρο­νο­ντού­λα­πο της ιστο­ρί­ας, μια αρα­χνια­σμέ­νη υπό­θε­ση, μια χρε­ο­κο­πη­μέ­νη ιδε­ο­λο­γία (ανα­φε­ρό­ταν στον κομ­μου­νι­σμό) όπως είπε κι ο θριαμ­βευ­τής των εκλο­γών, Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης.

Δεν υπάρ­χουν χρε­ο­κο­πη­μέ­νες ιδε­ο­λο­γί­ες, Κυ­ριά­κο, μόνο χρε­ο­κο­πη­μέ­νοι άν­θρω­ποι. ‘’Τι φταί­νε οι ιδε­ο­λο­γί­ες αγόρι μου!; Οι άν­θρω­ποι τα κά­νου­νε σκα­τά­’’. Αυτό υπο­στή­ρι­ζε με θέρμη ο πα­λαί­μα­χος αντάρ­της μπαρ­μπα-Θα­νά­σης που τον υπο­δυό­ταν ο ηθο­ποιός, Αντώ­νης Αντω­νί­ου στην ται­νία του Νίκου Γραμ­μα­τι­κού, Από­ντες, όταν είχε κλη­θεί να σχο­λιά­σει τη ‘’χρε­ο­κο­πί­α­’’ του κομ­μου­νι­σμού και την πτώση του τεί­χους στο Βε­ρο­λί­νο.

Έτσι είναι και έτσι θα είναι και σή­με­ρα και αύριο και με­θαύ­ριο. Τι φταί­νε οι ου­το­πί­ες μας, εμείς τα κά­νου­με σκατά. Από τον δρόμο έως την κάλπη. Και πάλι πίσω.

Πραγ­μα­τι­κός νι­κη­τής αυτών των εκλο­γών ήταν η αποχή. Και μά­λι­στα η πλέον τα­ξι­κή, θα μου επι­τρέ­ψε­τε να πω, αποχή από όλες – εκεί­νη των φτω­χό­τε­ρων πε­ριο­χών της Ελ­λά­δας. Από τη δυ­τι­κή Πε­λο­πόν­νη­σο έως την Ήπει­ρο και από τη δυ­τι­κή Μα­κε­δο­νία έως τη δυ­τι­κή Θράκη. Εκεί­νη η αποχή που εδρά­ζε­ται πάνω στην ανα­ντάν μπα­μπα­ντάν (ούπς, τουρ­κι­κό προ­ξε­νείο στο κεί­με­νο…) κα­τα­πιε­στι­κή συ­στη­μι­κή φτώ­χεια που έχει οδη­γή­σει στη με­γα­λύ­τε­ρη με­τα­νά­στευ­ση είτε προς το εξω­τε­ρι­κό, πάγια και στα­θε­ρά και από επα­νι­δρύ­σε­ως του με­τεμ­φυ­λια­κού κρά­τους είτε προς το εσω­τε­ρι­κό που την προ­κά­λε­σε εν πολ­λοίς και η εκ του κρά­τους εκ­πο­ρευό­με­νη αστυ­φι­λία προ­κει­μέ­νου να δια­λυ­θεί πα­ρα­γω­γι­κά και πλη­θυ­σμια­κά η ύπαι­θρος χώρα και να ‘’γε­μί­σου­ν’’ ερ­γά­τες τα ερ­γο­στά­σια και υπαλ­λή­λους τα γρα­φεία, τα κα­τα­στή­μα­τα και τα υπουρ­γεία.

(Ανοί­γου­με πα­ρέν­θε­ση. Σε πρό­σφα­το αγ­γλό­φω­νο ρε­πορ­τάζ του Euronews, που είχε πραγ­μα­το­ποι­η­θεί στον Έβρο με αφορ­μή τον φρά­κτη-τεί­χος για τους με­τα­νά­στες και τους πρό­σφυ­γες, ο δη­μο­σιο­γρά­φος δια­πί­στω­νε ότι σε από­στα­ση πέντε χι­λιο­μέ­τρων από το τεί­χος, η ύπαι­θρος είχε εγκα­τα­λει­φθεί επει­δή οι νέοι κυ­ρί­ως δεν μπο­ρού­σαν να αντα­πο­κρι­θούν στο κό­στος του αγρο­τι­κού επαγ­γέλ­μα­τος και είχαν φύγει με­τα­νά­στες στην Ευ­ρώ­πη ή την Αθήνα. Ποιο εί­πα­με ότι είναι το με­γα­λύ­τε­ρο ‘’ε­θνι­κό­’’ πρό­βλη­μα στον Έβρο; Α, μά­λι­στα, είχα άλλη αντί­λη­ψη… Ας επι­στρέ­ψου­με στην αποχή).

Οι ετε­ρο­δη­μό­τες (οι μι­κρο­α­στί­ζο­ντες μι­σθω­τοί σκλά­βοι ει­δι­κά του Λε­κα­νο­πε­δί­ου της Ατ­τι­κής) είτε δεν είχαν άλλα λεφτά για βεν­ζί­νες και διό­δια ή για ει­σι­τή­ρια λε­ω­φο­ρεί­ων και λι­γό­τε­ρο, πλοί­ων είτε ‘’α­δια­φό­ρη­σα­ν’’ μπρο­στά στην ‘’κα­θα­ρή­’’ νίκη της νου­δου­Δε­ξιάς (γιατί υπήρ­χε και συ­ρι­ζο­Δε­ξιά και πα­σο­κο­Δε­ξιά και γε­νι­κώς πολλή όπως φά­νη­κε ακρο­Δε­ξιά…). Όσοι που­λά­νε για ψί­χου­λα και ποι­νι­κές ρή­τρες ‘’μα­θη­τεί­α­ς’’ την ερ­γα­τι­κή τους δύ­να­μη στη μι­σθω­τή σκλα­βιά του του­ρι­σμού, καθώς δεν έχουν κά­ποιον άλλο τρόπο βιο­πο­ρι­σμού, απεί­χαν κα­τα­να­γκα­στι­κά, δου­λεύ­ο­ντας στα ξε­νο­δο­χεία και τα εστια­τό­ρια από τις 8 το πρωί έως τις 12 τα με­σά­νυ­χτα – οι Ηπει­ρώ­τες, σε εκεί­να της Κέρ­κυ­ρας, της Λευ­κά­δας και της Πρέ­βε­ζας ή ακόμη – ακόμη περ­νώ­ντας τα σύ­νο­ρα της Αλ­βα­νία (ω, ναι!), οι Θρα­κο­μα­κε­δό­νες, της Πιε­ρί­ας και της Χαλ­κι­δι­κής και ορι­σμέ­νοι πλέον και της Βουλ­γα­ρί­ας (ω, ναι!), οι δυ­τι­κο­Πε­λο­πον­νή­σιοι, της Μεσ­ση­νί­ας ή ακόμη και των Κυ­κλά­δων, άλλοι αλλού, κα­θό­τι κάπως, κάπου, κά­πο­τε βα­φτι­στή­κα­με όλοι οι Συ­νέλ­λη­νες, ‘’με­σαία τά­ξη­’’ απλώς κά­ποιοι κάπως, κάπου, κά­πο­τε πια­στή­κα­με τα ‘’κο­ρόι­δα­’’ που ερ­γα­ζό­μα­στε σκλη­ρά με­γα­λώ­νο­ντας τα χρη­μα­το­κι­βώ­τια και πλε­ρώ­νο­ντας τα σπα­σμέ­να τρα­πε­ζών, αστών, εφο­πλι­στών, ‘’ο­λι­γαρ­χί­α­ς’’, μι­κρών και με­γά­λων αφε­ντι­κών είτε με δεξιό είτε ακόμη χει­ρό­τε­ρα με αρι­στε­ρό πρό­ση­μο εντός και εκτός της με­γά­λης μη­τέ­ρας γα­λά­ζιας πα­τρί­δας.

Πώς να το κά­νου­με και στο τέλος της μέρας που λένε και οι διό­λου φίλοι μας Αμε­ρι­κα­νοί, ίδια είναι τα αφε­ντι­κά, αρι­στε­ρά και δεξιά, ελ­λη­νι­κά και ευ­ρω­παϊ­κά…

Κάπως έτσι, η αποχή ενί­κη­σε πα­νη­γυ­ρι­κώς, και από μία κά­ποια σχο­λα­στι­κί­ζου­σα αρι­στε­ρά των από κα­θέ­δρας ανα­λύ­σε­ων, η αποχή έφται­ξε για όλα τα κακά της μοι­ραί­ας εκλο­γής – από τον πρω­θυ­πουρ­γό Κυ­ριά­κο έως τους εκτρε­φό­με­νους με μέ­λα­να ζωμό και πα­ρα­κρα­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη φα­σι­στο­βού­βα­λους.

Βέ­βαια, την ίδια στιγ­μή, η ίδια σχολή σχο­λα­στι­κί­ζου­σας αρι­στε­ρής ανά­λυ­σης δεν μπο­ρεί να απα­ντή­σει στο με­γα­λύ­τε­ρο ερώ­τη­μα όλων : πότε αυτοί οι άν­θρω­ποι που απεί­χαν είδαν μια κά­ποια αρι­στε­ρά στο πλευ­ρό τους ανά­με­σα στις διά­φο­ρες τε­τρα­ε­τί­ες, ει­δι­κά τα τε­λευ­ταία μνη­μο­νια­κά χρό­νια, και τις δια­δο­χι­κές κάλ­πες; Πόσοι από τους αρι­στε­ρούς ανα­λυ­τές μπο­ρούν να ονο­μα­τί­σουν συμ­μα­θη­τές, φί­λους και συγ­γε­νείς που δου­λεύ­ουν τον χει­μώ­να, για πα­ρά­δειγ­μα, την ελιά και το κα­λο­καί­ρι, τον δίσκο του σερ­βι­τό­ρου; Πόσοι από αυ­τούς γνω­ρί­ζουν την πόρτα σω­μα­τεί­ου ή ερ­γα­τι­κού κέ­ντρου στις του­ρι­στι­κές πε­ριο­χές και όχι μόνο σε αυτές; Κι αν τη δια­βούν, τι θα συ­να­ντή­σουν εκεί μέσα;

‘’Οι φτω­χοί δεν ξέ­ρουν να ψη­φί­ζου­ν’’ είχε απο­φαν­θεί στις αρχές των μνη­μο­νί­ων μια κά­ποια Αντι­γό­νη Λυ­μπε­ρά­κη, σόι και αυτή των Μη­τσο­τά­κη­δων. Οπότε, ή τους στέλ­νου­με κα­τα­να­γκα­στι­κά στην αποχή είτε τους ‘’ε­ξα­γο­ρά­ζου­με­’’ (λες και τους κά­νου­με και ρου­σφέ­τι..) με κα­νέ­να pass, είτε κυ­ρί­ως τους ‘’προ­σφέ­ρου­με­’’ επι­λο­γές μιας κά­ποια ‘’α­ρι­στε­ρά­ς’’ που είναι πάρα πολύ ακίν­δυ­νη, πάρα πολύ κα­τοι­κί­δια, πάρα πολύ συ­γκα­τα­βα­τι­κή, πάρα πολύ ‘’λί­γη­’’ ακόμη και κοι­νο­βου­λευ­τι­κά, πάρα πολύ ‘’τη­λε­ο­πτι­κή­’’ ή ‘’σο­σιαλ­μι­ντια­κή­’’ στο επι­κοι­νω­νια­κό εξ απο­στά­σε­ως κομ­μά­τι και κυ­ρί­ως πάρα πολύ απού­σα από τα προ­βλή­μα­τα και την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα αυτών των αν­θρώ­πων, γιατί ΤΙΝΑ, there is no alternative, όπως εν­δε­χο­μέ­νως θα έλεγε κι ο Αλέ­ξης ο Τσί­πρας.

Φθά­σα­με και στον Τσί­πρα… ‘’Δε χάνω εγώ από σέ­να­’’ είχε πει πριν από τέσ­σε­ρα χρό­νια από το βήμα της Βου­λής, απευ­θυ­νό­με­νος στον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, κι ενώ πλη­σί­α­ζαν οι ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2019. Από εκεί­νη τη στιγ­μή και μετά, ο Αλέ­ξης ο Τσί­πρας έχει φάει όλες τις πι­θα­νές σφα­λιά­ρες του εκλο­γι­κού σύ­μπα­ντος – μόνο σε εκλο­γές 15με­λούς και συν­δι­κά­του δεν έχει χάσει… Όπου κα­τέ­βη­κε υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής (Πει­ραιάς, Σέρ­ρες, Δω­δε­κά­νη­σα, Ρέ­θυ­μνο) ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τα­πο­ντί­στη­κε. Τι χρεί­αν έχο­μεν μαρ­τύ­ρων… Ο άν­θρω­πος είναι κα­μέ­νο χαρτί (και) του Πάνου Καμ­μέ­νου. Αν δεν το έχει κα­τα­λά­βει, σε λίγο το κο­ντέρ θα γρά­ψει 14-0 όπως συ­νέ­βη και με έναν άλλον υπερ­φί­α­λο πρό­ε­δρο μιας κά­ποιας κα­λα­θο­σφαι­ρι­κής ανώ­νυ­μης εται­ρεί­ας που επί­σης υπο­νο­ού­σε ότι ‘’δε θα έχανε ποτέ από τους άλ­λου­ς’’…

Αν ο Τσί­πρας πα­ρα­μεί­νει πρό­ε­δρος στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή έστω της ΚΟ του, μέσα στο βέρ­τι­γκο (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό…) ανα­στο­χα­σμού (sic) και εσω­στρέ­φειας (πιο sic), το κα­ρα­βά­νι των συ­ρι­ζαί­ων θα επι­στρέ­ψει κα­τα­ντρο­πια­σμέ­νο στο κα­τα­συ­κο­φα­ντη­μέ­νο 4% - και φυ­σι­κά δεν θα είναι σε καμία πε­ρί­πτω­ση το ‘’ί­διο­’’ 4% με εκεί­νο του τόσο απα­ξιω­μέ­νου και ποι­νι­κο­ποι­η­μέ­νου πα­ρελ­θό­ντος.

Κα­νέ­νας δεν μπο­ρεί να πάρει στα σο­βα­ρά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πλέον – είτε ως αντι­πο­λί­τευ­ση όταν π.χ. ‘’δεν ήθε­λαν και δεν μπο­ρού­σα­ν’’ να κα­τε­βά­σουν κόσμο στον δρόμο και μέσα στο κοι­νο­βού­λιο ψή­φι­ζαν κατά 50% ΝΑΙ στα νο­μο­σχέ­δια της ΝΔ είτε ως κυ­βέρ­νη­ση, και με όσα προη­γή­θη­καν από το 2015 έως το 2019, και με όσα (δεν) λένε για το παρόν και το μέλ­λον της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Είτε ως νε­ο­δε­ξιοί, είτε ως κε­ντρώ­οι, είτε ως ‘’α­ρι­στε­ροί­’’ οι συ­ρι­ζαί­οι έχουν κα­τα­στή­σει εαυ­τούς πα­ντε­λώς ανα­ξιό­πι­στους αν όχι και κα­τα­γέ­λα­στους – όπως φυ­σά­ει ο άνε­μος ή ό,τι κα­τε­βά­σει η κού­τρα του κα­θε­νός και της κα­θε­μί­ας.

Στο τέλος της μέρας, μπο­ρεί να απο­φα­σί­σουν όλοι μαζί και ο κα­θέ­νας χώρια ότι η Βουλή δε χρειά­ζε­ται μόνο… Ζωή αλλά και… Ει­ρή­νη ή… Ευ­τυ­χία, για να ανοί­ξου­με κρου­στι­κά την υπό­θε­ση της τσι­πρι­κής δια­δο­χής αλά Μαρία Δα­μα­νά­κη προ τρια­κο­ντα­ε­τί­ας στον πα­λαιό Συ­να­σπι­σμό… Αλλά ας μην προ­δι­κά­σου­με. Εξάλ­λου, αν κά­ποιος με ρω­τού­σε (κα­νείς, ε;) για τα μελ­λού­με­να στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα συ­νι­στού­σα κα­λύ­τε­ρα την ανά­γνω­ση κά­ποιου μυ­θι­στο­ρή­μα­τος του Λε­ο­νάρ­δο Πα­δού­ρα που έμαθα ότι πε­ριό­δευ­σε ξανά στην Ελ­λά­δα παρά κά­ποια ασφα­λή πρό­βλε­ψη για το τι μέλ­λει γε­νέ­σθαι στην Κου­μουν­δού­ρου – εξάλ­λου ει­δι­κά οι ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2024 δεν είναι και τόσο μα­κριά όσο φαί­νο­νται…

Αυτό κα­λύ­τε­ρα από όλους το ξέρει ο Νίκος Αν­δρου­λά­κης στο ΠΑΣΟΚ. Δη­λα­δή, ποιο ΠΑΣΟΚ από όλα; Το ΚΙ­ΝΑΛ-ΠΑ­ΣΟΚ. Γιατί υπάρ­χει και ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ. Πα­ντού ΠΑΣΟΚ… Κά­ποια στιγ­μή κά­να­με την έρμη την από­πει­ρα να ‘’φύ­γου­με­’’ και να ‘’γλι­τώ­σου­με­’’ από το ΠΑΣΟΚ και αυτό μάς πε­ρι­κύ­κλω­σε!

Στο ΚΙ­ΝΑΛ-ΠΑ­ΣΟΚ έμει­νε (και ηγεί­ται) η πλέον σκλη­ρή ‘’λευ­κή­’’ αλά Κώ­στας Ση­μί­της φρά­ξια με ορι­σμέ­νες πι­νε­λιές ‘’μαύ­ρου­’’ αλά Άκης Τσο­χα­τζό­που­λος από την εποχή που το Κί­νη­μα σπα­ρασ­σό­ταν από τον εμ­φύ­λιο ανά­με­σα στους ση­μι­τι­κούς και τους τσο­χα­τζο­που­λι­κούς ει­δι­κά στη νε­ο­λαία. Στο ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ έχουν βρει στέγη όλοι οι ακραιφ­νείς ση­μι­τι­κοί – Χρυ­σο­χοϊ­δης, Φλω­ρί­δης, Κο­ντο­γε­ώρ­γης, Βλα­στά­ρης… Στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ έχουν εγκα­τα­στα­θεί κυ­ρί­ως ‘’παι­διά του Άκη (Τσο­χα­τζό­που­λου)’’ – Λυ­ρί­τσης, Σα­κελ­λά­ρης, Μα­δεμ­λής… Τι γί­νε­ται!;

Τώρα θα μου πεις, ότι αφού η πο­λι­τι­κή μάχη διε­ξά­γε­ται στο χώρο του Κέ­ντρου και κυ­ρί­ως στον (ιδιο­κτη­σια­κά και πε­ριου­σια­κά) ‘’με­σαίο χώ­ρο­’’, τότε το ΠΑΣΟΚ, πολύ φυ­σιο­λο­γι­κά (sic), δίνει στε­λέ­χη και ‘’τε­χνο­γνω­σί­α­’’ πα­ντού – αμ, δε, γιατί το Κέ­ντρο όπως έδει­ξε και η επα­νεμ­φά­νι­ση μιας πο­λυ­ποί­κι­λης Ακρο­δε­ξιάς εντός κι εκτός κοι­νο­βου­λί­ου έχει ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­θεί και ‘’το­ξι­κο­ποι­η­θεί­’’ αρ­κε­τά ώστε να έχει ανέ­βει ακόμη και στα φα­σι­στι­κά κε­ρα­μί­δια…

Εδώ ακρι­βώς ερ­χό­μα­στε στο με­γά­λο πρό­βλη­μα των εκλο­γών. Όλοι ή σχε­δόν όλοι μι­λούν για το ‘’μυ­θι­κό­’’ Κέ­ντρο που ολο­φά­νε­ρα έχει ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­θεί προς την άκρα δεξιά και ταυ­τό­χρο­να οι ίδιοι όλοι ανα­τρο­φο­δο­τούν όλες τις δια­ψευ­σμέ­νες προσ­δο­κί­ες του ήδη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­μέ­νου και εν πολ­λοίς έξαλ­λου Κέ­ντρου περί οι­κο­νο­μι­κής επι­τυ­χί­ας, ατο­μι­κι­σμού, συμ­με­το­χής στο πάρτι της λε­η­λα­σί­ας του ‘’ε­θνι­κού­’’ πλού­του με μόνο εντέ­λει γνώ­μο­να κερ­δο­σκο­πί­ας όχι κυ­ρί­ως την αι­σχρο­κέρ­δεια ή τη φο­ρο­δια­φυ­γή, αλλά την εξα­ντλη­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση όσων το μόνο που έχουν, πέρα ίσως από ένα κε­ρα­μί­δι πάνω από το κε­φά­λι τους, είναι η ερ­γα­τι­κή τους δύ­να­μη και αξία.

Επο­μέ­νως, αυτή τη στιγ­μή, η μάχη κα­ταρ­χάς των ιδεών δί­νε­ται από τα δεξιά προς τα άκρως δεξιά εκεί που στα­θε­ρά ανή­κει το (συ­ντη­ρη­τι­κό) με­γά­λο κε­φά­λαιο και ο πλέον σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κός αστι­σμός, αλλά η συ­νε­χής επα­νεμ­φά­νι­ση φα­σι­στι­κών κομ­μά­των ή κομ­μά­των ‘’πέ­ραν της αρι­στε­ράς και της δε­ξιά­ς’’ φέρ­νει στον νου όλες τις κλα­σι­κές ανα­λύ­σεις για τον φα­σι­σμό από τον Ρό­μπερτ Πάξ­τον και τον Λέ­ο­ντα Τρό­τσκι έως τον Ρί­τσαρντ Έβανς και τον Κούρ­τσιο Μα­λα­πάρ­τε. Από τον τε­λευ­ταίο, αντλώ την ατάκα που νο­μί­ζω ότι πε­ρι­γρά­φει ‘’τα­μά­μ’’ (πάλι το τουρ­κι­κό προ­ξε­νείο…) τη ση­με­ρι­νή με­τε­κλο­γι­κή κα­τά­στα­ση.

‘’Ο Μου­σο­λί­νι ήταν ο με­γα­λύ­τε­ρος μα­θη­τής του Λένιν, απλά είδε τη ρι­ζο­σπα­στι­κή επα­να­στα­τι­κή δύ­να­μη στα με­σο­στρώ­μα­τα και όχι στην ερ­γα­τι­κή τά­ξη­’’.

Η Βουλή της Ελ­λά­δας είναι η μόνη σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη, μαζί με εκεί­νη της Ολ­λαν­δί­ας, που έχει ταυ­τό­χρο­να του­λά­χι­στον τέσ­σε­ρα κόμ­μα­τα της Ακρο­δε­ξιάς στην αντι­πο­λί­τευ­ση, ανε­ξάρ­τη­τα από το πώς αυτά ‘’αυ­το­το­πο­θε­τού­νται­’’ – γιατί το ποιος είναι ακρο­δε­ξιός ή όχι στην Ευ­ρώ­πη απο­κα­λύ­πτε­ται από ένα πολύ απλό όσο και σύ­ντο­μο ερω­τη­μα­το­λό­γιο που αφορά τη με­τα­νά­στευ­ση, την κλι­μα­τι­κή κρίση (όπου ο απο­προ­σα­να­το­λι­σμός ‘’υ­περ­θέρ­μαν­ση του πλα­νή­τη­’’ δρα πια ως μή­νυ­μα άρ­νη­σης), τον εθνι­κι­σμό (ως ‘’κουλ­τού­ρα αξιών της Volksgemeinschaft’’ κατά τον παλιό να­ζι­στι­κό όρο), τη δη­μο­κρα­τία (ως πο­λί­τευ­μα προ­στα­τευ­τι­κό της ερ­γα­σί­ας...), το ισλάμ (ή την ‘’ι­σλα­μο­α­ρι­στε­ρά­’’ κατά τον νε­ο­λο­γι­σμό), τον αντι­ση­μι­τι­σμό (ω, ναι, ξα­νάρ­θε κι αυτός...) και τη ‘’νο­σταλ­γί­α­’’ για κά­ποιον ‘’χα­ρι­σμα­τι­κό­’’ ηγέτη του πα­ρελ­θό­ντος με δι­κτα­το­ρι­κές εξου­σί­ες – αλλού είναι ο Χί­τλερ, αλλού ο Μου­σο­λί­νι, αλλού ο Φράν­κο, αλλού ο Πε­ταίν, αλλού ο ‘’Νά­σερ της Ελ­λά­δα­ς’’...

(Σκό­πι­μα δεν ανα­φέ­ρο­μαι σε θέ­μα­τα ισό­τη­τας, αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των (πλην ‘’ι­σλα­μι­στών με­τα­να­στώ­ν’’) λο­ατ­κι κοι­νό­τη­τας κτλ, γιατί ει­δι­κά στην Ολ­λαν­δία και σε ση­μα­ντι­κό βαθμό στη Γερ­μα­νία, τη Γαλ­λία ή τη Φιν­λαν­δία, η νέα Ακρο­δε­ξιά έχει ψηλά στην ατζέ­ντα της και θέ­μα­τα πο­λι­τι­κού φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού που νο­μί­ζα­με ότι ανή­κουν ‘’μό­νο­’’ στην αλά ΗΠΑ φι­λε­λεύ­θε­ρη και όχι μόνο Αρι­στε­ρά. Κάπως έτσι ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα υπο­στη­ρί­ζουν π.χ. τους γά­μους ομό­φυ­λων ζευ­γα­ριών ή την από­λυ­τη εξί­σω­ση αμοι­βών με­τα­ξύ αν­δρών και γυ­ναι­κών. Μο­να­δι­κή εξαί­ρε­ση απο­τε­λούν τα ξε­κά­θα­ρα να­ζι­στι­κά κόμ­μα­τα όπως το Φό­ρουμ για τη Δη­μο­κρα­τία στη Χάγη).

Με αυτό το σκε­πτι­κό, το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών στην Ελ­λά­δα δεν ήταν κα­θό­λου ‘’συ­ντη­ρη­τι­κό­’’ – ακόμη και η ψήφος των ‘’κε­ντρώ­ω­ν’’ στη ΝΔ του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη ήταν μία ψήφος βαθιά και επι­θε­τι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κή. Τα με­σο­στρώ­μα­τα κά­νουν ρε­σάλ­το στο προ­σκή­νιο της ιστο­ρί­ας. Θέ­λουν με­ρί­διο από τη λεία και την ‘’α­νά­πτυ­ξη­’’ τα με­σο­στρώ­μα­τα. Θέ­λουν εξου­θέ­νω­ση των ερ­γα­τών. |Θέ­λουν νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Θέ­λουν μο­νε­τα­ρι­σμό. Θέ­λουν πε­ρισ­σό­τε­ρα. Θέ­λουν συν­θή­κες δου­λεί­ας στην ερ­γα­σία. Θέ­λουν ανί­σχυ­ρο κρά­τος όταν φο­ρο­δια­φεύ­γουν και πα­νί­σχυ­ρο κρά­τος όταν πρέ­πει να κα­τα­στα­λούν οι απερ­γί­ες. Θέ­λουν ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και θέ­λουν γε­νι­κό ξε­χαρ­βά­λω­μα του ‘’κα­κού­’’ κοι­νω­νι­κού κρά­τους που προ­στά­τευε την ερ­γα­σία. Θέ­λουν όμως και στι­βα­ρό ‘’κα­λό­’’ κρά­τος στην αστυ­νο­μία και τον στρα­τό, την ακτο­φυ­λα­κή και τις δυ­νά­μεις νόμου και τάξης. Θέ­λουν ‘’κρά­τος μόνο για τον λαό της ιδιο­κτη­σί­α­ς’’. Θέ­λουν τείχη στον Έβρο, αλλά και συμ­φω­νί­ες για 50.000 με­τα­νά­στες ερ­γά­τες γης που τα με­σο­στρώ­μα­τα της με­σαί­ας ιδιο­κτη­σί­ας, οι πα­ντα­χού πα­ρό­ντες ‘’κε­ντρώ­οι­’’ θα τους πιουν το αίμα με το μπου­ρί της σό­μπας στα χω­ρά­φια και τις βιο­τε­χνί­ες.

Το Κέ­ντρο ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­θη­κε και ψή­φι­σε Μη­τσο­τά­κη και ακρο­δε­ξιούς – ακόμη και με­ταμ­φιε­σμέ­νους ναζί που κακά τα ψέ­μα­τα, είναι ο πλέον προ­ω­θη­μέ­νος, ο πλέον εξ­τρε­μι­στι­κός πόλος της Ακρο­δε­ξιάς. Το Κέ­ντρο διά­λε­ξε πλευ­ρά όπως είχε δια­λέ­ξει, διό­λου τυ­χαία, και στον Με­σο­πό­λε­μο ακόμη κι αν δεν χρειά­στη­κε να ψη­φί­σει ποτέ ‘’πλειο­ψη­φι­κά­’’ για κάτι τέ­τοιο – πήγε με τον ολο­κλη­ρω­τι­σμό και τον φα­σι­σμό, πήγε με το ‘’ούτε δεξιά ούτε αρι­στε­ρά­’’, με τον διπλό πέ­λε­κυ που ‘’έ­κο­βε­’’ κε­φά­λια (θε­ω­ρη­τι­κά) και προς τα δεξιά και (στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μόνο) προς τα αρι­στε­ρά. Ο Μου­σο­λί­νι (και οι μι­μη­τές του) είναι ο ‘’φυ­σι­κός αρ­χη­γό­ς’’ των με­σο­στρω­μά­των όταν τα πράγ­μα­τα ‘’σφίγ­γου­ν’’, όχι ο Λένιν.

Αντί­στοι­χα και αντί­θε­τα, οι Αρι­στε­ρές μας (όχι μόνο στην Ελ­λά­δα) συ­νε­χί­ζουν να βα­δί­ζουν σαν τους υπνο­βά­τες. Δο­λι­χο­δρο­μούν, μεμ­ψι­μοι­ρούν, υπε­ρα­να­λύ­ουν χωρίς ανά­λυ­ση, λένε και το ένα, λένε και το αντί­θε­το του ενός, χά­νο­νται στα τη­λε­ο­πτι­κά πάνελ, ρευ­στο­ποιού­νται στα σό­σιαλ μί­ντια, μη­ρυ­κά­ζουν την… πα­νε­πι­στη­μια­κή τους έδρα (όσες ‘’αυ­θε­ντί­ε­ς’’ έχουν τέ­τοια), απο­χαυ­νώ­νο­νται σε μω­ρο­φι­λο­δο­ξί­ες και θε­σι­θη­ρί­ες και απο­στε­ώ­νο­νται σε εκλο­γο­κε­ντρι­σμούς, αλ­λη­θω­ρί­ζουν νο­μι­σμα­τι­κά και στο­χο­προ­ση­λώ­νο­νται γε­ω­πο­λι­τι­κά. Θέ­λουν να γί­νουν ‘’Κέ­ντρο­’’ και το Κέ­ντρο τους λέει ‘’άντε και γαμ...εί­τε­’’. Το Κέ­ντρο μάς ‘’κά­νει πό­λε­μο­’’ και ημείς άδο­μεν… Ακόμη και το ‘’α­ρι­στε­ρό­’’ Κέ­ντρο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μάς κάνει πό­λε­μο και ημείς άδο­μεν…

Συγ­χα­ρη­τή­ρια, πραγ­μα­τι­κά… Κατά τα άλλα, η επα­νά­στα­ση είναι μία ου­το­πία, μία χρε­ο­κο­πη­μέ­νη υπό­θε­ση. Μπο­ρεί. Πά­ντως, στας Ευ­ρώ­πας, το νερό στε­ρεύ­ει λόγω της σπά­τα­λης κα­κο­δια­χεί­ρι­σης στη γε­ωρ­γία τα προη­γού­με­να χρό­νια και της γε­νι­κής ανομ­βρί­ας τα τε­λευ­ταία χρό­νια λόγω της κλι­μα­τι­κής κρί­σης, η Γαλ­λία άνοι­ξε τον χορό δια­λύ­ο­ντας οι­κο­λο­γι­κές ορ­γα­νώ­σεις ως ‘’τρο­μο­κρα­τι­κέ­ς’’, οι απερ­γί­ες φου­ντώ­νουν, όπως και η κα­τα­στο­λή και η ακρί­βεια και ο πλη­θω­ρι­σμός, και σί­γου­ρα τα πράγ­μα­τα τα­ξι­κώς, κλι­μα­τι­κώς και και­ρι­κώς δεν πάνε κα­θό­λου καλά όπως ίσως έχετε δια­πι­στώ­σει. Και θε­σμι­κά, η Δεξιά μαζί με τους ‘’κε­ντρώ­ου­ς’’ βάζει συ­νε­χή προ­σκόμ­μα­τα και στο Ευ­ρω­παϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο για να μη πε­ρά­σει ούτε μία κλι­μα­τι­κώς ή τα­ξι­κώς υπο­φερ­τή θε­σμι­κή πα­ρέμ­βα­ση.

Η επα­νά­στα­ση του μέλ­λο­ντος δε θα γίνει για τους μι­σθούς ούτε για το κα­λύ­τε­ρο smartphone όπως ει­ρω­νεύ­ο­νται ανε­πι­τυ­χώς και προ­χεί­ρως κά­ποιοι – θα γίνει για το και από το κλίμα (αν δεν μας ‘’προ­λά­βει­’’ κά­ποια νέα οι­κο­νο­μι­κή και τρα­πε­ζι­κή κρίση μέσα στο 2024-25). Εδώ θα εί­μα­στε και θα το δούμε. Όπως εί­δα­με και τα αν θέ­λε­τε διε­θνή ‘’προ­ε­όρ­τια­’’ το 2011.

(Έγρα­ψα Ευ­ρω­παϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο και θυ­μή­θη­κα ότι οι Αρι­στε­ρές μας, οι τόσο εκλο­γο­κε­ντρι­κές, ‘’πρέ­πει­’’ να προ­ε­τοι­μα­στούν για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές του χρό­νου, τέ­τοια εποχή, στις αρχές του Ιούνη του 2024. Ας ελ­πί­σου­με ότι και στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη θα ‘’συ­νεν­νοη­θού­ν’’ κατ’ ελά­χι­στον σε πέντε πραγ­μα­τά­κια και σί­γου­ρα στα ερ­γα­σια­κά και κλι­μα­τι­κά κρί­σι­μα, καθώς οι ‘’κε­ντρώ­οι­’’ που είναι συ­νε­σταλ­μέ­να ντρο­πα­λοί να δη­λώ­σουν φα­σί­στες έχουν ήδη ακο­νί­σει τα μα­χαί­ρια τους και θα μας φάνε λά­χα­νο, εκλο­γι­κά πάντα μι­λώ­ντας. Ας κά­νου­με τα κου­μά­ντα μας, μπας και βρε­θού­με ξανά και στην κάλπη…).

Ας κλεί­σου­με κάπου εδώ – φθά­σα­με και κοντά 3.000 λέ­ξεις! Θα κλεί­σου­με στο σχήμα του ου­ρο­βό­ρου – θα φάμε την ουρά της απο­χής. Αν ορι­σμέ­νοι θέ­λουν να μι­λή­σουν επί της ου­σί­ας για την αποχή, ας μι­λή­σουν για την ουσία της με­τα-δη­μο­κρα­τί­ας που έχει επι­βλη­θεί και στην Ελ­λά­δα και διε­θνώς. Ας ξε­κι­νή­σου­με από τα τυ­πι­κά : Να κα­θιε­ρω­θεί άμεσα και ενό­ψει ει­δι­κά των ευ­ρω­ε­κλο­γών, το δι­καί­ω­μα στην επι­στο­λι­κή (μέσω κού­ριερ) και τη σφρα­γι­σμέ­νη (κα­τά­θε­ση σε πρω­το­δι­κείο μέρες πριν την επί­ση­μη ημε­ρο­μη­νία εκλο­γών) ψήφο ή ακόμη και στην προ­κα­ταρ­κτι­κή ψη­φο­φο­ρία δύο, τρεις εβδο­μά­δες πριν από την τα­κτι­κή ημε­ρο­μη­νία των εκλο­γών, προ­κει­μέ­νου όντως όλοι να έχουν δι­καί­ω­μα στην ψήφο, ακόμη κι όταν ερ­γά­ζο­νται σαν σκλά­βοι στον του­ρι­σμό και τις υπη­ρε­σί­ες. Όπως ισχύ­ει είτε το ένα, είτε το άλλο, είτε όλα ταυ­τό­χρο­να στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, την Ολ­λαν­δία, τη Γαλ­λία κι αλλού. Και επί της ου­σί­ας : Αν θέ­λουν ει­δι­κά οι Αρι­στε­ρές μας να κα­τα­πο­λε­μή­σουν την έντο­να τα­ξι­κή αποχή, ας αρ­χί­σουν από τα βα­σι­κά, οι­κο­δο­μώ­ντας από το ση­μείο μηδέν, χωρίς βε­βαιό­τη­τες, στα­λε­γα­κι­σμούς, γρα­φειο­κρα­τι­κές απο­στά­σεις και αρ­χη­γι­κή οίηση, σχέ­σεις εμπι­στο­σύ­νης και πραγ­μα­τι­κής αντι­προ­σώ­πευ­σης των ερ­γα­τι­κών στρω­μά­των. Από κοντά, τετ-α-τετ, όχι από το πα­νε­πι­στή­μιο, ούτε από την τη­λε­ό­ρα­ση ούτε από τα σό­σιαλ μί­ντια. Από το μηδέν κι από κοντά, μέρα με τη μέρα, όχι μία φορά κάθε τέσ­σε­ρα χρό­νια. Το ίδιο ισχύ­ει για την Ελ­λά­δα, το ίδιο για την Ολ­λαν­δία, το ίδιο για τη Γερ­μα­νία, το ίδιο για τη Νορ­βη­γία, για κάθε με­τα-δη­μο­κρα­τι­κή χώρα όπου οι Αρι­στε­ρές ‘’στε­νά­ζου­ν’’, καρ­κι­νο­βα­τώ­ντας και υπνο­βα­τώ­ντας.

Αν η υπνο­βα­σία συ­νε­χι­στεί και τα επό­με­να χρό­νια, ει­δι­κά με πρώ­τον σταθ­μό τις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2024, πολύ φο­βά­μαι ότι θα ξυ­πνή­σου­με αρ­γό­τε­ρα σε έναν ρι­ζο­σπα­στι­κά δια­φο­ρε­τι­κό κόσμο, μία ρι­ζο­σπα­στι­κά δια­φο­ρε­τι­κή Ευ­ρώ­πη που δε θα μας αρέ­σει πραγ­μα­τι­κά κα­θό­λου. Ει­δι­κά αν την αφή­σου­με στα χέρια των ‘’κε­ντρώ­ω­ν’’ είτε της Ελ­λά­δας, είτε της Ολ­λαν­δί­ας, είτε της Ιτα­λί­ας.

Θα τα ξα­να­πού­με.