Γιατί πρέπει να ακυρωθεί το χρέος των χωρών της ευρωζώνης που κατέχει η ΕΚΤ;

Από τότε που η παν­δη­μία κο­ρο­ναϊ­ού άρ­χι­σε να έχει επι­πτώ­σεις στην Ευ­ρώ­πη, τα δη­μό­σια χρέη στην ευ­ρω­ζώ­νη αυ­ξή­θη­καν κατά μέσο όρο σχε­δόν κατά 20%. Η αιτία είναι απλή: αντί να φο­ρο­λο­γή­σουν με 1% τους πιο πλού­σιους και τις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις όπως το ζη­τού­σαν η CADTM (Επι­τρο­πή για την κα­τάρ­γη­ση των άνο­μων χρεών) και άλλοι (https://​el.​covidtax.​org/), οι κυ­βερ­νή­σεις προ­τί­μη­σαν να προ­σφύ­γουν στο δα­νει­σμό. Αυτό δη­μιούρ­γη­σε ένα νέο άνομο χρέος που προ­στί­θε­ται στα προη­γού­με­να.

Στα 40 χρό­νια νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, και σε κάθε οι­κο­νο­μι­κή κρίση, βλέ­που­με να διευ­ρύ­νε­ται το χάσμα με­τα­ξύ πλού­σιων και ερ­γα­ζο­μέ­νων και να αυ­ξά­νο­νται τα δη­μό­σια χρέη, μέσα σε μια δια­δι­κα­σία συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου που δεν στα­μα­τά­ει ποτέ. Είναι ψέμα να λένε ότι η παν­δη­μία του κο­ρο­ναϊ­ού απει­λεί εξί­σου τις διά­φο­ρες κοι­νω­νι­κές τά­ξεις. Οι με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις όπως και εκεί­νες του GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft) έβγα­λαν τε­ρά­στια κέρδη χάρη στο lock-down, οι με­γά­λες φαρ­μα­κευ­τι­κές όπως οι Pfizer, Moderna, AstraZeneca, Johnson & Johnson, Curevax, Merck, πραγ­μα­το­ποί­η­σαν αστρο­νο­μι­κά κέρδη χάρη στην παν­δη­μία που­λώ­ντας εμ­βό­λια και θε­ρα­πεί­ες σε εξω­φρε­νι­κές τιμές, οι με­γά­λες τρά­πε­ζες και τα επεν­δυ­τι­κά τα­μεία οφε­λή­θη­καν επί­σης σε με­γά­λο βαθμό χάρη στις βο­ή­θειες των Κρα­τών, το ίδιο και οι με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις που ει­δι­κεύ­ο­νται στα ορυ­κτά καύ­σι­μα όπως το πε­τρέ­λαιο και το φυ­σι­κό αέριο.

Η άρ­νη­ση να επι­βάλ­λουν ένα φόρο Covid στους πο­λυ­δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χους και στις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις όχι μόνο αύ­ξη­σε τις ανι­σό­τη­τες αλλά και προ­κά­λε­σε με­γά­λη αύ­ξη­ση του χρέ­ους, και τρανό πα­ρά­δειγ­μα είναι η Ευ­ρώ­πη. Το συ­νο­λι­κό δη­μό­σιο χρέος της ευ­ρω­ζώ­νης φτά­νει τα 12.000 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ. Με­τα­ξύ της αρχής του 2020 και του Ιου­λί­ου 2021, το χρέος πέ­ρα­σε από το 86% του Εγ­χώ­ριου Ακα­θά­ρι­στου Προ­ϊ­ό­ντος της ευ­ρω­ζώ­νης στο 100%. Πρό­κει­ται για ένα μέσο όρο. Πολ­λές χώρες έχουν ένα υψη­λό­τε­ρο πο­σο­στό. Το δη­μό­σιο χρέος του Βελ­γί­ου και της Γαλ­λί­ας φτά­νει σχε­δόν το 120% του ΑΕΠ. Εκεί­νο της Ισπα­νί­ας φτά­νει το 125%. Της Πορ­το­γα­λί­ας το 140% Της Ιτα­λί­ας το 160%. Όσο για το δη­μό­σιο χρέος της Ελ­λά­δας αυτό φτά­νει το 210% ενώ στη χει­ρό­τε­ρη στιγ­μή της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους έφτα­νε το 180% και η Τρόϊ­κα δια­βε­βαί­ω­νε ότι θα έπε­φτε.

H ΕΚΤ (Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα) κα­τέ­χει ένα ση­μα­ντι­κό μέρος του δη­μό­σιου χρέ­ους της ευ­ρω­ζώ­νης. Την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι αρά­δες, η ΕΚΤ κα­τέ­χει πάνω από 3.900 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια € κρα­τι­κών τί­τλων της ευ­ρω­ζώ­νης, δη­λα­δή πάνω από το 30% του συ­νο­λι­κού χρέ­ους που φτά­νει, όπως το εί­πα­με, τα 12.000 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια €. Οι λε­πτο­μέ­ρειες των αριθ­μών κατά χώρες είναι προ­σβά­σι­μες στην ιστο­σε­λί­δα της ΕΚΤ. Η ΕΚΤ αγο­ρά­ζει τους κρα­τι­κούς τί­τλους των χωρών της ευ­ρω­ζώ­νης μέσω δύο προ­γραμ­μά­των : 1. Του Pandemic emergency purchase programme (PEPP) που μπο­ρού­με να με­τα­φρά­σου­με ως πρό­γραμ­μα « Παν­δη­μία » επει­γου­σών αγο­ρών, και 2. του public sector purchase programme (PSPP) που μπο­ρού­με να με­τα­φρά­σου­με ως αγο­ρα­στι­κό πρό­γραμ­μα του δη­μό­σιου τομέα.

Με­ρι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα : η ΕΚΤ κα­τέ­χει πε­ρί­που 140 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια € του χρέ­ους του Βελ­γί­ου, 730 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια του χρέ­ους της Γαλ­λί­ας, 360 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια του χρέ­ους της Ισπα­νί­ας, 675 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια του χρέ­ους της Ιτα­λί­ας.

Η ΕΚΤ αγόρασε από τις ιδιωτικές τράπεζες τους εν λόγω τίτλους επειδή δεν δανείζει κατευθείαν στα Κράτη μέλη της ευρωζώνης. Αντίθετα, τα Κράτη αποπληρώνουν στην ΕΚΤ τους τίτλους που αυτή κατέχει.

Από το 2020 μέχρι σήμερα πολλοί οικονομολόγοι και πολλά κοινωνικά κινήματα ζητούν την ακύρωση των χρεών που κατέχει η ΕΚΤ, βλέπε ειδικότερα το ελεύθερο βήμα που υπογράφεται από πάνω από 150 οικονομολόγους της Ευρώπης ( tri­bune signée par plus de 150 éco­no­mistes) που δημοσίευσαν διάφορες μεγάλες καθημερινές εφημερίδες το Φλεβάρη του 2021 (https://​www.​cadtm.​org/​TRI­BUNE-​Annu­ler-​les-​dettes-​publiques-​dete­nues-​par-​la-​BCE-​pour-​reprendre-​en-​main).

Η διεύ­θυν­ση της ΕΚΤ και οι ευ­ρω­παΪ­κές κυ­βερ­νή­σεις απέρ­ρι­ψαν αυτή τη πρό­τα­ση επει­δή τάσ­σο­νται υπέρ της αύ­ξη­σης του χρέ­ους.

Ωστό­σο, η ΕΚΤ μπο­ρεί να ακυ­ρώ­σει στον ισο­λο­γι­σμό της τα χρέη των χωρών της ευ­ρω­ζώ­νης που κα­τέ­χει. Αυτό γί­νε­ται με μια δη­μιουρ­γι­κή λο­γι­στι­κή, με μια λο­γι­στι­κή ερ­γα­σία που δεν συ­νε­πά­γε­ται κα­νέ­να πρό­βλη­μα καθώς μια κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα δεν χρε­ω­κο­πεί.

Στο κο­ντι­νό μέλ­λον, οι ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις και αρχές θα αλ­λά­ξουν πο­λι­τι­κή. Αφού πριν δια­βε­βαί­ω­ναν ότι τα Κράτη μπο­ρού­σαν να αυ­ξή­σουν τα χρέη τους, αύριο θα πουν πως πρέ­πει να μειώ­σουν τις δα­πά­νες, να μειώ­σουν τις επεν­δύ­σεις του Κρά­τους, να πά­ρουν νέα διαρ­θρω­τι­κά μέτρα στον τομέα των συ­ντά­ξε­ων και της κοι­νω­νι­κής ασφά­λειας, να επα­να­φέ­ρουν τον κα­νό­να του ελέγ­χου του ελ­λείμ­μα­τος, που προς το παρόν έχει ανα­στα­λεί αλλά δεν έχει σε καμιά πε­ρί­πτω­ση εξα­λει­φθεί. Με άλλα λόγια: επι­στρο­φή στη λι­τό­τη­τα, που δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι έχει κα­τα­γρα­φεί στις ευ­ρω­παϊ­κές συν­θή­κες…

Σε όλη τη διάρ­κεια αυτής της πα­ρα­τε­τα­μέ­νης πε­ριό­δου παν­δη­μί­ας, εί­δα­με πώς τα δι­καιώ­μα­τα και δη­μό­σιες ελευ­θε­ρί­ες ανε­στά­λη­σαν με το πρό­σχη­μα της πάλης ενά­ντια στον ιό. Η ακύ­ρω­ση του δη­μό­σιου χρέ­ους που είναι στα χέρια της ΕΚΤ πρέ­πει να είναι ένα μέτρο κα­τε­πεί­γου­σας ανά­γκης για τη δη­μό­σια υγεία. Αν ακυ­ρώ­να­με τώρα το χρέος που κα­τέ­χει η ΕΚ, θα μειώ­να­με με μιας το χρέος των Κρα­τών της ευ­ρω­ζώ­νης πε­ρί­που κατά 30%. Η απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους θα γι­νό­ταν λι­γό­τε­ρο ογκώ­δης και οι δη­μό­σιες αρχές θα μπο­ρού­σαν να αυ­ξή­σουν τις δα­πά­νες για την υγεία, για την βο­ή­θεια στα άτομα που την έχουν πε­ρισ­σό­τε­ρο ανά­γκη, να αυ­ξή­σουν τις δα­πά­νες για την πάλη ενά­ντια στην οι­κο­λο­γι­κή κρίση και την κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή. Είναι ου­σια­στι­κό να υπε­ρι­σχύ­σουν μια και καλή τα συλ­λο­γι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των λαών της Ευ­ρώ­πης πάνω στην τυ­ραν­νία των αγο­ρών.

Ένα πρό­σθε­το πλε­ο­νέ­κτη­μα της ακύ­ρω­σης των χρεών που κα­τέ­χει η ΕΚΤ συ­νί­στα­ται στο γε­γο­νός ότι αυτή θα έχανε το ερ­γα­λείο με το οποίο εκ­βιά­ζει τα Κράτη για να τους επι­βάλ­λει τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ατζέ­ντα της. Πράγ­μα­τι, επει­δή η ΕΚΤ δια­τη­ρεί απαι­τή­σεις επί των Κρα­τών της ευ­ρω­ζώ­νης, για αυτό μπο­ρεί ανά πάσα στιγ­μή να απει­λεί εκεί­να που δεν είναι υπά­κουα στα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα κε­λεύ­σμα­τα να μην αγο­ρά­σει τα χρέη τους ή να τα αρ­νη­θεί ως εγ­γύ­η­ση, πράγ­μα που θα αύ­ξα­νε το κό­στος των νέων δα­νεί­ων τους. Είναι ακρι­βώς αυτό που η ΕΚΤ έκανε με την Ελ­λά­δα το 2015, και αυτό που άρ­χι­σε να κάνει με την ιτα­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση την άνοι­ξη του 2019.

Η αφαίρεση αυτού του εκβιαστικού μέσου από τα χέρια των διευθυντών της ΕΚΤ θα συνιστούσε νίκη.

Όμως, δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με πως στην πε­ρί­πτω­ση που δεν θα κα­τέ­λη­γε η πάλη για την ακύ­ρω­ση των χρεών που κα­τέ­χει η ΕΚΤ, μια λαϊκή κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να απο­φα­σί­σει μο­νο­με­ρώς να ανα­στεί­λει την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους στην ΕΚΤ, γε­γο­νός που θα ανά­γκα­ζε την Τρά­πε­ζα να δια­πραγ­μα­τευ­τεί και να κάνει πα­ρα­χω­ρή­σεις. Αυτό θα εν­θάρ­ρυ­νε άλλες κυ­βερ­νή­σεις να κά­νουν το ίδιο. Είναι για αυτό που η εμπλο­κή των πο­λι­τών είναι κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας στην υπο­στή­ρι­ξη και οι­κο­δό­μη­ση του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος για τον έλεγ­χο όλων των χρεών ως στοι­χεί­ου κλει­διού για τον κα­θο­ρι­σμό του άνο­μου, πα­ρά­νο­μου, απε­χθούς και/ή δυ­σβά­στα­χτο χρέ­ους, προ­κει­μέ­νου να τα ακυ­ρώ­σει. Πρό­κει­ται για ένα ακόμα στρα­τη­γι­κό στοι­χείο σή­με­ρα.

Σε όλους και όλες εκεί­νες που λένε ότι αν υπάρ­χει ακύ­ρω­ση, οι χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές αγο­ρές και οι διά­φο­ροι ιδιώ­τες δα­νει­στές θα απαι­τού­σαν υψη­λό­τε­ρα επι­τό­κια για να συ­νε­χί­σουν να χρη­μα­το­δο­τούν τα Κράτη, πρέ­πει να απα­ντή­σου­με ότι ο ισχυ­ρι­σμός τους δεν έχει καμιά βάση. Κάθε Κρά­τος που απέ­σπα­σε μια ση­μα­ντι­κή μεί­ω­ση του χρέ­ους του μπό­ρε­σε να απο­κτή­σει πρό­σβα­ση σε δά­νεια λι­γό­τε­ρο ακρι­βά από όσο πριν από την ακύ­ρω­ση. Πράγ­μα­τι, όταν έχουν να κά­νουν με μια χώρα της οποί­ας το χρέος μειώ­θη­κε δρα­στι­κά, οι δα­νει­στές εκτι­μούν ότι αυτή έχει γίνει πε­ρισ­σό­τε­ρο φε­ρέγ­γυα και κλεί­νουν να της κά­νουν πί­στω­ση.

Φυ­σι­κά, μια ακύ­ρω­ση χρέ­ους δεν συ­νι­στά πα­νά­κεια, καθώς είναι απα­ραί­τη­τα και άλλα μέτρα όπως: η υψη­λό­τε­ρη φο­ρο­λό­γη­ση του πλου­σιό­τε­ρου 1 % και των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων όπως το ζη­τή­σα­με από την αρχή της παν­δη­μί­ας. Η πάλη ενά­ντια στη με­γά­λη φο­ρο­δια­φυ­γή με επι­βο­λή με­γά­λων προ­στί­μων στους πα­ρα­βά­τες, η ανα­στο­λή της τρα­πε­ζι­κής άδειας για τις τρά­πε­ζες που παί­ζουν τον με­σά­ζο­ντα για τη φο­ρο­δια­φυ­γή, η εξά­λει­ψη των ευ­ρω­παϊ­κών φο­ρο­λο­γι­κών πα­ρα­δεί­σων, η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των το­μέ­ων κλει­διά της οι­κο­νο­μί­ας… Η αύ­ξη­ση της φο­ρο­λό­γη­σης των πλου­σί­ων πρέ­πει να συν­δυα­στεί με μεί­ω­ση των άμε­σων και έμ­με­σων φόρων που βα­ραί­νουν την πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού. Πρέ­πει να μειω­θεί ρι­ζι­κά ο φόρος επί της προ­στι­θέ­με­νης αξίας των βα­σι­κών προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών, ει­δι­κά επί της ενέρ­γειας. Οι φόροι επί των προ­ϊ­ό­ντων πο­λυ­τε­λεί­ας θα έπρε­πε να αυ­ξη­θούν.

Η αντι­με­τώ­πι­ση της κοι­νω­νι­κής κρί­σης που βιώ­νου­με περ­νά­ει ανα­πό­φευ­κτα από την πάλη ενά­ντια στις ανι­σό­τη­τες. Πρέ­πει να πο­λε­μή­σου­με τις αυ­ξα­νό­με­νες, πολ­λα­πλές και αλ­λη­λο­συν­δε­δε­μέ­νες ανι­σό­τη­τες, πα­ρεμ­βαί­νο­ντας στις πραγ­μα­τι­κό­τη­τες που είναι η πηγή και η αντα­νά­κλα­ση αυτών των ανι­σο­τή­των, όπως η φο­ρο­λο­γία, η επι­σφά­λεια, η λι­τό­τη­τα και η εξου­σία των επι­χει­ρή­σε­ων. Συ­νο­πτι­κά, πρέ­πει να βά­λου­με στο επί­κε­ντρο της συ­ζή­τη­σης την ανα­δια­νο­μή του πλού­του και των πόρων ως κε­ντρι­κού άξονα ενός οι­κο­σο­σια­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος. Επει­δή οι ζωές μας αξί­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρο από τα κέρδη τους, ας βά­λου­με τέλος στο ζουρ­λο­μαν­δύα του χρέ­ους.

Με­τά­φρα­ση: Γιώρ­γος Μη­τρα­λιάς

Στη­ρί­ζουν και υπο­γρά­φουν:

• Éric Toussaint, spokesperson for CADTM International
• Miguel Urban, MEP, member of Anticapitalistas
• Cristina Quintavalla (ATTAC-CADTM Italy)
• Paul Murphy, member of the Irish parliament People Before Profit
• Andrej Hunko (Die Linke), member of the Bundestag and the Council of Europe
• Jean-François Tamellini, Secretary General of the trade union FGTB Wallonia
• Catherine Samary, economist, member of the Scientific Council of ATTAC France
• Anne-Marie Andrusyszyn, Director of CEPAG
• Olivier Bonfond, economist CEPAG
• Christine Mahy, General and Political Secretary of the Walloon Anti-Poverty Network (RWLP)
• Fred Mawet, ATTAC Brussels activist
• Maria Bolari, former Member of the Greek Parliament
• Maja Breznik, sociologist, Slovenia
• Christine Pagnoulle, honorary lecturer at the University of Liège, secretary of ATTAC Liège
• Eric Coquerel (France Insoumise) deputy at the National Assembly
• Brigitte Ponet, militant of CADTM Belgium
• Sonia Mitralias, feminist activist, former member of the Commission for the Truth about the Greek debt
• Peter Wahl, economist, co-founder of Attac Germany
• Stathis Kouvelakis, philosopher, Revue Contretemps
• Daniel Richard, regional secretary of the trade union FGTB Verviers &amp
• German-speaking Community
• Rastko Mocnik, sociologist, Slovenia
• Jean-François Ramquet, regional secretary of the trade union FGTB Liège-Huy-Waremme
• Herman Michiel, editor of Ander Europa
• Manon Aubry, MEP, France Insoumise
• Carlos Sánchez Mato, Professor of Applied Economics. Complutense University of Madrid. Responsible for the development of the Izquierda Unida programme
• Manuel Garí Ramos, economist and activist of Anticapitalistas
• Mikel Noval and Janire Landaluze (ELA trade union, Basque Country)
• Fátima Martín, journalist, promoter of the digital media FemeninoRural.com
• Jaime Pastor, Viento sur magazine
• Paul Émile Dupret, lawyer, A contre-courant
• Christine Poupin, NPA
• Corinne Gobin, political scientist FNRS/ Université Libre Bruxelles
• Tijana Okić, Crvena association, Sarajevo
• Alexis Cukier, philosopher, Attac, CGT, Let’s join
• Angela Klein review SOZ, Germany
• Felipe Van Keirsbilck, secretary general of the Centrale Nationale des Employés (Belgium)
• Leïla Chaibi, MEP, France Insoumise
• Riccardo Petrella, professor emeritus, UCL, Agora des Habitants de la Terre
• Jan Malewski, editor of the magazine Inprecor
• Pierre Khalfa, Copernic Foundation
• Michael Lowy, emeritus researcher, CNRS
• Ludo De Brabander, spokesman for Vrede vzw (Belgium)
• Pierre Delandre, Sociologist of money, executive, associate researcher at Etopia
• Nicolas Dufrêne, director of the Rousseau Institute
• Gaël Giraud, director of research at the CNRS and honorary president of the Rousseau Institute
• Noël Lechat, General Secretary of the CGT Federation of Research Companies
• Danièle Obono, (France Insoumise) member of the National Assembly
• Patrick Saurin, trade unionist in the banking sector, Sud Solidaires
• Penelope Duggan, editor of the magazine International Viewpoint (France)
• Martine Orange, journalist Mediapart
• Anne-Sophie Bouvy, researcher in public law at the University C. Louvain
• Stavros Tombazos, Professor of Political Economy, University of Cyprus
• Pierre Galand, honorary senator, association activist (Belgium)
• Raoul Hedebouw, president of the PTB, federal deputy (Belgium)
• Ida Dequeecker, feminist activist (Belgium)
• Willem Bos, editor of Grenzeloos
• Costas Lapavitsas, Professor of Economics at SOAS and former member of the Greek Parliament
• Yorgos Mitralias, journalist, former member of the Commission for the Truth about the Greek debt
• Alda Sousa, former Member of the European Parliament, Bloco de Esquerda, Portugal
• Ludivine Bantigny, historian (France)
• Roseline Vachetta, former Member of the European Parliament, NPA activist
• Mauro Gasparini, Gauche anticapitaliste (Belgium)
• Thomas Weyts, SAP (Belgium)
• Véronique Danet, CGT bank trade unionist (France)
• Raquel Freire, writer and film-maker (Portugal)
• Rui Viana Pereira, CADTM activist in Portugal
• Eulàlia Reguant, member of the Catalan parliament
• Ugo Palheta, sociologist, University of Lille, co-director of Contretemps
• Franck Gaudichaud, academic, co-president of France Amérique Latine
• Pierre Rousset, co-publisher of the website Europe solidaires sans frontières (ESSF)
• Teresa Rodríguez, former MEP, member of the Andalusian Parliament and spokesperson for Adelante Andalucía;
• José María Gonzalez Santos, Mayor of Cádiz;
• María Dantas, (Esquerra Republicana de Catalunya, ERC) Member of the Spanish Parliament;
• Alice Picard, spokesperson Attac France;
• Raphaël Pradeau, spokesperson Attac France; Ana Podvrsic, researcher, Austria;
• Alex Callinicos, Emeritus Professor of European Studies, King’s College London;
• Raymonde Poncet Monge, senator, Europe Écologie Les Verts;
• Jérôme Gleizes, economist, vice-president of the Paris Ecologist Group, Europe Écologie Les Verts;
• Bríd Smith, member of the Irish parliament People Before Profit;
• Richard Boyd Barrett, member of the Irish parliament People Before Profit;
• Gino Kenny, member of the Irish parliament People Before Profit;
• Raquel Varela, history researcher at UNL (Lisbon), president of the International Association Strikes and Social Conflicts;
• Philippe Poutou, NPA, municipal councillor of Bordeaux, presidential candidate in France;
• Olivier Besancenot, NPA, former presidential candidate in France;
• Justin Turpel, former deputy dei Lénk - La Gauche, Luxembourg ;
• Giorgos Galanis, Goldsmiths, University of London;
• Stelios Foteinopoulos, International public policy expert and justice campaigner & former European Parliament Policy advisor on Economic and Financial Affairs and justice campaigner;
• Tassos Anastassiadis, member of General Council of POESY (Federation of greek journalists);
• CADTM Italy;
• ATTAC Italy
• José Gusmão, member of the European Parliament, The Left Bloc (Portugal)
• Franziska Hildebrand, International solidarity: stop austerity! activist, Die Linke.​SDS Hamburg, Germany;
• Elias Gläsner, International solidarity: stop austerity! activist, Die Linke.​SDS Hamburg, Germany;