Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που τελειώνει σε λίγο, πολλές φορές θυμήθηκα την ταινία του Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή», για έναν λόγο που θα προσπαθήσω να εξηγήσω αμέσως παρακάτω.
Στην πρωταγωνίστρια της ταινίας, που υποδυόταν η Μελίνα Μερκούρη, άρεσε πάρα πολύ η αρχαία τραγωδία. Μόνο που την ερμήνευε κατά το δοκούν, δίνοντάς της πάντα happy end.
Η καλοσυνάτη ψυχή της και η γλυκύτητα του χαρακτήρα της, δεν άντεχαν την σκληρότητα που συνήθως χαρακτηρίζει την πλοκή των αρχαίων τραγωδιών και φρόντιζε να αλλάζει με το μυαλό της το τέλος, αλλοιώνοντας συνειδητά αυτό που έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια.
Την Μήδεια, πχ. δεν την εγκατέλειψε ο άντρας της για μια άλλη γυναίκα και η ίδια δεν σκότωσε για εκδίκηση τα παιδιά της. Αντίθετα, ο σύζυγος επέστρεψε μετανιωμένος στην οικογενειακή εστία, η Μήδεια και τα παιδιά τους τον αγκάλιασαν, και μετά «πήγαν όλοι μαζί στη θάλασσα».
Η Αντιγόνη, κατά την εκδοχή της πρωταγωνίστριας, δεν θάφτηκε ζωντανή από τον θείο της Κρέοντα, δεν έμεινε άταφος ο αδερφός της, ούτε αυτοκτόνησε ο γιος του Κρέοντα και αρραβωνιαστικός της ηρωίδας. Αντίθετα, ο Κρέων, έθαψε με όλες τις αρμόζουσες τιμές το σώμα του αδερφού της του Πολυνείκη, συγχώρεσε την Αντιγόνη για την ανυπακοή της και την παρέδωσε στην αγκαλιά του ολοζώντανου γιού του. Και μετά «πήγαν όλοι μαζί στη θάλασσα».
Κλπ κλπ. Πάντα δε κατέληγε την «διορθωμένη» αφήγηση της τραγωδίας με την φράση «και μετά πήγαν όλοι μαζί στη θάλασσα». Ο ορισμός του happy end και της ξενοιασιάς!
Φοβάμαι ότι η πραγματική ζωή και ο καπιταλισμός δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα κινηματογραφικά σενάρια. Σε περίπτωση εμφατικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, κατάρρευσης της μνημονιακής κυβέρνησης και δημιουργίας, εν τέλει, μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, η επόμενη πράξη της «τραγωδίας» θα είναι η αδυσώπητη σύγκρουση με την ΕΕ. Με την υπαρκτή ΕΕ, όχι με κάποια άλλη που ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και αντιπροσωπεύει τους λαούς της Ευρώπης.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρήσει σε εφαρμογή των θέσεών του περί κατάργησης των μνημονίων, διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πληρωμής του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, κρατικοποίησης του τραπεζικού συστήματος κλπ, τότε η τελική κατάληξη είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα είναι «και μετά πήγαν όλοι μαζί στη θάλασσα».
Επιζητούμε, επιδιώκουμε και παλεύουμε «από μέσα» να μείνει πιστός ο ΣΥΡΙΖΑ στις θέσεις και τις επιδιώξεις του. Όμως θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για την συνέχεια. Και κυρίως πρέπει να είναι ενήμερος και έτοιμος ο λαός μας. Οι μεγάλες μάζες των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων.
Φοβάμαι ότι αυτό δεν έγινε πολύ σαφές και δεν τονίστηκε ιδιαίτερα στην προεκλογική εκστρατεία μας. Ίσως και με το, λανθασμένο κατά τη γνώμη μου, σκεπτικό «να μην τρομάξει ο κόσμος». Είναι νομίζω περιττό να επιχειρηματολογήσω υπέρ ενός πληροφορημένου, έτοιμου και αποφασισμένου λαού, έναντι ενός λαού που θα βρεθεί ξαφνικά ενώπιον σοβαρών δυσκολιών.
Ήταν μια χαμένη ευκαιρία, τώρα που ο κόσμος εκ των πραγμάτων άκουγε με μεγαλύτερη προσοχή τις θέσεις μας, ωστόσο δεν είναι αργά. Το θέμα αυτό μπορεί να τεθεί και μετά τις ευρωεκλογές. Έχουμε μάλιστα στη φαρέτρα μας ένα εξαιρετικά ισχυρό όπλο. Το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ». Και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς θίγουν ουσιαστικά το ίδιο ζήτημα δηλώνοντας «έξω από την ΕΕ» ή «έξω από την ευρωζώνη». Ακόμη και δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, όπως ο Κατσανέβας, δηλώνουν υπέρ της δραχμής. Ωστόσο αυτά τα συνθήματα ανοίγουν την πόρτα σε ατέρμονες και συχνά αδιέξοδες αντιπαραθέσεις, αλλά κυρίως υπάρχει ο κίνδυνος να στρέψουν την συζήτηση σε μία ανούσια «νομισματολογία» και όχι στην πολιτική ουσία του προβλήματος.
Αντίθετα, η θέση μας «καμιά θυσία για το ευρώ» περιέχει ήδη μέσα της το βασικό πολιτικό επιχείρημα, που εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό απ’ όλους:
Δεν θυσιάζουμε καμιά από τις ανάγκες του λαού μας προς χάριν της σωτηρίας του ευρώ. Δεν κάνουμε το οποιοδήποτε νόμισμα φετίχ. Το κυρίαρχο διακύβευμα δεν είναι το νόμισμα αυτό καθ’ εαυτό, αλλά οι επιδιώξεις της πολιτικής μας, η κοινωνική κατεύθυνσή μας. Το ζήτημα του νομίσματος έπεται, με μόνο κριτήριο το αν μπορεί και πώς να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων.
Πιστεύω ότι, ακόμα και τώρα, πρέπει να απευθυνθούμε στις μεγάλες λαϊκές, εργατικές μάζες έχοντας σημαία μας αυτό ακριβώς το σύνθημα.
Να δημιουργήσουμε ένα ετοιμοπόλεμο, ενημερωμένο και αποφασισμένο λαϊκό κίνημα.
Και αν στο τέλος προκύψει, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις μου, και η ομαδική εκδρομή στην θάλασσα, τότε καλώς να έρθει!
*μέλος της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Νοσοκομείου Αλεξάνδρα
