Η εργατική τάξη σε ρόλο «Ιφιγένειας» στον βωμό του «έντιμου» ευρωπαϊκού συμβιβασμού;

Μέσω του πα­ρό­ντος άρ­θρου θα γίνει προ­σπά­θεια να συν­δε­θούν τα δύο ζη­τή­μα­τα με τις ολέ­θριες συ­νέ­πειες που μπο­ρεί να έχει ο συν­δυα­σμός τους για την ερ­γα­τι­κή τάξη, πρώ­τι­στα, και κατ’ επέ­κτα­ση για την κυ­βέρ­νη­ση που έχει κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Από το ξη­μέ­ρω­μα της 26ης Ια­νουα­ρί­ου ένα άλλο «φά­ντα­σμα πλα­νιέ­ται πάνω από την Ευ­ρώ­πη». Είναι το φά­ντα­σμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το φά­ντα­σμα που λέει στοπ στην λι­τό­τη­τα. Είναι το φά­ντα­σμα που «σκιά­ζει» τα κέ­ντρα του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κε­φα­λαί­ου και την πα­γκό­σμια αστι­κή τάξη. Το φά­ντα­σμα που «σκιά­ζει» το ευ­ρω­διευ­θυ­ντή­ριο των Βρυ­ξελ­λών. Πα­ράλ­λη­λα είναι το φά­ντα­σμα που δίνει ελ­πί­δα στους λαούς από την Αθήνα ως την Μα­δρί­τη, από το Βε­ρο­λί­νο ως το Δου­βλί­νο, από την Ισταν­μπούλ ως το Κα­ρά­κας.

Η τε­ρά­στια λαϊκή απή­χη­ση που χαί­ρει αυτήν την στιγ­μή η κυ­βέρ­νη­ση (τόσο στο εσω­τε­ρι­κό όσο και στο εξω­τε­ρι­κό) είναι και το με­γα­λύ­τε­ρο όπλο που έχει στην διά­θε­ση του το κυ­βερ­νη­τι­κό σχήμα και ο σύ­ντρο­φος Τσί­πρας, προ­κει­μέ­νου όχι μόνο να μπει φρένο στην λι­τό­τη­τα αλλά να μπουν και τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα σε τρο­χιά ανά­πτυ­ξης.

Ωστό­σο μέχρι στιγ­μής η πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία ευ­νο­εί αυ­τούς τους στό­χους;

Το κλίμα ανά­τα­σης που επι­κρα­τεί στον κόσμο (ακόμα και σε αυτόν που δεν στή­ρι­ξε αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα) ίσως δεν ευ­νο­εί κρι­τι­κή στάση απέ­να­ντι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά επει­δή μόλις τε­λειώ­σει η «Βα­ρου­φο­μά­νια» και η «Τσι­προ­λα­τρεία» θα πα­ρα­μεί­νει η ανερ­γία, η επι­σι­τι­στι­κή κρίση, οι φο­ρο­λο­γι­κές υπο­χρε­ώ­σεις, η απλή­ρω­τη και εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία και τα κου­τσου­ρε­μέ­να δι­καιώ­μα­τα, θα πρέ­πει άμεσα να ει­πω­θούν όλες εκεί­νες οι απα­ραί­τη­τες αλή­θειες που μόνο ώθηση θα δώ­σουν στην κυ­βέρ­νη­ση να υλο­ποι­ή­σει το μί­νι­μουμ εκεί­νο πρό­γραμ­μα που θα κάνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τις λαϊ­κές διεκ­δι­κή­σεις και  μα­κρο­πρό­θε­σμα θα φέ­ρουν – για πρώτη φορά στην ιστο­ρία – τον λαό στην εξου­σία!

Ας τα κά­νου­με «τα­λη­ρά­κια»

Από τις πρώ­τες – πρώ­τες μέρες της η κυ­βέρ­νη­ση έδει­ξε μια σειρά αντι­φα­τι­κών και αλ­λη­λο­συ­γκρουό­με­νων στά­σε­ων, που επι­κοι­νω­νια­κά κέρ­δι­σε κατά κρά­τος τις θε­τι­κές εντυ­πώ­σεις. Για πα­ρά­δειγ­μα, στο εξω­τε­ρι­κό έδει­ξε μια μα­χη­τι­κό­τη­τα στον άκομ­ψο διωγ­μό της τρόι­κας και του Ντάι­σελ­μπλουμ, ενώ στα αστρα­πιαία τα­ξί­δια και τις επα­φές στο εξω­τε­ρι­κό δια­τύ­πω­νε «αρει­μα­νί­ως» το τέλος του μνη­μο­νί­ου. Αυτό που δεν έγινε σαφές όμως είναι οι όροι με τους οποί­ους θα τε­λεί­ω­νε το συμ­βό­λαιο εξα­θλί­ω­σης της κοι­νω­νί­ας. Ενώ η προ­ε­κλο­γι­κή δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (που βε­βαί­ως επι­κυ­ρώ­νε­ται στα συ­νε­δρια­κά του κεί­με­να) είναι η δια­γρα­φή του  με­γα­λυ­τέ­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, η τα­κτι­κή του Βα­ρου­φά­κη είναι εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­τη από αυτήν την θε­με­λιώ­δη αρχή. Καμία αμ­φι­σβή­τη­ση του χρέ­ους και απο­δο­χή του, είτε ανα­φέ­ρε­ται σε κού­ρε­μα (που δεν συ­νι­στά δια­γρα­φή) είτε σε απο­πλη­ρω­μή του στο δι­η­νε­κές, συμ­φω­νία με το 70% του μνη­μο­νί­ου κλπ. Διαρ­κείς με­τα­το­πί­σεις που πέ­ρα­σαν απα­ρα­τή­ρη­τες. Κάθε πρό­τα­ση από ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς που δεν πε­ριέ­χει την λέξη «δια­γρα­φή», πα­ρα­πέ­μπει σε έναν ξε­κά­θα­ρο συμ­βι­βα­σμό της κυ­βέρ­νη­σης.

Η σκλη­ρή στάση του οι­κο­νο­μι­κού επι­τε­λεί­ου στο εξω­τε­ρι­κό και ιδιαί­τε­ρα σε ότι σχε­τί­ζε­ται με τους δα­νει­στές είναι μια βα­θύ­τα­τα με­λε­τη­μέ­νη κί­νη­ση που μόνο επι­κοι­νω­νια­κή μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί. Η  όξυν­ση των σχέ­σε­ων με τους ευ­ρω­παί­ους «εταί­ρους», προ­λειάν­θη­κε μέσω της άμ­βλυν­σης των ελ­λο­χευό­ντων συ­γκρού­σε­ων στο εσω­τε­ρι­κό και το «κου­τσού­ρε­μα» του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης!

Ένα βα­σι­κό μέρος του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης απου­σί­α­ζε από τις κυ­βερ­νη­τι­κές δη­λώ­σεις του πρω­θυ­πουρ­γού, ενώ το βα­σι­κό­τε­ρο ζή­τη­μα (αυτό που έφερε χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) που απα­σχο­λεί την κοι­τί­δα ψη­φο­φό­ρων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς πα­ρα­πέμ­φθη­κε για τις κα­λέν­δες. Συ­γκε­κρι­μέ­να, η επα­να­φο­ρά του κα­τώ­τα­του νό­μι­μου μι­σθού στα 751 θα ολο­κλη­ρω­θεί ως το τέλος του 2016, ενώ δια στό­μα­τος του υπουρ­γού Ερ­γα­σί­ας, σ. Σκουρ­λέ­τη, μά­θα­με πως η στα­δια­κή επα­να­φο­ρά του θα γίνει κα­τό­πιν δια­βού­λευ­σης με τους κοι­νω­νι­κού εταί­ρους. Δη­λα­δή τους με­γα­λο­καρ­χα­ρί­ες ερ­γο­δό­τες! Είναι για να γε­λά­ει κα­νείς…Πόσω δε μάλ­λον αν ανα­λο­γι­στού­με πως προ­ε­κλο­γι­κά τα «751» ήταν ζή­τη­μα ενός και μόνο νόμου.

Ούτε βήμα πίσω αν δεν τα πά­ρου­με όλα πίσω!

Για να επα­νέλ­θου­με στο θέμα. Η όποια «θε­τι­κή» έκ­βα­ση στο πεδίο της δια­πραγ­μά­τευ­σης για το χρέος (χωρίς να προ­δι­κά­ζου­με κάτι τέ­τοιο) δεν θα πρέ­πει να πε­ρά­σει πάνω από τα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων μέσω υπο­χω­ρή­σε­ων από τις προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις. Και εδώ χρειά­ζε­ται η άμεση πα­ρέμ­βα­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής πα­ρά­τα­ξης ΜΕΤΑ που θα πρέ­πει να πρω­το­στα­τή­σει στην άμεση διεκ­δί­κη­ση για την υλο­ποί­η­ση επα­να­φο­ράς βα­σι­κού μι­σθού και συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων και να έρθει σε ανοι­κτή σύ­γκρου­ση ακόμα και με την κυ­βέρ­νη­ση αν χρεια­στεί. Έτσι θα απο­σο­βη­θεί και ο κίν­δυ­νος εκ­φυ­λι­σμού της πα­ρά­τα­ξης σε κυ­βερ­νη­τι­κό φε­ρέ­φω­νο στους τό­πους ερ­γα­σί­ας. Τέ­τοια εξέ­λι­ξη δεν θα ευ­νο­ού­σε και την ανα­τρο­πή συ­σχε­τι­σμών σε ερ­γα­τι­κά κέ­ντρα, ομο­σπον­δί­ες και εν τέλει την ΓΣΕΕ, αλλά και την εμπι­στο­σύ­νη του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας στην πα­ρά­τα­ξη.

Ακόμα πιο ει­δι­κά η συ­γκυ­ρία βα­ραί­νει τους ερ­γα­ζό­με­νους που συμ­με­τέ­χουν στο Κόκ­κι­νο Δί­κτυο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που η συ­νέ­πεια λόγων και πρά­ξε­ων τους επι­τρέ­πει ακόμα και την απευ­θεί­ας συ­νο­μι­λία με συ­ντρό­φους από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, για τον σχε­δια­σμό διεκ­δι­κη­τι­κών κι­νή­σε­ων.

Οφεί­λου­με να υπε­ρα­σπί­σου­με από την δική μας σκο­πιά το προ­ε­κλο­γι­κό πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να ασκή­σου­με πιέ­σεις με κάθε τρόπο (συν­δι­κα­λι­στι­κά, πο­λι­τι­κά, κι­νη­μα­τι­κά) προ­κει­μέ­νου να κα­τα­στεί αξιό­πι­στη στον λαό η κυ­βέρ­νη­ση και επι­τέ­λους μετά από πέντε χρό­νια ανη­λε­ών σφα­γών η ερ­γα­τι­κή τάξη – που στο εν­διά­με­σο θα έχει γλυ­τώ­σει το σαρ­κίο της από την θυ­σία- να ανα­φω­νή­σει το δικό της … «Ουάου».

*προ­έ­δρος Συν­δι­κά­του Ερ­γα­ζο­μέ­νων Διε­θνή Αε­ρο­λι­μέ­να Αθη­νών