Τα τελευταία χρόνια, με την επιβολή των μνημονίων και την υιοθέτηση ολοένα και περισσότερο αντιλαϊκών πολιτικών, η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει να ιδιωτικοποιήσει και τη δημόσια παιδεία.
Το κάδρο των αυταρχικών πολιτικών έρχεται να συμπληρώσει η πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργού Παιδείας πως, από τη νέα ακαδημαϊκή χρόνια, διαγράφονται από τα πανεπιστήμια οι λεγόμενοι «αιώνιοι φοιτητές».
Με την ανακοίνωση του αυτή ο υπουργός Παιδείας έντεχνα στοχοποιεί τους αιώνιους φοιτητές, τους οποίους καθιστά εν μέρει υπόλογους για την οικονομική ένδεια των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αυτή η οικονομική ένδεια ωστόσο δεν είναι απόρροια της ύπαρξης των «αιώνιων φοιτητών», αλλά αποτέλεσμα μιας συνολικότερης επίθεσης που πραγματοποιεί η κυβέρνηση σε δημόσια αγαθά.
Οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν είναι μια οκνηρή κοινωνική ομάδα η οποία επιβαρύνει τα δημόσια πανεπιστήμια και ευθύνεται για την άθλια κατάσταση που συναντάται σε αυτά, όπως έχει επικρατήσει στις συνειδήσεις πολλών. Για την ακρίβεια οι αιώνιοι φοιτητές δεν κοστίζουν τίποτα σε κράτος και πανεπιστήμια, διότι δεν σιτίζονται, δεν στεγάζονται, δεν λαμβάνουν συγγράμματα και δεν παρακολουθούν εργαστήρια. Κοιτώντας κανείς την κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστήμια της χώρας, θα διαπιστώσει πως ούτε οι ενεργοί φοιτητές χαίρουν δικαιωμάτων, όπως η δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορά.
Συμπερασματικά, η κατάλυση των φοιτητικών κεκτημένων είναι αυτή που ευθύνεται κατά κόρον για το «φαινόμενο» των αιώνιων φοιτητών, καθώς οι φοιτητές αναστέλλουν τις σπουδές τους συνήθως για λόγους βιοποριστικούς.
Η επίθεση που πραγματοποιείται στους λεγόμενους «αιώνιους φοιτητές» δεν είναι ούτε απρόσμενη, ούτε τυχαία, καθώς αποτελούν εξιλαστήρια θύματα των πολιτικών της κυβέρνησης. Ο Αρβανιτόπουλος δεν ξύπνησε αίφνης μια μέρα, επιθυμώντας τη βελτίωση των πανεπιστημίων. Αυτή η «εκκαθάριση» και ακολούθως η επιτηδευμένη υπονόμευση των δημόσιων πανεπιστημίων σχετίζεται με το συνολικότερο «όραμα» του υπουργού Παιδείας. Από την υλοποίηση του νόμου Διαμαντοπούλου, το σχέδιο Αθηνά, μέχρι και την καταστρατήγηση των φοιτητικών δικαιωμάτων, στόχος είναι αφενός η αποδυνάμωση των φοιτητικών συλλόγων και πανεπιστημίων και αφετέρου η ιδιωτικοποίηση της παιδείας και η εξυπηρέτηση του συστήματος, καθώς επιδιώκεται η πρόσβαση στην παιδεία να πραγματοποιείται βάση ταξικών χαρακτηριστικών.
Η απάντηση στις παρούσες πολιτικές, που πνίγουν και απαξιώνουν τη δημόσια παιδεία, πρέπει να είναι δυναμική. Η ανατροπή μπορεί να επέλθει μονάχα από τα κάτω, μέσα από συντονισμένους και ενωμένους αγώνες φοιτητών και εργαζομένων. Απέναντι στην καταδυνάστευση της κοινωνίας οφείλουμε να προβάλουμε αντιστάσεις. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε.
