«Η νίκη Τραμπ είχε εύρος – Όχι βάθος» – Μέλος της αμερικάνικης αριστεράς αναλύει στο TPP τους παράγοντες, τις πιέσεις και τις προκλήσεις που προκύπτουν

Κι ενώ στην Ελ­λά­δα οι πο­λι­τι­κές ανα­λύ­σεις για τους πα­ρά­γο­ντες που οδή­γη­σαν στην επι­στρο­φή του ακρο­δε­ξιού Τραμπ στον Λευκό Οίκο και το μέλ­λον που αυτή επι­φυ­λάσ­σει είναι ποι­κί­λες, υπήρ­χε η αί­σθη­ση ότι έλει­πε η εμπει­ρία της ίδιας της αμε­ρι­κα­νι­κης ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς από τον διά­λο­γο που γι­νό­ταν στην χώρα μας. Το TPP ήρθε σε επαφή με τον Lance Selfa, μέλος του International Socialist Project (ISP) προ­κει­μέ­νου να συ­μπε­ρι­λά­βει στην ου­σια­στι­κή αυτή κου­βέ­ντα και την ανά­γνω­ση που γί­νε­ται στους κύ­κλους της επα­να­στα­τι­κής αρι­στε­ράς, η οποία πα­ρά­γε­ται και δια­μορ­φώ­νε­ται εκεί, στις ΗΠΑ.

Η οι­κο­νο­μία και ο πλη­θω­ρι­σμός έπαι­ξαν κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο: «Το βιο­τι­κό επί­πε­δο των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις ΗΠΑ μειώ­θη­κε επί κυ­βέρ­νη­σης Μπάι­ντεν»

«Υπάρ­χει μια σχε­τι­κά απλή εξή­γη­ση για το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα. Σε ένα πο­λι­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον όπου η πλειο­νό­τη­τα πί­στευε ότι η χώρα κι­νεί­ται προς λάθος κα­τεύ­θυν­ση, όπου η οι­κο­νο­μία θε­ω­ρού­νταν ανε­παρ­κής και όπου οι πε­ρισ­σό­τε­ροι δή­λω­ναν ότι ο πλη­θω­ρι­σμός τους είχε προ­κα­λέ­σει σο­βα­ρές δυ­σκο­λί­ες, οι ψη­φο­φό­ροι απο­φά­σι­σαν να απορ­ρί­ψουν το κυ­βερ­νών κόμμα που εκ­προ­σω­πού­σε η Αντι­πρό­ε­δρος Κα­μά­λα Χάρις» δη­λώ­νει ο Lance αρ­χι­κά.

Συ­νε­χί­ζει ενη­με­ρώ­νο­ντας ότι «ο Ντό­ναλντ Τραμπ κέρ­δι­σε για πρώτη και μο­να­δι­κή φορά τη λαϊκή ψήφο, ση­μειώ­νο­ντας άνοδο όχι μόνο στις αγρο­τι­κές πε­ριο­χές αλλά και στα προ­ά­στια, καθώς και σε προ­πύρ­για των Δη­μο­κρα­τι­κών, όπως η Νέα Υόρκη και το Σι­κά­γο. Σύμ­φω­να με τα exit polls, η Χάρις τα πήγε κα­λύ­τε­ρα από τον Τζο Μπάι­ντεν το 2020 με τους πιο εύ­πο­ρους Αμε­ρι­κα­νούς, όμως ο Τραμπ πα­ρου­σί­α­σε βελ­τί­ω­ση σε όλες τις υπό­λοι­πες κα­τη­γο­ρί­ες ψη­φο­φό­ρων. Καθ’ όλη τη διάρ­κεια της θη­τεί­ας του, πα­ρό­λο που η ευ­ρύ­τε­ρη οι­κο­νο­μία ανέ­καμ­ψε από τους κρα­δα­σμούς της παν­δη­μί­ας COVID-19, ο Μπάι­ντεν υπήρ­ξε ένας εξαι­ρε­τι­κά μη δη­μο­φι­λής πρό­ε­δρος. Η αντι­δη­μο­τι­κό­τη­τα του Μπάι­ντεν μπέρ­δε­ψε τους συμ­βού­λους του, οι οποί­οι δεν μπο­ρούν να την εξη­γή­σουν με βάση τους “μα­κρο­οι­κο­νο­μι­κούς” δεί­κτες που πα­ρου­σιά­ζουν ότι οι ΗΠΑ είχαν την ισχυ­ρό­τε­ρη ανά­καμ­ψη από την παν­δη­μία σε σχέση με άλλες χώρες».

Ωστό­σο, εξη­γεί ότι «η παν­δη­μία άφησε πίσω της οι­κο­νο­μι­κή αστά­θεια, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των υψη­λό­τε­ρων πο­σο­στών πλη­θω­ρι­σμού των τε­λευ­ταί­ων 40 ετών – κάτι που ου­σια­στι­κά απο­τε­λεί πε­ρι­κο­πή μι­σθών. Η έκρη­ξη στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών για την υπο­στή­ρι­ξη των πο­λέ­μων στην Ου­κρα­νία και τη Γάζα επί­σης τρο­φο­δο­τεί τον πλη­θω­ρι­σμό. Ως απο­τέ­λε­σμα, το βιο­τι­κό επί­πε­δο των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις ΗΠΑ μειώ­θη­κε επί κυ­βέρ­νη­σης Μπάι­ντεν, ενώ η άν­θη­ση του χρη­μα­τι­στη­ρί­ου βο­ή­θη­σε τους πλου­σιό­τε­ρους Αμε­ρι­κα­νούς να ευ­η­με­ρή­σουν. Σχε­δόν όλες οι υφι­στά­με­νες κυ­βερ­νή­σεις στην Ευ­ρώ­πη, την Ασία και τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή – οι πε­ρισ­σό­τε­ρες από τις οποί­ες βρέ­θη­καν αντι­μέ­τω­πες με πιο σο­βα­ρές ανα­τα­ρά­ξεις και αργές ανα­κάμ­ψεις από την παν­δη­μία σε σχέση με τις ΗΠΑ – είτε ση­μεί­ω­σαν απώ­λειες είτε απο­δυ­να­μώ­θη­καν σο­βα­ρά στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές».

Ταυ­τό­χρο­να, κρί­νει ότι «η αντι­κα­τά­στα­ση του Μπάι­ντεν από τη Χάρις στα μέσα του κα­λο­και­ριού έδωσε στους Δη­μο­κρα­τι­κούς την ελ­πί­δα ότι θα μπο­ρού­σαν να απο­φύ­γουν αυτή τη μοίρα, καθώς ο Μπάι­ντεν φαι­νό­ταν να οδεύ­ει προς ήττα από τον Τραμπ. Τε­λι­κά, όμως, η Χάρις δεν μπό­ρε­σε να απο­φύ­γει το γε­γο­νός ότι, ως αντι­πρό­ε­δρος, όλα τα αρ­νη­τι­κά της θη­τεί­ας Μπάι­ντεν συν­δέ­θη­καν μαζί της. Με τη λήξη της κα­τα­μέ­τρη­σης των ψήφων, φαί­νε­ται ότι ο Τραμπ θα λάβει λι­γό­τε­ρο από το 50% των ψήφων, ενώ η δια­φο­ρά του από τη Χάρις θα είναι η έβδο­μη μι­κρό­τε­ρη στην ιστο­ρία. Πα­ρό­λα αυτά, ο Τραμπ και η δεξιά θα προ­χω­ρή­σουν με την ατζέ­ντα τους. Ωστό­σο, είναι ση­μα­ντι­κό να κα­τα­λά­βου­με ότι, αν και η νίκη του Τραμπ είχε εύρος, δεν είχε βάθος».

Τι πε­ρι­μέ­νου­με από μια νέα κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ; «Θα είναι μία από τις πιο αντερ­γα­τι­κές των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών» – Επί­θε­ση στα δι­καιώ­μα­τα με­τα­να­στών και Loatqi+ ατό­μων

Στην ερώ­τη­ση μας, ο Lance απα­ντά­ει ξε­κά­θα­ρα, χωρίς ιδιαί­τε­ρη αι­σιο­δο­ξία, «τί­πο­τα θε­τι­κό, αυτό είναι σί­γου­ρο».

Σχε­τι­κά με την υπο­τι­θέ­με­νη φι­λο­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή του Τραμπ, ο εκ­πρό­σω­πος του ISP σχο­λιά­ζει στο TPP πως «παρά τη ρη­το­ρι­κή του για την υπε­ρά­σπι­ση των “ξε­χα­σμέ­νων” και της ερ­γα­τι­κής τάξης, γνω­ρί­ζου­με ότι η κυ­βέρ­νη­σή του θα είναι μία από τις πιο αντερ­γα­τι­κές των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών. Θα ανα­νε­ώ­σει τη φο­ρο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση του 2017 που ευ­νό­η­σε τους πλου­σιό­τε­ρους Αμε­ρι­κα­νούς και θα επι­διώ­ξει πε­ρι­κο­πές σε κυ­βερ­νη­τι­κά προ­γράμ­μα­τα υγεί­ας, εκ­παί­δευ­σης, πε­ρι­βάλ­λο­ντος και ασφά­λειας στον χώρο ερ­γα­σί­ας, με­τα­ξύ άλλων».

«Η κύρια προ­ε­κλο­γι­κή υπό­σχε­ση του Τραμπ αφορά μια στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νη απέ­λα­ση έως και 11 εκα­τομ­μυ­ρί­ων με­τα­να­στών χωρίς έγ­γρα­φα. Το κατά πόσο μπο­ρεί να το επι­τύ­χει ή ποιος θα είναι ο αντί­κτυ­πος πα­ρα­μέ­νει αβέ­βαιο, όμως οι υπο­στη­ρι­κτές των δι­καιω­μά­των των με­τα­να­στών δεν πρέ­πει να υπο­θέ­τουν τί­πο­τα άλλο πέρα από το χει­ρό­τε­ρο σε­νά­ριο» ση­μειώ­νει και προ­σθέ­τει πως  «πα­ρό­μοια, θα δούμε την κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ να εντεί­νει τις επι­θέ­σεις κατά των LGBTQI+ ατό­μων, με τα τρανς άτομα να στο­χο­ποιού­νται έντο­να. Ο Τραμπ έχει ήδη δη­λώ­σει ότι σκο­πεύ­ει να απα­γο­ρεύ­σει την ανα­φο­ρά φύλου δια­φο­ρε­τι­κού από αυτό που απο­δό­θη­κε κατά τη γέν­νη­ση στα επί­ση­μα έγ­γρα­φα».

Κε­φά­λαιο: Πο­λε­μι­κά μέ­τω­πα – «Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί προ­σέ­φε­ραν μόνο πε­ρι­φρό­νη­ση σε όσους εξορ­γί­στη­καν με τη γε­νο­κτο­νία στη Γάζα»

Σχε­τι­κά με το σκε­πτι­κό μιας με­ρί­δας κό­σμου και ανα­λυ­τών που βλέ­πει έναν «αντι­πο­λε­μι­κό Τραμπ», ο Lance κάνει εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή κρι­τι­κή, εξη­γώ­ντας ότι:

«Είναι πα­ρα­πλα­νη­τι­κό να πι­στεύ­ει κα­νείς ότι ο Τραμπ είναι κατά των πο­λέ­μων – ει­δι­κά στην Πα­λαι­στί­νη. Ο διο­ρι­σμέ­νος του πρε­σβευ­τής στο Ισ­ρα­ήλ, Μάικ Χά­κα­μπι, είναι ένας φα­να­τι­κός Χρι­στια­νός Σιω­νι­στής που αρ­νεί­ται την ύπαρ­ξη του πα­λαι­στι­νια­κού λαού. Είναι σχε­δόν βέ­βαιο ότι η κυ­βέρ­νη­σή του θα υπο­στη­ρί­ξει τον Νε­τα­νιά­χου σε πο­λι­τι­κές εθνο­κά­θαρ­σης, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της προ­σάρ­τη­σης της Δυ­τι­κής Όχθης και της πλή­ρους κα­τα­στρο­φής της Γάζας. Οι επι­λο­γές του Τραμπ για υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών και σύμ­βου­λο εθνι­κής ασφά­λειας θε­ω­ρού­νται αμ­φό­τε­ρες “γε­ρά­κια ένα­ντι της Κίνας” (σ.σ. δη­λα­δή υπο­στη­ρί­ζουν μια επι­θε­τι­κή πο­λι­τι­κή ένα­ντι της Κίνας), γε­γο­νός που προ­μη­νύ­ει αυ­ξη­μέ­νη έντα­ση στις σχέ­σεις με την Κίνα. Αυτή είναι μια κα­τεύ­θυν­ση που ακο­λου­θεί ολό­κλη­ρη η άρ­χου­σα τάξη των ΗΠΑ. Δεν μπο­ρού­με, ωστό­σο, να γνω­ρί­ζου­με σε αυτό το στά­διο αν η κλι­μά­κω­ση των εμπο­ρι­κών συ­γκρού­σε­ων θα εξε­λι­χθεί σε ανοι­χτή στρα­τιω­τι­κή σύ­γκρου­ση».

Στο ου­κρα­νι­κό, επί­σης, «ο Τραμπ έχει δε­σμευ­τεί να “τερ­μα­τί­σει τον πό­λε­μο” στην Ου­κρα­νία, κάτι που πι­θα­νό­τα­τα θα οδη­γή­σει στη ρω­σι­κή προ­σάρ­τη­ση μέ­ρους της ου­κρα­νι­κής επι­κρά­τειας. Το τι ση­μαί­νει αυτό για τις σχέ­σεις ΗΠΑ-Ευ­ρώ­πης είναι δύ­σκο­λο να προ­βλε­φθεί. Η ιδε­ο­λο­γία “Πρώτα η Αμε­ρι­κή” του Τραμπ είναι εχθρι­κή προς την πα­γκό­σμια τάξη που δια­μορ­φώ­θη­κε μετά τον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, στη­ρι­ζό­με­νη σε θε­σμούς όπως το ΝΑΤΟ και τα Ηνω­μέ­να Έθνη. Η κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν προ­σπά­θη­σε να ανα­ζω­ο­γο­νή­σει αυτό που απο­κα­λού­σε “διε­θνή τάξη βα­σι­σμέ­νη σε κα­νό­νες”, ει­δι­κά μέσω της υπο­στή­ρι­ξης της Ου­κρα­νί­ας» ερ­μη­νεύ­ει ο ίδιος.

Ωστό­σο, επι­στρέ­φο­ντας στο Πα­λαι­στι­νια­κό ο Lance θε­ω­ρεί ότι «η υπο­στή­ρι­ξη του Μπάι­ντεν στη γε­νο­κτο­νία της Γάζας απο­κά­λυ­ψε την υπο­κρι­σία αυτής της ρη­το­ρι­κής, πλήτ­το­ντας τη διε­θνή του ει­κό­να. Τώρα, με τον Τραμπ, βλέ­που­με έναν ηγέτη που δεν προ­σπα­θεί καν να συ­γκα­λύ­ψει τους στρα­τη­γι­κούς στό­χους των ΗΠΑ πίσω από τη ρη­το­ρι­κή του διε­θνούς δι­καί­ου. Το κα­τε­στη­μέ­νο της στρα­τιω­τι­κής και εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής στις ΗΠΑ ήλ­πι­ζε ξε­κά­θα­ρα σε μια νίκη της Χάρις. Τώρα κα­λεί­ται να αντι­με­τω­πί­σει τον Τραμπ, ο οποί­ος έχει αφή­σει να εν­νοη­θεί ότι θα προ­χω­ρή­σει σε εκ­κα­θά­ρι­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού στρα­τού, διά­λυ­ση των συμ­μα­χιών των ΗΠΑ και από­συρ­ση στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων από διά­φο­ρες πε­ριο­χές του κό­σμου».

Πα­ρό­τι μας πα­ρα­δέ­χε­ται ότι ο ίδιος δεν είναι ει­δι­κός στην αμε­ρι­κα­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, με τα πο­λι­τι­κά και εμπει­ρι­κά του ερ­γα­λεία, δη­λώ­νει ότι «πι­στεύω ότι μια κυ­βέρ­νη­ση με “γε­ρά­κια ένα­ντι της Κίνας” θα επι­διώ­ξει να δια­τη­ρή­σει στρα­τη­γι­κές συμ­μα­χί­ες με δυ­νά­μεις στην Ευ­ρώ­πη και την Ασία. Οι τρα­μπι­στές είναι λι­γό­τε­ρο “απο­μο­νω­τι­στές” και πε­ρισ­σό­τε­ρο “μο­νο­με­ρείς” στις πο­λι­τι­κές τους. Συ­νε­πώς, δεν θεωρώ ότι θα απο­φύ­γουν τη χρήση της αμε­ρι­κα­νι­κής στρα­τιω­τι­κής ισχύ­ος –για πα­ρά­δειγ­μα, ενα­ντί­ον του Ιράν– εάν κάτι τέ­τοιο εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντά τους».

Ήταν όμορ­φες οι ει­κό­νες που έφτα­ναν στις οθό­νες μας από τα αμε­ρι­κά­νι­κα πα­νε­πι­στή­μια, τις σκη­νές και τις Πα­λαι­στι­νια­κές ση­μαί­ες πριν λί­γους μήνες. Ρω­τή­σα­με τον Lance αν θε­ω­ρεί ότι το κί­νη­μα αυτό κα­τά­φε­ρε να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σει ένα κομ­μά­τι της αμε­ρι­κά­νι­κης νε­ο­λαί­ας και αν η κα­τα­στο­λή που υπέ­στη κό­στι­σε εκλο­γι­κά στους Δη­μο­κρα­τι­κούς. «Προς το παρόν, πι­στεύω ότι το αμε­ρι­κα­νι­κό κα­τε­στη­μέ­νο –συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος– έχει πε­ρι­θω­ριο­ποι­ή­σει το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς την Πα­λαι­στί­νη. Τα πα­νε­πι­στή­μια έχουν επι­βά­λει πε­ριο­ρι­σμούς στο δι­καί­ω­μα δια­μαρ­τυ­ρί­ας, ενώ ακτι­βι­στές, ακόμα και κα­τα­ξιω­μέ­νοι κα­θη­γη­τές, έχουν στο­χο­ποι­η­θεί, πει­θαρ­χη­θεί ή απο­λυ­θεί λόγω του ακτι­βι­σμού τους. Επι­πλέ­ον, το τε­τρα­ε­τές “εκλο­γι­κό τσίρ­κο” τεί­νει να επι­σκιά­ζει όλα τα άλλα πο­λι­τι­κά ζη­τή­μα­τα, ιδιαί­τε­ρα εκεί­να που αφο­ρούν τα κι­νή­μα­τα ακτι­βι­στών, υπο­βι­βά­ζο­ντας κάθε συ­ζή­τη­ση σε μια δυα­δι­κή επι­λο­γή με­τα­ξύ Χάρις και Τραμπ».

«Είναι δύ­σκο­λο να με­τρη­θεί με ακρί­βεια ο αντί­κτυ­πος της Γάζας στις εκλο­γι­κές επι­δό­σεις των Δη­μο­κρα­τι­κών, αλλά είναι σαφές ότι υπήρ­ξε επιρ­ροή. Στο Μί­σι­γκαν, όπου ζουν πάνω από 300.000 Αρα­βο­α­με­ρι­κα­νοί –πολ­λοί εκ των οποί­ων έχα­σαν συγ­γε­νείς στις αμε­ρι­κα­νι­κά υπο­στη­ρι­ζό­με­νες επι­θέ­σεις στη Γάζα και τον Λί­βα­νο– ση­μειώ­θη­κε ση­μα­ντι­κή απο­μά­κρυν­ση από το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα. Στην πόλη Ντί­αρ­μπορν, όπου η πλειο­ψη­φία των κα­τοί­κων έχει κα­τα­γω­γή από τη Μέση Ανα­το­λή ή τη Βό­ρεια Αφρι­κή και συ­νή­θως ψη­φί­ζουν μα­ζι­κά τους Δη­μο­κρα­τι­κούς, ο Τραμπ κέρ­δι­σε τη Χάρις, ενώ πε­ρί­που ένας στους πέντε ψη­φο­φό­ρους στή­ρι­ξε την υπο­ψή­φια του Πρά­σι­νου Κόμ­μα­τος, Τζιλ Στάιν» πλη­ρο­φο­ρεί το μέλος του ISP.

«Το στρα­τό­πε­δο της Χάρις δεν πρό­σφε­ρε τί­πο­τα άλλο πέρα από πε­ρι­φρό­νη­ση σε όσους εξορ­γί­στη­καν με τη γε­νο­κτο­νία στη Γάζα – και αυτοί δεν ήταν μόνο άν­θρω­ποι αρα­βι­κής κα­τα­γω­γής ή μου­σουλ­μά­νοι. Πε­ρι­λάμ­βα­νε εκα­τομ­μύ­ρια νέους. Μια δη­μο­σκό­πη­ση έδει­ξε ότι η κα­τά­παυ­ση του πυρός στη Γάζα ήταν η δεύ­τε­ρη πιο ση­μα­ντι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα με­τα­ξύ των Λα­τί­νων, μετά την οι­κο­νο­μία και τον πλη­θω­ρι­σμό. Επο­μέ­νως, καθώς οι Δη­μο­κρα­τι­κοί ανα­ζη­τούν τι πήγε στρα­βά με τους απο­γοη­τευ­μέ­νους ψη­φο­φό­ρους που δεν προ­σήλ­θαν στις κάλ­πες, η Γάζα σί­γου­ρα υπήρ­ξε ένας από τους πα­ρά­γο­ντες» έκρι­νε.

Κα­τα­λή­γει για το ζή­τη­μα αυτό λέ­γο­ντας πως «νο­μί­ζω ότι το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, όπως και οι κα­θη­με­ρι­νές φρι­κα­λε­ό­τη­τες που πα­ρα­κο­λου­θού­με στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, έχουν ση­μα­ντι­κά επη­ρε­ά­σει την αμε­ρι­κα­νι­κή κοινή γνώμη, η οποία είναι πλέον πολύ πιο επι­κρι­τι­κή απέ­να­ντι στο Ισ­ρα­ήλ και υπο­στη­ρι­κτι­κή προς τους Πα­λαι­στί­νιους από ποτέ. Ορ­γα­νώ­σεις όπως η Jewish Voice for Peace και Εβραί­οι φοι­τη­τές από πα­νε­πι­στή­μια έχουν δια­δρα­μα­τί­σει κρί­σι­μο ρόλο στις δια­μαρ­τυ­ρί­ες. Αυτά τα γε­γο­νό­τα απο­δει­κνύ­ουν το ψέμα όσων υπο­στη­ρί­ζουν το Ισ­ρα­ήλ, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του Λευ­κού Οίκου, και ισχυ­ρί­ζο­νται ότι το κί­νη­μα αυτό είναι αντι­ση­μι­τι­κό».

Ομοιό­τη­τες-Δια­φο­ρές Δη­μο­κρα­τι­κών – Ρε­που­μπλι­κα­νών: «Βα­σι­κό ση­μείο δια­φο­ρο­ποί­η­σης η απο­κα­τά­στα­ση του δι­καιώ­μα­τος στην άμ­βλω­ση-Ωστό­σο, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί δεν φρό­ντι­σαν ποτέ να θε­σπί­σουν νο­μο­θε­σία που θα το κα­το­χύ­ρω­νε»

Στην πραγ­μα­τι­κή απο­ρία για την ρι­ζο­σπα­στι­κή πρό­τα­ση που μπο­ρεί να έχει μία ορ­γά­νω­ση σε μία χώρα με ένα τόσο αυ­στη­ρά δι­κομ­μα­τι­κό εκλο­γι­κό σύ­στη­μα, ο Lance μας εξη­γεί:

«Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί και οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι δεν είναι ίδιοι, αλλά πα­ρα­μέ­νουν δύο κα­πι­τα­λι­στι­κά κόμ­μα­τα που εναλ­λάσ­σο­νται στη δια­χεί­ρι­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού κρά­τους. Αν εξε­τά­σει κα­νείς πολ­λές από τις βα­σι­κές τους πο­λι­τι­κές, θα δει ση­μα­ντι­κές ομοιό­τη­τες: υπο­στή­ρι­ξη για την “ασφά­λεια των συ­νό­ρων” (πε­ριο­ρι­σμοί στη με­τα­νά­στευ­ση), μια εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή εστια­σμέ­νη στην αντι­με­τώ­πι­ση της Κίνας, τε­ρά­στιους στρα­τιω­τι­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς, υπο­στή­ρι­ξη ει­σα­γω­γι­κών ελέγ­χων για την ενί­σχυ­ση της εγ­χώ­ριας πα­ρα­γω­γής και μια ενερ­γεια­κή πο­λι­τι­κή που συμ­φω­νεί σε “όλα τα πα­ρα­πά­νω” και έχει οδη­γή­σει τις ΗΠΑ στην πα­ρα­γω­γή ρεκόρ ορυ­κτών καυ­σί­μων επί κυ­βέρ­νη­σης Μπάι­ντεν-Χά­ρις. Πα­ρό­τι υπάρ­χουν δια­φο­ρές στην έμ­φα­ση και τις λε­πτο­μέ­ρειες, οι γε­νι­κοί προ­σα­να­το­λι­σμοί των δύο κομ­μά­των είναι αρ­κε­τά πα­ρό­μοιοι. Το πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα αυτής της σύ­γκλι­σης είναι ο ση­με­ρι­νός πό­λε­μος στη Γάζα».

Ακόμα, συ­νε­χί­ζει πα­ρου­σιά­ζο­ντας και με­ρι­κές δια­φο­ρές των δύο κομ­μά­των: «Η Χάρις και οι Δη­μο­κρα­τι­κοί εκ­προ­σω­πούν μια τυ­πι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ατζέ­ντα του status quo, που πε­ρι­λαμ­βά­νει υπο­στή­ρι­ξη στις επι­χει­ρή­σεις, στον αμε­ρι­κα­νι­κό στρα­τό και στην εξω­τε­ρι­κή αυ­το­κρα­το­ρία, με ορι­σμέ­νες φι­λε­λεύ­θε­ρες κοι­νω­νι­κές πο­λι­τι­κές. Στην Ευ­ρώ­πη, ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα θα μπο­ρού­σε να θε­ω­ρη­θεί ακόμη και “κε­ντρο­δε­ξιό”. Ο Τραμπ, αντί­θε­τα, προ­τεί­νει ένα πιο αντι­δρα­στι­κό πρό­γραμ­μα, που πε­ρι­λαμ­βά­νει φο­ρο­λο­γι­κές ελα­φρύν­σεις για τους πλού­σιους και τις επι­χει­ρή­σεις, κα­τάρ­γη­ση πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών και ερ­γα­σια­κών κα­νο­νι­σμών, στή­ρι­ξη της στρα­τιω­τι­κής μη­χα­νής και της εξω­τε­ρι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας των ΗΠΑ, καθώς και μια ρε­βαν­σι­στι­κή κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή, όπως η απα­γό­ρευ­ση των αμ­βλώ­σε­ων σε εθνι­κό επί­πε­δο».

«Εκτός από την έμ­φα­ση στην “ικα­νό­τη­τα”, την προ­σή­λω­ση στο “κρά­τος δι­καί­ου” και τους θε­σμούς ενά­ντια στη χα­ο­τι­κή, ακραία και αντι­δη­μο­κρα­τι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά του Τραμπ, το βα­σι­κό ση­μείο δια­φο­ρο­ποί­η­σης της Χάρις από τον Τραμπ ήταν η υπο­στή­ρι­ξη για την απο­κα­τά­στα­ση των δι­καιω­μά­των των αμ­βλώ­σε­ων. Αυτή η δια­φο­ρά είναι σαφής και πα­ρα­μέ­νει δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή με­τα­ξύ Δη­μο­κρα­τι­κών και Ρε­που­μπλι­κά­νων εδώ και 50 χρό­νια.» εξη­γεί, ωστό­σο, συ­μπλη­ρώ­νει πως «σε αυτό το διά­στη­μα, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί δεν φρό­ντι­σαν ποτέ να θε­σπί­σουν νο­μο­θε­σία που θα κα­το­χύ­ρω­νε τα δι­καιώ­μα­τα αυτά, παρά τις επα­νει­λημ­μέ­νες προ­ε­κλο­γι­κές τους υπο­σχέ­σεις».

«Όπως πάντα, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί πα­ρου­σιά­στη­καν ως “το μι­κρό­τε­ρο κακό” για τους συν­δι­κα­λι­στές και τους ακτι­βι­στές απέ­να­ντι στους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Όταν το κά­νουν αυτό, προ­σφέ­ρουν ελά­χι­στα ή τί­πο­τα στους υπο­στη­ρι­κτές τους, πέρα από το ότι δεν είναι τόσο κακοί όσο οι αντί­πα­λοί τους. Και όμως, πολ­λοί ακτι­βι­στές κά­νουν στην άκρη την κρι­τι­κή τους και στη­ρί­ζουν τους Δη­μο­κρα­τι­κούς ξανά και ξανά. Αυτό το έχου­με δει και στην τρέ­χου­σα εκ­στρα­τεία, όπου πε­ρι­βαλ­λο­ντι­στές και ακτι­βι­στές για τα δι­καιώ­μα­τα των με­τα­να­στών, πα­ρό­τι απο­γοη­τευ­μέ­νοι από την υπο­στή­ρι­ξη της Χάρις στο fracking και την “ασφά­λεια των συ­νό­ρων”, ορ­γα­νώ­νουν τις βά­σεις τους για να “βγά­λουν την ψήφο” υπέρ της Χάρις από φόβο για την εκλο­γή του Τραμπ» πε­ρι­γρά­φει μία λο­γι­κή σχε­τι­κά γνω­στή σε μάς, οι ίδιοι ως ISP τάσ­σο­νται κατά της, δη­λώ­νο­ντας ότι:

«Για εμάς ως σο­σια­λι­στές, αυτό δεν είναι αρ­κε­τό. Εί­μα­στε αντί­θε­τοι στη στή­ρι­ξη κα­πι­τα­λι­στι­κών κομ­μά­των και πο­λι­τι­κών και πι­στεύ­ου­με ότι η αρι­στε­ρά πρέ­πει να οι­κο­δο­μή­σει μια εναλ­λα­κτι­κή πέρα από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς. Σή­με­ρα, μια τέ­τοια μα­ζι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση δεν υπάρ­χει στις ΗΠΑ. Υπο­στη­ρί­ζου­με οποιον­δή­πο­τε εκ­φρά­ζει δια­μαρ­τυ­ρία μέσω της ψήφου, όπως για πα­ρά­δειγ­μα υπέρ της Τζιλ Στάιν του Κόμ­μα­τος των Πρα­σί­νων. Ωστό­σο, σε πολ­λές πο­λι­τεί­ες οι Πρά­σι­νοι δεν υπήρ­χαν καν στο ψη­φο­δέλ­τιο».

«Οι “αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες” για την εμ­φά­νι­ση ενός εναλ­λα­κτι­κού αρι­στε­ρού κόμ­μα­τος είναι ώρι­μες – Αν σπά­σου­με την λο­γι­κή του “μι­κρό­τε­ρου κακού”»

Στο τι βλέ­πουν από εδώ και πέρα τα μέλη του ISP ο Lance προ­τε­ραιο­ποιεί ξανά το πα­λαι­στι­νια­κό ζή­τη­μα αλλά και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, υπο­γραμ­μί­ζο­ντας ότι «η νίκη του Τραμπ απο­τε­λεί ένα τε­ρά­στιο πλήγ­μα για το φι­λο­πα­λαι­στι­νια­κό κί­νη­μα και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα γε­νι­κό­τε­ρα. Απο­τε­λεί επί­σης πρό­κλη­ση για αυτά τα κι­νή­μα­τα να ξε­πε­ρά­σουν τη λο­γι­κή των μη κυ­βερ­νη­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και της εξάρ­τη­σης από δη­μο­κρα­τι­κούς πο­λι­τι­κούς. Χρειά­ζε­ται να επα­να­συν­δε­θούν με τις ρίζες τους στα μα­ζι­κά κι­νή­μα­τα βάσης, τα οποία εξα­σφά­λι­σαν δι­καιώ­μα­τα όπως η συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση στη δε­κα­ε­τία του 1930 και κα­τέρ­ρι­ψαν το κα­θε­στώς φυ­λε­τι­κού δια­χω­ρι­σμού του Jim Crow στον αμε­ρι­κα­νι­κό Νότο τη δε­κα­ε­τία του 1960».

«Εάν η επερ­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ πα­ρα­μεί­νει ενω­μέ­νη, χωρίς να κα­ταρ­ρεύ­σει σε αντι­μα­χό­με­νες φα­τρί­ες, ή εάν ο ίδιος ο Τραμπ δεν υπο­νο­μεύ­σει τα σχέ­δια των πιο αφο­σιω­μέ­νων ακρο­δε­ξιών συ­νερ­γα­τών του, τότε ίσως δούμε κάτι πα­ρό­μοιο με το κα­θε­στώς του Βί­κτορ Όρ­μπαν στην Ουγ­γα­ρία» μα­ντεύ­ει και συ­νε­χί­ζει ότι «η ευ­ρύ­τε­ρη αρι­στε­ρά –το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα– πρέ­πει να είναι προ­ε­τοι­μα­σμέ­νη να πο­λε­μή­σει αυτή τη με­τά­βα­ση σε ένα κα­θε­στώς τύπου Όρ­μπαν. Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί θα πουν ότι πρέ­πει να πι­στέ­ψου­με σε θε­σμούς όπως το δι­κα­στι­κό σύ­στη­μα ή τη δη­μό­σια διοί­κη­ση για να αντι­στα­θού­με στον Τραμπ, ενώ θα προ­ε­τοι­μά­ζουν την επό­με­νη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Δεν πρέ­πει, ωστό­σο, να ελ­πί­ζου­με ότι “οι θε­σμοί” θα στα­θούν εμπό­διο σε μια αυ­ταρ­χι­κή κα­τά­λη­ψη εξου­σί­ας από τον Τραμπ. Τα αμε­ρι­κα­νι­κά δι­κα­στή­ρια, είτε λόγω δια­φθο­ράς είτε λόγω δει­λί­ας, δεν τον έχουν ακόμη θε­ω­ρή­σει υπεύ­θυ­νο για την από­πει­ρά του να ανα­τρέ­ψει τις εκλο­γές του 2020. Αυτή η απο­τυ­χία τον κα­τέ­στη­σε πιο ισχυ­ρό υπο­ψή­φιο για το 2024 από όσο θα έπρε­πε».

Τέλος, χωρίς αυ­τα­πά­τες και πολ­λές ελ­πί­δες, ο Lance ανα­φέ­ρει ότι «οι δη­μο­σκο­πή­σεις δεί­χνουν ότι ένα με­γά­λο πο­σο­στό του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος στις ΗΠΑ αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως “ανε­ξάρ­τη­τοι” και όχι ως Δη­μο­κρα­τι­κοί ή Ρε­που­μπλι­κά­νοι. Η εμπι­στο­σύ­νη στους πο­λι­τι­κούς θε­σμούς είναι γε­νι­κά χα­μη­λή» κι έτσι κα­τα­λή­γει πως «κά­ποιος θα μπο­ρού­σε να πει ότι οι “αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες” για την εμ­φά­νι­ση ενός εναλ­λα­κτι­κού αρι­στε­ρού κόμ­μα­τος είναι ώρι­μες. Όμως, για να συμ­βεί αυτό, τα συν­δι­κά­τα και οι ορ­γα­νώ­σεις κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των πρέ­πει να σπά­σουν τη λο­γι­κή της υπο­στή­ρι­ξης του “μι­κρό­τε­ρου κακού” υπέρ των Δη­μο­κρα­τι­κών. Αυτή ήταν μια από τις κύ­ριες προ­κλή­σεις της αρι­στε­ράς εδώ και δε­κα­ε­τί­ες».

*Τη με­τά­φρα­ση της συ­νέ­ντευ­ξης έκανε η Αλε­ξάν­δρα Σί­μιτς.