Η παρέμβαση της Μαρίας Μπόλαρη, εκ μέρους της ΔΕΑ, στη συγκέντρωση-συζήτηση της Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης

Η Αριστερή Πρωτοβουλία Δράσης και Διαλόγου διοργανώνει την πρώτη ανοιχτή συγκέντρωσή της σε μια περίοδο δοκιμασίας. Δοκιμασίας για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Δοκιμασίας για τον αριστερό κόσμο. Δοκιμασίας για τις οργανώσεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Δοκιμασίας για την ίδια την Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης.

Ο νόμος Χατζηδάκη δεν είναι απλά μια ακόμα επίθεση, δεν είναι ακόμα μια επιδείνωση στις ήδη άσχημες συνθήκες διαβίωσης του κόσμου της εργασίας. Είναι τομή. Επιβάλει να δουλεύουμε περισσότερο και να αμειβόμαστε λιγότερο. Στερεί κάθε συλλογικό μέσο για να αντισταθούμε. Αν περάσει στην πράξη, δεν θα αλλάξει μόνο το εργατικό κίνημα όπως αυτό διαμορφώθηκε στις σκληρές μάχες της δεκαετίας του 1960 και τη Μεταπολίτευση, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Το τέταρτο κύμα της πανδημίας είναι εδώ. Η υγεία και η ζωή μας απειλούνται. Κι όμως ο Μητσοτάκης έχει το θράσος να λέει ότι υπάρχουν πολλά νοσοκομεία και να αναγγέλει κλείσιμό τους.

Την ίδια στιγμή δαπανούνται 10 δισ. ευρώ σε εξοπλισμούς. Σε Ραφάλ, F35, F16, φρεγάτες, πυραύλους. Οι βάσεις επεκτείνονται. Παράλληλα εκατομμύρια ευρώ δίνονται στην αστυνομία για την αγορά νέων περιπολικών, τζιπ και αυρών.

Γιατί η αστική τάξη όπως θέλει να κυριαρχήσει, να καταστείλει τον «εσωτερικό εχθρό», έτσι θέλει να είναι δυνατή απέναντι στους ανταγωνιστές της στην περιοχή των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου. Γι’ αυτό και ο άξονας με ΗΠΑ-Αίγυπτο-Ισραήλ. Ανεβάζει την εθνικιστική ρητορική στα ζητήματα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και των ΑΟΖ.

Η μία γυναικοκτονία ακολουθεί την άλλη. Ο ένας βιασμός τον άλλο. Οι κακοποιήσεις είναι καθημερινό γεγονός. Τα «τέρατα» που τα κάνουν είναι γέννημα του συστήματος. Που καλλιεργεί το σεξισμό, που μεταφέρει όλα τα βάρη στην οικογένεια, που δεν δίνει χρήματα για παιδικούς σταθμούς ή για την περιποίηση των γερόντων. Γι’ αυτό η γυναίκα πρέπει να γυρίσει στο σπίτι, γι’ αυτό το έμφυλο ζήτημα είναι και βαθιά ταξικό.

Με όλα αυτά έχουμε να αναμετρηθούμε. Και, ναι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρές δυσκολίες. Η επίθεση είναι τεράστια και η κυρίαρχη τάξη συντονισμένη όσο ποτέ.

Η ανεργία καλπάζει. Τα συλλογικά εργαλεία, σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, έχουν φθαρεί, έχουν υποσκαφτεί από συγκεκριμένες επιλογές. Η απογοήτευση από τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να «βαραίνει». Όμως η δυνατότητα ανατροπής υπάρχει. Όχι μόνο γιατί στην ιστορία ήταν πολλές οι στιγμές που σε δύσκολες συνθήκες, σε κρίσεις, σε δοκιμασίες, χτίστηκε η ανάταση και η διέξοδος.

Αλλά και γιατί σήμερα βλέπουμε τα σημάδια. Στις κινητοποιήσεις ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων και την πανεπιστημιακή αστυνομία, στη μεγάλη συγκέντρωση στη Νέα Σμύρνη, στη διαδήλωση της 8ης Μάρτη, σε μικρές ή μεγαλύτερες εργατικές κινητοποιήσεις. Κυρίως σε αυτές της 6ης Μάη, της Πρωτομαγιάτικης απεργίας και της 10ης Ιούνη ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη. Αναδείχθηκε ένα ευρύ δυναμικό παλιότερων και νεότερων αγωνιστών, αναδείχθηκε ένας αξιόμαχος κορμός.

Η Αριστερή Πρωτοβουλία, οι ανένταχτοι και οι οργανώσεις που συμμετέχουν, θα δοκιμαστούμε σε τρία πεδία.

Α) Στη δράση. Ιεραρχώντας αυτή στους εργατικούς χώρους για την ανατροπή στην πράξη του νόμου Χατζηδάκη. Γιατί εκτός από όσα είπαμε γι’ αυτόν, πάντα γύρω από το εργατικό κίνημα γίνεται η ανασύνταξη και των άλλων κινημάτων κοινωνικής αντίστασης. Θα απαιτηθεί άλλου τύπου συνδικαλιστική δράση, άλλου τύπου θεώρηση των καθηκόντων, επιμονή στην πολιτική συνεννόηση, ενοποίηση δυνάμεων και σχημάτων. Οι αντιπαραθέσεις για το πού και πώς στις πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις έδειξαν προβλήματα που δεν πρέπει να μπαίνουν «κάτω από το χαλί», αλλά να λυθούν. Εμπλοκή στα άλλα μέτωπα, που ορίζει η συγκυρία και οι ανάγκες του κόσμου που θέλουμε να συνδεθούμε. Στο αντιρατσιστικό, στο αντισεξιστικό, στο κίνημα ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή. Στην επίμονη προσπάθεια να ξαναστηθεί στα πόδια του το αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό κίνημα.

Β) Στο σοβαρό, συντεταγμένο διάλογο για προγραμματικές επεξεργασίες. Ζούμε σε μια περίοδο κλιμάκωσης της ιδεολογικής επίθεσης των «από πάνω». Αντιμετωπίζουμε τον κατακερματισμό της σκέψης και την αποϊδεολογικοποίηση. Κατά τη γνώμη μας, απαιτείται επιμονή στο στόχο της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, στο μέλλον, στη διέξοδο που είναι ο σοσιαλισμός. Είναι απαραίτητος «μπούσουλας» και στις σημερινές επιλογές. Χρειάζεται να μεταφράζεται σε αιτήματα ενός μεταβατικού προγράμματος, κατανοητά και μάχιμα για τον κόσμο που θέλει να αγωνιστεί, ικανά να επιβάλουν νίκες και να δίνουν αυτοπεποίθηση. Χρειάζεται να στηρίξουμε «θεωρητικά» τις επιλογές δράσης, να κάνουμε δουλειά πάνω στις «συνδέσεις» ανάμεσα στην ταξική εκμετάλλευση και τις μορφές καταπίεσης. Να μιλήσουμε για το σύνολο του αντικαπιταλισμού. Οι διαφορές μας στα λεγόμενα «εθνικά» ζητήματα είναι γνωστές και δεδομένες. Η συζήτηση για τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό πρέπει να συνεχιστεί, αλλά και να δώσει άξονες δράσης.  

Γ) Στη λειτουργία. Που όντως δεν πρέπει να «κλείνει» ζητήματα, που να είναι «ανοιχτή» όχι μόνο ως διαδικασία διεύρυνσης αλλά και ως συνδιαμόρφωση, χωρίς ηγεμονισμούς και διαμόρφωση τετελεσμένων. Τα μέχρι σήμερα εγχειρήματα έδειξαν αρκετές ανεπάρκειες. Είναι δικαιολογημένες οι επιφυλάξεις, οι δυσπιστίες αγωνιστών-στριών. Το καθήκον είναι σύνθετο και έχει πολλές πλευρές. Προτείνουμε την αξιοποίηση διάφορων θετικών εμπειριών και συζήτηση πάνω σε προτάσεις που κατατέθηκαν και εδώ.

Στα τρία παραπάνω θα δοκιμαστούμε. Κατά τη γνώμη μας, η συγκρότηση ενός μετώπου θα κριθεί στα βήματα που θα κάνουμε, στις «κατακτήσεις» που θα γίνουν.

Ό,τι και αν μεσολάβησε, το δυναμικό που «έμαθε» στην ενωτική και ριζοσπαστική πολιτική συνεχίζει να τη ζητά. Χρειάζεται από τη μεριά μας η συγκέντρωση δυνάμεων για πολιτικές πρωτοβουλίες που θα απευθύνονται και θα διεκδικούν, που θα μπορούν να πείθουν και να αποσπούν και κόσμο από την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να δώσει μάχες, ή του ΚΚΕ που δεν είναι ικανοποιημένος, ή και το δικό μας ευρύτερο περιβάλλον.  

Είκοσι χρόνια μετά τη Γένοβα, δέκα χρόνια μετά τις πλατείες, έξι χρόνια μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, ας συγκεντρωθούμε στη δράση, στην εξαγωγή συμπερασμάτων, στη διαμόρφωση προγραμματικών αξόνων. Ας επιχειρήσουμε στα σοβαρά.