Η παραίτηση Τσίπρα και τα βήματα συγκρότησης νέου πολιτικού φορέα, αναμενόμενα, έφερε τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΕΑΡ. Πολύ δύσκολα όμως, το εγχείρημα «καθεστωτικής υπευθυνότητας» του πρώην πρωθυπουργού, θα αποτελέσει πειστική ενναλακτική απέναντι στη ΝΔ. Τουλάχιστον από τη σκοπιά των συμφερόντων όσων ζουν από τη δουλειά τους.
Οι ισχνές δημοσκοπικές επιδόσεις συνεχίζουν να πιέζουν τις ηγεσίες των δύο κομμάτων, όπως και τον Ν. Ανδρουλάκη, που παρά την «φυγή προς τα εμπρός» που θα επιχειρήσει με το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, δεν παύει να βρίσκεται στο στόχαστρο των εσωκομματικών του αντιπάλων. Φυσιολογικά, θα μπορούσε να πει κανείς,εφόσον η κεντροαριστερή αντιπολίτευση δεν μπορεί να κερδίσει από τη φθορά μια λαομίσητης κυβέρνησης.
Λειτουργώντας ως εν αναμονή «σωτήρας», ο Τσίπρας επιτρέπει στην κρίση του ΣΥΡΙΖΑ να βαθαίνει και την εκλογική περιθωριοποίηση της Νέας Αριστεράς να παγιωθεί. Με αυτόν τον τρόπο, φιλοδοξεί να εμφανιστεί το 2026 όχι απλώς ως ένας «νέος» παίκτης, αλλά ως ο μοναδικός ικανός πόλος για την ενοποίηση του «προοδευτικού» χώρου, θέτοντας τα στελέχη του ενώπιον του διλήμματος της συμπόρευσης με το νέο πολιτικό φορέα ή της εξαφάνισης.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της ΠΓ περιμένει το «νεύμα» Τσίπρα για να ανέβει στο «όχημα» του πρώην πρόεδρου του κόμματος. Το ζήτημα είναι βέβαια ποιους θα ήθελε εκείνος μαζί του,στην πορεία δεξιάς προσαρμογής που έχει χαράξει. Για την ώρα η ηγεσία του Σ. Φάμελλου πασχίζει -μάταια- για τη διατήρηση του εναπομείναντος μηχανισμού, απέναντι στην επερχόμενη απειλή του νέου φορέα του Τσίπρα. Και έχει μείνει μόνο η ομάδα Πολάκη, να φωνάζει για «ακόμα μια διάσπαση» και την ανάγκη οριοθέτησης από τις κινήσεις του πρώην.
Πιο σοβαρό είναι το πρόβλημα στη Νέα Αριστερά, όπου μοιάζει απίθανο να αποφευχθεί η διάσπαση, στη βάση δύο αντιπαραθετικών στρατηγικών, με το ζήτημα των συμμαχιών να διχάζει το κόμμα. Δύο στρατηγικές που αναμένεται να αποτυπωθούν στα κείμενα του προέδρου Αλέξη Χαρίτση (που θέλει μέτωπο χωρίς αποκλεισμούς -άρα και με τον Αλ. Τσίπρα) και του γραμματέα Γαβριήλ Σακελλαρίδη (που εκφράζει την πλειοψηφία του Οργάνου και αντιπροτείνει ανασυγκρότηση-ανασύνθεση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με το βλέμμα στο ΜΕΡΑ25), στο Πολιτικό Γραφείο. Βέβαια το ΠΓ της Νέας Αριστεράς δεν θα πάρει οριστικές αποφάσεις, αλλά τα πιθανά κείμενα που θα κατατεθούν, θα σκιαγραφήσουν τις προθέσεις των δύο τάσεων. Μέσα στον Νοέμβριο, το πιθανότερο είναι να συγκληθεί και η ΚΕ, που θα ορίσει το χρονοδιάγραμμα για το προγραμματικό συνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.
Με το πόνημα «Ιθάκη», που θα περιγράφει το πλαίσιο του νέου πολιτικού εγχειρήματος, να οδεύει προς τα βιβλιοπωλεία, ο Τσίπρας ανακοίνωσε τα 41 μέλη του Επιστημονικού Συμβουλίου του ιδρύματος του. Τεχνοκράτες-παιδιά του Δραγασάκη, ο αναθεωρητής της ιστορίας και αντικομμουνιστής Μαραντζίδης, ο θεματοφύλακας του τρίτου μνημονίου Χουλιαράκης, βρίσκονται σε αυτό, με βασικό στόχο τη συγκρότηση μιας συστημικής αντιπρότασης, απέναντι στο Μητοστάκη. Για αυτό και η προκλητική στήριξη από διάφορα μίντια των ολιγαρχών.
Ο νέος φορέας του Τσίπρα αναμένεται να στοχεύσει στο πολιτικό κενό που δημιουργείται από τον κατακερματισμό και την αδυναμία των υφιστάμενων κομμάτων της κεντροαριστεράς. Με σαφώς πιο κεντρώα ρητορική (πίσω ακόμα και από τις θέσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας) και αποθέωση του αρχηγικού μοντέλου, ποντάρει στην απελπισία του κόσμου, που πλέον εμφανίζεται στις μετρήσεις να προτιμά το «χάος» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη («οποιοσδήποτε εκτός από αυτόν»).
Οι εξελίξεις στην κεντροαριστερά δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για την ανάκαμψη του χώρου. Ειδικά όταν στις προτάσεις αυτών των πολιτικών δυνάμεων ευδοκιμούν δήθεν καινοτόμες (χρεωκοπημένες) ιδέες, ενός νεοφιλελευθερισμού με «ανθρώπινο πρόσωπο», που δεν αμφισβητούν την κυριαρχία της αγοράς και πλειοδοτούν σε πατριδοκαπηλία.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
