Aπαντά στο Μητσοτάκη που προσφέρει στους βιομηχάνους ασυδοσία και «στους εργαζόμενους και ειδικά στις γυναίκες ευελιξία»
Το διπλό φορτίο που φέρει η γυναίκα ως εργαζόμενη και ως βασική υπεύθυνη της φροντίδας του σπιτιού των παιδιών ,των ηλικιωμένων κλπ στη νεοφιλελεύθερη επίθεση ενοποιείται χωρικά και βολεύει το σύστημα ακόμα περισσότερο.
Το σπίτι είναι ο χώρος που “ταιριάζει” στη γυναίκα.
Το “μένουμε σπίτι” αποκτά άλλη διάσταση: η γυναίκα επιστρέφει στο φυσικό της χώρο και η κοινωνική αναπαραγωγή επανιδιωτικοποείται σε απόλυτο βαθμό.
Με επιβολή της τηλεργασίας από το σπίτι επιχειρούν να καταργήσουν τα δικαιώματα για άδειες γονικές ή ακόμη και λοχείας, παιδικούς σταθμούς, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών ή φροντίδας ηλικιωμένων.
Οι πολλαπλοί ρόλοι της γυναίκας δεν είναι καν διαδοχικοί χρονικά (9πμ-5μμ εργασία και από τις 5μμ και μετά όσο πάρει εργασία για τις δουλειές του σπιτιού) είναι πια ταυτόχρονοι, διεκπεραιώνονται παράλληλα τα πολλά καθήκοντα (πχ εργασία στον ΗΥ και μαγείρεμα).
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Μητσοτάκης αναδεικνύει το ρόλο που η δεξιά και το κοινωνικό σύστημα επιφυλάσσουν για τις γυναίκες, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στην ευελιξία που “προσφέρεται” στις γυναίκες που θα εργάζονται χωρίς να βγουν από το βασίλειο του σπιτιού τους.
Σε μια ψηφιακή εκδοχή του φορντισμού, η νέα οργάνωση εργασίας επιτρέπει στη γυναίκα να ασκεί ταυτόχρονα τους πολλαπλούς της ρόλους και επομένως πολλαπλασιάζεται ο βαθμός εκμετάλλευσης της από του εργοδότες και την πατριαρχική οικογένεια.
Ο πρωθυπουργός απευθύνεται στους βιομηχάνους του ΣΕΒ για να επισημοποιήσει ότι δεν θα διακοπεί η εργασία όταν αρρωστήσει το παιδί της εργαζόμενης, αντίθετα καταργείται στην πράξη η υποχρέωση του εργοδότη ή και του κράτους να λαμβάνει μέριμνα για εναρμόνιση του ωραρίου εργασίας των γονιών (πιο συχνά της μητέρας) με αυτό του ολοήμερου σχολείου του παιδικού σταθμού.
Η γυναίκα επιστρέφει στην απομόνωση του σπιτιού, του ιδιωτικού χώρου όπου αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη οξύτητα το πρόβλημα της διάχυσης του χρόνου εργασίας . Είναι τεχνικά δυνατόν αλλά κυρίως λόγω ανεργίας και ταξικού συσχετισμού η διαθεσιμότητα της/του εργαζόμενης/ου 24ώρες 7 ημέρες την εβδομάδα.
Η αποθέωση της εργασίας-λάστιχο μαζί τη βαθιά ιδεολογική οπισθοχώρηση για τον πραγματικό ρόλο της γυναίκας ενδυναμώνει τις ανισότητες και τα έμφυλα στερεότυπα.
Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός σαρώνει, ως παρωχημένα, εργασιακά δικαιώματα Η απομονωμένη εργαζόμενη χάνει ή δεν αποκτά ποτέ τη συνδικαλιστική, συλλογική εμπειρία ιδρυματοποείται μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού της.
Επιπλέον η προσπάθεια για ακραία συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αποθεώνει την ατομική γυναικεία ευθύνη απέναντι στην οικογένεια.
Πιο πρόσφατο δείγμα, στο ίδιο πνεύμα, η δήλωση ΓΓ Κοινωνικής Αλληλεγγύης που ευαισθητοποιημένος στο θέμα της άνεργης μητέρας που είδε το παιδί της να λιποθυμάει από την πείνα και έδωσε συγχαρητήρια στην εταιρεία «η οποία πρόσφερε δουλειά σε αυτή τη γυναίκα και μάλιστα με τηλεργασία ώστε να μπορεί να είναι και με τα δυο της παιδιά στο σπίτι»!
Όσα κατακτήθηκαν με τους αγώνες του φεμινιστικού και του εργατικού κινήματος ως υποχρεώσεις του κοινωνικού κράτους καταργούνται ως άχρηστα βαρίδια για χάρη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ο «φυσικός» πραγματικός ρόλος της γυναίκας ως νοικοκυράς , μητέρας φροντίστριας δεν «εμποδίζεται» πλέον από την ανάγκη να βγει εκτός σπιτιού για να εργαστεί. Αντίθετα αξιοποιείται η πρόοδος της τεχνολογίας για να ενοποιηθεί ο χώρος εργασίας και κοινωνικής αναπαραγωγής.
Αντιλαμβανόμαστε όλες κι όλοι τις ιδιαίτερα καταστροφικές συνέπειες σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, όπου δεν είχαν λειτουργήσει ποτέ οι κοινωνικές υπηρεσίες φροντίδας ηλικιωμένων, τα πραγματικά ολοήμερα σχολεία δομές δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά ούτε στις σχετικά καλύτερες στιγμές του κοινωνικού κράτους.
Η Συνέλευση 8 Μάρτη καλεί όλες τις γυναίκες όλες και όλους τους εργαζόμενες/ους άνεργες/ους φοιτήτριες/τες να αντισταθούμε σε χώρους δουλειάς, σωματεία, συνδικάτα να προβάλλουμε και να διεκδικήσουμε τα αιτήματα του φεμινιστικού/γυναικείου κινήματος.
Δυναμώνουμε τις φωνές μας και με τις συναντήσεις μας (τόσο διαδικτυακά όσα και φυσικά) συζητάμε για όλα τα πρωτόγνωρα που μας γυρίζουν στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα και οργανώνουμε την πάλη μας να μην γίνει αποδεκτό ως “κανονικότητα” το όραμα της κυβέρνησης ,όπως εκφράστηκε από τον πρωθυπουργό στο φυσικό και φιλικό του ταξικό ακροατήριο, το ΣΕΒ. Αυτό που θα είναι ο δικός μας εφιάλτης, θα τον κάνουμε δικό τους.
