Η συζήτηση που πρέπει να γίνει μπροστά στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Σή­με­ρα, ένα χρόνο μετά τις εκλο­γές του Μάη-Ιού­νη του 2012, είναι σαφές ότι η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά δεν πρό­κει­ται να πέσει ως «ώριμο φρού­το». Όλες οι σχε­τι­κές προ­βλέ­ψεις δια­ψεύ­στη­καν και απο­δεί­χθη­καν πα­ρα­πλα­νη­τι­κές για την Αρι­στε­ρά.

Οι δυ­νά­μεις του κα­θε­στώ­τος έχουν συ­σπει­ρω­θεί πίσω από τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ-ΔΗ­ΜΑΡ, καθώς δεν δια­θέ­τουν άλλη εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή λύση, προ­κει­μέ­νου να επι­βά­λουν το αντι­δρα­στι­κό πρό­γραμ­μα των αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, με στόχο να φορ­τώ­σουν όλο το κό­στος της δι­κιάς τους κρί­σης στις πλά­τες των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων.

Η ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά –προ­ϋ­πό­θε­ση για την ικα­νο­ποί­η­ση ακόμα και των σε­μνό­τε­ρων αι­τη­μά­των του κό­σμου μας– δεν θα συμ­βεί, αν το κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά δεν επι­διώ­ξουν επί­μο­να και απο­φα­σι­στι­κά να τη ρί­ξουν. Το με­γά­λο μέρος της ευ­θύ­νης γι’ αυτή την ανα­γκαία ανα­τρο­πή πέ­φτει πλέον, ολο­φά­νε­ρα, στις πλά­τες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το βα­σι­κό πρό­βλη­μα στην πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –που τον πε­ριο­ρί­ζει στα όρια της δη­μο­σκο­πι­κής «αν­θε­κτι­κό­τη­τας»– είναι η δια­φο­ρά ανά­με­σα, αφε­νός, στις δια­θέ­σεις της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας των μελών του (ακόμα και όπως αυτή απο­τυ­πώ­νε­ται στα «κομ­μα­τι­κά» κεί­με­να και απο­φά­σεις…) και, αφε­τέ­ρου, στο δη­μό­σιο λόγο των προ­βε­βλη­μέ­νων στε­λε­χών του και στο μή­νυ­μα που στέλ­νουν οι «με­γά­λες» πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και πα­ρεμ­βά­σεις του.

Αυτό είναι το με­γά­λο πρό­βλη­μα δη­μο­κρα­τί­ας και συ­ντε­ταγ­μέ­νης πο­λι­τι­κής λει­τουρ­γί­ας που αντι­με­τω­πί­ζει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Οι αγώ­νες
Η υπό­θε­ση της απερ­γί­ας της ΟΛΜΕ ανέ­δει­ξε –έστω με αρ­νη­τι­κό τρόπο– τα δι­λήμ­μα­τα που πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν και τις επι­λο­γές που πρέ­πει να γί­νουν. Αν οι δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πε­ριο­ρι­στούν στον «κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δρόμο», πι­θα­νό­τα­τα θα ητ­τη­θούν από το Ενιαίο Μέ­τω­πο των αστι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων και των δα­νει­στών.

Μόνο η πα­ρέμ­βα­ση των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων μπο­ρεί να ανοί­ξει το δρόμο για μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή νίκη, όπως θα είναι η ανά­δει­ξη μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει, εδώ και τώρα, να πρω­το­στα­τή­σει στη μάχη για το δη­μό­σιο σχο­λείο, το δη­μό­σιο νο­σο­κο­μείο, τα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις στην ενέρ­γεια, στις με­τα­φο­ρές, στο νερό κλπ.

Μια τέ­τοια πα­ρέμ­βα­ση των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, πέρα από το ότι απο­τε­λεί τον ασφα­λέ­στε­ρο δρόμο προς την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, απο­τε­λεί το μο­να­δι­κό δρόμο προς μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα αντέ­ξει αξιο­πρε­πώς στις προ­κλή­σεις της πε­ριό­δου της κρί­σης. Μόνο στη­ριγ­μέ­νη σε έναν κι­νη­το­ποι­η­μέ­νο λαό θα μπο­ρέ­σει μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση να αντι­με­τω­πί­σει τις αντι­θέ­σεις των ντό­πιων δυ­νά­με­ων του κα­θε­στώ­τος, αλλά και των δα­νει­στών, θα μπο­ρέ­σει να δώσει λύ­σεις σε τε­ρά­στια ζη­τή­μα­τα (όπως π.χ. η ανερ­γία) με βάση τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων.

Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά την πο­λι­τι­κή κα­τα­στρο­φή της Αρι­στε­ράς στην Κύπρο πρό­σφα­τα ή στην Ιτα­λία πα­λιό­τε­ρα, κα­τα­στρο­φή που επήλ­θε μέσα από την τα­κτι­κή του ΑΚΕΛ ή της Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης να κυ­βερ­νή­σουν αντι­γρά­φο­ντας, απλώς, τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία.

Κύ­προς
Η συ­ζή­τη­ση αυτή δεν άνοι­ξε τώρα. Προη­γή­θη­κε στη Συν­διά­σκε­ψη και στις συ­νό­δους της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής. Ωστό­σο πέρα από τα δια­φο­ρε­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα και προ­σεγ­γί­σεις, η συ­ζή­τη­ση αυτή δεν διε­ξά­γε­ται σε «πα­γω­μέ­νο» πο­λι­τι­κό χρόνο. Στη συ­γκυ­ρία, όπως δια­μορ­φώ­νε­ται τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, έχουν υπάρ­ξει ση­μα­ντι­κά γε­γο­νό­τα που τρο­πο­ποιούν τους όρους αυτής της συ­ζή­τη­σης αντι­κει­με­νι­κά.

Η κυ­πρια­κή εμπει­ρία, παρά τις όποιες δια­φο­ρές με την ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση, ανέ­δει­ξε το πόσο δύ­σκο­λο, αν όχι ανε­δα­φι­κό, είναι να πο­ντά­ρει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη δυ­να­τό­τη­τα δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές, χωρίς να έχει ξε­κα­θα­ρι­σμέ­νο και σαφώς δια­τυ­πω­μέ­νο το εν­δε­χό­με­νο εξό­δου από την ΟΝΕ. Αυτό είναι ένα συ­μπέ­ρα­σμα κα­τα­νοη­τό σε όλη την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Ταυ­τό­χρο­να ανέ­δει­ξε πόσο ανε­δα­φι­κή και ακα­τάλ­λη­λη για την Αρι­στε­ρά είναι η προσ­δο­κία για επω­φε­λείς για τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα χει­ρι­σμούς και εκ­με­τάλ­λευ­ση των εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων, με συμ­μα­χί­ες κό­ντρα στη Γερ­μα­νία και την ΕΕ γε­νι­κό­τε­ρα, με τις ΗΠΑ ή με τη Ρωσία.

Στην ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά, και μά­λι­στα σε χώρες του «κέ­ντρου» όπως η Γερ­μα­νία και η Γαλ­λία, ακού­γο­νται πλέον φωνές (Λα­φο­ντέν, Με­λαν­σόν) που μι­λούν για τη σύ­γκρου­ση με το ευρώ από τη σκο­πιά των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Η εξέ­λι­ξη αυτή επι­βά­λει τη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος, της πο­λι­τι­κής, της τα­κτι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τμήμα αυτής της επι­λο­γής, πέρα από τη συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια άμε­σης κι­νη­το­ποί­η­σης των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, απο­τε­λεί η ανοι­χτή και έντι­μη πα­ρου­σί­α­ση στον κόσμο των με­γά­λων προ­βλη­μά­των και των λύ­σε­ων που θα προ­ω­θή­σει η Αρι­στε­ρά.

Σχέ­διο
Η «ση­μαία» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου. Ωστό­σο κάτι τέ­τοιο δεν αρκεί ως σύν­θη­μα. Από τον περ­σι­νό Μάη μέχρι σή­με­ρα τα πράγ­μα­τα έχουν αλ­λά­ξει. Τότε αφο­ρού­σε στις ελ­πί­δες ενός ολό­κλη­ρου λαού ότι θα μπο­ρού­σε να ανα­κο­πεί η λι­τό­τη­τα εγκαί­ρως. Σή­με­ρα έχει βιώ­σει στη ζωή του τα σκλη­ρά μέτρα και βλέ­πει να έρ­χο­νται ολο­έ­να και­νούρ­για.

Ο Σα­μα­ράς υπό­σχε­ται την προ­ο­πτι­κή της ανά­πτυ­ξης μέσα από μια συ­γκε­κρι­μέ­νη λο­γι­κή πλή­ρους ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των πά­ντων, μέσα σ’ ένα κα­θε­στώς «δι­κτα­το­ρί­ας της αγο­ράς», αφή­νο­ντας σκό­πι­μα σε δεύ­τε­ρη μοίρα, με την έν­νοια του δε­δο­μέ­νου, το χρέος. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να μι­λή­σει για την άμεση ρήξη μ’ αυτή τη λο­γι­κή, ξε­κι­νώ­ντας και ανα­δει­κνύ­ο­ντας το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα: το χρέος.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει τώρα να δια­κη­ρύ­ξει με σα­φή­νεια: άμεση και μο­νο­με­ρής κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου και των εφαρ­μο­στι­κών του νόμων. Το μνη­μό­νιο, το συμ­βό­λαιο με τους δα­νει­στές δη­λα­δή, δεν χρειά­ζε­ται να αντι­κα­τα­στα­θεί, καθώς η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα κα­ταγ­γεί­λει την δα­νεια­κή σύμ­βα­ση, θα παύ­σει άμεσα τις πλη­ρω­μές των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων και θα δια­γρά­ψει το χρέος.
Η ακύ­ρω­ση-κα­τάρ­γη­ση των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων δεν πρό­κει­ται να προ­κα­λέ­σει ανυ­πέρ­βλη­τα προ­βλή­μα­τα χρη­μα­το­δό­τη­σης στον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, διότι η τροϊ­κα­νή χρη­μα­το­δό­τη­ση κα­τευ­θύ­νε­ται στο συ­ντρι­πτι­κό της μέρος στην απο­πλη­ρω­μή των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων του ελ­λη­νι­κού κρα­τι­κού χρέ­ους, τα οποία, με τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, θα εξα­λει­φθούν ως υπο­χρέ­ω­ση.

Αυτές οι επι­λο­γές είναι υπο­χρε­ω­τι­κές για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και απο­τε­λούν προ­ϋ­πό­θε­ση για οποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια ανα­κο­πής και ανα­στρο­φής της λι­τό­τη­τας, αλλά και της ύφε­σης, καθώς, εάν δεν δια­γρα­φεί το χρέος και δεν ακυ­ρω­θούν οι υπο­χρε­ώ­σεις προς τους δα­νει­στές, δεν υπάρ­χει καμιά δυ­να­τό­τη­τα για άσκη­ση δια­φο­ρε­τι­κής πο­λι­τι­κής από αυτή της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης.

 Αυτές οι επι­λο­γές οδη­γούν σε σύ­γκρου­ση με τη στρα­τη­γι­κή της τρόι­κας και της ΟΝΕ. Είναι πολύ πι­θα­νό να οδη­γή­σουν στην έξοδο από το ευρώ. Ωστό­σο η πι­θα­νή έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη δεν συ­νι­στά ένα άλλο πο­λι­τι­κό σχέ­διο, δεν πα­ρα­πέ­μπει σε ένα άλλο πρό­γραμ­μα και σε άλλες συμ­μα­χί­ες, αλλά ίσα-ίσα δη­λώ­νει την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να υλο­ποι­ή­σου­με το πρό­γραμ­μα και σχέ­διο ρήξης και ανα­τρο­πής σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση ατα­λά­ντευ­τα, απο­φα­σι­στι­κά, μέχρι το τέλος, γνω­ρί­ζο­ντας ότι συ­νε­πά­γε­ται τη με­τω­πι­κή ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και ότι μια τέ­τοια ρήξη απαι­τεί πλήρη προ­ε­τοι­μα­σία και εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο.

Για τη συ­γκε­κρι­μέ­νη επε­ξερ­γα­σία ενός τέ­τοιου σχε­δί­ου ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ανα­λά­βει συ­γκε­κρι­μέ­νες πρω­το­βου­λί­ες, απευ­θυ­νό­με­νες και σε άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα, στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, αλλά και συ­νο­λι­κά στην ΕΕ, σε μια συ­γκυ­ρία που ευ­νο­εί αυτές τις επι­λο­γές.

Με αφε­τη­ρία τη ρήξη με τα δεσμά του χρέ­ους και τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή για την κρίση, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα προ­χω­ρή­σει άμεσα στην ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και την οι­κο­δό­μη­ση ενός νέου οι­κο­νο­μι­κού και κοι­νω­νι­κού προ­τύ­που με σαφή σο­σια­λι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα.

Προ­γραμ­μα­τι­κές δε­σμεύ­σεις
Ανα­πό­σπα­στο τμήμα αυτού του πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου είναι η εθνι­κο­ποί­η­ση-κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, υπό δη­μό­σιο, δη­μο­κρα­τι­κό, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο.

Επί­σης ανα­πό­σπα­στο τμήμα απο­τε­λεί η ανα­τρο­πή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, ο στό­χος της επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­σης των ΔΕΚΟ και των υπο­δο­μών, με κοι­νω­νι­κό και ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο (ενέρ­γεια, με­τα­φο­ρές, τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες, λι­μά­νια και αε­ρο­δρό­μια, τα­χυ­δρο­μεία κλπ).
Η πραγ­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση αυτού του προ­γράμ­μα­τος ανα­δει­κνύ­ε­ται από τις δε­σμεύ­σεις που ανα­λαμ­βά­νει μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση απέ­να­ντι στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τους μι­σθω­τούς:

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα προ­χω­ρή­σει στη στή­ρι­ξη και στα­δια­κή ανα­βάθ­μι­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, στην πλήρη απο­κα­τά­στα­ση και ανα­βάθ­μι­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και στην κα­τάρ­γη­ση ει­δι­κό­τε­ρα των ευ­έ­λι­κτων ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, μαζί με το τσά­κι­σμα της «μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας». Σε αυτή τη βάση, της κα­θο­λι­κής επι­βο­λής της πλή­ρους απα­σχό­λη­σης, θα νο­μο­θε­τη­θεί η στα­δια­κή, σε συν­δυα­σμό με την ανα­κο­πή της ύφε­σης, εφαρ­μο­γή του 35ω­ρου-7ω­ρου-5θή­με­ρου.

Το πρώτο και άμεσο μέτρο θα είναι η επα­να­φο­ρά του κα­τώ­τε­ρου μι­σθού στα επί­πε­δα πριν από τη δρα­στι­κή μεί­ω­σή του και η άμεση επα­να­φο­ρά των ελεύ­θε­ρων συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, της με­τε­νέρ­γειας, της επε­κτα­σι­μό­τη­τας και του θε­σμι­κού πλαι­σί­ου της διαι­τη­σί­ας, όπως είχαν κα­τα­κτη­θεί με αγώ­νες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος πριν την κα­τάρ­γη­σή τους.

Θα προ­χω­ρή­σει σε μέτρα γε­νι­κού εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού του ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου: κα­τάρ­γη­ση του όρου «πα­ρά­νο­μη και κα­τα­χρη­στι­κή απερ­γία», κα­τάρ­γη­ση της πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης απερ­γών, εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός νο­μο­θε­τι­κού πλαι­σί­ου για τη λει­τουρ­γία των συν­δι­κά­των κλπ, ώστε να διευ­κο­λυν­θεί απο­φα­σι­στι­κά η τα­ξι­κή, δη­μο­κρα­τι­κή και αγω­νι­στι­κή συ­γκρό­τη­ση των συν­δι­κά­των και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Θα απα­γο­ρευ­τούν, σε πρώτη φάση, οι μα­ζι­κές απο­λύ­σεις και οι απο­λύ­σεις σε κερ­δο­φό­ρες επι­χει­ρή­σεις και θα νο­μο­θε­τη­θεί το πέ­ρα­σμα επι­χει­ρή­σε­ων, που κλεί­νουν, στον έλεγ­χο και τη δια­χεί­ρι­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με κρα­τι­κή ενί­σχυ­ση και βο­ή­θεια.

Θα πα­λέ­ψου­με για την απο­κα­τά­στα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και την εφαρ­μο­γή ενός νέου πολύ πιο προ­ω­θη­μέ­νου ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου σε όλη την έκτα­ση της πα­ρα­γω­γής, ώστε να πάψει το ερ­γο­στά­σιο και ο χώρος ερ­γα­σί­ας να είναι άβατο και φέ­ου­δο του ερ­γο­δό­τη.

Στο πλαί­σιο μιας τέ­τοιας δέ­σμης μέ­τρων, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αλλά κυ­ρί­ως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε διά­λο­γο, συ­νερ­γα­σία και κοινή δράση με τις άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, θα θε­σμο­θε­τή­σει να επε­κτα­θεί στα­δια­κά σε όλη την πα­ρα­γω­γή και την κοι­νω­νία ο ερ­γα­τι­κός και κοι­νω­νι­κός έλεγ­χος. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα στη­ρί­ξουν με κάθε μέσο και θα πα­λέ­ψουν για την εμ­φά­νι­ση και επέ­κτα­ση τέ­τοιων μορ­φών ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου.

Θε­ω­ρού­με όλα αυτά τα μέτρα, τις πρω­το­βου­λί­ες και τους αγώ­νες σαν τα πρώτα βή­μα­τα σε μια δια­δι­κα­σία που πρέ­πει να προ­σα­να­το­λι­στεί και να κλι­μα­κω­θεί σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Όλα τα πα­ρα­πά­νω απο­τε­λούν μια πρώτη δέσμη μέ­τρων κυ­ρί­ως στο πεδίο της οι­κο­νο­μί­ας, εν­δει­κτι­κή των προ­θέ­σε­ων και της σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Κε­ντρι­κό ρόλο σ’ αυτόν το σχε­δια­σμό παί­ζει η σο­βα­ρή και ει­λι­κρι­νής αντι­με­τώ­πι­ση των πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών προ­βλη­μά­των που στη σύγ­χρο­νη εποχή έχουν πάρει διά­στα­ση αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή για την ίδια τη ζωή των αν­θρώ­πων και την προ­ο­πτι­κή της στον πλα­νή­τη. Τα ζη­τή­μα­τα της προ­στα­σί­ας του πε­ρι­βάλ­λο­ντος δεν υπά­γο­νται σε κά­ποιες «ει­δι­κές» οι­κο­λο­γι­κές ευαι­σθη­σί­ες, αλλά είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­να με τη σύγ­χρο­νη σο­σια­λι­στι­κή αντί­λη­ψη για την ορ­γά­νω­ση της πα­ρα­γω­γής και της κοι­νω­νί­ας συ­νο­λι­κό­τε­ρα.

Έχου­με επί­γνω­ση, από τα δι­δάγ­μα­τα της Ιστο­ρί­ας, πως η αλ­λα­γή των τα­ξι­κών όρων στην οι­κο­νο­μι­κή βάση της κοι­νω­νί­ας δεν δια­σφα­λί­ζει αυ­τό­μα­τα τις απαι­τού­με­νες κα­τα­κτή­σεις στη σφαί­ρα της δη­μο­κρα­τί­ας και της πραγ­μα­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας, γι’ αυτό και τα μέτρα αυτά συ­νο­δεύ­ο­νται άρ­ρη­κτα από επι­λο­γές διεύ­ρυν­σης της δη­μο­κρα­τί­ας όχι μόνο στην οι­κο­νο­μία, αλλά σε όλες τις σφαί­ρες της κοι­νω­νι­κής ζωής, με επί­κε­ντρο τους θε­σμούς της συμ­με­το­χής και του κοι­νω­νι­κού και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου.

Πε­ρι­λαμ­βά­νουν επί­σης άμεσα μέτρα για την αντι­με­τώ­πι­ση του ρα­τσι­σμού και την ανα­κού­φι­ση των προ­βλη­μά­των των με­τα­να­στών στη βάση όχι απλά της αν­θρώ­πι­νης, αλλά και της ερ­γα­τι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Η αντι­με­τώ­πι­ση αυτού του ζη­τή­μα­τος, ως πτυχή των προ­βλη­μά­των συ­νο­λι­κά της ερ­γα­τι­κής τάξης που ζει και ερ­γά­ζε­ται στη χώρα, απο­τε­λεί μέτρο της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής και του σο­σια­λι­στι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού της κοι­νω­νί­ας.

Όχι στην Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά
Όλες οι εξε­λί­ξεις του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος έρ­χο­νται να υπο­γραμ­μί­σουν με ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη έμ­φα­ση ότι μόνο μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς –και όχι κυ­βερ­νή­σεις κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς ή κε­ντρο­α­ρι­στε­ρο­δε­ξιάς, ρευ­στού πο­λι­τι­κού στίγ­μα­τος και ετε­ρό­κλη­του φά­σμα­τος– θα ήταν ικανή να επι­χει­ρή­σει, στη βάση ενός σα­φούς εναλ­λα­κτι­κού ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος και στη­ριγ­μέ­νη σε ένα πλατύ ενω­τι­κό τα­ξι­κό και αγω­νι­στι­κό ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­μα, την προ­ο­δευ­τι­κή ανα­τρο­πή που έχουν ανά­γκη η ερ­γα­τι­κή τάξη και ο λαός της χώρας μας και μια πο­ρεία προ­ο­δευ­τι­κών με­τα­σχη­μα­τι­σμών σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Σή­με­ρα μια συ­νερ­γα­σία και συ­μπό­ρευ­ση όλων των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, κατά πρώτο λόγο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, που θα δη­μιουρ­γού­σε ισχυ­ρή αρι­στε­ρή δυ­να­μι­κή πα­ρέμ­βα­σης και ανα­τρο­πής στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, κα­θί­στα­ται όσο ποτέ ανα­γκαία.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παρά τις δυ­σκο­λί­ες, δε­σμεύ­ε­ται ότι θα σχε­διά­σει και θα ανα­λά­βει συ­γκε­κρι­μέ­νες, εποι­κο­δο­μη­τι­κές και ρε­α­λι­στι­κές πο­λι­τι­κές και προ­γραμ­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες για τη συ­νερ­γα­σία και τη συ­μπα­ρά­τα­ξη της Αρι­στε­ράς.

Μια σύγ­χρο­νη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή συ­μπα­ρά­τα­ξη δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται μόνο στις δυ­νά­μεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, αλλά και στις άλλες δυ­νά­μεις της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς και της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­συ­στη­μι­κής οι­κο­λο­γί­ας.

Ταυ­τό­χρο­να ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­διώ­κει και εν­θαρ­ρύ­νει εν­δε­χό­με­νες συ­νερ­γα­σί­ες με στε­λέ­χη και συλ­λο­γι­κό­τη­τες από το σο­σια­λι­στι­κό και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό χώρο, οι οποί­ες απε­γκλω­βί­ζο­νται από τις λο­γι­κές της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και της δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος και ακο­λου­θούν μια αγω­νι­στι­κή πο­ρεία προς τα αρι­στε­ρά και με τις οποί­ες έχουν ανα­πτυ­χθεί και δο­κι­μα­σθεί σχέ­σεις εμπι­στο­σύ­νης με κοι­νές θέ­σεις, κοι­νές πρω­το­βου­λί­ες και κυ­ρί­ως κοι­νούς αγώ­νες. Ασφα­λώς απο­κλεί­ο­νται κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη του ΠΑΣΟΚ που συ­νέ­βα­λαν στη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση, υλο­ποιώ­ντας τη ντό­πια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη εκ­δο­χή.

Υπ’ αυτό το πρί­σμα, το μέ­τω­πο και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν συ­νι­στούν μια στα­τι­κή αντί­λη­ψη κοι­νο­βου­λευ­τι­κού αθροί­σμα­τος, αλλά μια δυ­να­μι­κή αντί­λη­ψη δια­μόρ­φω­σης των πο­λι­τι­κών, κοι­νω­νι­κών και αγω­νι­στι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, της λι­τό­τη­τας και των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων, για τη ρήξη και την ανα­τρο­πή.

Ο στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς συ­μπυ­κνώ­νει ολό­κλη­ρο το πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο και το στρα­τη­γι­κό μας προ­σα­να­το­λι­σμό, είναι η αιχμή του δό­ρα­τος της πο­λι­τι­κής μας. Δεν προσ­διο­ρί­ζει μόνο το «μετά», τις πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, αλλά εξί­σου και το «πριν»: το δρόμο για να φτά­σου­με εκεί, που δεν μπο­ρεί να είναι παρά ένας δρό­μος της συ­γκρό­τη­σης ενός μα­χη­τι­κού κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού με­τώ­που αγώνα για την ανα­τρο­πή της τρι­κομ­μα­τι­κής μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης «από τα κάτω», ως προ­ϋ­πό­θε­ση όχι μόνο για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αλλά και για τη δη­μιουρ­γία των αγω­νι­στι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την υλο­ποί­η­ση του πο­λι­τι­κού μας σχε­δί­ου ρήξης και ανα­τρο­πής με σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα.   

Πάλη ενά­ντια στο φα­σι­σμό
Η ανα­γκαιό­τη­τα της αντι­φα­σι­στι­κής πάλης γε­νι­κά και της πάλης ενά­ντια στο να­ζι­στι­κό κόμμα της Χρυ­σής Αυγής ιδιαί­τε­ρα, η ανα­γκαιό­τη­τα συ­γκρό­τη­σης γι’ αυτό το σκοπό ενω­τι­κού κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού με­τώ­που πάλης, σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν ση­μαί­νει τη με­τα­τό­πι­ση από το έδα­φος της αντί­θε­σης «μνη­μό­νιο και πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας» από τη μια και «πο­λι­τι­κές κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας» από την άλλη, του με­τώ­που των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων από τη μια (ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ-ΔΗ­ΜΑΡ) και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του πο­λι­τι­κού με­τώ­που της Αρι­στε­ράς από την άλλη, σε μια κα­τεύ­θυν­ση συμ­μα­χί­ας των «δη­μο­κρα­τι­κών πο­λι­τι­κών κομ­μά­των» ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά και το φα­σι­σμό.

Το ενιαίο αγω­νι­στι­κό μέ­τω­πο ενά­ντια στο φα­σι­σμό και τη να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή συ­γκρο­τεί­ται πάνω στην ενό­τη­τα στη δράση, εντάσ­σε­ται στο μέ­τω­πο αγώνα ενά­ντια στα μνη­μό­νια και τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν ση­μαί­νει μια κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία με μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, με το πρό­σχη­μα της «υπε­ρά­σπι­σης της δη­μο­κρα­τί­ας». Εξάλ­λου, ο φα­σι­σμός γε­νι­κά και η να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή ιδιαί­τε­ρα τρέ­φο­νται και δυ­να­μώ­νουν από την κοι­νω­νι­κή απελ­πι­σία που δη­μιουρ­γούν οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές ακραί­ας λι­τό­τη­τας και οι τρα­γι­κές συ­νέ­πειές τους (πρω­το­φα­νής ανερ­γία και φτώ­χεια, μα­ζι­κή κα­τα­στρο­φή μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των κλπ).  

Αυτό που χρειά­ζε­ται είναι να ενι­σχύ­σου­με τα ρι­ζο­σπα­στι­κά - αντι­συ­στη­μι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να απο­κα­λύ­πτου­με διαρ­κώς το συ­στη­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα της Χρυ­σής Αυγής και να δου­λεύ­ου­με για τη δια­μόρ­φω­ση ενός αντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που πάλης στη δράση, που θα εντάσ­σε­ται και θα απο­τε­λεί τμήμα του συ­νο­λι­κού αγώνα ενά­ντια στα μνη­μό­νια, τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και την τρόι­κα και για μια προ­ο­δευ­τι­κή πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ανα­τρο­πή με κα­τεύ­θυν­ση το σο­σια­λι­σμό.