Η τσίκνα σας βρωμάει μισανθρωπιά και ρατσισμό

Η αλήθεια είναι ότι τα ξέρουμε καλά αυτά τα ελληναράδικα οικογενειακά μπάρμπεκιου. Πλαστική καρέκλα, παντόφλα, ξεχασμένες θειάδες, αιωρούμενα κλισέ, χρυσοί σταυροί σε αμάνικα φανελάκια και μετά το τρίτο ποτηράκι πολιτική συζήτηση που στάνταρ περικλείει ρατσισμό, σεξισμό και προσκύνημα του τριπτύχου πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια. Είναι αυτό το έτοιμο μοτίβο που οι άντρες ψήνουν τα κρέατα και οι γυναίκες κόβουν τη σαλάτα, που ο Καζαντζίδης τραγουδάει τη φτώχεια και οι συγγενείς επιδεικνύουν τα φράγκα τους, που τα παιδιά μαθαίνουν να αγαπάνε την τσίκνα ακόμη κι αν ο διπλανός τους πεινάει.

Η παραπάνω αισθητική της ποσότητας, της επίδειξης και του ταυτόχρονου πρωτογονισμού θα παρελάσει «ηρωικά» μπροστά από ένα προσφυγικό κέντρο γεμάτο ανθρώπους πεινασμένους, πληγωμένους και εγκλωβισμένους σύμφωνα με τους «Ενωμένους Μακεδόνες». Μια δράκα ακροδεξιών ανάγει το παραπάνω πολιτιστικό υποπροϊόν σε αντιμεταναστευτικό ακτιβισμό δηλώνοντας σκωπτικά ότι: «Απέναντι στον διεθνιστικό και ισλαμικό λαθροεποικισμό της πατρίδας μας και της Ευρώπης…απαντάμε με … άφθονο χοιρινό κρέας, με άφθονο αλκοόλ, με άφθονο τρολάρισμα και αγωνιστική δράση!».

Και υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που υπερασπίζονται το ακροδεξιό αυτό πανηγύρι. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συγκινούνται από τον πόνο διωγμένων ανθρώπων, αλλά από τον πόνο να μην τους αφαιρεθεί το δικαίωμα να τρώνε το ξίγκι και την πέτσα όπου γουστάρουν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει ότι υπάρχουν στην Ελλάδα 4.700 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα αλλά μόνο να μην έρθουν σε επαφή με τα δικά τους τα παιδιά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν προβληματίζονται για το ότι πρόσφυγες στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά μόνο να είναι ασφαλείς οι ίδιοι στο σπιτάκι τους. Υπάρχουν άνθρωποι που μάλλον δεν θέλουν να λέγονται άνθρωποι κατά τη Λειβαδίτικη εκδοχή.

Ακροδεξιοί πολιτευτές της ΝΔ έσπευσαν να αντλήσουν πολιτική υπεραξία πάνω στο μισανθρωπισμό, τον εθνικισμό και το διάχυτο ρατσισμό. Έτρεξαν να αγκαλιάσουν την κουλτούρα του πατροπαράδοτου, να φωτογραφηθούν με φίλους τρώγοντας μπριζόλες και να δώσουν πολιτική κάλυψη σε μια εκδήλωση μίσους. Είναι οι ίδιοι που φοροαπαλλάσσουν τα αφεντικά, που μειώνουν τους μισθούς και που δίνουν τα πάντα σε ιδιώτες. Όσο όμως το πόπολο τρώει την μπριζόλα του σε γαλανόλευκο φόντο όλα είναι πιο εύκολα. Όσο ο μεροκαματιάρης πουλάει τσαμπουκά στον Πακιστανό και όχι στο διευθυντή υπάρχει κοινωνική αρμονία. Μια αρμονία που χτίζεται πάνω σε σχέσεις εξουσίας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αίσθηση ελληνικής υπεροχής είναι διαχρονικό φαινόμενο. «Σκυλάδικο σαπίζει η επαρχία, εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία» τραγουδούσαν οι Ενδελέχεια αναφερόμενοι στις γυναίκες του διαλυμένου σοβιετικού μπλοκ που έφταναν στα ‘90s στην Ελλάδα. Για τα «τα τσιράκια του άρχοντα ηλιθίου, τους κοπαδίτες, τους μουγκούς, τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες» έκανε λόγο ο Τζιμάκος, αναφερόμενος στους νοικοκυραίους που ενοχλούνταν από τα γυφτάκια στα φανάρια την ίδια περίοδο. «Πες μου τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω» ούρλιαζαν οι Active Member μπροστά στην ξενοφοβία της νέας χιλιετίας, μπροστά στη δαιμονοποίηση του διαφορετικού.

Κλείνω το κείμενο με μια εμπειρία. Πριν μερικά χρόνια κάποιοι αλληλέγγυοι μαζεύαμε τρόφιμα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στην πλατεία Βικτωρίας. Όταν έφτασαν τα φορτηγάκια με τα τρόφιμα, κάναμε μια αλυσίδα προκειμένου να τα δίνουμε λίγα λίγα στους ανθρώπους φοβούμενοι μην ποδοπατηθούν στην προσπάθειά τους να πάρουν. Κι όμως οι πεινασμένοι και οι ξεχασμένοι αυτής της γης περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους χωρίς τη λαιμαργία και τα σάλια αυτών που οργανώνουν μπάρμπεκιου πάρτυ. Σε όλο αυτό το σκηνικό όμως δεν πρόκειται να ξεχάσω ένα μικρό πιτσιρίκο που ζήτημα να είχε πατήσει τα πέντε. Όπως κατεβάζαμε τα τρόφιμα τρύπωνε ανάμεσα στα πόδια μας και βούταγε καμια σοκολάτα ή κανα κρουασάν ανάγοντας το άδειο του στομάχι σε παιχνίδι. Σε μια περιπέτεια.

Αυτός ο πιτσιρίκος να ξέρετε θα σας πάρει τη μπριζόλα από το στόμα.

Και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη νίκη του κόσμου.