Ημέρες και νύχτες της μαρμότας στις Βρυξέλλες…

Τι ακρι­βώς έχει μάθει η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- ΑΝΕΛ όχι μόνο από τη δική της διετή θη­τεία στα πα­ζά­ρια με τους δα­νει­στές, αλλά και από την εμπει­ρία των προη­γού­με­νων μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων; Όχι πολλά πράγ­μα­τα. Οι  μη­νιαί­ες συ­νε­δριά­σεις των Eurogroup στις οποί­ες επι­χει­ρεί­ται το κλεί­σι­μο της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης δια­δέ­χο­νται η μια την άλλη σαν μια επα­να­λαμ­βα­νό­με­νη «Μέρα της μαρ­μό­τας», κατά την πα­σί­γνω­στη χο­λι­γου­ντια­νή κω­μω­δία. Στο Eurogroup της πε­ρα­σμέ­νης Δευ­τέ­ρας έγινε κυ­ριο­λε­κτι­κά μια «ξε­πέ­τα», και η ελ­λη­νι­κή αντι­προ­σω­πεία «πα­ρα­δό­θη­κε» στους επι­κε­φα­λής του κουαρ­τέ­του για εντα­τι­κό «μασάζ» στα εκ­κρε­μή θέ­μα­τα της αξιο­λό­γη­σης -πρα­κτι­κά στα πιο κε­φα­λαιώ­δη-, έστω και με μικρή ανα­βάθ­μι­ση του επι­πέ­δου εκ­προ­σώ­πη­σης του ΔΝΤ και του ESM (με Τόμ­σεν και Ρέ­γκλινγκ). Ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών Ε. Τσα­κα­λώ­τος, μετά τη συ­νε­δρί­α­ση του Eurogroup, χα­ρα­κτή­ρι­σε «πο­λι­τι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση» τις επα­φές με το κουαρ­τέ­το, πα­ρό­τι μέχρι πρό­τι­νος αυτές ακρι­βώς χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νταν «τε­χνι­κές», κι όταν ανα­ζη­τεί­το «πο­λι­τι­κή λύση», αυτή αφο­ρού­σε το Eurogroup ή το Ευ­ρω­παϊ­κό Συμ­βού­λιο.

Από το Brussels Group στο Washington Group

Η «πο­λι­τι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση» στο Brussels Group θα κρα­τή­σει μέχρι την Πέμ­πτη, με τη φι­λο­δο­ξία από κυ­βερ­νη­τι­κής πλευ­ράς να υπάρ­ξει η με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή προ­σέγ­γι­ση μέχρι την επό­με­νη συ­νε­δρί­α­ση του Eurogroup, στις 7 Απρι­λί­ου. Κατά τα φαι­νό­με­να, δεν υπάρ­χει καμιά προσ­δο­κία η πα­νη­γυ­ρι­κή σύ­νο­δος της Ρώμης «για το μέλ­λον της Ε.Ε.», το Σάβ­βα­το, να έχει την πα­ρα­μι­κρή συμ­βο­λή στην άρση του αδιε­ξό­δου, ενώ ο ίδιος ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών επέ­κτει­νε τον χρο­νι­κό ορί­ζο­ντα της δια­πραγ­μά­τευ­σης για μια «ολική συμ­φω­νία» μέχρι τις 21-23 Απρι­λί­ου, στην εα­ρι­νή σύ­νο­δο του ΔΝΤ στην Ουά­σιγ­κτον, όπου το λόγο θα έχει το ομώ­νυ­μο group…

Στο με­τα­ξύ ο λο­γα­ρια­σμός των μέ­τρων έχει «καρ­φω­θεί» στο 2% του ΑΕΠ (από 1,8 δισ. ευρώ από έσοδα και δα­πά­νες, που με­τα­φρά­ζε­ται κυ­ρί­ως σε μεί­ω­ση του αφο­ρο­λο­γή­του και των συ­ντά­ξε­ων), ενώ η δια­πραγ­μά­τευ­ση γί­νε­ται απο­κλει­στι­κά με βάση την ατζέ­ντα του ΔΝΤ ακόμη και στο ερ­γα­σια­κό, για το οποίο η κυ­βέρ­νη­ση διεκ­δι­κού­σε είτε να αυ­το­νο­μη­θεί από τη δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση είτε να εξε­τα­στεί βάσει των πε­ρί­φη­μων «βέλ­τι­στων ευ­ρω­παϊ­κών πρα­κτι­κών». Πρα­κτι­κά, το πε­ριε­χό­με­νο του ανα­ζη­τού­με­νου συμ­βι­βα­σμού που θα εξα­σφα­λί­σει τη συμ­με­το­χή του ΔΝΤ στο ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα με το δικό του ξε­χω­ρι­στό μνη­μό­νιο ση­μαί­νει υπο­χώ­ρη­ση της κυ­βέρ­νη­σης πολύ πίσω από τις «ευ­ρω­παϊ­κές πρα­κτι­κές» στο θέμα των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων και των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων. Σ’ αυτό το πεδίο έχει συ­ντρι­βεί το λε­γκα­λι­στι­κό κυ­βερ­νη­τι­κό αφή­γη­μα, ότι δη­λα­δή η δέ­σμευ­ση της ευ­ρω­παϊ­κής τρόι­κας από το λε­γό­με­νο ευ­ρω­παϊ­κό κε­κτη­μέ­νο θα την έφερ­νε σε κά­ποιου εί­δους αντι­πα­ρά­θε­ση ή έστω δια­φο­ρο­ποί­η­ση από το ΔΝΤ. Εκ των πραγ­μά­των γί­νε­ται ακρι­βώς το αντί­θε­το: Κο­μι­σιόν, ESM και ΕΚΤ έχουν εκ­χω­ρή­σει στο Τα­μείο τον πρώτο και απο­κλει­στι­κό λόγο σε ερ­γα­σια­κά και ασφα­λι­στι­κό, κα­θι­στώ­ντας σαφές ότι τους είναι αδιά­φο­ρο το πε­ριε­χό­με­νο των «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων», αρκεί να εξα­σφα­λί­ζουν τη συ­ναί­νε­ση του ΔΝΤ.

Το ελ­λη­νι­κό πεί­ρα­μα και το ευ­ρω­παϊ­κό ΔΝΤ

Ίσως δεν είναι τυ­χαίο το γε­γο­νός ότι ο πρό­ε­δρος του Eurogroup Γε­ρούν Ντάι­σελ­μπλουμ, σχε­δόν βέ­βαιος ότι παρά τη συ­ντρι­βή του κόμ­μα­τός του στην Ολ­λαν­δία δεν θα χάσει τον πο­λύ­τι­μο ευ­ρω­παϊ­κό θώκο του μέχρι το 2018 οπότε τε­λειώ­νει η θη­τεία του, επέ­λε­ξε να ταυ­τι­στεί πλή­ρως με τη θέση του Σόι­μπλε για την ανά­γκη να με­τε­ξε­λι­χθεί ο Ευ­ρω­παϊ­κός Μη­χα­νι­σμός Στα­θε­ρό­τη­τας, ο ESM, σε ένα πλή­ρες ευ­ρω­παϊ­κό ΔΝΤ. Οι διευ­κρι­νί­σεις που έδωσε ο επι­κε­φα­λής του Eurogroup σε συ­νέ­ντευ­ξή του στη Frankfurter Allgemeine Zeitung  για το πώς θα μπο­ρού­σε να γίνει αυτή η με­τε­ξέ­λι­ξη «με­σο­μα­κρο­πρό­θε­σμα» φω­τί­ζουν και τη ση­μα­σία που έχει για το ιε­ρα­τείο του ευρώ η πάση θυσία πα­ρα­μο­νή του ΔΝΤ στο ελ­λη­νι­κό μνη­μό­νιο. Κατά τον Ντάι­σελ­μπουμ η ευ­ρω­παϊ­κή τρόι­κα των δα­νει­στών θα έπρε­πε να δια­σπα­στεί, γιατί «η  ΕΚΤ αι­σθά­νε­ται όλο και πιο άβολα στο ρόλο της στην τρόι­κα και δι­καί­ως νο­μί­ζω, ενώ η Ευ­ρω­παϊ­κή Επι­τρο­πή έχει άλλες ση­μα­ντι­κές ερ­γα­σί­ες στις οποί­ες θα πρέ­πει να επι­κε­ντρω­θεί. Επο­μέ­νως, ο ESM θα πρέ­πει να απο­κτή­σει την τε­χνι­κή εμπει­ρο­γνω­μο­σύ­νη που μόνο το ΔΝΤ έχει αυτή τη στιγ­μή». Η «διά­σπα­ση» που πε­ρι­γρά­φει ο Ντάι­σελ­μπλουμ, με την οποία έσπευ­σε να συμ­φω­νή­σει ο Σόι­μπλε, θα επέ­λυε μια θε­σμι­κή αντί­φα­ση, την οποία επε­σή­μα­νε και η πρό­σφα­τη από­φα­ση του Ευ­ρω­παϊ­κού Δι­κα­στη­ρί­ου: ενώ η «ανε­ξάρ­τη­τη» ΕΚΤ και η «εξαρ­τη­μέ­νη» Κο­μι­σιόν είναι υπο­χρε­ω­μέ­νες να κρα­τούν τα προ­σχή­μα­τα της τή­ρη­σης της Συν­θή­κης της Ε.Ε. και άλλων βα­σι­κών νο­μο­θε­τη­μά­των, όπως η Χάρτα Θε­με­λιω­δών Δι­καιω­μά­των, ο ESM αιω­ρεί­ται εκτός «ευ­ρω­παϊ­κού κε­κτη­μέ­νου» και εκτός οποιασ­δή­πο­τε λο­γο­δο­σί­ας. Και προ­φα­νώς έτσι θέ­λουν να μεί­νει, κα­το­χυ­ρώ­νο­ντας και θε­σμι­κά την «ανε­ξαρ­τη­σία» του. Απ’ αυτή την άποψη, η Ελ­λά­δα, το τρίτο Μνη­μό­νιο και η έντα­ξη του ΔΝΤ σ’ αυτό, χρη­σι­μο­ποιού­νται για πολ­λο­στή φορά ως δο­μι­κό υλικό μιας υγειο­νο­μι­κής ζώνης του ευρώ, μέχρι να ολο­κλη­ρω­θεί η κατά Σόι­μπλε γραμ­μή Μα­ζι­νό του, ο ESM-ΔΝΤ. Δεν είναι απλά οι μέρες, αλλά τα χρό­νια της μαρ­μό­τας...

*Προ­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά που κυ­κλο­φο­ρεί αύριο 22/3