«Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης»

Στην ται­νία του Τόμας Βα­σι­λιέφ­σκι (2016), όλα δια­δρα­μα­τί­ζο­νται στην Πο­λω­νία του 1990, σε μια πε­ρί­ο­δο που αρ­χί­ζει να υπάρ­χει έντο­νη πο­λι­τι­κή, κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κρίση, εξαι­τί­ας των τε­κτο­νι­κών αλ­λα­γών που συμ­βαί­νουν σε όλες τις χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης. Μια κρίση που επη­ρε­ά­ζει και τις δια­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις. Μήπως, μας θυ­μί­ζει κάτι αυτό σε σχέση με την πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κρίση που δια­νύ­ου­με ως χώρα και ως άν­θρω­ποι από το 2010;

Σε αυτό το κλίμα, τέσ­σε­ρις γυ­ναί­κες που δια­μέ­νουν σε κά­ποιες μου­ντές και απρό­σω­πες ερ­γα­τι­κές πο­λυ­κα­τοι­κί­ες, βρί­σκο­νται μπρο­στά στις δικές τους προ­σω­πι­κές αλ­λα­γές. Η μία πε­ρί­πτω­ση, η Αγκά­τα, είναι μια νέα μη­τέ­ρα, μιας έφη­βης κόρης και ενός γάμου σε κρίση. Η ίδια, νιώ­θο­ντας τα αδιέ­ξο­δα αυτού τους γάμου, που φθί­νει συ­νε­χώς, βου­λιά­ζο­ντας μαζί του, ανα­ζη­τά διέ­ξο­δο σε μια φα­ντα­σια­κή σχέση με τον κα­θο­λι­κό ιερέα της πε­ριο­χής, η οποία επει­δή είναι ανέ­φι­κτη, λόγω του γε­γο­νό­τος ότι είναι μυ­στι­κά ερω­τευ­μέ­νη μαζί του, τις προ­σθέ­τει και άλλα αδιέ­ξο­δα. Η Ίζα, είναι διευ­θύ­ντρια σε ένα σχο­λείο και έχει μα­κρο­χρό­νια σχέση με τον πα­τέ­ρα μιας μα­θή­τριάς της, του οποί­ου η γυ­ναί­κα πέ­θα­νε πρό­σφα­τα. Η εξαρ­τη­τι­κή ερω­τι­κή σχέση που έχει μαζί του, την οδη­γεί σε ανε­πί­τρε­πτες και επι­κίν­δυ­νες ενέρ­γειες. Η Μαρ­ζέ­να, αδελ­φή της Ίζα, είναι μια νεαρή δα­σκά­λα χορού, που στο πα­ρελ­θόν έχει υπάρ­ξει νι­κή­τρια σε καλ­λι­στεία. Ο άν­δρας της ερ­γά­ζε­ται αρ­κε­τά χρό­νια ως με­τα­νά­στης στη Γερ­μα­νία. Έτσι, η μόνη επι­κοι­νω­νία που έχουν είναι τη­λε­φω­νι­κή και αυτό της προ­κα­λεί ψυ­χο­λο­γι­κή ανα­στά­τω­ση. Η φι­λο­δο­ξία της να γίνει φω­το­μο­ντέ­λο την οδη­γεί, άθελα της, να γίνει το αντι­κεί­με­νο της αυ­τοϊ­κα­νο­ποί­η­σης του νο­ση­ρού φω­το­γρά­φου της. Τέλος, είναι η Ρε­νά­τα, μια μέσης ηλι­κί­ας και μόνη δα­σκά­λα, η οποία γοη­τεύ­ε­ται και ποθεί την Μαρ­ζέ­να, προ­σπα­θώ­ντας με κάθε τρόπο να την προ­σεγ­γί­σει για να κα­λύ­ψει τη μο­να­ξιά της. Σε μια από τις δυ­να­τές σκη­νές του έργου, δεί­χνει τις δύο γυ­ναί­κες να χο­ρεύ­ουν μαζί βαλς, τον «Γα­λά­ζιο Δού­να­βη», του Γιό­χαν Στρά­ους, με το βλέμ­μα της Ρε­νά­τα να είναι βυ­θι­σμέ­νο και από­κο­σμο.

Τέσ­σε­ρις γυ­ναί­κες, λοι­πόν, τέσ­σε­ρις δια­φο­ρε­τι­κές πε­ρι­πτώ­σεις, τέσ­σε­ρις δια­φο­ρε­τι­κές «πο­λι­τεί­ες», που κοινό τους ση­μείο είναι ο ανεκ­πλή­ρω­τος έρω­τας και η ανα­ζή­τη­ση της Αγά­πης. Όμως, η Αγάπη, «δεν είναι ένας εύ­κο­λος κυ­ρια­κά­τι­κος πε­ρί­πα­τος», όπως ανα­φέ­ρε­ται σε κά­ποια στιγ­μή του έργου. Είναι μια συ­νε­χή δια­δι­κα­σία, κατά την οποία δύο άν­θρω­ποι απο­φα­σί­ζουν να ερ­γα­στούν για να είναι μαζί. Στην αντί­θε­τη πε­ρί­πτω­ση, θα πρέ­πει να ανα­λά­βουν την ευ­θύ­νη της δια­κο­πής.

Όπως επι­ση­μαί­νει στην κρι­τι­κή της, η Νίνα Βε­λι­γρά­δη, «Προ­φα­νώς ο τί­τλος της ται­νί­ας είναι ει­ρω­νι­κός, διότι μόνο αγάπη δεν υπάρ­χει σε αυτές τις ‘’Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ε­ς’’. Οι τέσ­σε­ρις αυτές γυ­ναί­κες μοιά­ζουν να είναι ενω­μέ­νες σε ψυ­χα­να­γκα­σμούς και σε­ξουα­λι­κή το­ξι­κό­τη­τα. Στις αριθ­μη­τι­κά αντί­στοι­χες ερω­τι­κές σκη­νές του φιλμ κυ­ριαρ­χεί η από­γνω­ση».

Αυτές οι τέσ­σε­ρις γυ­ναί­κες βρί­σκο­νται μπρο­στά σε κρί­σι­μες απο­φά­σεις για τη ζωή τους, τις οποί­ες όσο δεν ανα­λαμ­βά­νουν να πά­ρουν τόσο βου­λιά­ζουν στα αδιέ­ξο­δα και την απελ­πι­σία, χά­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να και τον αυ­το­σε­βα­σμό τους. Διότι, όπως κάπου διά­βα­σα, αν δεν διορ­θώ­νεις την πο­ρεία σου, είναι σί­γου­ρο ότι θα κα­τα­λή­ξεις εκεί απ’ όπου ξε­κί­νη­σες.