Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες!
Το δολοφονικό χτύπημα στη Γαλλία προκαλεί ήδη τη στοχοποίηση των μουσουλμάνων και των προσφύγων. Είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια αναβίωσης της ισλαμοφοβίας που η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες είχε βάλει στο περιθώριο για τα καλά, όπως φαινόταν. Επιχειρείται αντιστροφή του κλίματος, με τη συζήτηση για το πώς θα σωθούν τα κυνηγημένα θύματα της αγριότητας του πολέμου να υποκαθίσταται εκ νέου από τον φόβο απέναντι στους «μουσουλμάνους» που τάχα απειλούν την «Ευρώπη».
Κυβερνητικά μέτρα
Ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Μπερνάρ Καζνέβ δήλωσε ότι «οι ξένοι κήρυκες του μίσους θα απελαύνονται και τα τζαμιά τους θα κλείνουν». Όσο κι αν ντύνεται με τη διάκριση μεταξύ «ακραίων» και μετριοπαθών», παραμένει η ουσία της ρατσιστικής στοχοποίησης μιας ολόκληρης θρησκευτικής κοινότητας, καθώς οι τόποι λατρείας των μουσουλμάνων έχουν τεθεί από καιρό υπό κρατική παρακολούθηση.
Ο Νικολά Σαρκοζί πρότεινε ηλεκτρονική παρακολούθηση για τους 11.500 ανθρώπους που είναι «ύποπτοι» για τρομοκρατία και απέλαση ιμάμηδων. Στοχοποίησε τους Γάλλους υπηκόους που αυτήν τη στιγμή βρίσκονται στο Ιράκ ή τη Συρία (ένα μέτρο που ενώ ξεκινά από την παρουσία Γάλλων μαχητών του ΙΚ, καταλήγει στην «ποινικοποίηση» του ταξιδιού από και προς αυτές τις χώρες, όπως έχει αποδείξει η εφαρμογή του στην Αυστραλία) και ζήτησε να απελαύνονται και όσοι έχουν διπλή υπηκοότητα αλλά θεωρούνται «ύποπτοι».
Η ομιλία του Ολάντ μπροστά στα δύο νομοθετικά σώματα της Γαλλίας θύμισε «πόλεμο πολιτισμών». Μίλησε για «κοινό εχθρό όλης της Ευρώπης» και τόνισε την ανάγκη προστασίας των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, επισείοντας ως μόνη εναλλακτική αν αυτό δεν γίνει την «επιστροφή όλων στα εθνικά σύνορα», σε ένα ντελίριο αντιμεταναστευτικού λόγου. Στο ίδιο μήκος κύματος με το Σαρκοζί, ανάμεσα στα μέτρα που πρότεινε ήταν η απαγόρευση εισόδου στη χώρα όσων πολιτών με διπλή υπηκοότητα θεωρούνται ότι αποτελούν «τρομοκρατική απειλή», αφαίρεση της γαλλικής υπηκοότητας σε όσους έχουν διπλή υπηκοότητα και κατηγορούνται για τρομοκρατία, ενώ οι ξένοι πολίτες που «αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια» θα απελαύνονται με διαδικασίες φαστ τρακ.
Είναι σαφές ότι αρκεί το θρήσκευμα ή η εθνικότητα πλέον για να πάει περίπατο το τεκμήριο της αθωότητας, για να δημιουργηθεί μια «υποκατηγορία» ανθρώπων που θα αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους άλλους.
Και αυτή η στάση, όπως είναι φυσικό, ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς. Το ισλαμοφοβικό και ρατσιστικό Εθνικό Μέτωπο βρίσκει έδαφος να αναπτυχθεί και να εκφράσει με περισσή ευκολία την ισλαμοφοβική του προπαγάνδα.
Η Μαρίν Λε Πεν, αφού είπε πως «οι εχθροί της Γαλλίας είναι εκείνοι που διατηρούν δεσμούς με τον ισλαμισμό», ζήτησε να κλείσουν τα τζαμιά και φυσικά να κλείσουν τα σύνορα για τους μετανάστες. Η Λε Πεν μπορεί να ελπίζει σε αύξηση της επιρροής της αν επικρατήσει η ισλαμοφοβική υστερία. Ελπιδοφόρο γεγονός ήταν η εκδίωξη από τον κόσμο ομάδας φασιστών στη Λιλ που εμφανίστηκαν με ρατσιστικό πανό και πυρσούς σε συγκέντρωση στη μνήμη των θυμάτων.
Η Δύση απέναντι στα θύματα του δικού της ιμπεριαλισμού εφάρμοζε πάντα πολιτική μηδενικής ευθύνης, και ειδικά τώρα που οι προσφυγικές ροές είναι τόσο αυξημένες οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν καμία διάθεση να είναι διαλλακτικοί. Η ισλαμοφοβία και η τρομοϋστερία χρησιμοποιούνται πάντα προς αυτή την κατεύθυνση.
Προπαγάνδα
Τι κι αν σύμφωνα με έρευνα της Γιούροπολ από το 2009 μέχρι το 2014 οι τρομοκρατικές επιθέσεις «με μουσουλμανικό κίνητρο» σε ευρωπαϊκό έδαφος αποτελούν μόλις το 2% των συνολικών; Από τη στιγμή που αυτή η αφήγηση βολεύει, θα συνεχίσουμε να ακούμε για το «ακραίο Ισλάμ» ως «τη μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η ήπειρος». Τι κι αν πέντε από τους δράστες που έχουν ταυτοποιηθεί είναι Γάλλοι και Βέλγοι υπήκοοι, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που θέλει συνήθως τους περισσότερους τρομοκράτες να είναι γεννημένοι κι αναθρεμμένοι στις δυτικές κοινωνίες; Θα συνεχίσουμε να ακούμε ότι οι τζιχαντιστές έρχονται μέσα σε βάρκες στην Ευρώπη μαζί με τους πρόσφυγες.
Η Γαλλία, η επέμβαση της οποίας στη Συρία προκάλεσε ουσιαστικά το χτύπημα, αποφάσισε να απαντήσει βομβαρδίζοντας με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τη Ράκα. Από τον ως τώρα πόλεμο κατά του ΙΚ που διεξάγουν ΗΠΑ και Γαλλία στη Συρία οι άμαχοι νεκροί είναι πάνω από 400. Προφανώς όμως δεν έχουν την ίδια αξία όλοι οι νεκροί. Είναι πραγματικά εξοργιστικό να εξαπολύονται νέοι βομβαρδισμοί τη ίδια στιγμή που κλείνουν τα σύνορα. Το γαλλικό κράτος που «κόπτεται» για τα θύματα του ΙΚ προτιμά να τους κλείνει την πόρτα. Την ίδια ώρα, στέλνει Μιράζ και Ραφάλ να χτυπήσουν τη Συρία, που θα προσθέσουν νέα θύματα, αλλά κλείνει την πόρτα και σε αυτά.
Πριν από δέκα χρόνια ξέσπασε η μεγάλη εξέγερση στα γκέτο του Παρισιού. Τα θύματα του ρατσιστικού αποκλεισμού και του αποικιοκρατικού παρελθόντος της Γαλλίας χαρακτηρίστηκαν «αποβράσματα» από τον Σαρκοζί και αντιμετωπίστηκαν με καταστολή και αδιαλλαξία. Είναι ειρωνεία ότι εναντίον τους ενεργοποιήθηκε ο ίδιος νόμος που θεσπίστηκε για να αντιμετωπιστούν οι γονείς και οι παππούδες τους στη διάρκεια του πολέμου στην Αλγερία. Και δέκα χρόνια μετά την εξέγερση των «αθλίων» στα προάστια, τίποτα δεν έχει αλλάξει στη Γαλλία: τα παιδιά των θυμάτων της αποικιοκρατίας παραμένουν ο «εσωτερικός εχθρός». Ενώ οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 5-10% του γαλλικού πληθυσμού, αποτελούν πάνω από το 60% του πληθυσμού των φυλακών. Αλλά η Γαλλία αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό της. Να δει γιατί η ίδια «γεννά» τρομοκράτες με την πολιτική της στο εσωτερικό και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της στο εξωτερικό. Είναι προτιμότερο να ρίχνει το φταίξιμο στα θύματα του πολέμου και της καταπίεσης.
Εμείς απέναντι στην προσπάθεια επανάκαμψης και γενίκευσης της ισλαμοφοβίας πρέπει να είμαστε αμετακίνητοι στις θέσεις μας. Ούτε βήμα πίσω στην αλληλεγγύη μας στα θύματα του ιμπεριαλισμού και των πολέμων, να μην επιτρέψουμε να επικρατήσει ο τρόμος και η υστερία. Δεν πρέπει να αφήσουμε χωρίς απάντηση τις φωνές που ζητούν κλείσιμο των συνόρων. Εμείς ζητάμε σύνορα ανοιχτά για τους πρόσφυγες, και μαζί τους έχουμε να δώσουμε κοινούς αγώνες ενάντια σε εκείνους που αιματοκυλούν τους λαούς της Μ. Ανατολής και που οδηγούν τους λαούς της Ευρώπης σε φτώχεια και εξαθλίωση. Αντίσταση στην Ευρώπη-φρούριο, πόλεμο στην ισλαμοφοβία, αλληλεγγύη στους πρόσφυγες!
*Στη φωτό: «Εδώ πνίξαμε τους Αλγερινούς»
Λανθασμένα η επίθεση στο Παρίσι χαρακτηρίζεται η «πιο φονική σε γαλλικό έδαφος μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο».
Τα πρωτεία κρατά το γαλλικό κράτος, με τη σφαγή των Αλγερινών διαδηλωτών (που απαιτούσαν ανεξαρτησία) το 1961. Άλλοι πετάχτηκαν στο ποτάμι, άλλοι φορτώθηκαν σε κλούβες και μεταφέρθηκαν στο προαύλιο αστυνομικού τμήματος στο Παρίσι όπου και εκτελέστηκαν εν ψυχρώ. Η γαλλική κυβέρνηση παραδέχτηκε το έγκλημα μόλις το 1998. Διόλου περίεργο για ένα κράτος που μέχρι πρότινος δίδασκε στα σχολεία του τον «εκπολιτιστικό ρόλο» της αποικιοκρατίας.
