Η 20η Σεπτέμβρη σηματοδότησε όσον αφορά τα πραγματικά συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, που είναι και η πλειοψηφία της κοινωνίας, μία συντριπτική ήττα. Μετά την 25η Γενάρη όπου ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς πήρε την εξουσία μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, μετά την 5η Ιουλίου όπου η κοινωνία είπε ένα συντριπτικό όχι στην λιτότητα, τα συμφέροντα που θέλουν την διατήρηση των κεκτημένων τους στην χώρα, κατόρθωσαν να μεγαλώσουν την αποχή και παρόλο που 320.000 λιγότεροι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, να φτιάξουν την μνημονιακότερη βουλή όλων των εποχών.
Αυτή η ήττα πρέπει να είναι απαρχή ώστε να δούμε τα λάθη και τις παραλείψεις μας, τόσο στον προεκλογικό αγώνα όσο και για την περίοδο που τα μέλη της Λαϊκής Ενότητας ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να εκφράσουμε πολιτικά και να δώσουμε μία διέξοδο στο ΟΧΙ, το οποίο δέχθηκε μία τεράστια ήττα με την υπογραφή του μνημονίου, και σε αυτό υπάρχουν ευθύνες με πιο βασικές κατά την γνώμη μου:
Η ανεξαρτητοποίηση των βουλευτών πραγματοποιήθηκε όχι την μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε το μνημόνιο αλλά όταν προκηρύχθηκαν οι εκλογές. Μέχρι τότε στήριζαν την κυβέρνηση αλλά καταψήφιζαν το μνημόνιο. Αυτό έδειξε στην κοινωνία ότι είναι μόνοι και έδωσε την πολιτική πρωτοβουλία στον Τσίπρα.
Το ρηχό προγραμματικό μας βάθος. Δυστυχώς μείναμε μόνο σε συνθήματα και αυτά μάλιστα κύρια για το εθνικό νόμισμα χωρίς όμως να εξηγούμε τι σημαίνει αυτό για την κοινωνία, και ούτε τονίζοντας απλά στον λαό τι σημαίνει σοσιαλιστική προοπτική.
Παρουσιάστηκε και εδώ το φαινόμενο των αποφάσεων από λίγους και αυτό φάνηκε και από την συγκρότηση των ψηφοδελτίων. Οι οργανωτικές μας (πολύ μεγάλες) αδυναμίας δεν επέτρεψαν να αναπτυχθεί ένα λαϊκό έρεισμα στήριξης.
Δεν παρουσιάστηκε ποτέ αναλυτικά ποια είναι η εναλλακτική και γιατί πρέπει να την ακολουθήσει η κοινωνία κάνοντας την κτήμα της, και έτσι η κοινωνία δεν πίστεψε ότι η ΛΑΕ θα είναι η πολιτική έκφραση του ΟΧΙ που πήγε κύρια στην αποχή.
Μπαίνουμε πλέον σε μία εντελώς άλλη φάση και διαδικασία με την μνημονιακότερη βουλή όλων των εποχών. Πως προχωράμε λοιπόν; Σκοπός μας δεν είναι απλά να περιμένουμε την λαϊκή δυσαρέσκεια όταν θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα, αλλά να μπούμε μπροστά στην κοινωνία δείχνοντας της ότι τελικά, οι άλλοι έχουν άδικο και λάθος. Η κοινωνία στα μέτρα που έρχονται πρέπει να μας βρει δίπλα της και να αγκαλιάσει το μέτωπο, ώστε πραγματικά να κάνει τις ιδέες και τις λύσεις του ηγεμονικές στο πολιτικό εποικοδόμημα.
1. Να ανοίξει η συζήτηση για την θέση της Ελλάδας στην διεθνή σκακιέρα. Η κοινωνία γνωρίζει ότι η έξοδος από την ευρωζώνη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με έξοδο και ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό σημαίνει τεράστια αλλαγή για την χώρα και την κοινωνία. Αυτό σημαίνει ένα σοκ, που αρχίζει από τον τρόπο που ταξιδεύεις εντός της Ευρώπης και τον κόσμο, από το πως σπουδάζουν τα παιδιά σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, μέχρι συσχετισμούς γεωπολιτικούς που θα θέλουν να εκμεταλλευτούν την αστάθεια στην περιοχή. Χρειάζεται επομένως να ανοίξει και να επεξεργαστεί η συζήτηση για την θέση της Ελλάδας στην διεθνή σκακιέρα. Πως θα προσεγγίσεις νέες συμμαχίες και κυρίως πως αυτό θα μπορέσει να γίνει από μία αριστερή σκοπιά με σοσιαλιστική προοπτική, πως θα αποφύγεις την περιχαράκωση και την απομόνωση, πως θα χειριστείς τις διεθνείς σχέσεις. Ζητήματα κρίσιμα που πρέπει να είναι πολύ καλά επεξεργασμένα ώστε να μπορούν να αντιπαρατεθούν με το «πάση θυσία στο ευρώ και στην ΕΕ» που είναι αυτή την στιγμή κυρίαρχο στην κοινωνία.
2. Επεξεργασία Προγράμματος: οι βασικές αρχές του οποίου θα πρέπει να είναι η σοσιαλιστική προοπτική, η ανεξαρτησία και η δημοκρατία, η ισχυροποίηση της Λαϊκής Εξουσίας. Ένα πρόγραμμα που θα πρέπει να περιγράψει με λεπτομέρεια, τόσο την διαχείριση της τωρινής κατάστασης, την απεμπλοκή από τα μνημόνια, με εξαντλητική ανάλυση σε όλους τους τομείς (οικονομία, παιδία, υγεία, μεταναστευτικό κλπ), με έμφαση στην καθημερινότητα. Το πρόγραμμα αυτό οφείλει να γίνει ακούγοντας την κοινωνία και τις ανάγκες της, συμμετέχοντας στα κινήματα και κυρίως δίνοντας στην βάση την δυνατότητα να παράξει εκείνη το πρόγραμμα σε συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίας.
3. Οργανωτικά. Η Λαϊκή Ενότητα οφείλει να είναι ανοιχτό, δημοκρατικό μέτωπο με έμφαση στην αυτοοργάνωση. Οι τοπικές οργανώσεις θα πρέπει να έχουν τον πρώτο ρόλο στην οργάνωση λαϊκών συνελεύσεων, να καθορίσουν την εσωτερική τους οργάνωση με γνώμονα τις ανάγκες τις κοινωνίας και τέλος να είναι εκείνες η πραγματική βάση του αντιμνημονιακού αγώνα. Να γίνει το μέτωπο ζωντανό, χωρίς ηγεμονίες, φυτευτούς εκπροσώπους και μικροσυμφέροντα.
4. Επικοινωνία: Από την στιγμή που δεν υπάρχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση είναι σχεδόν βέβαιο ότι η φωνή θα κοπεί από όλα τα μέσα. Για αυτό είναι κρίσιμο να οργανωθεί ένα εναλλακτικό δίκτυο διάδοσης και επέκτασης των ιδεών, χρησιμοποιώντας το internet.
Η καμπή είναι ιδιαίτερη κρίσιμη. Ή θα δείξουμε στην κοινωνία και εκείνη θα πειστεί για την αναγκαιότητα ύπαρξης μας ή θα πάμε σπίτια μας. Εναλλακτική εσωστρέφεια και συρρίκνωση δεν έχει νόημα.
*Λαϊκή Ενότητα Καισαριανής
