Καταλονία: Πώς φτάσαμε ως εδώ και οι προκλήσεις της συνέχειας

Πώς φτά­σα­με στο δη­μο­ψή­φι­σμα

Η πο­λι­τι­κή ηγε­σία της κα­τα­λα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, αφό­του μα­ζι­κο­ποι­ή­θη­κε το κί­νη­μα για ανε­ξαρ­τη­σία (μετά το 2012), κι­νού­νταν με ένα διπλό στόχο: να δια­σω­θεί πο­λι­τι­κά δια­τη­ρώ­ντας επαφή με την αυ­ξα­νό­με­νη λαϊκή διά­θε­ση υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας και να δια­πραγ­μα­τευ­τεί από κα­λύ­τε­ρες θέ­σεις με τη Μα­δρί­τη μια κα­λύ­τε­ρη διευ­θέ­τη­ση για την κα­τα­λα­νι­κή αστι­κή τάξη. Με αυ­τούς τους στό­χους κατά νου, με­τέ­τρε­ψε το δη­μο­ψή­φι­σμα του 2014 σε «συμ­βου­λευ­τι­κό» και -για να του δώσει μια συ­νέ­χεια- με­τέ­τρε­ψε τις πε­ρι­φε­ρεια­κές εκλο­γές του 2015 σε «δη­μο­ψή­φι­σμα για την ανε­ξαρ­τη­σία» (με τη συ­γκρό­τη­ση του Junts Pel Si, «Μαζί για το Ναι», με­τα­ξύ του κε­ντρο­δε­ξιού PdeCat και της κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής ERC). Τους μήνες που ακο­λού­θη­σαν, ο «οδι­κός χάρ­της» της επί­ση­μης ανε­ξαρ­τη­σια­κής ηγε­σί­ας, για μια «στα­δια­κή», ει­ρη­νι­κή, κα­τό­πιν συ­νεν­νό­η­σης εφαρ­μο­γή μέ­τρων αυ­το­νό­μη­σης, που έφτα­ναν ως το στόχο «απο­σύν­δε­σης» από το Ισπα­νι­κό Κρά­τος (μια λέξη που συ­μπύ­κνω­νε τον «ομαλό» χα­ρα­κτή­ρα της Δια­δι­κα­σί­ας), συ­νά­ντη­σε τον τοίχο της αδιαλ­λα­ξί­ας της Μα­δρί­της. Μπρο­στά σε αυτά τα αδιέ­ξο­δα, έχο­ντας ήδη εξα­ντλή­σει τις άλλες επι­λο­γές το 2014 και το 2015, και υπό την πίεση της CUP (της αρι­στε­ρής ανε­ξαρ­τη­σια­κής ορ­γά­νω­σης που έδινε ψήφο ανο­χής στην κα­τα­λα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση υπό τον όρο να προ­ω­θη­θεί το σχέ­διο ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης), οδη­γή­θη­κε στην από­φα­ση για διε­ξα­γω­γή νέου δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, αυτήν τη φορά «δε­σμευ­τι­κού» και «μο­νο­με­ρούς». Ακόμα και τότε, η ηγε­σία γύρω από τον Που­τζ­δε­μόν έδει­χνε να υπο­λο­γί­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο ότι το δη­μο­ψή­φι­σμα θα ακυ­ρω­νό­ταν κάτω από το βάρος της κα­τα­στο­λής και η ίδια θα πε­ριο­ρι­ζό­ταν στο να κα­ταγ­γέλ­λει τη Μα­δρί­τη -δεν υπήρ­ξε κα­νέ­να σο­βα­ρό μέτρο πε­ρι­φρού­ρη­σης του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, κα­νέ­νας σχε­δια­σμός για την επό­με­νη μέρα. 

Η λαϊκή αυ­τε­νέρ­γεια αλ­λά­ζει το σκη­νι­κό

Οι μέρες προς το δη­μο­ψή­φι­σμα και η ίδια η 1η Οκτώ­βρη έφε­ραν την ανα­τρο­πή. Η λαϊκή αυ­το-ορ­γά­νω­ση, η ει­σβο­λή του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα στο προ­σκή­νιο και η μα­ζι­κή ανυ­πα­κοή και άμεση δράση υπε­ρα­σπί­στη­κε το δη­μο­ψή­φι­σμα κι επέ­βα­λε τη διε­ξα­γω­γή του, απέ­να­ντι στην κα­τα­στο­λή και την απα­γό­ρευ­ση. Ήταν ένα σε­νά­ριο που δεν είχε προ­βλε­φθεί από τους Κα­τα­λα­νούς αστούς πο­λι­τι­κούς: η Μα­δρί­τη δια­τή­ρη­σε τη σκλη­ρή γραμ­μή, αλλά το δη­μο­ψή­φι­σμα έγινε! Και ακο­λού­θη­σε η απερ­γία στις 3 Οκτώ­βρη, όπου (όπως και στην υπε­ρά­σπι­ση του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος) κι­νη­το­ποι­ή­θη­κε ένα δυ­να­μι­κό πολύ ευ­ρύ­τε­ρο των οπα­δών της ανε­ξαρ­τη­σί­ας, ένα πλατύ αντι­κα­τα­σταλ­τι­κό-δη­μο­κρα­τι­κό κοι­νω­νι­κό μπλοκ. 

Ήταν μια κα­τά­στα­ση (με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με το Ισπα­νι­κό Κρά­τος, συν­θή­κες «αγω­νι­στι­κής συ­μπό­ρευ­σης» με ένα ευ­ρύ­τε­ρο κοι­νω­νι­κό μπλοκ) για την οποία η πο­λι­τι­κή ηγε­σία του κα­τα­λα­νι­κού εθνι­κι­σμού δεν είχε κα­νέ­να σχέ­διο, και τις βδο­μά­δες που ακο­λού­θη­σαν κι­νή­θη­κε με­τα­ξύ αυ­το­σχε­δια­σμών και δι­στα­κτι­κό­τη­τας. 

Ανα­δί­πλω­ση

Από τις 3 ως τις 27 Οκτώ­βρη, η ηγε­σία της Χε­νε­ρα­λι­τάτ έδει­ξε την αμη­χα­νία (αν όχι εχθρό­τη­τά) της απέ­να­ντι στην προ­ο­πτι­κή μιας πα­ρα­τε­τα­μέ­νης λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, οι επί­ση­μες κοι­νω­νι­κές ηγε­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις (η ANC και η Omnium Cultural) έδει­ξαν ανί­κα­νες ή απρό­θυ­μες να ξε­πε­ρά­σουν μια «κά­θε­τη» και «εθι­μο­τυ­πι­κή» προ­σέγ­γι­ση απέ­να­ντι στο κί­νη­μα (επε­τεια­κές δια­δη­λώ­σεις, υπό­κλι­ση στην πρω­το­κα­θε­δρία των πο­λι­τι­κών εθνι­κι­στι­κών κομ­μά­των), τα συν­δι­κά­τα δεν είχαν σαφή προ­σα­να­το­λι­σμό απέ­να­ντι στο ζή­τη­μα. Ενώ οι ηγε­σί­ες έδει­χναν αιφ­νι­δια­σμέ­νες ή και τρο­μο­κρα­τη­μέ­νες από όσα συ­νέ­βη­σαν στις μέρες του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, οι δυ­νά­μεις που έκα­ναν εφι­κτό το δη­μο­ψή­φι­σμα έδει­ξαν ότι δεν είχαν απο­κτή­σει τη δυ­να­τό­τη­τα να παί­ξουν αυ­τό­νο­μο πο­λι­τι­κά ρόλο, «παρά» ή και «ενά­ντια» στις προ­θέ­σεις των ηγε­σιών. Το «αυ­θόρ­μη­το» κί­νη­μα από τα κάτω ήταν σε θέση να απα­ντά σε προ­κλή­σεις του κρά­τους, αλλά όχι να δρά­σει από μόνο του «επι­θε­τι­κά» και πρω­το­βου­λια­κά. Όπως ση­μεί­ω­νε ο Γιο­ζέπ Μαρία Αντέ­ντας, τις μέρες μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα, η αυ­το-ορ­γά­νω­ση εμ­φα­νί­στη­κε πολύ κα­θυ­στε­ρη­μέ­να στο προ­σκή­νιο. Αυτό λει­τούρ­γη­σε ανα­σταλ­τι­κά μπρο­στά στην απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή δράση και τη σύγ­χυ­ση που προ­κα­λού­σε η στάση των επί­ση­μων ηγε­σιών, που άφη­σαν το θε­τι­κό «μο­μέ­ντουμ» να πε­ρά­σει.

Όταν η λύση των εκλο­γών (με όρο να απο­συρ­θεί το 155) δεν έγινε δεκτή από τη Μα­δρί­τη, η ηγε­σία Που­τζ­δε­μόν οδη­γή­θη­κε στην ανα­κή­ρυ­ξη της ανε­ξαρ­τη­σί­ας. Μια ανα­κή­ρυ­ξη που απο­δεί­χτη­κε τε­λεί­ως συμ­βο­λι­κή -και προ­ε­κλο­γι­κό «εφό­διο» για να δια­τη­ρή­σει ο Που­τζ­δε­μόν την ηγε­σία στο ανε­ξαρ­τη­σια­κό μπλοκ, το οποίο απει­λού­ταν με κα­τάρ­ρευ­ση. Η φυγή στις Βρυ­ξέλ­λες και η ου­σια­στι­κή απο­δο­χή του 155 από την Χε­νε­ρα­λι­τάτ ήταν η λο­γι­κή συ­νέ­χεια. Η κα­τα­λα­νι­κή ηγε­σία δεν ήθελε ούτε μπο­ρού­σε να υλο­ποι­ή­σει πρα­κτι­κά την ανε­ξαρ­τη­σία. Αυτό θα απαι­τού­σε μέτρα σχε­δόν «επα­να­στα­τι­κά», τα οποία προ­φα­νώς απεύ­χε­ται ένα κόμμα όπως το συ­ντη­ρη­τι­κό PdeCAT και τα οποία είναι απρό­θυ­μο ή ανί­κα­νο να ορ­γα­νώ­σει ένα κόμμα όπως η ERC, ει­λι­κρι­νά ανε­ξαρ­τη­σια­κή, αλλά «μο­νο­θε­μα­τι­κή», χωρίς κα­νέ­ναν άλλο κι­νη­μα­τι­κό-ρι­ζο­σπα­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Αυτές οι δυ­νά­μεις απο­δέ­χτη­καν την εκλο­γι­κή πρό­κλη­ση του Ραχόι ως μο­να­δι­κή διέ­ξο­δο και προ­σα­να­το­λί­ζο­νται πλέον στην εκλο­γι­κή μάχη του Δε­κέμ­βρη. 

Το κα­θε­στώς

Το κα­θε­στώς έδει­ξε όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα το πιο σκλη­ρό του πρό­σω­πο -από την κα­τα­στο­λή στο δη­μο­ψή­φι­σμα, ως την εφαρ­μο­γή του 155 και τις συλ­λή­ψεις των Κα­τα­λα­νών πο­λι­τι­κών ηγε­τών. Επι­χει­ρεί να αξιο­ποι­ή­σει την κα­τα­λα­νι­κή κρίση για να «πυ­κνώ­σει τις γραμ­μές του» και να ανα­συ­ντα­χθεί το κα­θε­στω­τι­κό μπλοκ και το Ισπα­νι­κό Κρά­τος σε συ­ντη­ρη­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, συ­ντρί­βο­ντας-απο­μο­νώ­νο­ντας κάθε αμ­φι­σβή­τη­ση (είτε από τα εθνι­κά κι­νή­μα­τα είτε από το Πο­δέ­μος και το γε­νι­κό­τε­ρο κί­νη­μα αντί­στα­σης). Σε αυτήν τη φάση, ο Ραχόι δεί­χνει να ανα­κτά την πρω­το­βου­λία κι­νή­σε­ων, να κερ­δί­ζει πο­λύ­τι­μο χρόνο και «ηρε­μία» ως το Δε­κέμ­βρη και να κάνει προς ώρας σαφές ότι η «νο­μι­μό­τη­τα» του Ισπα­νι­κού Κρά­τους πα­ρα­μέ­νει αναμ­φι­σβή­τη­τη. Όμως την ίδια ώρα, η «χει­ρουρ­γι­κή» εφαρ­μο­γή του 155 και η προ­κή­ρυ­ξη εκλο­γών στέλ­νουν ένα άλλο μή­νυ­μα: Αφε­νός, τη δυ­να­τό­τη­τα ελιγ­μών από τη μεριά του κα­θε­στώ­τος (που απο­φεύ­γει να «κε­ντρί­σει» το κί­νη­μα και να προ­κα­λέ­σει νέες κρί­σεις). Αφε­τέ­ρου, τα όρια της δύ­να­μής του, που κά­νουν υπο­χρε­ω­τι­κούς και τέ­τοιους ελιγ­μούς. Ο Ραχόι παίρ­νει προ­φα­νώς υπόψη τον «φραν­κι­σμό» που ζει μέσα στο κόμμα του, αλλά πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σει και ως «ηγέ­της όλης της Ισπα­νί­ας»  -αυτό είναι το όριο που του επι­βά­λει ελιγ­μούς, όπως η προ­κή­ρυ­ξη εκλο­γών, που πα­ρου­σιά­ζε­ται ως μια «δη­μο­κρα­τι­κή διέ­ξο­δος που θα βάλει τέλος στην ανω­μα­λία του 155». Το κα­θε­στώς δεν έχει την αυ­το­πε­ποί­θη­ση να συ­ντη­ρή­σει το 155 (και να εφαρ­μό­σει τη σκλη­ρή του εκ­δο­χή) ως μό­νι­μη κα­τά­στα­ση, αν θέλει να δια­τη­ρή­σει μια νο­μι­μο­ποί­η­ση πέρα από τις γραμ­μές των συ­ντη­ρη­τι­κών οπα­δών του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος -σε όλο το Ισπα­νι­κό Κρά­τος, και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στην Κα­τα­λο­νία. 

Η Αρι­στε­ρά

Σε όλη αυτήν τη δια­δρο­μή, η Αρι­στε­ρά δεν πέ­τυ­χε τον βα­σι­κό στόχο: να συν­δέ­σει τη δια­δι­κα­σία της ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης με την ευ­ρύ­τε­ρη αμ­φι­σβή­τη­ση απέ­να­ντι στο κα­θε­στώς του 1978, να ενώ­σει τους οπα­δούς της ανε­ξαρ­τη­σί­ας με τους υπε­ρα­σπι­στές του δι­καιώ­μα­τος στην αυ­το­διά­θε­ση. 
Η CUP επι­χεί­ρη­σε να παί­ξει ρόλο μέσα στο κί­νη­μα, να στη­ρί­ξει δρά­σεις ή και να προ­κα­λέ­σει γε­γο­νό­τα, όπως και να δώσει το δικό της, αρι­στε­ρό, στίγ­μα στο στόχο της «Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας». Όμως σε ένα βαθμό εγκλω­βί­στη­κε στο ρόλο που είχε επι­λέ­ξει ως συ­νε­πέ­στε­ρη «εγ­γυ­ή­τρια» της δια­δι­κα­σί­ας ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης, που την απο­μό­νω­νε από ευ­ρύ­τε­ρες δυ­νά­μεις έξω από το «ανε­ξαρ­τη­σια­κό» μπλοκ. 

Η πλειο­νό­τη­τα της κα­τα­λα­νι­κής Αρι­στε­ράς (όπως εκ­φρά­ζε­ται κυ­ρί­ως από το συμ­μα­χι­κό Catalunya en Comu με επι­κε­φα­λής την Άντα Κο­λά­ου) εντό­πι­σε τα προ­βλή­μα­τα της Δια­δι­κα­σί­ας (την προ­βο­λή του στό­χου της ανε­ξαρ­τη­σί­ας ως «πα­νά­κεια», την πα­ντε­λή έλ­λει­ψη σχε­δί­ου για την εφαρ­μο­γή της, την πό­λω­ση που προ­κα­λού­σε με βάση τις εθνι­κές ταυ­τό­τη­τες, το πέ­ρα­σμα των κοι­νω­νι­κών ζη­τη­μά­των σε δεύ­τε­ρο πλάνο), αλλά απέ­να­ντι σε αυτά, αντί να εμπλα­κεί, επέ­λε­ξε έναν ανα­χω­ρη­τι­σμό που στην ουσία έκλει­νε τα μάτια στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και απλά ευ­χό­ταν το κα­τα­λα­νι­κό ζή­τη­μα να εξα­φα­νι­στεί με κά­ποιο μα­γι­κό τρόπο. Όπως ση­μειώ­νει ο Γιο­ζέπ Μαρία Αντέ­ντας, αυτό λει­τουρ­γεί ως το «πα­ρά­δο­ξο της πα­θη­τι­κό­τη­τας», όπου οι αντι­φά­σεις και οι αρ­νη­τι­κές πτυ­χές μιας κα­τά­στα­σης, οι οποί­ες δι­καιο­λο­γούν μια πα­θη­τι­κή πο­λι­τι­κή, τε­λι­κά κα­τα­λή­γουν μόνο να πα­ρο­ξύ­νο­νται ακρι­βώς ως συ­νέ­πεια αυτής της πα­θη­τι­κό­τη­τας. 

Δυ­νά­μεις όπως οι Anticapitalistas, που επι­χεί­ρη­σαν να κι­νη­θούν σε αυτό το δύ­σκο­λο τοπίο με βάση μια προ­σπά­θεια να συν­δε­θεί το κα­τα­λα­νι­κό ζή­τη­μα με την αμ­φι­σβή­τη­ση του κα­θε­στώ­τος του 1978, να βρε­θεί κοι­νός τόπος ανά­με­σα στους «ανε­ξαρ­τη­σια­κούς» και τον δη­μο­κρα­τι­κό κόσμο της «υπε­ρά­σπι­σης της αυ­το­διά­θε­σης», καθώς και να απο­κτή­σει κοι­νω­νι­κό πε­ριε­χό­με­νο η «Δια­δι­κα­σία», δεν είχαν το μέ­γε­θος να κα­θο­ρί­σουν την πο­ρεία των πραγ­μά­των.

Με ποια πο­λι­τι­κή;

Αυτά που δεν έγι­ναν, πε­ρι­γρά­φουν αυτά τα οποία πρέ­πει να γί­νουν. Οι δυ­νά­μεις που στέ­κο­νται ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή του Ραχόι, υπέρ του δι­καιώ­μα­τος στην αυ­το­διά­θε­ση, αλλά δια­τη­ρούν σκε­πτι­κι­σμό απέ­να­ντι στην ανε­ξαρ­τη­σία, οφεί­λουν να ανα­γνω­ρί­σουν ότι μια δια­δι­κα­σία αυ­το­διά­θε­σης είναι ήδη σε εξέ­λι­ξη στην Κα­τα­λο­νία και πρέ­πει να την υπε­ρα­σπι­στεί κα­νείς ως την τε­λι­κή της συ­νέ­πεια. Κυ­ρί­ως, πρέ­πει να ανα­γνω­ρί­σουν ότι η ρήξη με το κα­θε­στώς του 1978 θα πε­ρά­σει και μέσα από τέ­τοιες «μο­νο­με­ρείς» ενέρ­γειες και δεν θα γίνει μέσω δια­λό­γου, με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων και σε­βα­σμού στο στά­τους κβο. Οι δυ­νά­μεις που μά­χο­νται για ανε­ξαρ­τη­σία (από αρι­στε­ρή σκο­πιά) οφεί­λουν να προ­ε­τοι­μα­στούν για σο­βα­ρή μάχη, η οποία για να είναι νι­κη­φό­ρα χρειά­ζε­ται μια διευ­ρυ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή βάση στην Κα­τα­λο­νία και -κυ­ρί­ως- συμ­μα­χί­ες στο υπό­λοι­πο Ισπα­νι­κό Κρά­τος. 

Ο συν­δυα­σμός των «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών» με μια πο­λι­τι­κή συ­να­δέλ­φω­σης είναι κρί­σι­μος. Η υπε­ρά­σπι­ση της Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, συν­δυα­σμέ­νη με μια προ­ο­πτι­κή συ­να­δέλ­φω­σης, ανοι­χτής στους υπο­στη­ρι­κτές της «ομό­σπον­δης» λύσης, μπο­λια­σμέ­νη με τα δη­μο­κρα­τι­κά-κοι­νω­νι­κά αι­τή­μα­τα ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και τον αυ­ταρ­χι­σμό, μπο­ρεί να συ­γκρο­τή­σει το ανα­γκαίο κοι­νω­νι­κό-πο­λι­τι­κό μπλοκ που θα ανα­με­τρη­θεί με το κα­θε­στώς. Ο στό­χος των «συ­ντα­κτι­κών δια­δι­κα­σιών» που προ­τεί­νουν οι Anticapitalistas, ως πρό­τα­ση που θα εμπλέ­ξει τη λαϊκή αυ­τε­νέρ­γεια στην δια­μόρ­φω­ση «αντι-θε­σμών» και θα ενώ­σει δυ­νά­μεις δεί­χνει μα­κρι­νός, αλλά πα­ρα­μέ­νει κρί­σι­μος. 

Αυτά αφο­ρούν το κρί­σι­μο με­σο­διά­στη­μα έως τις εκλο­γές, όπου τί­θε­ται το ζή­τη­μα του να σπά­σει η πα­θη­τι­κό­τη­τα. Η απερ­γία στις 8 Νο­έμ­βρη, η δια­δή­λω­ση στις 11 Νο­έμ­βρη για απε­λευ­θέ­ρω­ση των πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων, είναι κρί­σι­μες στιγ­μές όπου θα με­τρη­θεί η δυ­να­τό­τη­τα του κι­νή­μα­τος να πα­ρέμ­βει και πάλι στις εξε­λί­ξεις.  

Προς τις εκλο­γές

Αφο­ρούν επί­σης τις ίδιες τις εκλο­γές. Η πι­θα­νό­τη­τα μποϊ­κο­τάζ δεν προ­κύ­πτει: Ο τρι­κομ­μα­τι­σμός θα δώσει σκλη­ρή μάχη να ανα­λά­βει τον έλεγ­χο της Χε­νε­ρα­λι­τάτ και απέ­να­ντι σε αυτήν την πρό­κλη­ση, τα κόμ­μα­τα του Junts Pel Si δή­λω­σαν εξαρ­χής ότι θα συμ­με­τέ­χουν και το ίδιο μάλ­λον προ­σα­να­το­λί­ζο­νται να κά­νουν και οι αρι­στε­ροί σχη­μα­τι­σμοί.

Σε αυτήν τη μάχη ένα μέ­τω­πο «όλων ενά­ντια στο 155» δεν μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει προ­ω­θη­τι­κά. Θα λει­τουρ­γή­σει απω­θη­τι­κά στους αρι­στε­ρούς μη-ανε­ξαρ­τη­σια­κούς, θα είναι κενό θε­τι­κού συ­νε­κτι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου (πέρα από το «αρ­νη­τι­κό» πρό­ση­μο ενά­ντια στο 155), και θα υπο­τάσ­σει μα­χη­τι­κές δυ­νά­μεις στην ηγε­σία Που­τζ­δε­μόν, η οποία πέρα από τα υπό­λοι­πα προ­βλή­μα­τά της, δεν έχει κα­τα­θέ­σει καν σο­βα­ρό σχέ­διο που να δεί­χνει ότι εν­νο­εί σο­βα­ρά την υπε­ρά­σπι­ση της Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας σε πε­ρί­πτω­ση εκλο­γι­κής νίκης. 

Όμως θα χρεια­στεί προ­σο­χή απέ­να­ντι σε μια λο­γι­κή «τρί­του πόλου» που μπο­ρεί να κα­θο­ρί­ζε­ται από μια προ­σκό­λη­ση στους υπάρ­χο­ντες θε­σμούς και μια «εξ αρι­στε­ρών» υπε­ρά­σπι­ση της ακε­ραιό­τη­τας του Ισπα­νι­κού Κρά­τους. 

Το ιδα­νι­κό σε­νά­ριο θα ήταν να βρε­θεί κοι­νός τόπος με­τα­ξύ δυ­νά­με­ων όπως η CUP και η Catalunya en Comu και το Podem (Podemos Κα­τα­λο­νί­ας), που θα ση­μα­το­δο­τεί τη ρήξη και με την «επί­ση­μη» ηγε­σία της ανε­ξαρ­τη­σί­ας και με τη ρου­τι­νιά­ρι­κη υπε­ρά­σπι­ση του στά­τους κβο, σε μια λο­γι­κή «ρήξης με το κα­θε­στώς του 1978». Μια τέ­τοια δύ­να­μη θα μπο­ρού­σε από κα­λύ­τε­ρες θέ­σεις, και ανε­ξάρ­τη­τα, να παί­ξει ρόλο στη μάχη ενά­ντια στον τρι­κομ­μα­τι­σμό του «155». 

Η κρίση θα συ­νε­χι­στεί

Γιατί επό­με­νη μέρα θα υπάρ­ξει. Το κα­θε­στώς δεν μπο­ρεί να επι­λύ­σει την κρίση -ακό­μα και οι προ­σω­ρι­νές του επι­τυ­χί­ες με­σο­πρό­θε­σμα μάλ­λον υπο­σκά­πτουν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τη συ­νο­χή του. Η πο­λι­τι­κή ηγε­σία του κα­τα­λα­νι­κού εθνι­κι­σμού επί­σης δεν μπο­ρεί να ξε­πε­ρά­σει τα όριά της -και θα βρί­σκε­ται διαρ­κώς αντι­μέ­τω­πη με τον «δαί­μο­να» τον οποίο απε­λευ­θέ­ρω­σε άθελά της. Οι εκλο­γές μπο­ρεί να δεί­χνουν ως «σω­σί­βιο» σή­με­ρα για τα αστι­κά κόμ­μα­τα σε Μα­δρί­τη και Βαρ­κε­λώ­νη, αλλά μπο­ρεί εύ­κο­λα να απο­δει­χθεί λύση πολύ σύ­ντο­μης διάρ­κειας. 

Η ανά­παυ­λα που χα­ρί­ζει η κάλπη μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε νέα, ακόμα πιο άλυτα (χωρίς την επι­λο­γή της κάλ­πης πια...) αδιέ­ξο­δα... 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά Νο 395