Το «blame game», μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιος ευθύνεται για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, θα ήταν ακόμα μια βαρετή «σκιαμαχία» προεκλογικής κατανάλωσης, αν αυτή δεν γινόταν μπροστά στον κίνδυνο, χιλιάδες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και άνεργοι να βρεθούν, κυριολεκτικά, στο δρόμο.
Το σκεπτικό της πρόσφατης απόφασης του Αρείου Πάγου, που επιτρέπει στα «κοράκια» της δευτερογενούς αγοράς δανείων (funds και servicers) να διενεργούν κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, αποτελεί «σύνθεση» διάφορων νόμων του ΠΑΣΟΚ (2003), του ΣΥΡΙΖΑ (2015) και της ΝΔ (2020). Με την απόφαση του Αρείου Πάγου, περίπου 700.000 δανειολήπτες βρίσκονται υπό τη δαμόκλειο σπάθη των πλειστηριασμών, καθώς νομιμοποιούνται οι servicers να γίνονται διάδικοι και να βγάζουν σε πλειστηριασμό σπίτια που αποτελούν πρώτη κατοικία προβαίνοντας σε πράξεις εκτέλεσης. Εκτιμάται ότι περίπου 60.000 πλειστηριασμοί έχουν δρομολογηθεί μόνο για το τρέχον έτος.
Οι αρεοπαγίτες με πλειοψηφία 56-9 αποφάσισαν υπέρ των αρπακτικών εταιρειών (εντός 8 ημερών, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι αποφάσεις τους καθυστερούν χαρακτηριστικά), με επιχειρήματα βγαλμένα από την συστημική προπαγάνδα: «δεν θα επιβραβεύσουμε τους κακοπληρωτές, κινδυνεύει η επενδυτική βαθμίδα της χώρας» και άλλα όμορφα μνημονιακά. Η σκανδαλώδης απόφαση του Αρείου Πάγου έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι φυσικά η απειλή για δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά.
Το δεύτερο είναι ότι, κάνοντας χρήση του νόμου του 2003, τα funds και οι τράπεζες απαλλάσσονται από κάθε πιθανό φόρο (14 φοροαπαλλαγές προβλέπονταν στο εν λόγω νομοθέτημα που ποτέ δεν κατάργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Μελέτη που κατέθεσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών στον Άρειο Πάγο εκτιμάει την απώλεια εσόδων του Δημοσίου σε 58 δισ. ευρώ! Ένα τεράστιο ποσό που θα μπορούσε να κατευθυνθεί σε προγράμματα στεγαστικής πολιτικής και προστασίας των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Η μόνη απάντηση του Μητσοτάκη είναι οι ιδιωτικές ρυθμίσεις (εξωδικαστικός συμβιβασμός και μετατροπή του δανειολήπτη σε μισθωτή) με τα funds. Ρυθμίσεις που αφενός δεν απέτρεψαν τους πλειστηριασμούς τα προηγούμενα χρόνια, αφετέρου είναι δύσκολο να ενταχθεί κάποιος, σε εποχές πληθωριστικής έκρηξης και ακρίβειας, όπου το εργατικό εισόδημα έχει κυριολεκτικά λεηλατηθεί. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αύξηση των επιτοκίων εξυπηρέτησης των δανείων τους τελευταίους μήνες, η δημιουργία μιας νέας γενιάς κόκκινων δανείων είναι δεδομένη. Τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις έχουν ληξιπρόθεσμο χρέος ύψους σε 15,12 δισ. ευρώ, που αποτελεί το 9,1% των συνολικών δανείων των τραπεζών. Το χρέος προς τα funds και τους servicers φτάνει τα 86,804 δισ. ευρώ. Μόνο τα 27 δισ. από αυτά έχουν ρυθμιστεί.
Όσο για τον Τσίπρα, που ψευδώς υποστηρίζει ότι δεν γίνονταν πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας όταν κυβερνούσε (θεσπίζοντας μάλιστα ως «ιδιώνυμο» την αντίσταση σε αυτούς), η λύση είναι αναστολή των πλειστηριασμών μέχρι τις εκλογές. Μετά θα αναλάβει η «προοδευτική κυβέρνηση»…που αποκλείεται βέβαια να τα βάλει με τις τράπεζες και τους servicers, όπως φάνηκε και στο τελευταίο ραντεβού με τον Στουρνάρα.
Αν όμως για τα λαϊκά νοικοκυριά, κυβέρνηση και «κοράκια» ετοιμάζουν την εκποίηση της κατοικίας τους, για διάφορους μεγαλόσχημους επιχειρηματίες η «ευαισθησία» τους ξεχειλίζει. Από το 2010 και μέχρι τις μέρες μας, εφοπλιστικές οικογένειες, ΜΜΕ, βιομηχανίες, και κάθε είδους καπιταλιστές, παρά την τεράστια οικονομική τους επιφάνεια, λειτούργησαν ως μπαταχτσήδες, φτάνοντας να πληρώσουν ψίχουλα σε σχέση με το ύψος των δανείων που είχαν πάρει, πετυχαίνοντας γενναία «κουρέματα». Και μην ξεχνάμε τις προκλητικές ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών με δημόσιο χρήμα και τη βοήθεια στο «ξεφόρτωμα» των κόκκινων δάνειων, για να μη φαίνονται στους ισολογισμούς τους.
Είναι φανερό ότι η απόφαση του Α.Π., ενισχύει περαιτέρω έναν ανελέητο μηχανισμό φτωχοποίησης των πολλών και μεταφοράς πλούτου στα χέρια των λίγων. Αντίπαλος σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι η ανάπτυξη των μαζικών αγώνων, ενάντια στην αναβαθμισμένη επίθεση στη λαϊκή κατοικία. Με διεκδίκηση σεισάχθειας στα χρέη των εργαζόμενων στρωμάτων, για την πραγματική και πλήρη κατοχύρωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και του δικαιώματος στη στέγη όλων μας.
Κάθε γειτονιά θα χρειαστεί να γίνει εστία αντίστασης στις κατασχέσεις και ταξικής αλληλεγγύης για τον κόσμο μας. Και σε αυτό το άμεσο καθήκον, έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν σωματεία, συλλογικότητες κατοίκων, δημοτικά σχήματα και οι δυνάμεις της Αριστεράς.
