Με αφορμή ένα δημοσίευμα της κυριακάτικης «Ελευθερίας του Τύπου»
Αν πληκτρολογήσει κανείς τη φράση ή τον τίτλο «Στα ‘’σκαριά’’ το κόμμα της δραχμής», σε μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο, θα διαπιστώσει ότι από το 2012 και μετά, οι λέξεις αυτές και με αυτή τη σειρά έχουν αποδοθεί διαδοχικά, στο Σχέδιο Β’, του Αλέκου Αλαβάνου, στη κίνηση Δραχμή Πέντε Αστέρων του Θόδωρου Κατσανέβα, στην «κοινή» υποτίθεται στόχευση τόσο του Βαρουφάκη όσο και της Κωνσταντοπούλου, και, τέλος στη Λαϊκή Ενότητα, από το καλοκαίρι του 2015.
Γενικά, η φράση μπορεί να ενταχθεί πια στα δημοσιογραφικά κλισέ, που ενδεχομένως δεν διακρίνουν προγραμματικές και πολιτικές διαφορές, προφανώς συμπυκνώνουν αυθαίρετα και παράλογα, διαφορετικές αφετηρίες και στόχους και σίγουρα παραπληροφορούν ως προς τις προθέσεις,σε μια «ομογενοποιημένη» εκδοχή του στιλ «και οι ‘’δραχμιστές’’ είναι όλοι ίδιοι» ή συσκοτίζουν τα πραγματικά κίνητρα και τις επιδιώξεις των εκάστοτε πολιτικών σχηματισμών.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι αυθαίρετοι, παράλογοι, κλισέ δημοσιογραφικοί αυτοί τίτλοι αποτυπώνουν και μια πραγματικότητα : Ο,τι έχει συντελεστεί σε βάρος του κόσμου της εργασίας και τμημάτων της μεσαίας τάξης, ειδικότερα στον πολιτικό και οικονομικό χώρο της Ευρωζώνης έχει ανοίξει τη συζήτηση για τη σκοπιμότητα, την αναγκαιότητα και το μέλλον είτε της ύπαρξης του ίδιου του ευρώ είτε της παραμονής κρατών-μελών σε αυτό.
Ανάλογα με το ποιος είχε αμφισβητήσει έγκαιρα (και) τη νομισματική, τραπεζική και οικονομική ολοκλήρωση της ΕΕ πάνω στις βάσεις της προώθησης του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού της μόνιμης, έκτακτης ανάγκης, απέκτησε και ένα προβάδισμα στη συνείδηση και των κοινωνιών, και της εργατικής τάξης, και των εκλογικών σωμάτων.
Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και την οικονομία της συζήτησης, υπενθυμίζεται ότι η πολεμική - και όχι απλώς κριτική - ενάντια (και) στο ευρώ πήγαζε σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν και όχι απαραίτητα με την ίδια ένταση ή την ίδια ικανότητα πρόβλεψης και προγραμματικής, πολιτικής προετοιμασίας για τα κάποτε μελλούμενα, τώρα συντελεσμένα γεγονότα.
Το προβάδισμα αυτό είτε χάθηκε, είτε αμβλύνθηκε σε μια σειρά από χώρες (πχ,Ιταλία, Γαλλία), όπου την «πατρότητα» μιας κάποιας, «ευρωσκεπτικιστικής» πολιτικής - με μέτρο και χωρίς πολλές-πολλές αμφισβητήσεις για τις κρατούσες, εσωτερικές, εθνοκρατικές ισορροπίες πολιτικής και οικονομικής ισχύος - διεκδίκησε και εν πολλοίς πέτυχε να αποκτήσει τμήμα της «μετανοημένης» Κεντρο-ακρομεσαιοχωρήτικης-Δεξιάς. Με άλλα λόγια, τμήμα της πολιτικής εκπροσώπησης του κεφαλαίου - στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι και ο Γκρίλο, στη Γαλλία, η Λεπέν του «είμαστε με το φράγκο, αλλά θα κάνουμε και ένα νομισματικό δημοψήφισμα για να δούμε αν πλειοψηφικά θέλουμε τελικά το ευρώ».
Το γιατί χάθηκε αυτό το προβάδισμα για την Αριστερά, μπορούμε να το αποδώσουμε σε μια σειρά από λόγους, αναλογιζόμενοι και τις επιμέρους διαφορές (ιστορικές, πολιτικές, καταβολών κτλ) στο πλήθος και την πανσπερμία των «Αριστερών της Ευρώπης» - αλλού φταίει η εμμονή στον λαϊκομετωπισμό, χωρίς όρους, προϋποθέσεις ή ιστορικά διδάγματα, αλλού φταίει η ελάχιστη απόσταση από την Σοσιαλδημοκρατία του «νεοφιλελευθερισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», αλλού, η απώλεια οξυμμένων, ταξικών αντιστάσεων και ο κορπορατισμός - μπούμερανγκ της εργατικής, συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλού ο ωχαδερφισμός του «καλύτερα,δεν γίνεται» ή η ομφαλοσκόπηση για τους «χαμένους παραδείσους» του υπαρκτού και του «καθαρού», διπολικού κόσμου, αλλού, η καθυστέρηση και ο αναλφαβητισμός στα εργαλεία επικοινωνίας και προπαγάνδας της νέας εποχής (πχ, διαδίκτυο), αλλού η...μαγική σκέψη των αυτοεκπληρούμενων προφητειών ενός «εύκολου» δρόμου προς τον νεοκεϋνσιανισμό της «ανάπτυξης με εθνικό πρόσημο», αλλού, η προσκόλληση στο «ευρωπαϊκό όραμα» των...πατέρων της Ευρώπης, αλλού, όλα τα παραπάνω μαζί - δεν είναι της παρούσης.
Υπάρχει, όμως και μια άλλη εξήγηση, «εξωτερική» σε σχέση με τους «εσωτερικούς» μας σπαραγμούς - η ικανότητα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος να οικειοποιείται και να εκτονώνει τη δυσαρέσκεια, την οργή και την αγανάκτηση, πλασάροντας τόσο «αντισυστημικές λύσεις» στη συγκυρία, όσο αντέχει η διατήρηση, η διαιώνιση και η αναπαραγωγή του ίδιου του συστήματος. Και σε μια τέτοια περίπτωση, επιστρατεύονται όλα τα μέσα (κυρίως της επικοινωνίας και της ενημέρωσης ή εξημέρωσης του κοινού), προκειμένου το νέο, «αντισυστημικό» πολιτικό προϊόν να διαφημιστεί κατάλληλα, ώστε να βρει πελάτες-καταναλωτές-ψηφοφόρους.
Μπροστά σε μια τέτοια περίπτωση, βρισκόμαστε και με το «Παρασκήνιο» της κυριακάτικης «Ελευθερίας του Τύπου»(φύλλο 9, 14.5.2017). Με προμετωπίδα το δημοσιογραφικό κλισέ του προλόγου (Στα «σκαριά» το κόμμα της δραχμής) η εφημερίδα προαναγγέλλει την ίδρυση (οι φράσεις σε εισαγωγικά αυτούσιες) «επισήμως του κόμματος που θα υποστηρίξει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα» τον προσεχή Οκτώβριο και έπειτα από σχετικό, ιδρυτικό συνέδριο (όσα αντίστοιχα «κόμματα της δραχμής» είχαν προηγηθεί είτε δεν το έκαναν... επισήμως είτε δεν ήταν...ανάλογα αρεστά στον συντάκτη του Παρασκηνίου, προκειμένου να αποκτήσουν το οικόσημο αυτό).
Δεν θα κάνω πλήρη αναπαραγωγή του εν λόγω δημοσιεύματος, ούτε αναφορά στο «εικονοστάσι» των επικεφαλής όπως αποτυπώνεται η παρουσία τους σε φωτογραφίες - δεν χρειάζεται διαφήμιση ή προβολή και από το Rproject. Οφείλω όμως να επαναλάβω τις φράσεις που αποδίδονται σε στέλεχος που μίλησε στην εφημερίδα γιατί έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και μεγάλη σημασία για τον πολιτικό αγώνα που ολοφάνερα πια ξεκινά για την πολιτική εκπροσώπηση και την κεφαλαιοποίηση της εκτεταμένης δυσαρέσκειας, οργής και αγανάκτησης (και) λόγω του ευρώ.
Λέει το στέλεχος (οι επισημάνσεις, δικές μου) : «Εμείς δεν μιλάμε για ρήξη με την ΕΕ, όπως οι αριστεροί. Εμείς μιλάμε για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ύστερα από συνεννόηση με τους εταίρους. Δεν είναι καινούργια αυτή η πρόταση, καθώς έχει προταθεί και στο παρελθόν η έξοδός μας, με παράλληλη χρηματοδότηση από τους εταίρους (...). Πολλά από τα στελέχη μας έχουν στο παρελθόν υπηρετήσει σε διάφορα, σημαντικά πόστα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος(...).Υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας με κέντρα τόσο στη Γερμανία όσο και πέραν του Ατλαντικού».
Υπάρχει ακόμη κάποιος που αμφιβάλλει ότι η «πολυτέλεια» ενός κάποιου προγράμματος «εθνικής ανασυγκρότησης» με εθνικό νόμισμα, δεν θα διεκδικηθεί στον επόμενο, πολιτικό γύρο αναμέτρησης μόνο από την ριζοσπαστική Αριστερά; Υπάρχει επίσης κάποιος που αμφιβάλλει ότι αν δεν επιμείνει η ίδια Αριστερά σε ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και σφοδρής σύγκρουσης με το ελληνικό κεφάλαιο, κινδυνεύει να υποστεί εκ νέου ήττα ιστορικών διαστάσεων καθώς «μέσες λύσεις» δεν υπάρχουν; Υπάρχει επίσης κάποιος που δεν βλέπει ότι το «σχέδιο» μιας κάποιας «δραχμής» μπορεί να είναι και αντιδραστικό σχέδιο, και οφείλουμε να χαράξουμε (χθες) τις αντίστοιχες διαχωριστικές, πολιτικές και κοινωνικές γραμμές;
Υπάρχει, τέλος, κάποιος που πιστεύει ότι έχουμε κάποιου είδους πολυτέλεια χρόνου μπροστά μας, όσο βαθαίνει η συστημική, πολιτική κρίση με την ψήφιση του 4ου μνημονίου και τα εμφανή δείγματα αστάθειας του συστήματος;
