«Κόμματα δραχμής», λελογισμένος ευρωσκεπτικισμός και η μίμηση των «αντισυστημικών», συστημικών ρευμάτων στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ

Αν πλη­κτρο­λο­γή­σει κα­νείς τη φράση ή τον τίτλο «Στα ‘’σκα­ριά­’’ το κόμμα της δραχ­μής», σε μη­χα­νή ανα­ζή­τη­σης στο δια­δί­κτυο, θα δια­πι­στώ­σει ότι από το 2012 και μετά, οι λέ­ξεις αυτές και με αυτή τη σειρά έχουν απο­δο­θεί δια­δο­χι­κά, στο Σχέ­διο Β’, του Αλέ­κου Αλα­βά­νου, στη κί­νη­ση Δραχ­μή Πέντε Αστέ­ρων του Θό­δω­ρου Κα­τσα­νέ­βα, στην «κοινή» υπο­τί­θε­ται στό­χευ­ση τόσο του Βα­ρου­φά­κη όσο και της Κων­στα­ντο­πού­λου, και, τέλος στη Λαϊκή Ενό­τη­τα, από το κα­λο­καί­ρι του 2015.

Γε­νι­κά, η φράση μπο­ρεί να εντα­χθεί πια στα δη­μο­σιο­γρα­φι­κά κλισέ, που εν­δε­χο­μέ­νως δεν δια­κρί­νουν προ­γραμ­μα­τι­κές και πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές, προ­φα­νώς συ­μπυ­κνώ­νουν αυ­θαί­ρε­τα και πα­ρά­λο­γα, δια­φο­ρε­τι­κές αφε­τη­ρί­ες και στό­χους και σί­γου­ρα πα­ρα­πλη­ρο­φο­ρούν ως προς τις προ­θέ­σεις,σε μια «ομο­γε­νο­ποι­η­μέ­νη» εκ­δο­χή του στιλ «και οι ‘’δραχ­μι­στέ­ς’’ είναι όλοι ίδιοι» ή συ­σκο­τί­ζουν τα πραγ­μα­τι­κά κί­νη­τρα και τις επι­διώ­ξεις των εκά­στο­τε πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση όμως, οι αυ­θαί­ρε­τοι, πα­ρά­λο­γοι, κλισέ δη­μο­σιο­γρα­φι­κοί αυτοί τί­τλοι απο­τυ­πώ­νουν και μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα : Ο,τι έχει συ­ντε­λε­στεί σε βάρος του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και τμη­μά­των της με­σαί­ας τάξης, ει­δι­κό­τε­ρα στον πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό χώρο της Ευ­ρω­ζώ­νης έχει ανοί­ξει τη συ­ζή­τη­ση για τη σκο­πι­μό­τη­τα, την ανα­γκαιό­τη­τα και το μέλ­λον είτε της ύπαρ­ξης του ίδιου του ευρώ είτε της πα­ρα­μο­νής κρα­τών-με­λών σε αυτό.

Ανά­λο­γα με το ποιος είχε αμ­φι­σβη­τή­σει έγκαι­ρα (και) τη νο­μι­σμα­τι­κή, τρα­πε­ζι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ολο­κλή­ρω­ση της ΕΕ πάνω στις βά­σεις της προ­ώ­θη­σης του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και του κα­πι­τα­λι­σμού της μό­νι­μης, έκτα­κτης ανά­γκης, απέ­κτη­σε και ένα προ­βά­δι­σμα στη συ­νεί­δη­ση και των κοι­νω­νιών, και της ερ­γα­τι­κής τάξης, και των εκλο­γι­κών σω­μά­των.

Για την απο­κα­τά­στα­ση της ιστο­ρι­κής αλή­θειας και την οι­κο­νο­μία της συ­ζή­τη­σης, υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι η πο­λε­μι­κή - και όχι απλώς κρι­τι­κή - ενά­ντια (και) στο ευρώ πή­γα­ζε σε πα­νευ­ρω­παϊ­κή κλί­μα­κα, από τις δυ­νά­μεις της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, αν και όχι απα­ραί­τη­τα με την ίδια έντα­ση ή την ίδια ικα­νό­τη­τα πρό­βλε­ψης και προ­γραμ­μα­τι­κής, πο­λι­τι­κής προ­ε­τοι­μα­σί­ας για τα κά­πο­τε μελ­λού­με­να, τώρα συ­ντε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα.

Το προ­βά­δι­σμα αυτό είτε χά­θη­κε, είτε αμ­βλύν­θη­κε σε μια σειρά από χώρες (πχ,Ιτα­λία, Γαλ­λία), όπου την «πα­τρό­τη­τα» μιας κά­ποιας, «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κής» πο­λι­τι­κής - με μέτρο και χωρίς πολ­λές-πολ­λές αμ­φι­σβη­τή­σεις για τις κρα­τού­σες, εσω­τε­ρι­κές, εθνο­κρα­τι­κές ισορ­ρο­πί­ες πο­λι­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής ισχύ­ος - διεκ­δί­κη­σε και εν πολ­λοίς πέ­τυ­χε να απο­κτή­σει τμήμα της «με­τα­νοη­μέ­νης» Κε­ντρο-ακρο­με­σαιο­χω­ρή­τι­κης-Δε­ξιάς. Με άλλα λόγια, τμήμα της πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης του κε­φα­λαί­ου - στην Ιτα­λία, ο Μπερ­λου­σκό­νι και ο Γκρί­λο, στη Γαλ­λία, η Λεπέν του «εί­μα­στε με το φρά­γκο, αλλά θα κά­νου­με και ένα νο­μι­σμα­τι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα για να δούμε αν πλειο­ψη­φι­κά θέ­λου­με τε­λι­κά το ευρώ».

Το γιατί χά­θη­κε αυτό το προ­βά­δι­σμα για την Αρι­στε­ρά, μπο­ρού­με να το απο­δώ­σου­με σε μια σειρά από λό­γους, ανα­λο­γι­ζό­με­νοι και τις επι­μέ­ρους δια­φο­ρές (ιστο­ρι­κές, πο­λι­τι­κές, κα­τα­βο­λών κτλ) στο πλή­θος και την παν­σπερ­μία των «Αρι­στε­ρών της Ευ­ρώ­πης» - αλλού φταί­ει η εμ­μο­νή στον λαϊ­κο­με­τω­πι­σμό, χωρίς όρους, προ­ϋ­πο­θέ­σεις ή ιστο­ρι­κά δι­δάγ­μα­τα, αλλού φταί­ει η ελά­χι­στη από­στα­ση από την Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία του «νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού με αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο», αλλού, η απώ­λεια οξυμ­μέ­νων, τα­ξι­κών αντι­στά­σε­ων και ο κορ­πο­ρα­τι­σμός - μπού­με­ρανγκ της ερ­γα­τι­κής, συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας, αλλού ο ωχα­δερ­φι­σμός του «κα­λύ­τε­ρα,δεν γί­νε­ται» ή η ομ­φα­λο­σκό­πη­ση για τους «χα­μέ­νους πα­ρα­δεί­σους» του υπαρ­κτού και του «κα­θα­ρού», δι­πο­λι­κού κό­σμου, αλλού, η κα­θυ­στέ­ρη­ση και ο αναλ­φα­βη­τι­σμός στα ερ­γα­λεία επι­κοι­νω­νί­ας και προ­πα­γάν­δας της νέας επο­χής (πχ, δια­δί­κτυο), αλλού η...μα­γι­κή σκέψη των αυ­το­εκ­πλη­ρού­με­νων προ­φη­τειών ενός «εύ­κο­λου» δρό­μου προς τον νε­ο­κεϋν­σια­νι­σμό της «ανά­πτυ­ξης με εθνι­κό πρό­ση­μο», αλλού, η προ­σκόλ­λη­ση στο «ευ­ρω­παϊ­κό όραμα» των...πα­τέ­ρων της Ευ­ρώ­πης, αλλού, όλα τα πα­ρα­πά­νω μαζί  - δεν είναι της πα­ρού­σης.

Υπάρ­χει, όμως και μια άλλη εξή­γη­ση, «εξω­τε­ρι­κή» σε σχέση με τους «εσω­τε­ρι­κούς» μας σπα­ραγ­μούς - η ικα­νό­τη­τα του πο­λι­τι­κού και οι­κο­νο­μι­κού συ­στή­μα­τος να οι­κειο­ποιεί­ται και να εκτο­νώ­νει τη δυ­σα­ρέ­σκεια, την οργή και την αγα­νά­κτη­ση, πλα­σά­ρο­ντας τόσο «αντι­συ­στη­μι­κές λύ­σεις» στη συ­γκυ­ρία, όσο αντέ­χει η δια­τή­ρη­ση, η διαιώ­νι­ση και η ανα­πα­ρα­γω­γή του ίδιου του συ­στή­μα­τος. Και σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση, επι­στρα­τεύ­ο­νται όλα τα μέσα (κυ­ρί­ως της επι­κοι­νω­νί­ας και της ενη­μέ­ρω­σης ή εξη­μέ­ρω­σης του κοι­νού), προ­κει­μέ­νου το νέο, «αντι­συ­στη­μι­κό» πο­λι­τι­κό προ­ϊ­όν να δια­φη­μι­στεί κα­τάλ­λη­λα, ώστε να βρει πε­λά­τες-κα­τα­να­λω­τές-ψη­φο­φό­ρους.

Μπρο­στά σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση, βρι­σκό­μα­στε και με το «Πα­ρα­σκή­νιο» της κυ­ρια­κά­τι­κης «Ελευ­θε­ρί­ας του Τύπου»(φύλλο 9, 14.5.2017). Με προ­με­τω­πί­δα το δη­μο­σιο­γρα­φι­κό κλισέ του προ­λό­γου (Στα «σκα­ριά» το κόμμα της δραχ­μής) η εφη­με­ρί­δα προ­α­ναγ­γέλ­λει την ίδρυ­ση (οι φρά­σεις σε ει­σα­γω­γι­κά αυ­τού­σιες) «επι­σή­μως του κόμ­μα­τος που θα υπο­στη­ρί­ξει την επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα» τον προ­σε­χή Οκτώ­βριο και έπει­τα από σχε­τι­κό, ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο (όσα αντί­στοι­χα «κόμ­μα­τα της δραχ­μής» είχαν προη­γη­θεί είτε δεν το έκα­ναν... επι­σή­μως είτε δεν ήταν...ανά­λο­γα αρε­στά στον συ­ντά­κτη του Πα­ρα­σκη­νί­ου, προ­κει­μέ­νου να απο­κτή­σουν το οι­κό­ση­μο αυτό).

Δεν θα κάνω πλήρη ανα­πα­ρα­γω­γή του εν λόγω δη­μο­σιεύ­μα­τος, ούτε ανα­φο­ρά στο «ει­κο­νο­στά­σι» των επι­κε­φα­λής όπως απο­τυ­πώ­νε­ται η πα­ρου­σία τους σε φω­το­γρα­φί­ες  - δεν χρειά­ζε­ται δια­φή­μι­ση ή προ­βο­λή και από το Rproject. Οφεί­λω όμως να επα­να­λά­βω τις φρά­σεις που απο­δί­δο­νται σε στέ­λε­χος που μί­λη­σε στην εφη­με­ρί­δα γιατί έχουν εξαι­ρε­τι­κό εν­δια­φέ­ρον και με­γά­λη ση­μα­σία για τον πο­λι­τι­κό αγώνα που ολο­φά­νε­ρα πια ξε­κι­νά για την πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση και την κε­φα­λαιο­ποί­η­ση της εκτε­τα­μέ­νης δυ­σα­ρέ­σκειας, οργής και αγα­νά­κτη­σης (και) λόγω του ευρώ.

Λέει το στέ­λε­χος (οι επι­ση­μάν­σεις, δικές μου) : «Εμείς δεν μι­λά­με για ρήξη με την ΕΕ, όπως οι αρι­στε­ροί. Εμείς μι­λά­με για επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα ύστε­ρα από συ­νεν­νό­η­ση με τους εταί­ρους. Δεν είναι και­νούρ­για αυτή η πρό­τα­ση, καθώς έχει προ­τα­θεί και στο πα­ρελ­θόν η έξο­δός μας, με πα­ράλ­λη­λη χρη­μα­το­δό­τη­ση από τους εταί­ρους (...). Πολλά από τα στε­λέ­χη μας έχουν στο πα­ρελ­θόν υπη­ρε­τή­σει σε διά­φο­ρα, ση­μα­ντι­κά πόστα του ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος(...).Υπάρ­χουν δί­αυ­λοι επι­κοι­νω­νί­ας με κέ­ντρα τόσο στη Γερ­μα­νία όσο και πέραν του Ατλα­ντι­κού».

Υπάρ­χει ακόμη κά­ποιος που αμ­φι­βάλ­λει ότι η «πο­λυ­τέ­λεια» ενός κά­ποιου προ­γράμ­μα­τος «εθνι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης» με εθνι­κό νό­μι­σμα, δεν θα διεκ­δι­κη­θεί στον επό­με­νο, πο­λι­τι­κό γύρο ανα­μέ­τρη­σης μόνο από την ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά; Υπάρ­χει επί­σης κά­ποιος που αμ­φι­βάλ­λει ότι αν δεν επι­μεί­νει η ίδια Αρι­στε­ρά σε ένα πρό­γραμ­μα σο­σια­λι­στι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού και σφο­δρής σύ­γκρου­σης με το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο, κιν­δυ­νεύ­ει να υπο­στεί εκ νέου ήττα ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων καθώς «μέσες λύ­σεις» δεν υπάρ­χουν; Υπάρ­χει επί­σης κά­ποιος που δεν βλέ­πει ότι το «σχέ­διο» μιας κά­ποιας «δραχ­μής» μπο­ρεί να είναι και αντι­δρα­στι­κό σχέ­διο, και οφεί­λου­με να χα­ρά­ξου­με (χθες) τις αντί­στοι­χες δια­χω­ρι­στι­κές, πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές γραμ­μές;

Υπάρ­χει, τέλος, κά­ποιος που πι­στεύ­ει ότι έχου­με κά­ποιου εί­δους πο­λυ­τέ­λεια χρό­νου μπρο­στά μας, όσο βα­θαί­νει η συ­στη­μι­κή, πο­λι­τι­κή κρίση με την ψή­φι­ση του 4ου μνη­μο­νί­ου και τα εμ­φα­νή δείγ­μα­τα αστά­θειας του συ­στή­μα­τος;