Κυβέρνηση και ιδιώτες είναι συνένοχοι στο έγκλημα

Αυτοί δεν είναι μόνο οι ιδιώτες και η απληστία τους, με πλέον προφανή και δικαίως στοχοποιημένη -αλλά όχι μόνη ένοχη- την ανάδοχο της ΣΔΙΤ για την Αττική Οδό. Ούτε όμως είναι μόνο η κυβέρνηση που εδώ και δύο χρόνια κομπάζει για την ετοιμότητα του επιτελικού κράτους, αλλά αδυνατεί να διαχειριστεί οποιαδήποτε από τις πολλαπλές κρίσεις που βιώνουμε την τελευταία διετία. Ο πραγματικός υπαίτιος, η διαχρονική σύμπραξη μεταξύ των δύο μερών, είναι η μόνη και απόλυτη προτεραιοποίηση των κερδών των επιχειρήσεων από όλες τις κυβερνήσεις, η οποία ειδικά στα χρόνια των μνημονίων πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας. Τα αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης τα βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να τα βιώνουμε, όσο αυτή η πολιτική συνεχίζεται ανεμπόδιστη.

Υπενθυμίζεται πως μόνιμη πρακτική και επωδός ΟΛΩΝ των προηγούμενων κυβερνήσεων, ήταν η παραχώρηση αρμοδιοτήτων του Δημοσίου σε ιδιώτες, καθώς η αγορά υποτίθεται πως είναι οικονομικότερη και συνολικά αποτελεσματικότερη. Κατά διαβολική σύμπτωση, μια-δυο μέρες πριν την επέλαση της κακοκαιρίας είχε ξεκινήσει η συζήτηση περί 25ετούς ανανέωσης της σύμβασης για την Αττική Οδό, η οποία διατυμπανιζόταν ως η «μητέρα όλων των διαγωνισμών» (!). Η συγκυρία το έφερε ώστε ο εξευτελισμός των διάφορων κονδυλοφόρων να ολοκληρωθεί προτού καν στεγνώσει το μελάνι, αλλά επί της ουσίας δεν συνέβη τίποτα το καινοφανές. Η ίδια η Αττική Οδός Α.Ε., παρά τα υπερκέρδη και τις ανατιμήσεις που έχει πραγματοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο δεν προχώρησε σε επανεπένδυση μέρους αυτών ώστε να εξασφαλίσει ότι θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις τρέχουσες προκλήσεις, αλλά αντίθετα αξίωνε αποζημίωση πολλών εκατομμυρίων λόγω καραντίνας. Προφανώς το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τις συμπράξεις δημοσίου-ιδιωτών, καθώς εξίσου αναξιόπιστες και επικίνδυνες αποδείχθηκαν οι ιδιωτικοποιημένες ΤραινΟΣΕ και ΔΕΔΔΗΕ. Με δεδομένο όμως ότι οι ΣΔΙΤ θεωρούνται «πολύτιμο εργαλείο» και καθώς είναι ήδη διατυπωμένος στόχος η επέλαση τους και στο ΕΣΥ και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, η τραγική κατάσταση των πολλών χιλιάδων εγκλωβισμένων θα χρειαστεί να αποτυπωθεί καλά στο μυαλό μας.

Αν η απληστία των ιδιωτών αφορά τη μία όψη του νομίσματος, η άλλη αφορά στην εξίσου διαχρονική διάλυση των δημόσιων δομών που συνειδητά προετοιμάζει την εκχώρηση/εκποίηση. Η αδυναμία να αντιμετωπιστούν τα χιόνια ή οι πυρκαγιές ή οι πλημμύρες κλπ δεν έχει να κάνει μόνο με διοικητική ανικανότητα και ασυνεννοησία (σε μεγάλο βαθμό απότοκες της de facto απαξίωσης του ρόλου του Δημοσίου), αλλά και με το ότι δεν υπάρχουν καν τα αναγκαία μέσα για να ριχτούν στη μάχη με όποιο τρόπο μπορούν!  Εδώ, το παράδειγμα της δημόσιας Υγείας βοά! Οι υγειονομικοί του διαλυμένου ΕΣΥ, αυτοί που συλλήβδην αποκαλούνταν φακελάκηδες μέχρι πριν την πανδημία, δίνουν πρωτόγνωρη μάχη επί διετίας χωρίς καμία ενίσχυση, την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας παίρνει το ένα δωράκι πίσω από το άλλο κι ας έχει αποδειχθεί «ξενοδοχείο». Πίσω από τη διαχρονική απαξίωση των δημοσίων υπαλλήλων και την υπερπροβολή των πραγματικών αλλά καθόλου άσχετων με την υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση προβλημάτων του Δημοσίου, κρύβεται η παραχώρηση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της κρατικής περιουσίας στους «επενδυτές», οι οποίοι αποκτούν πρόσβαση σε σίγουρα κέρδη μην έχοντας πληρώσει τίποτα. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και οι πολίτες υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε τα πάντα από την τσέπη μας, από τα διαγνωστικά τεστ μέχρι προσφάτως τις συντάξεις και φυσικά να είμαστε αντιμέτωποι με κάθε μορφής αισχροκέρδεια, καθώς εξίσου διαχρονικά διαλύονται οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Καθώς όμως δεν ζούμε σε «κανονικές» εποχές, όπου απλές, «καθημερινές» ληστείες τέτοιου τύπου περνάνε περίπου στα ψιλά, ο ιδιωτικός τομέας θα φανερώνει συνεχώς τη γύμνια του. Και για να το πούμε αλλιώς, υπάρχει πλέον ξεκάθαρη απάντηση στο «έλα μωρέ, ας τα δώσουμε στους ιδιώτες, πόσο χειρότερα μπορεί να γίνει»...

Το να σπάσουμε αυτή τη συμπαιγνία, το να αντιστρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες προτεραιότητες είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου. Είτε λόγω της πανδημίας που συνεχίζεται παρά τα ευχολόγια, είτε λόγω της κλιματικής αλλαγής που θα συνεχίσει να παράγει φαινόμενα σαν αυτά που ζούμε σήμερα, οι επείγουσες καταστάσεις είναι πλέον η κανονικότητα και όχι το αντίστροφο. Η εμπειρία διδάσκει και το μάθημα είναι σαφές: χρειαζόμαστε εδώ και τώρα ισχυρό δημόσιο κοινωνικό κράτος, πλήρως στελεχωμένο με μόνιμο προσωπικό και επαρκώς εξοπλισμένο ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις και να προστατεύει τους πολίτες. Ή θα υπάρξει αυτό, ή θα συνεχίσουμε να ζούμε τραγωδίες σαν την τρέχουσα και πιθανότατα χειρότερες. Η οργή που νιώθουμε όλες και όλοι δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί, χρειάζεται να την μετατρέψουμε άμεσα σε οργανωμένο αγώνα. Οι ζωές μας είναι πιο σημαντικές από τα κέρδη των επιχειρήσεων, να παλέψουμε για να τις υπερασπιστούμε.