ΛΑΕ: Προς ένα κρίσιμο Πολιτικό Συμβούλιο

Έτσι ή αλ­λιώς, τα ζη­τή­μα­τα που θέτει η συ­γκυ­ρία, είναι κρί­σι­μα. Οι Τσί­πρας και Μη­τσο­τά­κης συ­νέ­κλι­ναν στη ΔΕΘ πάνω σε κε­ντρι­κές θέ­σεις: α) Τα συ­μπε­φω­νη­μέ­να με τους δα­νει­στές είναι απα­ρά­βα­τα, οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες μνη­μο­νια­κές αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις θα πρέ­πει να συ­νε­χί­σουν για μακρά πε­ρί­ο­δο. β) Οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι λαϊ­κές τά­ξεις οφεί­λουν να πε­ρι­μέ­νουν μια κά­ποια βελ­τί­ω­ση της θέσης τους, μόνο και εάν προ­χω­ρή­σει ομαλά η ανά­πτυ­ξη, δη­λα­δή μόνο και εάν αυ­ξη­θεί συ­νο­λι­κά η «πίτα» του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. γ) Προς τούτο, τόσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και η ΝΔ συμ­φω­νούν ότι προ­έ­χει η ενί­σχυ­ση της «επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας» (μεί­ω­ση φο­ρο­λο­γί­ας κερ­δών και μεί­ω­ση ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών), η προ­σέλ­κυ­ση ξένων επεν­δύ­σε­ων (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, «αντι­γρα­φειο­κρα­τι­κές» πα­ρεμ­βά­σεις στη νο­μο­θε­σία, ελα­στι­κο­ποί­η­ση ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων κ.ο.κ.), ενώ στην πο­λι­τι­κή μελ­λο­ντι­κής «χα­λά­ρω­σης» της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας προ­τε­ραιό­τη­τα θα έχουν τα ανώ­τε­ρα με­σο­στρώ­μα­τα και ει­δι­κό­τε­ρα ο σκλη­ρός πυ­ρή­νας του κρά­τους (στρα­τιω­τι­κοί, αστυ­νο­μι­κοί, δι­κα­στές κ.ο.κ.).

Αυτή η αντι­δρα­στι­κή σύ­γκλι­ση προ­δια­γρά­φει ένα σκλη­ρό μέλ­λον απροσ­διό­ρι­στης διάρ­κειας για τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζό­με­νων και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των.

Ταυ­τό­χρο­να η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, πα­ρα­βιά­ζο­ντας ακόμα και τα προ­σχή­μα­τα ενός αντια­με­ρι­κα­νι­σμού που πα­ρέ­με­νε ισχυ­ρός μέσα σε κάθε εκ­δο­χή της Αρι­στε­ράς μετά το 1973, έχει θέσει τα θε­μέ­λια ενός γε­ω­πο­λι­τι­κού επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμού του ελ­λη­νι­κού κρά­τους που, με σκαν­δα­λώ­δη στή­ρι­ξη από τις ΗΠΑ του Τραμπ, διεκ­δι­κεί μια κρί­σι­μη ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου του στην πε­ριο­χή και την κα­το­χύ­ρω­ση στη θέση του βα­σι­κού υπο-ιμπε­ρια­λι­σμού για λο­γα­ρια­σμό της Δύσης.

Και σε αυτό το πεδίο, η ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη, παρά τις ση­με­ρι­νές προ­ε­κλο­γι­κές δη­μα­γω­γί­ες της (κυ­ρί­ως ως προς τη συμ­φω­νία των Πρε­σπών και λι­γό­τε­ρο σε σχέση με τους επι­κίν­δυ­νους τυ­χο­διω­κτι­σμούς στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο…), είναι εύ­κο­λα προ­βλέ­ψι­μο ότι δεν πρό­κει­ται τε­λι­κά να ολι­γω­ρή­σει.

Αυτά τα προ­γραμ­μα­τι­κά στοι­χεία στρα­τη­γι­κής σύ­γκλι­σης προσ­δί­νουν στη σύ­γκρου­ση Τσί­πρα-Μη­τσο­τά­κη ένα έντο­να θε­α­τρι­κό στοι­χείο. Παρ’ όλα αυτά, βα­δί­ζο­ντας ολο­τα­χώς προς την «επό­με­νη μέρα» αυτής της σύ­γκρου­σης, προ­κύ­πτει ένα ου­σια­στι­κό ερώ­τη­μα: Ποιος θα είναι ο «χάρ­της» της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς μετά τις επερ­χό­με­νες εκλο­γές; Ποιες θα είναι οι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νες δυ­νά­μεις της; Ποιο θα είναι το κλίμα στις γραμ­μές της;

Ο κίν­δυ­νος μιας επα­νά­λη­ψης της ήττας του Σε­πτέμ­βρη του 2015, ο κίν­δυ­νος μιας «ιτα­λο­ποί­η­σης» στην ελ­λη­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, είναι ορατά εν­δε­χό­με­να. Και με αυτά τα εν­δε­χό­με­να απο­φεύ­γουν να ανα­με­τρη­θούν είτε η σε­χτα­ρι­στι­κή απά­ντη­ση, είτε ο ανα­χω­ρη­τι­σμός με την κα­τα­φυ­γή στην κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση και την εγκα­τά­λει­ψη της πο­λι­τι­κής πάλης.

Δυ­στυ­χώς αυτές οι πραγ­μα­τι­κές δυ­σκο­λί­ες οξύ­νο­νται από στιγ­μιαία λάθη, όπως αυτό της πα­ρου­σί­ας του κο­ρυ­φαί­ου εκ­φρα­στή της ΛΑΕ στο web κα­νά­λι «Επα­νελ­λή­νι­σις»… Είναι φα­νε­ρό ότι εί­μα­στε σε ώρα για σο­βα­ρές και σα­φείς απο­φά­σεις.

Η γνώμη μας είναι ότι η ΛΑΕ οφεί­λει να αντι­με­τω­πί­σει αυτή τη συ­γκυ­ρία, βά­ζο­ντας στο κέ­ντρο το κοι­νω­νι­κό, το τα­ξι­κό ζή­τη­μα. Η πο­λι­τι­κή της αντι­λι­τό­τη­τας, τα ζη­τή­μα­τα του μι­σθού, της σύ­ντα­ξης, των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, η στρα­τη­γι­κή της αντι-ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, είναι οι άξο­νες όπου μπο­ρεί να στη­ρι­χθεί ξανά η συ­γκέ­ντρω­ση των ανα­γκαί­ων δυ­νά­με­ων. Και τα ζη­τή­μα­τα αυτά όχι μόνο δεν έρ­χο­νται σε αντί­θε­ση, αλλά αντί­θε­τα το­νί­ζουν τη ση­μα­σία πο­λι­τι­κών θέ­σε­ων όπως η δια­γρα­φή του χρέ­ους, όπως η εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, όπως η έξο­δος από το ευρώ και η ρήξη με την ΕΕ, που η ΛΑΕ έχει κα­τα­γρά­ψει ως ταυ­το­τι­κά στοι­χεία της από το 2015.

Είναι γνω­στό ότι μέσα στη ΛΑΕ, αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα μέσα στην ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά, υπάρ­χει ένας ευρύς κό­σμος που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κός αρι­στε­ρός πα­τριω­τι­κός». Τα στε­λέ­χη αυτού του χώρου έχουν σή­με­ρα την υπο­χρέ­ω­ση να απα­ντή­σουν με σα­φή­νεια σε ένα «και­νούρ­γιο» ζή­τη­μα.

Η σύγ­χρο­νη εθνι­κι­στι­κή και ρα­τσι­στι­κή ακρο­δε­ξιά στην Ευ­ρώ­πη –με εξαί­ρε­ση τους ορ­γα­νω­μέ­νους νε­ο­να­ζί– δεν οχυ­ρώ­νε­ται πίσω από τα «ιστο­ρι­κά» σύμ­βο­λά της (τη σβά­στι­κα, τον Μου­σο­λί­νι, τον Φράν­κο κ.ο.κ.). Διεκ­δι­κεί μα­ζι­κά ακρο­α­τή­ρια, υπο­στη­ρί­ζο­ντας μια τάχα εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στην «κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση» με το σύν­θη­μα της επι­στρο­φής σε μια «Ευ­ρώ­πη των κυ­ρί­αρ­χων εθνών-κρα­τών», συν­δυά­ζο­ντας την υπο­στή­ρι­ξη στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις σε κάθε χώρα, με το σύν­θη­μα της «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας», που υπό­σχε­ται χα­λά­ρω­ση της λι­τό­τη­τας στους ντό­πιους ερ­γά­τες, ενώ ση­μαί­νει μόνο ενί­σχυ­ση της ρα­τσι­στι­κής πο­λι­τι­κής ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες. Το ρεύμα αυτό, με το «σύμ­φω­νο» Σαλ­βί­νι-Λε­πέν, συ­γκρο­τεί­ται πο­λι­τι­κά ενό­ψει των ευ­ρω­ε­κλο­γών και κατά τη γνώμη μας απο­τε­λεί έναν θα­νά­σι­μο αντί­πα­λο για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και κάθε εκ­δο­χή της Αρι­στε­ράς.

Πώς πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί; Οι από­πει­ρες με­τα­τό­πι­σης προς την «ατζέ­ντα» αυτού του ρεύ­μα­τος (όπως έκανε π.χ. η τάση της Σάρα Βά­γκεν­χεντ μέσα στο Linke) με στόχο να διεκ­δι­κη­θεί ένα τμήμα της λαϊ­κής επιρ­ρο­ής του, απο­τε­λούν κατά τη γνώμη μας ένα κρί­σι­μο, ένα ταυ­το­τι­κό λάθος. Αντί­θε­τα είναι ανα­γκαία η σκλη­ρή αντι­πα­ρά­θε­ση μαζί του εφ’ όλης της ύλης: στο πεδίο των ιδεών, της πο­λι­τι­κής, των πρω­το­βου­λιών στο δρόμο κλπ.

Αν στη Γερ­μα­νία το λάθος της με­τα­τό­πι­σης προς τα εκ­βια­στι­κά διλ­λή­μα­τα που έχει θέσει η AfD, πλη­ρώ­θη­κε με εκλο­γι­κή ενί­σχυ­ση των Πρά­σι­νων, στην Ελ­λά­δα η ανα­ζή­τη­ση επιρ­ρο­ής στο «εθνι­κό ακρο­α­τή­ριο» και η υπο­βάθ­μι­ση των δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών με­τα­ξύ Αρι­στε­ράς-Δε­ξιάς στα «πα­τριω­τι­κά ζη­τή­μα­τα» θα πλη­ρω­θούν πολύ βα­ρύ­τε­ρα: με εκλο­γι­κή και πο­λι­τι­κή ενί­σχυ­ση του Τσί­πρα.

Εδώ προ­κύ­πτει και η ανά­γκη να λυθεί η «αλ­γε­βρι­κή» σχέση με­τα­ξύ του αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού και του «πα­τριω­τι­κού» στοι­χεί­ου σε όσους υπο­στη­ρί­ζουν αυτή την πο­λι­τι­κή. Γιατί στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο αυτή τη στιγ­μή, μια «πα­τριω­τι­κή» θέση που υπε­ρα­σπί­ζε­ται τα «κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα στις ΑΟΖ» της Ελ­λά­δας και της Κύ­πρου, όχι μόνο δεν είναι σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τον υπαρ­κτό ιμπε­ρια­λι­σμό των ΗΠΑ, αλλά δυ­στυ­χώς ταυ­τί­ζε­ται μαζί του. Είναι δυ­να­τόν τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς να φτά­σουν να ζη­τούν τον «συ­νω­στι­σμό» πε­ρισ­σό­τε­ρων αε­ρο­πλα­νο­φό­ρων, φρε­γα­τών και θω­ρη­κτών των ΗΠΑ και της ΕΕ στα «οι­κό­πε­δα» της Κύ­πρου, προ­κει­μέ­νου να ολο­κλη­ρώ­σει τις ερ­γα­σί­ες του το «τρυ­πά­νι» της Exxon Mobile;

Η σκλη­ρή αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη γραμ­μή στα κοι­νω­νι­κά-τα­ξι­κά ζη­τή­μα­τα οφεί­λει να συμ­βα­δί­ζει με μια πραγ­μα­τι­κά αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή γραμ­μή στις γε­ω­πο­λι­τι­κές συ­γκρού­σεις στην πε­ριο­χή: μια γραμ­μή που θα απορ­ρί­πτει το πραγ­μα­τι­κό και παρόν πρό­γραμ­μα των ΗΠΑ και ΕΕ –έστω και αν αυτό πρι­μο­δο­τεί «τα δικά μας εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα»– και θα υπε­ρα­σπί­ζει το μεί­ζον για τους ερ­γά­τες και τους λαούς αγαθό της ει­ρή­νης. Οι αστε­ρί­σκοι και οι υπο­ση­μειώ­σεις σε μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή δεν δια­βρώ­νουν μόνο το αντι­πο­λε­μι­κό, αλλά και το αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό στοι­χείο της.

Ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι δεν είναι ανέ­φι­κτο να βρε­θεί ένας «τρό­πος» προ­ω­θη­τι­κής συμ­φω­νί­ας μιας ευ­ρύ­τε­ρης ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς –που φυ­σιο­λο­γι­κά στο εσω­τε­ρι­κό της θα έχει δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις, ανα­λύ­σεις, επι­χει­ρή­μα­τα– πάνω στα ζη­τή­μα­τα αυτά. Ο σ. Πέ­τρος Πα­πα­κω­στα­ντί­νου, μι­λώ­ντας στο συ­νέ­δριο του Μα­Χω­Με, πε­ριέ­γρα­ψε με επάρ­κεια έναν τέ­τοιο «τόπο»:

«Στο νέο ιμπε­ρια­λι­σμό του 21ου αιώνα δεν υπάρ­χουν αλυ­τρω­τι­κά εθνι­κά κι­νή­μα­τα με προ­ο­δευ­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο, εκτός ελα­χί­στων εξαι­ρέ­σε­ων εκ­κρε­μών ζη­τη­μά­των προη­γού­με­νων επο­χών, όπως το Πα­λαι­στι­νια­κό, το Κουρ­δι­κό και το Ιρ­λαν­δι­κό, που κι αυτά δεν ζουν τις κα­λύ­τε­ρες επο­χές τους. Οι κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις κυ­ριαρ­χούν πλέον και στις πε­ρι­φέ­ρειες του διε­θνούς συ­στή­μα­τος, όπου οι εθνι­κές ολι­γαρ­χί­ες δια­πλέ­κο­νται με τα με­γά­λα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα. Ει­δι­κά στην Ευ­ρώ­πη, τα εθνι­κι­στι­κά ρεύ­μα­τα δεν αμ­φι­σβη­τούν ούτε τον κα­πι­τα­λι­σμό, ούτε καν τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, αντί­θε­τα εκτρέ­πουν την οργή των λαϊ­κών μαζών για το ευ­ρω­ιε­ρα­τείο και τη διά βίου λι­τό­τη­τα στην ξε­νο­φο­βία και το ρα­τσι­σμό. Το όντως υπαρ­κτό και τε­ρά­στιο εθνι­κό ζή­τη­μα στην εποχή μας για τους λαούς όλου του κό­σμου και ιδίως της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης είναι η κα­τά­κτη­ση της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας σε ρήξη με το διε­θνές κε­φά­λαιο, ιδιαί­τε­ρα το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό και τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς που το υπη­ρε­τούν. Με άλλα λόγια, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει στις μέρες μας εθνι­κός αγώ­νας που να μην είναι αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κός αγώ­νας και δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει συ­νε­πής αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κός αγώ­νας αν δεν έχει ορί­ζο­ντα την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή και τη σο­σια­λι­στι­κή αλ­λα­γή, σε εθνι­κή και διε­θνή κλί­μα­κα».

Παρ’ όλα αυτά, οι συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σεις, το ξε­πέ­ρα­σμα αγκυ­λώ­σε­ων σε θέ­σεις που ολο­φά­νε­ρα πλέον δεν ται­ριά­ζουν με τη συ­γκυ­ρία, θα προ­κα­λέ­σουν «κα­θυ­στε­ρή­σεις» και δια­φο­ρές.

Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μας, στη ΛΑΕ σή­με­ρα θα πρέ­πει να ενι­σχυ­θούν τα στοι­χεία της «με­τω­πι­κής» λει­τουρ­γί­ας και της απο­δο­χής της πλου­ρα­λι­στι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης.

Αυτά θα πρέ­πει να συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­η­θούν στο επερ­χό­με­νο ΠΣ.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά